Μία ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα πάζλ. Και οι συντελεστές της παραγωγής τα κομμάτια του. Είναι πολυδιάστατη καθώς περιλαμβάνει όλες τις τέχνες του κόσμου. Σαν μία συνάθροιση καλλιτεχνών που ο καθένας ειδικεύεται και παράγει την τέχνη του. ’Όπου με τη συνεργασία και την αρμονική ένωση των τεχνών-κομματιών του φτάνουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Αρχηγός είναι ο σκηνοθέτης, όπου ο ίδιος οραματίζεται το σενάριο σε οπτικοακουστική μορφή, δίνοντας οδηγίες στην ομάδα του ώστε να ικανοποιήσουν την επιθυμία του.
Πέρα από το στήσιμο των σκηνικών και την καθοδήγηση των ηθοποιών, υπάρχει και ένα ακόμη κομμάτι του πάζλ που χωρίς αυτό, η οπτική καλαισθησία των ταινιών δεν θα ήταν πραγματοποιήσιμη. Πρόκειται για την δουλειά του κινηματογραφιστή, ο οποίος ρυθμίζει την εικόνα που θα δούμε σε κάθε λήψη. Είναι ο ίδιος που θα ρυθμίσει το φωτισμό, το χρώμα ,τους τόνους, τη στιγμή της λήψης. Η κινηματογραφία λοιπόν ερμηνεύεται ως η φωτογραφία του κινηματογράφου. Όπου με την παλέτα του ο καλλιτέχνης δίνει υπόσταση και ζωγραφίζει την εικόνα που θα δούμε ως θεατές.
Όπως σε κάθε τέχνη υπάρχουν ταλαντούχοι του είδους. Με κάποιους να έχουν φτάσει στην αναγνώριση και στη καταξίωση. Σε αυτή την ανάρτηση θα αναφέρω λοιπόν ποιες ταινίες μου πρόσφεραν αυτή την οπτική καλαισθησία, ή αλλιώς τις ταινίες με την καλύτερη φωτογραφία.
6) Apocalypse Now (1979) του Francis Ford Coppola.
Mια πολεμική ταινία του Coppola με πρωταγωνιστές τους Marlon Brando και Robert Duvall, αποτελώντας μια δεύτερη καλομαγειρεμμένη συνταγή της συνεργασίας του Coppola και του Brando μετά τον Νονό. Η πινελιά της φωτογραφίας δίνεται από τον βραβευμένο με Oscar για την ίδια την ταινία, Vittorio Storaro.Η ταινία αφορά μια μυστική αποστολή δολοφονίας ενός θεωρούμενου παράφρονα συνταγματάρχη, διαδραματιζόμενο κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ. Πρόκειται για μία από τις καλύτερες πολεμικές ταινίες που έχουν φτιαχτεί ποτέ στην ιστορία του κινηματογράφου καθώς η αληθοφάνεια του βιετναμικού πολέμου που πέτυχε ο Coppola φτάνει τα όρια της τελειότητας.
5) A Space Odyssey (1968) του Stanley Kubrick.
Πρόκειται για μια ταινία επιστημονικής φαντασίας που αποτελεί σήμα κατατεθέν της κληρονομιάς του Κιούμπρικ. Τα οπτικά εφέ δημιουργούν ένα αριστουργηματικό κομψοτέχνημα πολύ πρωτοποριακά για την εποχή του. Η συμμετρία και τα χρώματα δεν λείπουν ούτε και σε αυτή την ταινία του Κιούμπρικ με μία πλοκή ιδιαίτερη που αφήνει στον θεατή σκέψεις.
4) Roma (2018) του Alfonso Cuarόn.
O Cuarόn έφτιαξε ένα αριστούργημα δημιουργημένο αποκλειστικά από τον ίδιο. Αναλαμβάνοντας να γράψει, να σκηνοθετήσει, να μοντάρει και να φωτογραφίσει μία ιστορία βασισμένη στη ζωή που έζησε μικρός σε μια γειτονιά του Μεξικού που λέγεται Ρόμα. Ο χρωματισμός της είναι στολισμένος με τους τόνους του ασπρόμαυρου δείχνοντας μας έτσι την αναδρομή και τις αναμνήσεις που μπορεί να είχε κατά την παιδική του ηλικία. Παρόλο το ασπρόμαυρο ο ίδιος δεν επέλεξε την vintage μορφή του αλλά την πιο εξελιγμένη και ψηφιακή δίνοντας έναν πιο ρεαλιστικό τόνο.
