Ο Γιώργος Χριστοδούλου είναι ένας άνθρωπος της τέχνης, ηθοποιός και σκηνοθέτης με πολλά χρόνια παρουσίας στο θέατρο. Συνεργασίες, όπως με την Έλλη Λαμπέτη, τη Ζωή Λάσκαρη, αποτέλεσαν σταθμό στην καριέρα του. Έχουμε την ευκαιρία μέσα από τη συνέντευξη που μας παραχώρησε να τον γνωρίσουμε ακόμα καλύτερα μεταφέροντάς μας τις δικές του σκέψεις για την υποκριτική, την σκηνοθεσία αλλά και για το μέλλον του θεάτρου. Επίσης μας μιλά για την παράσταση “Το τελευταίο παιχνίδι” που αυτή τη περίοδο παίζει στο θέατρο Έαρ Βικτώρια, η οποία είναι η πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα. Διαβάστε το δελτίο τύπου της Παράστασης.

Ας διαβάσουμε κάποια βιογραφικά στοιχεία για το Γιώργο Χριστοδούλου. Ο Γιώργος Χριστοδούλου έχει γεννηθεί στην Αίγυπτο και συγκεκριμένα στο Κάιρο. Είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, ενώ έχει τελειώσει και την ανώτερη σχολή ηλεκτρονικών.  Ήταν παρών στην πρώτη περιοδεία του Εθνικού Θεάτρου συμμετέχοντας στις παραστάσεις “Άρμα Θέσπιδος”, “Δωδέκατη Νύχτα” του Ουίλιαμ Σαίξπηρ και το “Φυντανάκι” του Παντελή Χορν. Η συνέχεια γι’αυτόν ήταν πολύ καλή, καθώς είχε μια καλή παρουσία στην τηλεόραση και στο θέατρο συμμετέχοντας σε πολλές θεατρικές παραστάσεις.

Διαβάστε τη Συνέντευξη του Γιώργου Χριστοδούλου στο Young People.gr

Έχετε πολλά χρόνια παρουσίας, κυρίως στο θέατρο, με μεγάλη επιτυχία. Ποια από όλες σας τις εμφανίσεις θεωρείτε σημαντικές για την καριέρα σας; 

Σας ευχαριστώ – είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς… Όλα τα δημιουργήματα είναι σαν παιδιά, το καθένα έχει το δικό του κάτι να προσφέρει. Η συνεργασία μου με την Έλλη Λαμπέτη αποτέλεσε σταθμό στην καριέρα μου και, αν οπωσδήποτε πρέπει να αναφέρω κάποια έργα, “Το Μακρύ Ταξίδι της Ημέρας Μέσα στη Νύχτα” με τη Ζωή Λάσκαρη, το “Φράνκυ και Τζώννυ” με τη Βέρα Κρούσκα, Ο “Βροχοποιός”, οι “Βρώμικες Ιστορίες” με τη Νόνη Ιωαννίδου, η “Αμφιβολία” με τη Δήμητρα Χατούπη… είναι πολλά… τι να σας πω… Ωστόσο, “Το τελευταίο Παιχνίδι” αποτελεί ορόσημο για εμένα, καθώς είναι η πρώτη σκηνοθετική μου προσπάθεια.

Ποιος είναι ο ρόλος του θεάτρου και της σκηνοθεσίας στη ζωή σας;

Το θέατρο υπήρξε πάντα το πρώτο σημείο αναφοράς στη ζωή μου και παραμένει η μεγάλη μου αδυναμία – η σκηνή, η αίθουσα, το κοινό, η παράσταση, είναι μια ιερή τελετουργία, μια διαρκής ανταλλαγή με τον κόσμο, που μορφώνει, διδάσκει, ψυχαγωγεί, εμπλουτίζει τη γνώση και τα συναισθήματα, σε όποια μεριά και αν βρίσκεσαι, είτε πάνω στη σκηνή, είτε κάτω στην πλατεία. Σκηνοθετώ για πρώτη φορά, όπως σας είπα, επομένως η σκηνοθεσία μέχρι τώρα στη ζωή μου έχει να κάνει με το πώς και κατά πόσο υπηρέτησα τους συνεργάτες με τους οποίους συναντήθηκα.

