Η Ελένη Κελαϊδίτη, αθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής και μέλος της εθνικής ομάδας. Η Ελένη Κελαϊδίτη γεννήθηκε στην Αθήνα το 2000, ασχολήθηκε με τη ρυθμική γυμναστική από την ηλικία των 6 ετών. Προπονείται στο Γυμναστικό όμιλο Παλαιού Φαλήρου “Η ΑΡΜΟΝΙΑ” και η προπονήτρια της είναι η κυρία Μαρίνα Φατέεβα. Οι διακρίσεις ήδη είναι πολλές δείχνοντας το ταλέντο της αλλά και το μέλλον της στη ρυθμική γυμναστική.
Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε μιλά για το πώς ασχολήθηκε με τη ρυθμική γυμναστική, ποιες δυσκολίες συναντά και πως τις αντιμετωπίζει. Επίσης από ποια συναισθήματα διακατέχεται πριν αλλά και κατά τη διάρκεια μεγάλων αγώνων αλλά και πως νιώθει που είναι μέλος της Εθνικής Ομάδας. Κλείνοντας στέλνει το δικό της μήνυμα στους αναγνώστες μας, “…Πως οι σημερινοί νέοι δεν πρέπει να παραδοθούν στη μοίρα τους”.
Η Συνέντευξη Της Ελένης Κελαϊδίτη στο Young People
Πως προέκυψε η σχέση σου με την ρυθμική γυμναστική;
Ξεκίνησα τη ρυθμική όταν ήμουν 6 χρονών σαν δημιουργική απασχόληση και σε λίγο διάστημα με επέλεξε η προπονήτρια για την αγωνιστική ομάδα.
Είσαι μαθήτρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που σημαίνει αυξημένες υποχρεώσεις. Πόσο δύσκολο είναι για εσένα να συνδυάζεις σχολείο και προπονήσεις;
Είναι πολύ δύσκολο, ειδικά φέτος στη Β’ Λυκείου που οι απαιτήσεις είναι αυξημένες. Τα αθλητικά σχολεία έχουν καταργηθεί και τα δημόσια, για λόγους ισονομίας μεταξύ των μαθητών, πλην ορισμένων καθηγητών, δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν καθόλου τις ιδιαίτερες ανάγκες των αθλητών των Εθνικών Ομάδων, τουλάχιστον στο δικό μου έτσι γίνεται. Έτσι, για να μπορέσω ν διατηρήσω καλό επίπεδο στην τάξη, πρέπει επιστρέφοντας στο σπίτι μετά την προπόνηση, συνήθως μετά τις 20.00, να ξεκινήσω διάβασμα.
Ελεύθερος χρόνος περισσεύει; Και αν ναι, πώς σου αρέσει να τον αξιοποιείς;
Ελεύθερος χρόνος συνήθως δεν υπάρχει, ίσως λίγες ώρες σε κάποια εκδρομή του σχολείου ή στις αργίες, όπου αν δεν αναπληρώνω τα μαθήματα προτιμώ να χαλαρώνω στο σπίτι.
Εκτός από το χώρο του αθλητισμού έχεις θέσει στόχους σε κάποιο άλλο τομέα;
Ο στόχος είναι να τελειώσω το σχολείο με καλό βαθμό ώστε να έχω την ευκαιρία να συνεχίσω τις σπουδές μου ανεξάρτητα με τον αθλητισμό.
Μπορείς να μας περιγράψεις μια τυπική σου μέρα;
Η μέρα μου ξεκινάει στις 07.15 όταν ξυπνάω. Μετά σχολείο μέχρι τις 14.00, προπόνηση 15.00 με 19.45 και από τις 20.30 μέχρι τις 23.30 διάβασμα για το σχολείο. Τα Σαβ/κα και τις αργίες αναπληρώνω τα κενά της εβδομάδας.
