Εκφραζόμαστε και αντιδρούμε στις καταστάσεις που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Στα δρώμενα που προκύπτουν είτε απροσδόκητα είτε αναμενόμενα. Είτε μας προκαλούν να εκφραστούμε θετικά μέσω της χαράς και της έντονης αγάπης, είτε αντιδρούμε αρνητικά μέσω της λύπης, του θυμού ακόμη και του φόβου. Η ταινία, ως το μέσο της τέχνης του κινηματογράφου, δημιουργήθηκε εξαρχής, ώστε να προκαλεί αυτά τα συναισθήματα. Πολλές φορές ακόμη και τα βαθιά συναισθήματα.
Ξεκίνησε με την απλή θέαση της διαδοχικής ροής εικόνων χωρίς διάλογο, ο λεγόμενος βουβός κινηματογράφος. Μέσω της κινησιολογίας και της έκφρασης, οι ηθοποιοί σε κάνουν να γελάς, να λυπάσαι, να χαίρεσαι. Με την ίδια να έχει φτάσει στην χρησιμοποίηση όλων των μέσων, ηχητικών, εφέ, ώστε να καταφέρει την ακόμα πιο άμεση σύνδεση με τον αυτό καθαυτό θεατή. Ως θεατής λοιπόν, οι ταινίες μου δημιουργούν συναισθήματα, κι πολλές φορές πολύ βαθιά και αξεπέραστα. Έτσι οδηγήθηκα στη δημιουργία αυτού του κειμένου.
Αυτό που θα κάνω λοιπόν είναι να αναφέρω 6 ταινίες… Καθώς 6 ακριβώς είναι τα βασικά συναισθήματα που έχουμε ως άνθρωποι. Αγάπη, Χαρά, Έκπληξη, Θυμός, Λύπη, Φόβος. Σε κάθε ένα θα εντάξω μία ταινία που μου προκάλεσε περισσότερο ένα από αυτά. Μία ιστορία αγάπης που με συγκίνησε πιο πολύ από τις υπόλοιπες, μία κωμωδία που με έκανε πραγματικά να γελάσω, ένα plot twist που με εξέπληξε. Μία που δεν ανταποκρίθηκε στο γούστο μου σε σημείο θυμού, ένα δράμα που με έκανε πραγματικά να κλάψω και τέλος μία ταινία τρόμου που με έκανε πραγματικά να φοβηθώ. (Δεν θα αναφέρω κάποιο σπόιλερ, μόνο τη πλοκή του έργου).
Αγάπη
Τα κινηματογραφικά love stories είναι πολλά. Αλλά τα περισσότερα είναι τόσο ίδια μεταξύ τους και κοινότυπα. Εμένα με αγγίζει το ασυνήθιστο. Το ενάντια στο κατεστημένο. Γιαυτό θα επιλέξω το Call Me By Your Name (2017) του Luca Guadagnino. Μία τρυφερή ιστορία αγάπης βασισμένη στο βιβλίο του Andre Aciman.
Mία ιστορία αγάπης που δεν της λείπει τίποτα. Γεμάτο πάθος και στοργή μας δείχνει την ιστορία μίας ερωτικής τρέλας που ξεκίνησε στη Λομβαρδία της βόρειας Ιταλίας το 1983.Χάρμα οφθαλμών τα σκηνικά καθώς και η ενσάρκωση των χαρακτήρων. Ταυτόχρονα σε κάνει να εισχωρήσεις στην πανέμορφη ιταλική κομψή κουλτούρα. Αυτή της αρχιτεκτονικής, της μουσικής, ακόμη και του φαγητού. Η ταινία απέσπασε βραβείο Oscar καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου.
Χαρά
Πρωταρχικό ρόλο σε ένα τέτοιου είδους συναίσθημα παίζει η κωμωδία. Ένα παρεξηγημένο είδος για τους κριτικούς, καθώς συχνά υστερεί σε θέματα πλοκής, σεναρίου και ηθοποιών. Αγαπημένος μου κωμικός για πολλά χρόνια είναι o Peter Sellers. Και δεν θα μπορούσα να μην επιλέξω κάτι δικό του. Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν από τον Ροζ Πάνθηρα, μία κωμική αγαπημένη μου σειρά ταινιών όπου ο ίδιος ενσάρκωνε για πολλά χρόνια τον ρόλο του επιθεωρητή Jacques Clouseau. Εγώ όμως τον ξεχώρισα στο The Party (1968) του Blake Edwards.