Αλλοιώνεται ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα, μέσα από την ενασχόληση με την υποκριτική;

Με τη λέξη “αλλοίωση” συνήθως εννοούμε μετατροπή προς το χειρότερο – όχι, πιστεύω πως η υποκριτική δεν μπορεί να το κάνει αυτό, άλλωστε μιλάμε για τέχνη. Η τέχνη μορφώνει τον άνθρωπο από την αρχή της ύπαρξής της. Ωστόσο, η ενασχόληση με αυτό που λέμε show business, καθώς είναι μια δραστηριότητα με μεγάλη αναγνωρισιμότητα, θέλει προσοχή για να μην παρασύρει τον άνθρωπο σε υπερβολές και ναι, έχουμε δει τέτοια φαινόμενα. Νομίζω εν τέλει ότι είναι θέμα του κάθε χαρακτήρα να την “ψωνίσει” ή όχι, από την έκθεση στον κόσμο.

Η θεατρική παράσταση που βλέπουμε στο θέατρο Εαρ Βικτώρια είναι μια παράσταση που πραγματεύεται τη ζωή μιας οικογένειας. Θέλετε να μας πείτε την υπόθεση και τι είναι αυτό που εσάς, σας έχει κάνει εντύπωση;

“Το Τελευταίο Παιχνίδι” αφορά πράγματι στη ζωή μιας ελληνικής οικογένειας στην επαρχία και στον τρόπο που τα μέλη της αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και με το περιβάλλον τους. Ο Κυριάκος και η Όλγα, γονείς του Γιώργου και του Άγγελου, ξετυλίγουν το κουβάρι της ιστορίας που μας αφηγείται η Όλγα, σε μια μεγαλύτερη ηλικία, και μας φανερώνουν τα μυστικά τους, αλλά θα μου επιτρέψετε να μην αποκαλύψω όλο το έργο! Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση στο έργο, είναι το πόσο ανάγλυφα αποτυπώνει στον λόγο της, η Αναστασία Βούλγαρη, μια πραγματικότητα στην οποία δεν μπορούμε άλλο να κλείνουμε τα μάτια: Η κακοποίηση είναι εδώ, είναι δίπλα μας, είτε συμβαίνει σε μια οικογένεια, είτε σε μια παρέα, είτε στο σχολείο. Η ομοφυλοφιλία και ο τρόπος που οι γονείς την αποδέχονται ή όχι, είναι ένα πρόβλημα που απασχολεί ένα σωρό οικογένειες. Ο εκφοβισμός, το ίδιο. Κάποιος πρέπει να βοηθήσει τους γονείς να καταλάβουν ότι, καμιά φορά, τα προβλήματα ξεκινάνε από το σπίτι και α κάνουν ό,τι μπορούν για να διορθώσουν λάθος συμπεριφορές. Είναι σχεδόν υποχρέωση της τέχνης να ασχοληθεί με αυτά τα σύγχρονα θέματα, να μιλήσει για αυτά.

Είναι μια θεατρική παράσταση δύσκολη, από πλευράς έκφρασης αντιφατικών συναισθημάτων. Θεωρείται πως έχετε καταφέρει να περάσετε τα συναισθήματά στο “σανίδι”;

Καλύτερα να ρωτήσετε τους θεατές που το είδαν, αλλά νομίζω πως ναι. Είναι δύσκολο να μείνει κανείς ανεπηρέαστος, βλέποντας “Το τελευταίο Παιχνίδι”.

Πείτε μας κάποιους λόγους για να έρθει κάποιος να δει τη παράσταση “Το Τελευταίο Παιχνίδι”;

Για να δει κατάματα ότι είναι η καλύτερη επιλογή να δίνεις το δικαίωμα στον άλλο να είναι διαφορετικός από εσένα – για να καταλάβει ότι μόνο η αγάπη μπορεί να είναι αξιόπιστη επιλογή – και η ελευθερία να υπάρχεις και να αφήνεις και τους άλλους να υπάρχουν εν ελευθερία γύρω σου, είναι μονόδρομος για μια υγιή κοινωνία ανθρώπων.

