Παιδιά γεια σας! Παρόλο που το site απευθύνεται σε μικρότερες ηλικίες από τη δική μου, θα ήθελα και εγώ να καταγράψω τη δική μου ιστορία αγάπης που μου έχει σημαδέψει τη ζωή και από την οποία διδάχτηκα αυτό που λέμε ότι πρέπει να ζούμε την κάθε μας στιγμή σαν να είναι η τελευταία.
Ίσως σας φανεί σαν παραμύθι και όμως…
Καλώς ή κακώς είμαι μοναχοπαίδι μιας ευκατάστατης οικογένειας. Οι γονείς μου άργησαν να με αποκτήσουν ίσως λόγω του μεγάλου της ηλικίας τους. Μεγάλωσα με αγάπη και υπερπροστασία. Ήμουν από τους καλούς μαθητές και από τις άριστες φοιτήτριες που τελείωσαν τις σπουδές τους μες στο χρονικό διάστημα που έπρεπε! Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο είχα γνωρίσει ένα παιδί στην ηλικία μου που έμενε στο χωριό μου.
Τον ερωτεύτηκα
Πρώτη φορά είχα νιώσει έτσι. Μου μίλαγε και η ψυχή μου φτερούγιζε. Τον σκεφτόμουν συνέχεια. Παρόλο που υπήρχαν τόσοι συμφοιτητές που ενδιαφέρονταν για μένα, εγώ δεν είχα μάτια για κανέναν άλλο. Βρισκόμασταν κυρίως στις διακοπές. Πέρασαν 4 χρόνια κατά αυτόν τον τρόπο. Επέστρεψα και επιτέλους ήμασταν μαζί. Είχα βρει το άλλο μου μισό. Εγώ για αυτόν και αυτός για μένα.
Κάποια στιγμή θέλησα να τον γνωρίσω στους γονείς μου. Να τους γνωρίσω τον άνθρωπο που έδινε χρώμα στη ζωή μου. Όταν άρχισα να τους μιλώ για αυτόν, η πρώτη τους κουβέντα ήταν: «Συμφοιτητής σου;». «Όχι», λέω. «Ο Γιώργος της κυρά Δέσποινας». Άλλαξαν 1000 χρώματα και άρχισε ο χορός… Βλέπετε ο Γιώργος ήταν παιδί που δεν σπούδασε και ασχολήθηκε με χειρονακτικές δουλειές. Παιδί από οικογένεια που έβγαζε το ψωμί της με δυσκολία.
Το παιχνίδι της ζωής
Μη σας κουράζω. Εγώ έπρεπε να είμαι με έναν άνθρωπο του “επιπέδου” μου. Αυτοί που με αγαπούσαν κοίταζαν μόνο τα υλικά. Κανείς δεν αναρωτήθηκε και δεν κατάλαβε το μέγεθος της αγάπης που μου γέμιζε τη ψυχή. Εμείς όλους αυτούς τους νικήσαμε και θελήσαμε τα όνειρά μας να τα κάνουμε πραγματικότητα. Θα ήμασταν πάντα μαζί… Θα γερνούσαμε μαζί βλέποντας τους καρπούς του έρωτά μας να μεγαλώνουν.
Είχαμε κάτι ξεχάσει… Το παιχνίδι της ζωής… Το νήμα του καθενός. Ο Γιώργος έφυγε όταν ο μεγάλος μας γιος ήταν τριών ετών και ο μικρός 9 μηνών.
Έμεινα μόνη από την παρουσία του. Ξέρω όμως ότι πάντα είναι κοντά μου. Τι να μου πουν όλοι αυτοί που μας πολέμησαν να μην είμαστε μαζί; Τι να πω και εγώ που επέτρεψα να συμβεί αυτό και έχασα πολύτιμες μέρες; Νιώθω τυχερή όμως που βρέθηκε στο μονοπάτι της ζωής μου και γνώρισα την πραγματική αγάπη.
Μην αφήνετε κανέναν να κλέψει όμορφες στιγμές και μέρες από τη ζωή σας. Ακολουθήστε την καρδιά σας… Αυτή δίνει νόημα στη ζωή μας… και δύναμη…
Σημείωση: Σε αυτή την κατηγορία με τίτλο, “Ιστορίες” θα μπορείτε να διαβάσετε ιστορίες νέων ανθρώπων, αγάπης και όχι μόνο, μέσα από την καθημερινότητα μας, που κάτι στο τέλος έχουν να μας πουν.