Έχεις συμμετάσχει σε αρκετούς αγώνες. Ποιος ήταν για εσένα ο πιο σημαντικός; Υπήρξε ποτέ κάποιος αγώνας που σε απογοήτευσε;
Θεωρώ πιο σημαντικό αγώνα μέχρι σήμερα το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Μπακού το 2014. Ήταν ο πρώτος επίσημος αγώνας που συμμετείχα με τα χρώματα της Ελλάδας και παρόλο που ήμουν σε μικρή ηλικία, τα πήγα αρκετά καλά. Απογοητεύσεις υπάρχουν πάντα για τον ένα ή για τον άλλο λόγο, αλλά η απογοήτευση σου δίνει κίνητρο να προσπαθήσεις περισσότερο την επόμενη φορά.
Ποια είναι τα συναισθήματα σου πριν από έναν αγώνα και πως τα διαχειρίζεσαι;
Πάντα την αγωνιστική περίοδο και φυσικά πριν τον αγώνα υπάρχει έντονο στρες. Προσπαθώ να συγκεντρώνομαι απόλυτα σε αυτό που κάνω, να ακούω την προπονήτριά μου και να έχω στο μυαλό μου ότι αθλητισμός είναι περισσότερο η προσπάθεια για να φτάσεις το στόχο παρά το ίδιο το αποτέλεσμα. Και φυσικά σκέφτομαι πάντα αυτό που είπε η μεγάλη αθλήτρια της ρυθμικής Ευγενία Κανάεβα: «Δεν υπάρχουν αξεπέραστοι αθλητές, υπάρχουν μόνο αξέχαστοι αθλητές».
Πλέον είσαι μέλος της Εθνικής ομάδας ατομικού Ρυθμικής Γυμναστικής. Πως νιώθεις για αυτό και πως έφτασες σε αυτό το επίπεδο; Πως φαντάζεσαι την επόμενη μέρα, το επόμενο βήμα της καριέρας σου;
Ασφαλώς είμαι πολύ χαρούμενη που αγωνίζομαι για την πατρίδα μου και θα ήθελα να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι στη μεγάλη αθλητική παράδοση της Ελλάδας. Η μέχρι τώρα επιτυχημένη μου καριέρα οφείλεται βέβαια στη σκληρή δουλειά και προσήλωση, αλλά και στην αποτελεσματικότητα της προπονήτριάς μου κ. Μαρίνας Φατέεβα, πρώην ομοσπονδιακής προπονήτριας, η οποία έχει φέρει πολλά χρυσά μετάλλια στην Ελλάδα στο παρελθόν και η οποία έχει βαθιά γνώση της ρυθμικής γυμναστικής.
Με αυτή την ευκαιρία θα ήθελα να εκφράσω και μια απορία που είχα πάντα σχετικά με τους αθλητές: έχω διαπιστώσει ότι δεν είναι πολλοί εκείνοι που αναφέρουν τους προπονητές τους σαν βασικούς παράγοντες της αθλητικής τους πορείας. Προσωπικά θεωρώ ότι η προπονήτριά μου είναι αναπόσπαστο κομμάτι της επιτυχίας μου. Σχετικά με το μέλλον, στόχος είναι η συμμετοχή σε όσο περισσότερους διεθνείς αγώνες μπορώ, φυσικά αν καταφέρω να εξασφαλίσω κάποια οικονομική στήριξη, ώστε να προχωρήσω βήμα βήμα, με απώτερο στόχο τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2020.
Μετά από αυτή την εξέλιξη και σε αυτή την ηλικία φοβάσαι μήπως αλλοιωθεί ο χαρακτήρας σου, η προσωπικότητά σου; Πιστεύεις πως ο άνθρωπος μεγαλώνοντας οδεύει προς την ωριμότητα;
Πιστεύω ότι ο αθλητισμός εκπαιδεύει τον άνθρωπο ακριβώς ώστε να αντιμετωπίσει αυτές τις προκλήσεις που αναφέρετε. Οι αθλητές διαμορφώνουν χαρακτήρα συγκροτημένου ατόμου που θα απολαύσει την επιτυχία του σαν αναγνώριση των επίπονων προσπαθειών του και όχι σαν μια ξαφνική και εφήμερη προβολή λόγω κάποιας εμπορικής σχέσης. Η ωριμότητα δε, σίγουρα έρχεται με το χρόνο και τις εμπειρίες.
