-
Ημέρα 1η -
Ημέρα 2η -
Ημέρα 3η -
Ημέρα 4η - Ημέρα 5η …
Κάποιοι από εμάς -οι πιο ευσυνείδητοι θα έλεγα- μετράμε ήδη τέσσερις ολόκληρες μέρες σε καραντίνα. Η καθημερινότητα θυμίζει λίγο ρουτίνα σωφρονιστικού ιδρύματος, με έναν τύπου προαυλισμό για 10-15 λεπτά κι αυτά απλά μέχρι το μπαλκόνι ή τη βεράντα του σπιτιού. Τα επιτραπέζια και οι σειρές στο διαδίκτυο ή την τηλεόραση δίνουν και παίρνουν… το ίδιο -ελπίζω τουλάχιστον- και τα βιβλία.
Καθημερινότητα
Το γνωστό παιχνίδι αγοραπωλησιών κυριεύει τις ιστορίες των χρηστών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και “σπάει” λίγο τον πανικό, την απαισιοδοξία και το… μονοπώλιο του COVID-19. Δεν είναι λίγοι αυτοί που το ρίχνουν στη γυμναστική ή/και το φαγητό (πάντα μέσα στο σπίτι) ενώ δυστυχώς δεν είναι λίγοι και αυτοί που τριγυρνούν άσκοπα έξω, γιατί…”μπούχτισαν ρε αδερφέ”, “έχει ωραία μέρα, γιατί να κλειστώ μέσα;”, “ευκαιρία τώρα που δε δουλεύω να πάω παραλία ή για έναν καφέ” και…και…και…
Φυσικά δεν λείπουν και οι υπερβολές από την καθημερινότητα μας… Στα σούπερ μάρκετ δίνονται ομηρικές μάχες για δύο παραπάνω μπουκαλάκια αντισηπτικού, 10 ρολά χαρτιού υγείας και μερικά κιλά ζυμαρικών στα καρότσια. Καταλαβαίνω ότι είναι ένα κάποιο μέτρο, για να νιώσει ο καθένας μας λίγο πιο σίγουρος για το αύριο. Το καταλαβαίνω και το σέβομαι. Ο ιός είναι πιθανό προσέχοντας την προσωπική μας υγιεινή να μείνει σε μια απόσταση. Η ανθρώπινη βλακεία και η ανευθυνότητα όσων γυρίζουν όμως έξω για να πάρουν τον αέρα τους, δε νικιέται με αντισηπτικά.
Αν δεν είσαι ικανός να καταλάβεις την ευθύνη του κάθε υποκειμένου ξεχωριστά για το συλλογικό καλό απέναντι σε μια πανδημία που περνάει σαν τυφώνας και αφήνει πίσω της μόνο πληγές, δεν ξέρω πώς μπορώ να σε αφυπνίσω και σίγουρα αυτό το άρθρο δεν είναι αρκετό.
Θα σε παρακαλούσα εσένα, που αψηφάς τον κίνδυνο και παράλληλα θέτεις σε αυτόν χιλιάδες κόσμο να σκεφτείς τον εαυτό σου μέσα σε ένα νοσοκομείο. Έχεις μόλις τελειώσει επιτυχημένα μια επέμβαση σωτήρια για τη ζωή σου, απλά θα χρειαστεί να παραμείνεις μέσα στο νοσοκομείο για λίγες εβδομάδες, ώστε να μην κινδυνεύσεις να πάθεις κάτι χειρότερο. Θα έμενες εκεί ή θα έκανες τον “μάγκα”, θα πέταγες τον όρο και θα την έκανες με ελαφρά για τον…”έξω κόσμο”;!
Θα σου πω μόνο πως κάποιοι άνθρωποι- εξαιτίας διαφόρων συγκυριών- ζουν σε αυτήν την καραντίνα που ζεις εσύ τώρα για χρόνια, βγαίνοντας από το σπίτι για τα πολύ λίγα απαραίτητα και είναι μόνοι. Πραγματικά μόνοι. Έτσι- μήπως μπεις λίγο σε σκέψεις.
Ευπαθείς κοινωνικές ομάδες
Υπάρχουν εκεί έξω και κάποιοι, που δεν περίμεναν τον ιό για να προσέξουν παραπάνω, διότι απλά δεν είχαν την πολυτέλεια να ζουν τόσο αμέριμνα όσο άλλοι. Αυτοί κυκλοφορούν ανάμεσα μας χρόνια τώρα κι αν όλοι είμαστε εκτεθειμένοι στον Κορονοϊό, αυτοί είναι εκτεθειμένοι εις διπλούν. Δεν είναι εξωγήινοι, υπάρχουν όντως στη γειτονιά σου, στην πόλη μου, στο δρόμο που σύχναζες. Είναι η γιαγιά και ο παππούς σου, οι γονείς σου, η εγκυμονούσα φίλη, γνωστή ή άγνωστη σου, είναι ένας συνάδελφος σου με καρδιακά προβλήματα. Είναι οι τόσοι καρκινοπαθείς και όσοι έχουν αδύναμο ανοσοποιητικό. Είναι αυτοί που έχουν χρόνιο θέμα με τους πνεύμονες τους. Όλοι αυτοί που είναι ευάλωτοι σαν ένα κομμάτι γυαλιού που αιωρείται από το ρετιρέ μιας πολυκατοικίας και αρκεί μια μικρή κίνηση ώστε να πέσει και να σπάσει. Οι ευπαθείς ομάδες υπήρχαν πάντα δίπλα σου και έτρεμαν για την υγεία τους πριν να εμφανιστεί ο COVID-19. Πολλοί από αυτούς δεν ανήκαν πάντα σε αυτές τις ομάδες και κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί πως δε θα βρεθείς κι εσύ ποτέ στη θέση τους.
Γι αυτό μένουμε σπίτι. Για εσένα, για εμένα, για κάθε έναν από αυτούς, για όλους μας. Για όσο χρειαστεί!
Ξέρω. Ξέρω πως στην ατμόσφαιρα μυρίζεις φόβο, πανικό και αντισηπτικό. Συμμερίζομαι και ζω τον ίδιο φόβο, μα μπορώ να “θυσιάσω” λίγες μέρες από την πιο ελεύθερη καθημερινότητα μου, για να μπορώ να έχω ένα μέλλον καλύτερο με όσους αγαπώ. Ζούμε στο 2020. Σήκωσε το τηλέφωνο σου, άνοιξε το κινητό ή το λάπτοπ σου και πες στους ανθρώπους σου ότι τους αγαπάς. Μίλα μαζί τους καθημερινά, θα υπάρχει χρόνος για αγκαλιές, τσάρκες και καφέδες αν κλείσεις την πόρτα του σπιτιού σου και κλειστεις κι εσύ μέσα σε αυτό. Είναι καθήκον μας να περιορίσουμε όσο γίνεται περισσότερο τον εφιάλτη που θυμίζει ταινία και τον ζούμε κάθε μέρα.
Για να μπορούμε αύριο να γυρίζουμε έξω όπως και πριν, δίχως να φοβόμαστε, σήμερα μένουμε σπίτι.