3) Raging bull (1980) του Martin Scorsese.
Πρόκειται για μια βιογραφία με πρωταγωνιστή τον Robert De Niro σε σκηνοθεσία Martin Scorsese. Ένα αχτύπητο δίδυμο με τη συνεργασία τους να έχει οδηγήσει σε αριστουργήματα συμπεριλαμβανομένου και του αγαπημένου μου Taxi driver (1976). Τα πρωτεία για αυτές τις δυο ταινίες δεν δίνονται μόνο στον σκηνοθέτη και στον πρωταγωνιστή του, αλλά και στον κινηματογραφιστή τους. Καθώς την πινελιά στην επιτυχία έβαλε και ένας ακόμη νεοϋορκέζος ο Michael Chapman. Ένας cinematographer με καταξιωμένες δημιουργίες έχοντας δύο υποψηφιότητες Oscar για το Raging Bull και το The Fugitive (Ο φυγάς) (1993). Στην περίπτωση του Raging Bull o Chapman έδωσε μία ασπρόμαυρη πινελιά θέλοντας να τονίσει την αναδρομή. Πρόκειται για την ζωή του ιταλοαμερικανού μποξέρ Jake La Motta όπου η βία και ο θυμός στο ρινγκ οδηγούν τελικά και στην καταστροφή της προσωπικής του ζωής. Οι χορογραφημένες πολεμικές σκηνές του De Niro έδωσαν ένα άλλο οπτικό στιλ χάρμα οφθαλμού.
2) Τhe Godfather (1972) του Francis Ford Coppola.
Οι συστάσεις δεν είναι απαραίτητες καθώς πρόκειται για μία από τις καλύτερες γκανγκστερικές ,μαφιόζικες και μη ταινίες όλων των εποχών. Με τον Francis Ford Coppola στο τιμόνι της σκηνοθεσίας και με πρωταγωνιστές τους Marlon Brando και Al Pacino δεν έχεις τίποτα λιγότερο να περιμένεις από αυτό το αριστούργημα. O χρωματισμός του είναι ήπιος και το στυλ που θέλησαν να δώσουν έχει το στοιχείο του παλαιικού, καθώς αναφέρεται στις ιταλικές μαφιόζικες φαμίλιες την δεκαετία του 30. Τα σκοτεινά σημεία στην εικόνα είναι πολλά με πιο χαρακτηριστικό, το επιτηδευμένο σκοτείνιασμα στα μάτια του Vito Corleone (Μarlon Brando) στην επιβλητική σκηνή στο γραφείου του αρχηγού των οικογενειών.
1) Once upon a time in America (1984) του Sergio Leone.
Τέλος, αγαπημένη μου ταινία και αυτή που απέκτησε επάξια την κορυφή της λίστας μου, είναι το Once Upon A Time In America.To ταλέντο του ιταλού σκηνοθέτη Sergio Leone άφησε στο σινεμά μία ποιοτική σειρά ταινιών. Γνωστός περισσότερο από τις γούεστερν ταινίες του, όπως είναι το Τhe Good, The Bad and the Ugly (1966) και το Once Upon A time In The West (1968), έφτασε να σκηνοθετεί την τελευταία ταινία της καριέρας του, με ένα καστ που περιλαμβάνει Robert De Niro και James Woods. Οι εικόνες και η φωτογραφία που έχει να σου προσφέρει αυτή η ταινία είναι κάτι το αξεπέραστο. Με λήψεις στην γκανγκστερική Νέα Υόρκη του 1920 δεν έχεις τίποτα λιγότερο να περιμένεις. Με αγαπημένη αυτή του πόστερ, που δείχνει την ανεμελιά των μικρών τότε παιδιών μαζί με μια ομάδα γκάνγκστερ και με φόντο τη γέφυρα Brooklyn.