Για την παράσταση “Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού η Διάφανη” βρεθήκαμε στον Πολυχώρο Vault, η οποία εντάσσεται στο project “Ο γιος μου…”. Το project αυτό το παρουσιάζει ο Πολυχώρος για πρώτη φορά, όπου εφτά σκηνοθέτες ετοιμάζουν επτά παραστάσεις –μονολόγους- στηριγμένες πάνω σε επτά βιογραφίες, και στην συγκεκριμένη ο Περικλής Μοσχολιδάκης είναι ο σκηνοθέτης της.
Από την αρχή μέχρι το τέλος η παράσταση είναι εντυπωσιακή. Το σκηνικό, το βιολοντσέλο, ο ρυθμός, όλα σε προκαλούν να παρακολουθήσεις, μα ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι πως αυτή η παράσταση είναι η πρώτη επαγγελματική δουλειά της ταλαντούχας – όπως αποδείχτηκε- ηθοποιού Μάγδας Κατσιπάνου με έναν ρόλο σίγουρα απαιτητικό, θα λέγαμε.
Ο σκηνοθέτης με τις οδηγίες του να προστεθεί στη σκηνή χάρτης κολλημένος στο δάπεδο και κολλάζ με φωτογραφίες του Σολωμού από όλες τις ηλικίες του καλύπτει όλο το εύρος του χώρου, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα σαν να βρίσκεσαι μέσα σε χρονοκάψουλα. Πέραν από την επιμέλεια της σκηνής ο Περικλής Μοσχολιδάκης αφήνει άναυδο το κοινο με το εξαιρετικό σενάριο του. Το πλήθος των ιταλιάνικων και κερκυραίικων λέξεων και εκφράσεων φανερώνουν πως ο Π. Μοσχολιδάκης έχει δουλέψει σκληρά και με μεγάλη συνέπεια για την απόδοση ενός τόσο αληθοφανούς σεναρίου. Η κορύφωση του κειμένου αποτυπώνεται σε μια λέξη ‘’Διάφανη’’. Πράγματι αυτή η λέξη θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ακριβώς την Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού μετά από την διαπόμπευση της ζωής της στη δίκη.
Ο τρόπος ερμηνείας είναι καθηλωτικός με απερίγραπτη άνεση στην έκφραση της επτανησιακής διαλέκτου, με εσωτερικό ρυθμό, διακυμάνσεις, μας δίνει την εντύπωση πως πλαισιώνεται μπροστά μας μια αυθεντική αρχοντοπούλα της Κέρκυρας με ιταλιάνικη φινέτσα
Η ηθοποιός Μάγδα Κατσιπάνου μπαίνει δυναμικά στο χώρο και στο σενάριο συνοδευόμενη πάντα από το βιολοντσέλο που παίζει ο Κωνσταντίνος Χίνης, που μπορεί να θεωρούνταν ένα βουβό πρόσωπο, το οποίο μόνο βουβό δεν ήταν, καθώς με το βλέμμα και τις εκφράσεις του συμμετείχε σαν άλλος ηθοποιός. Το μαύρο της φόρεμα και το έντονο, αλλά όχι φωτεινό μακιγιάζ της υποκρύπτει θλίψη και βάσανα, τα οποία πρόκειται να μας διηγηθεί. Ο τρόπος ερμηνείας είναι καθηλωτικός με απερίγραπτη άνεση στην έκφραση της επτανησιακής διαλέκτου, με εσωτερικό ρυθμό, διακυμάνσεις, μας δίνει την εντύπωση πως πλαισιώνεται μπροστά μας μια αυθεντική αρχοντοπούλα της Κέρκυρας με ιταλιάνικη φινέτσα.
Με την παράσταση αυτή κατορθώνουν να φέρουν στην επιφάνεια της σκηνής άγνωστες για κάποιους πτυχές της ζωής, της μητέρας του Σολωμού αλλά και του ιδίου. Ο συνδυασμός της Μάγδας Κατσιπάνου και του Κωνσταντίνου Χίνη σαν μελωδία αντηχεί στα αυτιά μας. Μια παράσταση καθηλωτική με έντονο σενάριο και με εξαιρετικές σκηνοθετικές επιλογές.