Η Μιχαέλα Μεταλλίδου, πρωταθλήτρια της Εθνικής Ομάδας Ρυθμικής, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1993. Ζει και μεγαλώνει στο Πανόραμα. Ασχολείται με τη Ρυθμική από την ηλικία των 4 ετών και εντάχθηκε στην Εθνική Ομάδα τον Αύγουστο του 2005, ενώ ως μαθήτρια ήταν στο Αθλητικό της Καλαμαριάς.
Η Μιχαέλα μας λέει για τη συμμετοχή της στους ολυμπιακούς στο Ρίο της Βραζιλίας: “22 Απριλίου 2016. Μια μέρα που δε θα ξεχάσω. Τελειώσαμε το δεύτερο πρόγραμμα μας και περιμένοντας τη βαθμολογία με τα χέρια μας δεμένα και την καρδιά και των πέντε σαν μία. Βγήκε η βαθμολογία. Είμαστε τρίτες. Είμαστε παρούσες στην Ολυμπιάδα. Ένα όνειρο παιδικό που πραγματοποιούνταν εκείνη την ώρα.
11 Αυγούστου πετούσαμε για Ρίο ντε Τζανέιρο. Ταξιδεύαμε με τις βαλίτσες γεμάτες ευχές από όλο τον κόσμο της γυμναστικής, των οικογενειών μας, των φίλων μας, των ανθρώπων μας αλλά και όλου του κόσμου. Κάθε μέρα ήταν ξεχωριστή, καμία όμως δε μου αρκούσε να συνειδητοποιήσω ότι είμαι παρούσα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν όνειρο παιδικό αλλά πάντα πολύ μακρινό. Το υπερατλαντικό ταξίδι, το ολυμπιακό χωριό, η ελληνική αποστολή, 10.000 αθλητές από όλο τον κόσμο. Τίποτα δε ξεχνιέται και ούτε μπορεί άλλωστε. Μοναδική εμπειρία, όνειρο ζωής. Τόσες χαμένες παιδικές και οικογενειακές στιγμές, ταξίδια, σχολείο, ατέλειωτες προπονήσεις και τόσες θυσίες, που άξιζαν τον κόπο. Εάν ξαναγυρνούσα το χρόνο πίσω τις ίδιες επιλογές θα έκανα.
Η ομάδα μου πέρασε πολλές δυσκολίες. Υπήρχε μια περίοδος που θέλαμε να τα παρατήσουμε, αλλά δε το κάναμε. Η μια όμως κρατούσε την άλλη. Αυτή ήταν η ομάδα μας. Άλλωστε αυτό που έλεγα στα κορίτσια σαν “μεγαλύτερη αδερφή” ήταν ότι στα εύκολα είμαστε μαζί αλλά στα δύσκολα είμαστε ένα. Γι’ αυτό και τα καταφέραμε!”
Μερικές από τις διακρίσεις της στο χώρο της Ρυθμικής είναι: 2ο ομαδικό βαλκανικό το 2007 στη Βουλγαρία, 6η στην κορδέλα στο παγκόσμιο κύπελλο του Κιέβου το 2008 και 9η στην κορδέλα στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Τορίνο την ίδια χρονιά. 1η στο πανελλήνιο πρωτάθλημα 2009-2010, 5η στους μεσογειακούς στην Ιταλία το 2009 και 7η στο παγκόσμιο κύπελλο της Καλαμάτας την ίδια χρονιά.
Διαβάστε τη συνέντευξη της Μιχαέλας στο Young People.
Ασχολείσαι με τη Ρυθμική από την ηλικία των 4 ετών. Για ποιο λόγο επέλεξες τη Ρυθμική και όχι κάποιο άλλο άθλημα;
Όπως πολλά κοριτσάκια στη ηλικία των 4 ετών έτσι και εγώ ξεκίνησα από το μπαλέτο. Κάνοντας 1,5 χρόνο η δασκάλα μου τότε κ. Έλενα είπε στη μητέρα μου πως είμαι πολύ καλή και θα μπορούσα να ξεκινήσω ρυθμική. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα στο Παλαί Ντε Σπορ έχοντας προπονήτρια τη κ. Σπυριδοπούλου Γιάννα και χορογράφο τη κ. Κοπέλου Στέλλα, στις οποίες οφείλω τη περαιτέρω μου πορεία. Η ρυθμική γυμναστική με τράβηξε κατευθείαν. Επέλεξα να ασχοληθώ επαγγελματικά γιατί είναι ένα όμορφο και λαμπερό άθλημα, σου «διδάσκει» την πειθαρχεία, την επιμονή και την υπομονή, σου διαμορφώνει από μικρή ηλικία την προσωπικότητα και συμβάλει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα σου.
