Η αναγνωρισμένη ηθοποιός με μια αποκαλυπτική συνέντευξη της μας μιλάει για την καινούργια της εμπειρία στον Πολυχώρο Vault, καθώς δεν έχει ξανά ερμηνεύσει βιογραφία υπαρκτού προσώπου και για την έξυπνη ιδέα αυτού του project από τον σκηνοθέτη Δημήτρη Καρατζιά και τον Μάνο Αντωνιάδη. Υπερτονίζει το αίσθημα υπερηφάνειας που νιώθει για οποιοδήποτε ρολό κι αν υποδύεται με την βασική προϋπόθεση να της αρέσει και μας μιλάει εκτενέστερα για την τότε και τώρα συνεργασία της με τον Αυγουστίνο Ρεμούνδο. Δεν κρύβεται πίσω από την βιτρίνα του επαγγέλματος και ομολογεί για το καλλιτεχνικό τέλμα που βρέθηκε, το οποίο αποτέλεσε την αιτία να στραφεί στην συγγραφή κυρίως θεατρικών κειμένων. Κλείνοντας, οι δυσκολίες που αντιμετώπισε στην συγγραφή της βιογραφίας, το τρακ που ένιωσε στην αρχή των παραστάσεων είναι κάποια από τα θέματα για τα οποία δεν φοβάται να μιλήσει καθώς και για την όμορφη εμπειρία που έζησε στον Πολυχώρο Vault.
Η Χρύσα Σπηλιώτη γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Στην Γαλλία, εργάστηκε πολλά χρόνια σαν ηθοποιός και παρακολούθησε μαθήματα αυτοσχεδιασμού. Έχει συνεργαστεί με πολλά θέατρα όπως το “Ανοιχτό Θέατρο”, το “Θέατρο της Άνοιξης”, το “Θέατρο του Νότου”, το “Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας”, το “Εθνικό Θέατρο” και πολλά άλλα. Επίσης, συμμετείχε σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες, δίδαξε υποκριτική στη σχολή του Διομήδη Φωτιάδη ενώ τα τελευταία χρόνια – από το 1997 – ασχολείται με τη συγγραφή θεατρικών κειμένων. Έργα τις που έχουν παιχτεί και στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό είναι “Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;”, “Σκοτζέδικο Ντους”, “Αγκά-σφι και φι”, “Με διαφορά στήθους”, “Φωτιά και νερό”, “Ποιος κοιμάται απόψε;”, “Το μάτι της Τίγρης”. Κλείνοντας, να επισημάνουμε ότι έχει πολύχρονη παιδαγωγική εμπειρία, καθώς έχει διδάξει παιχνίδι σε νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολείο, ενώ για τρία χρόνια παρουσίαζε το καθημερινό τηλεοπτικό νηπιαγωγείο της ΕΡΤ “Γύρω γύρω όλοι” καθώς και άλλες παιδικές σειρές στο ίδιο κανάλι.
Διαβάστε την Συνέντευξη της Χρύσας Σπηλιώτη στο Young People.
Την φετινή χρονιά σας απολαμβάνουμε με την συμμετοχή σας στο project του Πολυχώρου Vault “Ο γιος μου…” που επτά σκηνοθέτες ετοιμάζουν επτά παραστάσεις – μονολόγους – στηριγμένες πάνω σε επτά βιογραφίες. Έχετε πραγματοποιήσει στο παρελθόν κάτι παρόμοιο; Η υλοποίηση αυτού του θεατρικού project ήταν απόφασή σας ή σας έγινε κάποια πρόταση; Πείτε μας για την αρχή αυτής της συνεργασίας.