“Ίσως κάποτε ν’ αλλάξουν τα πράγματα και εμείς οι ξεχωριστοί άνθρωποι να είμαστε αποδεκτοί από την κοινωνία. Άραγε, θα νικήσει κάποτε η ομορφιά;” Εσείς τι πιστεύετε;

Είμαστε σε καλό δρόμο, πιστεύω. Χρειάζεται πολλή δουλειά, πολλή υπομονή, πολλή κατανόηση από όλες τις πλευρές και το κυριότερο, πολύ λιγότερος εγωισμός παντού.

…Η παράσταση, είναι μια ιερή τελετουργία, μια διαρκής ανταλλαγή με τον κόσμο, που μορφώνει, διδάσκει, ψυχαγωγεί, εμπλουτίζει τη γνώση και τα συναισθήματα…

Πως μπορεί ένας σκηνοθέτης να περάσει τη σκέψη του, τις ιδέες του στους ηθοποιούς μιας παράστασης, ώστε να καταφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα;

Έχοντας ένα ξεκάθαρο όραμα για αυτό που θέλει να δημιουργήσει και εξηγώντας το αναλυτικά και ικανοποιητικά στους συνεργάτες του. Πρόκειται, συνήθως, για μια πολύ δημιουργική φάση της προετοιμασίας μιας παράστασης, κατά τη διάρκεια της οποίας γίνονται πολλές αναγνώσεις, ανταλλαγές απόψεων, κοινές αναζητήσεις γύρω από τους χαρακτήρες, τις καταστάσεις κ.τ.λ

Πως αντιμετωπίζεται τους νέους ηθοποιούς και πως τους παλαιότερους;

Με πολύ σεβασμό εκατέρωθεν. Τους πιο μεγάλους για τις εμπειρίες που έχουν και το έργο που έχουν δημιουργήσει και τους νεότερους για την ορμητικότητα, την πνοή και τη συνέχεια που φέρνουν.

Δίνεται βάση στην κριτική των θεατρικών παραστάσεων;

Τις διαβάζω, ναι. Έχει ενδιαφέρον να ακούς τι λένε οι άλλοι άνθρωποι για αυτό που έφτιαξες. Πιστεύω πως όλα είναι χρήσιμα, μπορείς να μάθεις από το καθετί.

Πιστεύετε πως ο άνθρωπος, μεγαλώνοντας, οδεύει προς την ωριμότητα; 

Καλό είναι να αποκτά σοφία ο άνθρωπος, καθώς μεγαλώνει. Σημαίνει ότι είναι σε θέση να αξιοποιεί τη διαδρομή του με έναν ωφέλιμο τρόπο. Ναι, εάν θέλει.

Πως βλέπετε το μέλλον του θεάτρου;

Εξαρτάται τι εννοείτε. Το θέατρο που γεννήθηκε στην πόλη μας είναι τόσο ζωντανό όσο πάντα, από τότε που γεννήθηκε αυτή η τέχνη θα υπάρχει, όσο υπάρχουν άνθρωποι. Εμπλουτίζεται με νέα μέσα, γεννάει συνεχώς νέα σχήματα, αναζητεί διαρκώς απαντήσεις, ως τέχνη βοηθάει τον άνθρωπο να προοδεύσει και να ψυχαγωγηθεί. Τώρα, εάν εννοείτε το μέλλον του θεάτρου σαν δραστηριότητα στην εποχή της κρίσης, ναι, είναι δύσκολο να υποστηριχθεί, αλλά πιστεύουμε ότι αξίζει τον κόπο. Είναι θέμα της πολιτείας να αντιληφθεί ότι η παραγωγή πολιτισμού είναι για την πατρίδα μας πολύ σημαντική υπόθεση και να την ενισχύσει με κάθε τρόπο. Όπου και αν συμβαίνει.

Θα θέλατε να στείλετε ένα μήνυμα στους επισκέπτες του Young People.gr που θα διαβάσουν τη συνέντευξη σας;

Διαβάζετε πολύ ωραίο ιστότοπο!

Σημείωση: Για την ολοκλήρωση της συνέντευξης με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Γιώργο Χριστοδούλου συνεργάστηκαν οι ομάδες της Έκφρασης και Υλοποίησης και η Ομάδα Συνεντεύξεων.