Η ταινία αφορά έναν Ινδό κομπάρσο που λόγω της απεριόριστης επιθυμίας του να βγει στο προσκήνιο φτάνει σε ακραίες συμπεριφορές με αποτέλεσμα να οδηγηθεί τελικά στην απόλυση του. Όμως απροσδόκητα και με λίγο τύχη βρίσκεται καλεσμένος σε ένα χολιγουντιανό πάρτι όπου επίσης οι γκάφες δεν λείπουν για ακόμη μια φορά. Μία διαχρονική κωμωδία με έναν εξαιρετικό πρωταγωνιστή που εξυπηρετεί ακόμη και τα πιο αυστηρά γούστα.
Έκπληξη
Αναφέρομαι σε ένα λατρεμένο είδος ταινιών. Σε αυτές που σε εκπλήσσουν με την αναπάντεχη πλοκή τους. Το λεγόμενο plot twist. Σίγουρα υπάρχουν πολλές και καλές τέτοιου είδους ταινίες γι’αυτό και η επιλογή μου δεν ήταν τόσο εύκολη. Κατέληξα λοιπόν στο Se7en (1995) του David Fincher. Πρόκειται για την δράση ενός βετεράνου ντετέκτιβ (Morgan Freeman) και ενός νεοσύλλεκτου (Brad Pitt), για τη διαλεύκανση μιας υπόθεσης που αφορά έναν μανιακό σίριαλ κίλερ. To ενδιαφέρον είναι ότι εκτελεί τις δολοφονίες του χρησιμοποιώντας τις 7 θανάσιμες αμαρτίες ως κίνητρα του. Μία ταινία με εξαιρετικό καστ με την ίδια την υπόθεση να προκαλεί ανατριχίλα.
Παρόλα τα “διαμάντια” που συμμετείχαν στην ταινία, είτε ερμηνευτικά, είτε σκηνοθετικά, είτε σεναριακά, η μοναδική υποψηφιότητα της για βραβείο Oscar ήταν αυτή του καλύτερου μοντάζ.
Θυμός
Συνήθως θυμώνω με τις ταινίες που παρ όλη την τεράστια προσδοκία του καλύτερου, το αποτέλεσμα δεν είναι το αναμενόμενο… Η ταινία λοιπόν που δεν μου άρεσε χωρίς να το περιμένω καθόλου λόγω του πολλά υποσχόμενου κάστ και του σκηνοθέτη, είναι το Citizen Kane (1941). Mία πρώτη δημιουργία του εκπληκτικού Orson Welles όπου γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε ένα μυστήριο με περίεργη πλοκή.
Ο μεγαλοεκδότης Charles Foster Kane (Orson Welles) πεθαίνει. Η τελευταία λέξη που αφήνει λίγο πριν ξεψυχήσει είναι λέξη Rosamud (Ροδανθός). Ξεκινά μια σειρά συνεντεύξεων στα κοντινά πρόσωπα του θανόντα από τον δημοσιογράφο Jerry Tompson. Ώστε να μάθει περισσότερα για την ζωή του Kane αλλά και τη σημασία της τελευταίας του λέξης. Μία δημοσιογραφική ταινία που παρ όλες τις εκπληκτικές ερμηνείες και την απίστευτη σκηνοθεσία, το σενάριο τελικά πρόδωσε τις προσδοκίες. Δεν μένει μόνο να τη δεις για να καταλάβεις τον συλλογισμό μου. H ταινία ήταν υποψήφια για 9 βραβεία Oscar αποσπώντας μόνο αυτό του καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου.
Λύπη
Έχω δει πολλές ταινίες. Με διαφορετικό και ποικίλο περιεχόμενο. Όλες είχαν να μου προσφέρουν κάτι να με κάνουν να προβληματιστώ, να σκεφτώ, να αλλάξω, να ψυχαγωγηθώ, να συγκινηθώ. Να και η λέξη κλειδί… Δύσκολα ο καλλιτέχνης να καταφέρει να σε συγκινήσει με το έργο του. Όμως τότε πραγματικά καταλαβαίνεις την αξία που μπορεί να έχει μία ταινία. Η αντίδραση σου είναι το αποτέλεσμα. Το κατά πόσο ο δημιουργός κατάφερε αυτό που εξαρχής ήθελε. Να σε κάνει να ταυτιστείς.