-Όχι δεν είχα ασχοληθεί στο παρελθόν με βιογραφία υπαρκτού προσώπου. Ούτε ήταν μια δική μου απόφαση. Η πρόταση ήρθε από το θέατρο Vault, μέσω του σκηνοθέτη Αυγουστίνου Ρεμούνδου που ήδη είχε επιλέξει να ασχοληθεί συγκεκριμένα με τον Μάντζαρο, ανάμεσα σε πολλές άλλες βιογραφίες που είχαν πέσει στο τραπέζι από τον Δημήτρη Καρατζιά και τον Μάνο Αντωνιάδη που είχαν την ιδέα του συγκεκριμένου project. Μου άρεσε πολύ εξ’ αρχής η ιδέα. Τη βρήκα πολύ έξυπνη και πως αφορά τον κόσμο, ειδικά σ’ αυτή τη χρονική στιγμή που σαν λαός νιώθουμε κατά κάποιο τρόπο ταπεινωμένοι. Και δεν το λέω με καμία εθνικιστική κορώνα, δεν έχω καλές σχέσεις με τον εθνικισμό. Σίγουρα όμως σήμερα περισσότερο από άλλες στιγμές της ιστορίας μας ίσως να χρειαζόμαστε λίγη έμπνευση από ανθρώπους που άφησαν ένα σημαντικό στίγμα σ’ αυτό τον τόπο.
Σας υπερχειλίζουν αισθήματα υπερηφάνειας υποδυόμενη την μητέρα ενός σπουδαίου ανθρώπου για την ιστορία της Ελλάδας;
Σαν μάνα του Μάντζαρου, βέβαια και ξεχειλίζω επί σκηνής από καμάρι και περηφάνια για τον γιο μου. Σαν ηθοποιός, όσον ενδιαφέρον βρίσκω το να υποδύομαι έναν σημαντικό Έλληνα του παρελθόντος άλλο θα μ’ ενδιέφερε να υποδυθώ έναν μη σημαντικό ή και απόλυτα αρνητικό χαρακτήρα αν μου άρεσε το έργο και ο ρόλος.
Σκηνοθέτης του μονολόγου σας είναι ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος. Έχετε ξανά συνεργαστεί στο παρελθόν; Η συνεργασία σας θεωρείτε ότι ευδοκίμησε περισσότερο λόγω και του συγκεκριμένου θεάτρου;
Ναι, είχα τη χαρά να ξαναδουλέψω με τον Αυγουστίνο, όταν πριν τρία χρόνια είχε σκηνοθετήσει με πολλή επιτυχία στο Αγγέλων Βήμα το έργο μου «Πόρτες». Η συνεργασία μαζί του είναι πάντα κάτι σαν παιδική χαρά για μένα. Έχω ζήσει στο παρελθόν σκηνικά του τύπου, η τέχνη είναι κάτι πολύ σοβαρό στο οποίο πρέπει να βυθίζεσαι ολόκληρος παραδίδοντας απολύτως τον εαυτό σου, να βασανίζεσαι, να χάνεις την ισορροπία σου και ξέρω τώρα πια τι να αποφεύγω και πού νιώθω όμορφα. Εκεί και με αυτούς που το παιχνίδι και το χιούμορ είναι οι μεγαλύτερες αξίες. Με ποιότητα φυσικά, με αφοσίωση, με άπλετο δόσιμο, το παιχνίδι άλλωστε δεν αναιρεί ούτε την ποιότητα ούτε την ουσία του θεάτρου. Αντίθετα η χαρά και η επικοινωνία είναι για μένα ο πιο ουσιαστικός πυρήνας της τέχνης. Και το θέατρο Vault αποπνέει ελευθερία, ανεκτικότητα, φιλικότητα και πολύ κέφι. Μ’ αρέσει πολύ λοιπόν που φέτος είμαι με τον Αυγουστίνο σ’ αυτό το θέατρο, είναι μια θαυμάσια συγκυρία για μένα, χωρίς καμιά διάθεση ωραιοποίησης.