Ήσουν τόσα χρόνια στην Εθνική Ομάδα. Αισθάνεσαι τυχερή ή περήφανη; Ή μήπως και τα δύο;
Όταν καλείσαι να εκπροσωπήσεις τη χώρα σου, οι λέξεις ”τυχερή” και ”περήφανη” είναι πολύ λίγες μπροστά στα συναισθήματα που νιώθεις, τα όποια δεν περιγράφονται. Ήταν από τα μεγαλύτερα μου όνειρα να γίνω μέλος της εθνικής ομάδας και είμαι πολύ ευτυχισμένη που το κατάφερα.
Ποιά η γνώμη σου για το ελληνικό πρωτάθλημα ρυθμικής; Θα το ήθελες πιο ανταγωνιστικό; Τί είναι αυτό που πιστεύεις ότι λείπει;
Θεωρώ ότι τα τελευταία χρόνια το επίπεδο έχει πέσει σε σχέση με χώρες του εξωτερικού. Και βέβαια θα το ήθελα πιο ανταγωνιστικό, γιατί αλλιώς είναι να είσαι μία και να ξέρεις πως ότι και να γίνει στον αγώνα εσύ είσαι πρώτη. Παλιότερα υπήρχαν εποχές που κάναμε πανελλήνιο με συμμετοχές που έφταναν το νούμερο των 150 αθλητριών. Πλέον δυστυχώς τέτοιοι αριθμοί δεν υπάρχουν. Προσωπική μου άποψη αυτό που λείπει και όχι μόνο από τη Ρυθμική είναι το κίνητρο και η θέληση. Δυστυχώς βλέπω πολλούς αθλητές που με την πρώτη δυσκολία τα παρατάνε γιατί με τα σημερινά δεδομένα είναι δύσκολο κανείς να ασχοληθεί με τον πρωταθλητισμό γενικότερα.
Στο εξωτερικό πιστεύεις είναι καλύτερα τα πράγματα στο χώρο της ρυθμικής απʼ ότι στην Ελλάδα; Αν ναι, πού πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;
Ναι, αν και δεν με ικανοποιεί αυτό που λέω αλλά έτσι είναι. Είναι πολλοί παράγοντες που παίζουν ρόλο. Οι αθλητικές υποδομές, η μεγαλύτερη στήριξη των αθλητριών από την πολιτεία σε επίπεδο οικονομικό καθώς επίσης και η προβολή του αθλήματος.
Αν κάποια στιγμή σου πρότειναν να αλλάξεις εθνικότητα για να αγωνιστείς με τα χρώματα μιας άλλης χώρας, θα το έκανες;
Όχι… Ήταν μεγάλη μου τιμή που για 7 χρόνια εκπροσωπούσα την Ελλάδα, και δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό στη χώρα που ουσιαστικά με «ανέδειξε» ως αθλήτρια, γιατί είμαι Ελληνίδα και είμαι περήφανη γι’ αυτό.
Τα σχέδια σου για το άμεσο μέλλον ποιά είναι; Τί σκέφτεσαι να κάνεις γενικότερα στο χώρο της Ρυθμικής;
Τελειώνοντας με τις σπουδές μου σκοπεύω να περάσω στο «απέναντι στρατόπεδο» αυτό του προπονητή αρχικά. Γενικά όμως έχω πράγματα στο μυαλό μου τα οποία δεν θα ομολογήσω γιατί όπως λέει και μια φράση: Όταν εμείς κάνουμε σχέδια, ο Θεός γελάει.
Από μικρή στα γήπεδα, σε προπονήσεις, προετοιμασίες, αγώνες. Στερήθηκες κατά καιρούς πράγματα από τη ζωή σου για να φτάσεις εδώ που είσαι τώρα. Αλήθεια, ποιό πιστεύεις είναι το νόημα όλων αυτών των θυσιών; Άξιζε ή καλύτερα αξίζει τον κόπο;
Όταν ξεκινάς να μπεις στο τρυπάκι του πρωταθλητισμού σημαίνει ότι έχεις συνηδειτοποιήσει τις δυσκολίες, τις θυσίες και το τρόπο ζωής που θα πρέπει να ακολουθήσεις. Πέρασα δύσκολες στιγμές, όπως και οι περισσότεροι αλλά άξιζε και αξίζει το κόπο για τα παιδιά που ασχολούνται τώρα.
Αν σου έλεγαν να γυρίσεις το χρόνο πίσω, θα ήθελες να αλλάξεις κάτι από τη ζωή σου, από αυτό που είσαι σήμερα;
Όχι δεν θα ήθελα να αλλάξω τίποτα. Είμαι ευγνώμων στο Θεό για όσα μου έχει προσφέρει και πολύ χαρούμενη για αυτά που έχω πετύχει στη ζωή μου ως τώρα.
