Μετά την έκδοση διαφόρων ποιημάτων της και το ανέβασμα του επιτυχημένου θεατρικού της έργου “Μνήμες περίστροφα”, η Σίλια Κατραλή Μινωτάκη κάνει το επόμενο βήμα. Το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο “Διάσπαση Προσευχής” από τις εκδόσεις Ηρόδοτος. Πρόκειται για ένα δράμα, με έντονες κοινωνικές αναφορές, στο οποίο η συγγραφέας επιχειρεί “κατάδυση” στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, αναλύοντας τους ενδογενείς αλλά και εξωγενείς παράγοντες που την επηρεάζουν βαθιά.
Η Σίλια Κατραλή Μινωτάκη αφήνει γυμνή και απροστάτευτη(;) την ηρωίδα της ενώπιον του αναγνώστη. Την βάζει να εκφέρει λόγο σε πρώτο πρόσωπο, κάνοντας μια αναδρομή στη ζωή της: Μιλά για τα τραύματα της παιδικής της ηλικίας και για όσα σημάδεψαν την ενήλικη πορεία της. Για τις αποφάσεις που πήρε, την λύτρωση που επιδίωξε, τις αμαρτίες της και την αναγέννηση που ήρθε μέσα από αυτές.
Όλα αυτά γίνονται στο προσκήνιο, γιατί στο παρασκήνιο η συγγραφέας επιχειρεί έναν φιλοσοφικό στοχασμό πάνω σε διάφορα κοινωνικοπολιτικά θέματα, αλλά και στη δύναμη του έρωτα, της μοίρας, του θανάτου, του παρελθόντος που στοιχειώνει το μέλλον και της ελπίδας ότι η ζωή τελειώνει μονάχα με την παραίτηση και την ανελευθερία. Το βιβλίο με λόγο οικείο και συνάμα στιβαρό έχει κινηματογραφική πλοκή, “καλοφωτισμένες” σκηνές μέσα από τις οποίες προκύπτουν αβίαστα εικόνες. Ίσως γιατί και η ίδια η συγγραφέας είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης.
Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου “Διάσπαση Προσευχής”
“Και συχνά τα βράδια, όταν πας να κοιμηθείς, δεν καταλαβαίνεις αμέσως τη στιγμή που παραδίδεσαι στο όνειρο. Αυτά τα σύνορα ανάμεσα στη γλυκιά αγκαλιά του ύπνου και στη μισάνοιχτη λάμπα του δωματίου είναι αόρατα στο γυμνό μάτι. Έτσι συμβαίνει και όταν πας να σκοτώσεις. Συχνά δεν καταλαβαίνεις αμέσως την εισαγωγή της υπόστασής σου στον θάνατο. Αφού ξέρεις πως πραγματικά σύνορα δεν υπήρξαν ούτε θα υπάρξουν ποτέ. Αυτές οι ανόητες γραμμές ήταν μια ακόμη ανθρώπινη επέμβαση στην κουρασμένη γη μας. Ίσως κάποτε με ευχαριστείς γι’ αυτό το τέλος. Και έτσι αφήνομαι σε αυτή την πιο γλυκιά, τη μεστή αγκαλιά που γνώρισα ποτέ μου. Μέσα σε αυτή την κυματιστή μυρωδιά της σάρκας σου δεν έχει σημασία αν γνωριζόμαστε καλά ή αν δεν γνωριστήκαμε ποτέ. Ούτε έχει σημασία που πέρασαν τριάντα χρόνια. Θλίβομαι μόνο που δεν πέρασε αυτή η καταραμένη αρρώστια μου, η ματαιοδοξία. Και όπως φιλάω για πρώτη και τελευταία φορά το δέρμα σου, ανοίγω το βλέμμα μου και βλέπω μπροστά μου δύο πυρκαγιές αναμμένες στο κέντρο της θάλασσας. Εκείνα τα μάτια των ανθρώπων είναι που δεν αλλάζουν ποτέ Όσο αυτοί κρυφά τραγουδούν για ελευθερία, εκείνη η πόλη χαροπαλεύει στις σιωπές των αναμνήσεων μιας γιορτηνείς απελευθέρωσης που ήρθε κάποτε και εμείς ακόμη προσκολλημένοι και αμόρφωτοι την προσκηνούμε. Δίχως να ενοχλούμαστε που εκείνος ο αόριστος φυλάκισε για πάντα σε μια ανελεύθερη προσμονή τον ενεστώτα μας”
Σίλια Κατραλή Μινωτάκη.
Σημείωση: Οι επιλογές των βιβλίων γίνεται μέσα από μια έρευνα που γίνεται στο χώρο του διαδικτύου. Σας ενημερώνουμε ότι κυρίως σας παρουσιάζουμε τα βιβλία και δεν τα κρίνει η ομάδα διαχείρισης. Μπορείτε να μας προτείνεται και εσείς όποια βιβλία θέλετε που μπορεί να έχετε διαβάσει.