Έχετε εργαστεί για πολλά χρόνια ως ηθοποιός έχοντας ερμηνεύσει πολλούς σημαντικούς ρόλους του διεθνούς ρεπερτορίου. Από το 1996 έχετε στραφεί κυρίως στη συγγραφή θεατρικών κειμένων. Ποια ήταν η αφορμή; Πώς πήρατε αυτή την απόφαση;
Δεν ήταν απόφαση, ζούσα σε ένα καλλιτεχνικό τέλμα εκείνη την εποχή, όπου είχα λίγο χάσει το νόημα και το κέφι να παίζω στο θέατρο. Πάνω σε μια κρίση απ’ αυτές που ή πνίγεσαι ή βγαίνεις σε κάποια όχθη, άρχισα να γράφω την «Αμερική», χωρίς να ξέρω αν αυτό μπορεί κατ’ αρχάς να γίνει κι αν θα ενδιαφέρει και κανένα. Είχα όμως πολύ κέφι κι έγραφα με μεγάλο αυθορμητισμό και ενθουσιασμό. Το πήγα στον Χουβαρδά που είχε τότε το θέατρο Αμόρε, το έργο ήταν ημιτελές ακόμα, αλλά τον ενδιέφερε κι ευτυχώς μου έδωσε αμέσως το πράσινο φως. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος ανέλαβε τη σκηνοθεσία κι όλα στη συνέχεια έγιναν από μόνα τους.
Το έργο σας “Ποιος ανακάλυψε την Αμερική;” συνάντησε τεράστια επιτυχία καθώς έχει ανέβει σε 35 διαφορετικές παραστάσεις και έχει μεταφραστεί σε επτά γλώσσες. Πως νιώθετε γι’ αυτή την επιτυχία; Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο σας. Ποιο ήταν το έναυσμα για την συγγραφή του;
Δεν μπορώ να το καθορίσω ακριβώς. Ήταν περισσότερο μια γιορτινή διάθεση, να αποτυπώσεις σαν να πρόκειται για ένα γλέντι ακόμα και στις πιο δύσκολες καμπές, έναν ολόκληρο κύκλο ζωής. Μέσα από μικρά στιγμιότυπα, να παρακολουθείς δυο γυναίκες από οχτώ ως ογδόντα χρονών που υποδύονται ταυτόχρονα κι όλα τα άλλα πρόσωπα του περιβάλλοντός τους, και να παρακολουθείς πώς αντιδρούν στις προκλήσεις που όλοι έχουμε περάσει λίγο ως πολύ. Αρχικά με ενδιέφερε περισσότερο η υποκριτική καθώς το φανταζόμουνα, το γεγονός ότι θα μας δινόταν με τη φιλενάδα και συνάδελφό μου την Αννέτα Παπαθανασίου η ευκαιρία να παίξουμε χίλιους ρόλους. Δεν είχα καταλάβει ότι είχα πιαστεί σε νέα φάκα και από τότε θα με τραβούσε περισσότερο η γραφή από το παίξιμο.
Αγαπούσα όπως οι περισσότεροι ηθοποιοί πιο πολύ το θέατρο, η τηλεόραση που έκανα και οι απαιτήσεις ενός ολόκληρου συστήματος ήταν σαν κοστούμι, απαραίτητο ίσως αλλά λίγο στενό.
Μετά από τόσες επιτυχίες που αναγράφονται στο βιογραφικό σας υπήρξε η στιγμή που να νιώσατε ότι δεν αντέχετε άλλο; Νιώσατε μεγάλο άγχος και αγωνία σχετικά με τη δουλειά σας;
Εντάξει δεν έχει μόνο επιτυχίες καμιά διαδρομή. Η δική μου δεν ήταν πάντα λαμπερή, ούτε σταθερή, μπήκα και βγήκα πολλές φορές με τη θέλησή μου σε αυτή τη δουλειά και πάντα ένιωθα λίγο σαν outsider. Και με άγχωναν πολλά πράγματα όταν ήμουν νέα, ο ανταγωνισμός, η εικόνα που έπρεπε να υπηρετείς για να είσαι «πετυχημένος». Αγαπούσα όπως οι περισσότεροι ηθοποιοί πιο πολύ το θέατρο, η τηλεόραση που έκανα και οι απαιτήσεις ενός ολόκληρου συστήματος ήταν σαν κοστούμι, απαραίτητο ίσως αλλά λίγο στενό. Στο θέατρο μπορούσα να είμαι πιο πολύ ο εαυτός μου, αλλά και πάλι σ’ άλλους ρόλους που έπαιξα ένιωσα πως τα έδωσα όλα και πράγματι υπήρξε ανταπόκριση και σ’ άλλους πως είχα αποτύχει, το ίδιο και με τα έργα που έγραψα.
