Είναι εξαιρετικά λυπηρό να συνειδητοποιείς ότι αρχίζει να αφανίζεται κάτι που αγαπάς. Η μάλλον όχι να αφανίζεται, απλά να μεταλλάσσεται. Να μεταμορφώνεται σε κάτι πιο μεστό και εύπεπτο για το σύνολο. Το σύνολο των νέων που αναζητούν την διασκέδαση και όχι την ποιότητα. Και ο αριθμός αυτής της επιλογής είναι τεράστιος, αξίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Όλοι οι σινεφίλ έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι η τωρινή κινηματογραφική γενιά ανήκει στη Marvel. Όπου η ιστορία κάθε υπερήρωα του Stan Lee “ζωντανεύει” μέσα από την μεγάλη οθόνη. Ίσως η λέξη ζωντανεύει βέβαια να μην ταιριάζει εδώ. Καθώς τα CGI και τα μαγευτικά special effects μόνο την αίσθηση της ζωντάνιας δεν δίνουν.
Τα εφέ είναι όμορφα, όμως κάτι λείπει
Έχει αρχίσει να γίνεται αντιληπτό λοιπόν ότι τα τελευταία χρόνια το Χόλιγουντ και γενικά οι μεγάλες παραγωγές παράγουν ταινίες με υπερήρωες επικρατώντας στα box office και σπάζοντας τα ταμεία των κινηματογράφων παγκοσμίως. Το Χόλιγουντ προκειμένου να παράγει και να λειτουργήσει βασίζεται πάνω στην επιλογή του θεατή. Η επιλογή του έχει γίνει περισσότερο παιδική, χρωματιστή και μάλλον εύκολη.
Δεν αμφισβητώ καμία τέχνη και κανέναν δημιουργό. Ορισμένες φορές ο καλλιτέχνης των ειδικών εφέ είναι απαραίτητος για την πραγματοποίηση ενός οράματος. Υπάρχουν όμως παραδείγματα ταινιών που λόγω σεναρίου, σκηνοθέτη και ερμηνειών άγγιξαν την υπόσταση του αριστουργήματος… Ναι τα εφέ είναι πανέμορφα, πόσο μάλλον αυτά της Marvel. Κάτι λείπει όμως, δεν είναι η τέχνη του κινηματογράφου αυτή που μάθαμε, αλλά αυτή φαίνεται και δυστυχώς τελευταία ως αυτή χαρακτηρίζεται. Είναι “ακριβή” διασκέδαση καθώς κοντοστέκεσαι ελάχιστα να πληρώσεις ένα ποσό σχεδόν τριών ωρομισθίων ώστε να παρακολουθήσεις κάτι που μπορεί βέβαια και να μην σε ικανοποιεί. Έτσι πίσω από την “μαρβελική” εποχή ακολούθησε η “νετφλιξική”, όπου με τα τρία αυτά ωρομίσθια μπορείς να απολαμβάνεις εύκολο περιεχόμενο για έναν μήνα.
Ο θεατής επιλέγει σειρές και όχι την ακριβή αίθουσα του σινεμά
Οι τηλεοπτικές σειρές τα τελευταία χρόνια βρίσκονται στο ζενίθ της αξιοποίησης τους. Τηλεοπτικά προγράμματα δίνουν την δυνατότητα στον θεατή να ξημεροβραδιάζεται στον καναπέ του προκειμένου να ικανοποιήσει την αγωνία που δίνει το τέλος κάθε επεισοδίου και να προχωρήσει στο επόμενο και στο επόμενο χωρίς δισταγμό. Το ίδιο και το ίντερνετ. Όπου σχεδόν κάθε σειρά και ταινία που σε ενδιαφέρει είναι άμεσα προσβάσιμη.
Το φαινόμενο λοιπόν είναι αντιληπτό. Ο θεατής επιλέγει σειρές και όχι την ακριβή αίθουσα του σινεμά. Έτσι και οι παραγωγοί το αντιλήφτηκαν με αποτέλεσμα ό,τι άριστο μέσο σκηνοθετικό, σεναριακό, ερμηνευτικό κατέχουν να το χρησιμοποιήσουν ώστε να δώσουν στον θεατή όσο το δυνατόν καλύτερη θέαση. Έτσι κάτι παραλείφτηκε, ξεχάστηκε, παραμελήθηκε. Και αυτό είναι ο κλασικός και καλός κινηματογράφος.
Αμερικάνικος και ευρωπαϊκός κινηματογράφος
Στην σκέψη του σινεφίλ δεν υπάρχει μόνο ο αμερικάνικός κινηματογράφος αλλά και ο ευρωπαϊκός. Ο πρώτος έλειπε από το προσκήνιο με αποτέλεσμα ο δεύτερος να αναπτυχθεί ραγδαία. Δίνοντας μία ένδειξη “ζωής” στον πραγματικό παλιό σινεμά Βλ. Τhe Guilty (Δανία 2018) του Gustav Moller, Transit (Γερμανία 2018) του Christian Petzold. Έτσι οι Ευρωπαίοι και όχι μόνο (Από την Κίνα βλ. το εξαιρετικό An Elephant Sitting still (2018) του Bo Hu) εκμεταλλεύτηκαν την αισθητή απουσία και αναδείχθηκαν.
Υπήρξε μία ένδειξη ελπίδας επιστροφής φέτος. Με τα χαρμόσυνα νέα της επιστροφής του Tarantino και Scorsese με τα Once Upon A Time in… Hollywood και το The Irishman αντίστοιχα, να δημιουργούν την ευχάριστη αίσθηση ότι οι αίθουσες του κινηματογράφων θα έχουν φέτος την τιμητική τους. Έτσι κατά καιρούς γίνεται μία προσπάθεια.
Η Κινηματογραφική κουλτούρα και το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Η πόλη μου φημίζεται για την κινηματογραφική κουλτούρα της. Το διάσημο φεστιβάλ της αλλά και οι εκδηλώσεις τις δεν παραλείπουν τον υπέροχο κινηματογράφο. Μία εκδήλωση με συγκίνησε φέτος. Αυτή με της άσπρες καρέκλες που στήθηκαν στην πλατεία Αριστοτέλους μαζί με μία γιγαντοοθόνη προβάλλοντας το αριστουργηματικό Cinema Paradiso. Σε ένα παράλληλο σύμπαν συναντήθηκε η πλατεία Αριστοτέλους λοιπόν με αυτή της ταινίας. Όπου πλήθος κόσμου γύρευαν να δουν ταινίες στην ιταλική πλατεία και αντίστοιχα στην ελληνική.
Ευελπιστούμε τέτοιες όμορφες στιγμές του κινηματογράφου να επιστρέψουν, να ενωθούν όμορφα καρέ δημιουργώντας ιστορίες που μένουν ανά τα χρόνια μεταφέροντας άτυπα στις γενιές που ακολουθούν τι τελικά σημαίνει καλός κινηματογράφος.