Η κατηγορία αυτή περιλαμβάνει όλες εκείνες που σε έχουν κάνει, να κλάψεις, εσωτερικά, εξωτερικά,να λυπηθείς .Οι λεγόμενες δραματικές ταινίες. Δεν θα μακρολογήσω και θα αναφέρω αμέσως το μεγάλο κεφάλαιο που περιλαμβάνει κάποιες από τις αγαπημένες μου δραματικές ταινίες. Το φαινόμενο Studio Ghibli του Hayao Miyazaki. Mία σειρά ιαπωνικών ταινιών κινουμένων σχεδίων αναγνωρισμένα παγκοσμίως.
Tο περιεχόμενο τους είναι εκπληκτικό. Και παρά της σύσταση τους ως κινούμενα σχέδια, δεν αναφέρεται σε μικρές ηλικίες. Καθώς θίγει και προβλήματα που αφορούν τον κόσμο γενικότερα. Μία λοιπόν, που θα εντασσόταν χωρίς δισταγμό στην πιο συγκινητική ταινία που έχω δει, είναι το Hotaru no Haka (Grave of the fireflies) (1988). Μία δραματική ιστορία ενός αγοριού και της μικρής του αδελφούλας, που προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα στο ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου στην Ιαπωνία. Η συγκίνηση είναι πολύ έντονη και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις υπόλοιπες, παρόλο που ανήκει στην κατηγορία anime.
Φόβος
Πολλοί θα περίμεναν να συμπεριλάβω μία ταινία με περιεχόμενο υπερφυσικών καταστάσεων. Αυτά μπορεί να σε φοβίζουν, στιγμιαία όμως και παροδικά. Ο αληθινός ψυχικός φόβος βρίσκεται στην πραγματικότητα,σε κάτι που μπορεί να αντεπεξέλθει σε κάποιο υπαρκτό γεγονός. Πρόκειται για το Silence of the lambs (1991) του Jonathan Deeme.
Μία ταινία θρίλερ που είναι ίσως από τις καλύτερες του είδους της. Με πρωταγωνιστές τους Anthony Hopkins και Jodie Foster. Δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις για τους συνεφιλ αλλά και τους βιβλιόφιλους. Καθώς αποτελεί κομμάτι μiας πολύ επιτυχημένης σειράς βιβλίων του Τhomas Harris με πρωταγωνιστή τον καννιβαλιστή κατά συρροή δολοφόνο Dr.Hannibal Lecter.
Μία νεοσύλλεκτη ντετέκτιβ του FBI λοιπόν, η Clarice Starling (Jodie Foster), καλείται να ζητήσει βοήθεια από έναν καννιβαλιστή σίριαλ κίλερ, τον γνωστό Ηannibal Lecter (Anthony Hopkins), ώστε να μπορέσει να συλλάβει έναν άλλον μανιακό κατά συρροή δολοφόνο, που σκοτώνει τα θύματα του με τον πιο φρικιαστικό τρόπο. Προσπαθεί μέσω της διαστρεβλωμένης ψυχιατρικής κατάστασης του πρώτου, να μπει στην ψυχολογική κατάσταση του δεύτερου.
Οι ερμηνείες και το σενάριο της ταινίας είναι εκπληκτικό, χτίζοντας μέσα σου τον τρόμο και τον φόβο μιας φρικιαστικής κατάστασης. Η ταινία απέσπασε 5 Oscar, καλύτερης ταινίας, καλύτερου α΄ανδρικού ρόλου, καλύτερου α΄γυναικείου ρόλου, καλύτερης σκηνοθεσίας και καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου.
Το να χαρακτηρίζεις κάτι ως το καλύτερο, ανήκει πάντα στην υποκειμενικότητα .Η παραπάνω λίστα πέρα από τα έντονα συναισθήματα που μου προκάλεσαν, αποτελούν και κάποιες από τις αγαπημένες μου ταινίες και θα τις πρότεινα ανεπιφύλακτα. Καθώς το συναίσθημα είναι πρωταρχικό στοιχείο ώστε μια ταινία να ικανοποιήσει τα γούστα του καθενός.