Πάνε μέρες πολλές και για να είμαι ειλικρινής δεν γνωρίζω ακριβώς πόσες, σε αυτήν την πρωτόγνωρη και πρωτοφανή εμπειρία της καραντίνας. Πολλοί βρίσκονται στα πατρικά τους ενώ άλλοι βρίσκονται είτε μόνοι είτε με τους φίλους τους στο σπίτι. Νομίζω είναι μια πολύ καλή ευκαιρία αναθεώρησης, προσωπικής αναδιοργάνωσης και γιατί όχι λίγης παραπάνω ξεκούρασης. Προσωπικά βρισκόμενη στο πατρικό μου και στο παιδικό μου δωμάτιο, άρπαξα -Κυριολεκτικά- την ευκαιρία να συντονιστώ, διότι είχα βγει λίγο εκτός πορείας το τελευταίο διάστημα. Αυτό υπήρξε και η αφορμή για το σημερινό άρθρο.
Χαζεύοντας παλιές φωτογραφίες και κυρίως εστιάζοντας σε αυτή (την χρυσή) ηλικία 8-10 χρονών, κατάλαβα πως αυτό που είχα χάσει ήταν εκείνη η σπιρτάδα και τα όνειρα που σχηματίζονταν στα παιδικά μάτια που έβλεπα στις κορνίζες. Τότε που το να γίνεις αστροναύτης ή ο νέος Ιντιάνα Τζόουνς έμοιαζε πιο θεμιτό από ποτέ. Τότε που είχες για σούπερ ήρωες, πέρα από αυτούς των τηλεοπτικών σειρών κινουμένων σχεδίων, ανθρώπους πιο καθημερινούς, πιο προσιτούς, οι οποίοι και ήξεραν να διαβάζουν κάθε σου βλέμμα. Ήξεραν ακριβώς πότε είχες ανάγκη εκείνο το χτύπημα στην πλάτη, το χαμόγελο, την καλή την κουβέντα ή και την κακή προκειμένου να σε προσγειώσουν στην πραγματικότητα, όταν την κοίταζες υπεροπτικά με κάνα – δυο καλές επιδόσεις.
Σε ενθάρρυναν όταν έχανες τη λάμψη από τα μάτια σου, ήταν δίπλα σου όταν έπεφτες για να σε σηκώσουν και πίσω σου καμαρώνοντας όταν γινόσουν καλύτερος (άνθρωπος κυρίως), αυτοί που ήξεραν πότε έπρεπε να κάνουν ένα βήμα μπροστά και πότε ένα πίσω. Θα μου πεις, τα είδες αυτά βλέποντας παιδικές σου φωτογραφίες; Θα σου πω ναι. Μεγάλο ναι κιόλας. Γιατί είχα ανάγκη να το δω. Ανάγκη να δω τι σκοτείνιασε τα ηλιόλουστα όνειρα μου. Ποιο ήταν το μυστικό υλικό της συνταγής που έλειπε από το βλέμμα μου.
Μεγαλώνοντας χάνεις την παιδική αθωότητα, την άγνοια αλλά και την ευκολία να παίρνεις ανθρώπους άλλους σαν παράδειγμα. Γίνεσαι λίγο πιο εγωιστής και πιο ανταγωνιστικός, προσπαθώντας να βρεις τον δρόμο και τις κορυφές σου. Περιορίζεις τα όνειρα σου σε σχήματα φυλακές δύο επί δύο και με την πρώτη στραβή ή αποτυχία μικραίνεις κι άλλο τις διαστάσεις. Το παιδί εκείνο στη φωτογραφία, όταν αντιμετώπιζε αυτήν την κατάσταση έβαζε μεγαλύτερους στόχους κι ας απογοητευόταν το ίδιο εύκολα με εσένα. Έχανε ή μάλλον δεν κέρδιζε σε έναν αγώνα στο διάλειμμα ή σε σχολικό επίπεδο, έβαζε τα κλάματα και το ίδιο βράδυ ονειρευόταν να παίρνει χρυσό στους ολυμπιακούς. Το επόμενο κιόλας πρωί έβρισκε τη θέληση και το πάθος να ονειρευτεί περισσότερο και μεγαλύτερα πράγματα, αυτό που τόσο φοβόμαστε τώρα.
Αν λοιπόν αισθάνεσαι κι εσύ λίγο στα χαμένα, ρίξε μια ματιά στις παλιές σου φωτογραφίες και βρες αυτήν την σπίθα που σου λείπει τώρα για να θέσεις ξανά ξεκάθαρους στόχους. Θυμήσου όσους ήταν για εσένα πάντα εκεί, μα και τους λόγους για τους οποίους τους είχες σαν πρότυπα. Τα όνειρα είναι φοβερά μα αυτοί που μας κάνουν να ονειρευόμαστε όταν μαυρίζει ο ουρανός μας, αξίζουν περισσότερο και από αυτά. Α και τώρα που είσαι σε καραντίνα και έχεις τόσο χρόνο, στείλε τους ένα μήνυμα, πάρε τους ένα τηλέφωνο…
“Μπορείς να γίνεις πάλι παιδί και να γεμίσεις το σακίδιο σου με νέα όνειρα… Να βρεις ξανά -όπως και τότε- τη χαμένη σου ελπίδα”