Βρεθήκαμε σε μια “κοιτίδα” του ελληνικού θέατρου, στο θέατρο «Έαρ» Βικτώρια για να παρακολουθήσουμε την παράσταση ‘’Το τελευταίο παιχνίδι’’ της συγγραφέα Αναστασίας Βούλγαρη υπό την σκηνοθεσία του Γιώργου Χριστοδούλου, η οποία είναι η πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα.

Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Γιώργος Χριστοδούλου με την ρεαλιστική σκηνοθεσία του μας παρουσίασε μια παράσταση από αυτές που θα έλεγε κανείς πως σε καθηλώνουν. Δεν ήθελες να πάρεις τα μάτια σου από την σκηνή και ο παραμικρός εξωτερικός θόρυβος έμοιαζε απίστευτα ενοχλητικός. Είναι από αυτές τις παραστάσεις που το μόνο που θες να ακούς είναι τη φωνή των ηθοποιών και την μουσική επένδυση που έχουν επιλέξει.

Είναι από αυτές τις παραστάσεις που το σκηνικό είναι πλούσιο με τα έπιπλα τοποθετημένα με μεγάλη ακρίβεια, με στόχο την καλύτερη θέαση των ηθοποιών, παρουσιάζοντας μπροστά σου ένα ολόκληρο δωμάτιο, όχι τόσο ζεστό καθώς όλα τα έπιπλα είναι σκεπασμένα με λευκά σεντόνια σαν να προσπαθούν να κρύψουν μυστικά και παλιές μνήμες.

Τα έπιπλα είναι ακριβώς αυτά που περιμένει κανείς να δει σε ένα παραδοσιακό σπιτικό της επαρχίας εκείνης της εποχής, όχι ιδιαίτερα μοντέρνα, με βασικότερο στοιχείο το εικονοστάσι του σπιτιού, που ανάβουν το λιβάνι δείχνοντας την θρησκευτική ευλάβεια και πίστη τους. Ολόκληρη η σκηνή, η αίθουσα φαίνεται δομημένη σαν ιερή τελετουργία.

Όλοι οι ηθοποιοί με τις εξαιρετικές ερμηνείες τους απογειώνουν την παράσταση. Η Νόνη Ιωαννίδου υποδύεται την Όλγα, την γυναίκα του Κυριάκου, σε μια μεγαλύτερη ηλικία όπου αφηγείται μετά από χρόνια το κουβάρι της ιστορίας για αυτή την οικογένεια. Οι στιγμές που ξεσπάει όλο αυτόν τον καταπιεσμένο πόνο, όλα αυτά τα παράπονα τόσων χρόνων μόνη είτε απολογούμενη μπροστά στους δικαστές είναι μαγευτικές θα έλεγα. Συγκινούν μέχρι δακρύων. Παράλληλα, η Ματίνα Δημητροπούλου ερμηνεύει την Όλγα στην νεαρή της ηλικία, μια μητέρα με απύθμενη αγάπη για τους δυο γιους της και μια σύζυγος περιφρονημένη και κακοποιημένη από το άντρα της, χωρίς θάρρος και δύναμη να τον αντιμετωπίσει.

Ο Γιώργος Χριστοδούλου υποδύεται τον σκληροτράχηλο, αψύ και βλοσυρό Κυριάκο, σύζυγο της Όλγας, προκατειλημμένο από πανάρχαιες αντιλήψεις που θέλουν την γυναίκα παρατεταμένη, χωρίς λόγο έκφρασης, παρά μόνο ως τον τρόπο αναπαραγωγής του ανθρώπινου είδους, εντυπωσιάζει με τις εκρήξεις τους, με τους τσακωμούς του, προκαλεί ρίγος μέχρι και στους θεατές. Σαν άγριο θηρίο αρπάζει την Όλγα, την χτυπά, την βιάζει με την χυδαιότητα αυτού του ανθρώπου να φτάνει στο ζενίθ. Δεν είναι τυχαίο που νιώθει φόβο μέχρι και ο θεατής, που παρακολουθεί τον πόνο της γυναίκας, καθώς η κακοποίηση είναι εδώ, είναι δίπλα μας, υπάρχει ακόμα και στην εποχή μας. Ο Ανδρέας Γιαννακούλας, ο Βίκτωρας Πέτσας και ο Πάνος Τρουμπουνέλης, οι νέοι του θιάσου, αφήνουν άναυδο το κοινό με την έντονη αληθοφάνεια της ερμηνείας τους. Οι αντιπαραθέσεις των νέων με τον πατέρα τους, το θάρρος, η ανόρθωση του αναστήματός τους, τα ξεσπάσματα πόνου και καταπίεσης είναι στιγμές που προκαλούν ανατριχίλα.

Εν κατακλείδι, μία συνολικά άρτια παράσταση, μια δουλειά και συνεργασία που απέδωσε καρπούς, διατηρεί το ενδιαφέρον του θεατή καθώς τον κρατά σε μια συνεχή συγκίνηση και έμμεσο προβληματισμό.