Μπορεί να μην υπάρχουν αναφορές στο άθλημα της Ρυθμικής για φαινόμενα χουλιγκανισμού, αλλά γενικά στον αθλητισμό στην Ελλάδα παρατηρούνται συχνά. Ποιά είναι η δική σου γνώμη;
Είμαι κατά της βίας και γενικότερα του χουλιγκανισμού. Καταλαβαίνω κάποιος να είναι φανατικός οπαδός μιας ομάδας άλλα θεωρώ ακραίες κάποιες συμπεριφορές που ουσιαστικά αλλοιώνουν την εικόνα του αθλητισμού γενικότερα.
Ποιό είναι το μήνυμά που θέλεις να δώσεις στον κόσμο και ειδικότερα στη νεολαία για τον αθλητισμό;
Πιστεύω ότι ο κόσμος και αναφέρομαι σε όλες τις ηλικίες καλό θα ήταν να γυμνάζεται, είτε αυτό είναι γυμναστήριο, είτε κάποιο άθλημα επαγγελματικά, είτε κάποιο χόμπι. Απλά και μόνο για λόγους υγείας. Και εκτός των άλλων είναι και ένας τρόπος να ξεφεύγεις από τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Πώς βλέπεις την κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα; Όχι μόνο σε αθλητικό επίπεδο, αλλά και σε κοινωνικό και οικονομικό. Πιστεύεις μπορούν να βελτιωθούν τα πράγματα;
Δυστυχώς, τα πράγματα είναι δύσκολα, και με τον καιρό δυσκολεύουν περισσότερο. Άλλα ανήκω και εγώ στην πλειοψηφία που έχω μια ελπίδα ότι σιγά σιγά θα φτιάξουν όλα. Μπορεί να μην είναι άμεσα αλλά καλό θα ήταν να έχουμε λίγη αισιοδοξία μέσα μας και να πιστεύουμε για το καλύτερο. Ό,τι έγινε έγινε, δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι με το να επιρρίπτουμε ευθύνες σε άτομα όσο και αν ξέρουμε ότι υπάρχουν υπεύθυνοι για αυτήν την κατάσταση. Απλά, ας ελπίζουμε!
Τώρα πες μας ποιά ήταν εκείνη η στιγμή απʼ την έως τώρα αθλητική σου διαδρομή στο χώρο της ρυθμικής που σε συγκίνησε περισσότερο και δε θα ξεχάσεις ποτέ.
Αν και πιστεύω ότι κάθε στιγμή είναι μοναδική, και θα μείνουν ανεξίτηλα μέσα μου, από τις ωραιότερες στιγμές ήταν όταν μου ανακοίνωσαν ότι είμαι μέλος της Εθνικής Ομάδας Ρυθμικής Γυμναστικής. Ωραίες εποχές, όμορφες αναμνήσεις.
“Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που αφιερώσατε. Εύχομαι σε όλο το κόσμο υγεία, δύναμη, ευτυχία και πολλά χαμόγελα. Θέλω να ευχαριστήσω αρχικά την οικογένεια μου που είναι δίπλα μου από την πρώτη στιγμή σε κάθε μου βήμα και που δεν έπαψε στιγμή να με στηρίζει, τις προπονήτριες μου στη Εθνική Ομάδα: κ. Κυβέλη Χατζηβασιλειάδου και κ. Μιρέλα Παραστατίδου (στο ατομικό), ενώ στην Εθνική Ομάδα Ανσάμπλ τις κ. Τζένη Παπαδοπούλου, Ελένη Χρονοπούλου, Ιρίνα Ιλίεβα και Γωγώ Αργύρη, τους ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα αλλά και αυτούς που με αμφισβήτησαν και με έκαναν να πεισμώσω περισσότερο και να φτάσω πιο ψηλά, τους κοντινούς μου ανθρώπους, τη παιδική μου φίλη Άννα, τις κολλητές μου Μαίρη και Ευαγγελία που είναι κοντά μου 9 χρόνια και με έχουν στηρίξει σε όλα, έκλαψαν μαζί μου στα δύσκολα και χάρηκαν πιο πολύ από εμένα στις επιτυχίες μου και τελευταίο τον Δημήτρη μου, τον άνθρωπό μου. Σας αγαπώ και σας ευχαριστώ.”
Σημείωση: Για την ολοκλήρωση της συνέντευξης της Μιχαέλας Μεταλλίδου στο Young People συνεργάστηκαν οι ομάδες της Έκφρασης και Υλοποίησης και η ομάδα συνεντεύξεων. Σύνταξη Ερωτήσεων συνέντευξης ο Γιάννης Μπιτζούνης.