Πώς βλέπεις τα πράγματα στην Ελλάδα στον χώρο της Ρυθμικής Γυμναστικής και γενικότερα στο χώρο του αθλητισμού;
Η ρυθμική γυμναστική δεν πρωταγωνιστεί σαν άθλημα στην παγκόσμια σφαίρα της γυμναστικής, πόσο μάλλον στην Ελλάδα. Μόνο στο πρώην ανατολικό μπλοκ είναι κυρίαρχο σπορ με τεράστια απήχηση. Ο περισσότερος κόσμος στη χώρα μας δεν ξέρει καν περί τίνος πρόκειται. Απευθύνεται σε ένα μικρό κύκλο ανθρώπων που ασχολούνται με τη ρυθμική επειδή έχουν κάποιο παιδί που προπονείται, είτε είναι μέλη συλλόγων ρυθμικής ή προπονητές. Δεν πιστεύω ότι πέρα από αυτούς και μέχρι πρώτου βαθμού συγγενείας αυτών ενδιαφέρεται κανείς άλλος. Βέβαια δεν γίνεται και καμία προσπάθεια προβολής του αθλήματος από κανέναν.
Από την άλλη, ο αθλητισμός στη χώρα μας, τη γενέτειρα του Ολυμπιακού πνεύματος, εκτός του ότι έχει περιπέσει κι αυτός στην κατάθλιψη της οικονομικής κρίσης, εστιάζει την προσοχή του σε αθλήματα πιο προσοδοφόρα. Για παράδειγμα, ποιος παρακολουθεί την καθημερινή αθλητική πορεία ενός αθλητή, έστω του κλασσικού αθλητισμού, ενώ οι περισσότεροι ξέρουν με ποιον παίζει τις επόμενες 8 Κυριακές η τάδε ομάδα ποδοσφαίρου ή μπάσκετ και πόσο διάστημα θα μείνει εκτός προπονήσεων ο τάδε παίχτης του ποδοσφαίρου λόγω κάκωσης στην ποδοκνημική. Και δε το λέω αυτό με παράπονο, αλλά σαν μια πραγματικότητα. Έτσι είναι.
Τι θα συμβούλευες μια κοπέλα που θέλει να ασχοληθεί με τη ρυθμική γυμναστική;
Υπάρχουν δύο δρόμοι σε αυτό το άθλημα: ο πρώτος που μπορεί να οδηγήσει σε υψηλό επίπεδο, ξεκινάει πολύ νωρίς 5 -6 ετών γιατί μετά είναι αργά, οπότε η συμβουλή απευθύνεται κυρίως προς τους γονείς και λέει: οπλιστείτε με υπομονή και επιμονή, αποφασισμένοι να στηρίξετε το παιδί σας στην δύσκολη καθημερινότητα που είναι μπροστά του για τα επόμενα 10 με 15 χρόνια. Αν συγκεντρώνει τελικά τα προσόντα που χρειάζονται, θα ζήσετε κι εσείς μαζί του ένα δρόμο γεμάτο έντονες συγκινήσεις. Ο δεύτερος δρόμος που θα ακολουθήσει μια κοπέλα που θα αρχίσει τη ρυθμική αργότερα, δε θα οδηγήσει σε πρωταθλητισμό, αλλά και πάλι θα της χαρίσει ωραίο και ευλύγιστο σώμα, συγκροτημένο μυαλό και μια ευχάριστη και δημιουργική ενασχόληση.
Ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στη σημερινή νεολαία μέσα από το Young People;
Σήμερα στην Ελλάδα της κρίσης και της κατήφειας, οι νέοι δεν πρέπει να παραδοθούν στη μοίρα τους, αλλά να αγωνισθούν παρ’ όλες τις δυσκολίες, για τα όνειρά τους, όχι για τους άλλους αλλά για τους ίδιους. Και όπως είπε ο Νίκος Καζαντζάκης στην Ασκητική: “Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε; Πολέμα!”
Σημείωση: Όλο το υλικό, φωτογραφίες, βίντεο που χρησιμοποιήθηκε στη συνέντευξη στο Young People, είναι από το προσωπικό αρχείο της Ελένης Κελαϊδίτη. Για την ολοκλήρωση της συνέντευξης, συνεργάστηκαν, στην επιμέλεια η Ομάδα Έκφρασης και Υλοποίησης ενω στην σύνταξη των ερωτήσεων η Κασσιανή Ζήκα.