Στην παράσταση “Ο γιος μου Νικόλαος Μάντζαρος” πρωταγωνιστείτε έχοντας παράλληλα επιμεληθεί και το κείμενο του έργου. Πως πήρατε την απόφαση να γράψετε τη συγκεκριμένη βιογραφία; Ποιες ήταν οι πηγές που βοήθησαν στην διεκπεραίωση του έργου σας;
Δεν ήταν δική μου η απόφαση, συμπεριλαμβανόταν στην πρόταση του Αυγουστίνου που ήθελε να γράψω και να παίξω τη μάνα του Μάντζαρου. Είχε κι έχει μια εμμονή ο Ρεμούνδος με τον Μάντζαρο. Τον ενοχλεί που πολύς κόσμος δεν έχει ιδέα ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος που εκτός από τον Έθνικό Ύμνο άφησε ένα τεράστιο μουσικό έργο πίσω του και ήταν ο ιδρυτής της Επτανησιακής Μουσικής Σχολής. Μελέτησα ένα χρόνο περίπου για τον Μάντζαρο και την εποχή του πριν κυκλώσω το θέμα και μπω στην πράξη. Δεν υπάρχουν πάρα πολλές πηγές δυστυχώς για τον Μάντζαρο, στην πραγματικότητα είναι ελάχιστες, ένα απ’ τα καλύτερα βιβλία που βρήκα είναι αυτό του Κώστα Καρδάμη που δίνει πολλές πληροφορίες τόσο για τον Νικόλαο όσο και για όλα τα πρόσωπα του περιβάλλοντός του. Το παράδοξο είναι πως για την Ρεγγίνα τη μητέρα του, δεν έχουμε σχεδόν καμιά πληροφορία. Μόνο πως ήταν καλλιτεχνική φύση και πως ήταν η πρώτη δασκάλα πιάνου για τον γιο της. Αυτό όμως θεώρησα τελικά πως ήταν μια καλή τύχη για μένα, γιατί μου έδωσε ελευθερία μυθοπλασίας για την ηρωίδα μου. Άλλωστε μένω απόλυτα πιστή σε όλα τα άλλα στοιχεία της ιστορίας του Μάντζαρου.
Υποδύεστε την Ρεγγίνα Μάντζαρου η οποία μιλάει για τον γιο της Νικόλαο Μάντζαρο συνθέτη του Εθνικού Ύμνου. Πως νιώθετε για αυτόν τον ρόλο; Σαν μονόλογος σας δυσκόλεψε καθώς έπρεπε να φανεί έντονα το στοιχείο της απύθμενης αγάπης της μητέρας για το παιδί της;
Όχι δεν με δυσκόλεψε η υποκριτική, ειδικά έτσι όπως με οδήγησε ο Αυγουστίνος βήμα, βήμα, όλα κύλησαν πολύ όμορφα ήταν και είναι απ’ τις πιο όμορφες στιγμές και συνεργασίες μου στο θέατρο που χαίρομαι με όλη μου την ψυχή. Το τρακ αρχικά για να είμαι ειλικρινής ήταν μεγάλο, γιατί είχα καιρό να παίξω. Αλλά όλα πήγαν τόσο καλά που ευχαριστώ τη συγκυρία και όλους τους εμπλεκόμενους. Τον Δημήτρη, το Μάνο, τον Αυγουστίνο, τους άλλους συγγραφείς, σκηνοθέτες ηθοποιούς και όλους τους συντελεστές (Με αστεράκια στη Νίνα Ντούνη) που απαρτίζουν αυτή τη θαυμάσια και γεμάτη σύμπνοια δημιουργία του Project «Ο Γιος μου».
Ο Γιος μου Νικόλαος Μάντζαρος, ήταν από τους επτά Μονολόγους που παρουσιαστηκαν τη θεατρική περίοδο 2017-18 στον Πολυχώρο Vault, με αφορμή το θεατρικό project «Ο Γιος μου…» Διαβάστε περισσότερα στο δελτίο τύπου της παράστασης.
Το Young People.gr παρακολούθησε την παράσταση και έγραψε: «Τα κρυφά βλέμματα, τα κρυφά χαμόγελα και η τσαχπινιά της Χρύσας Σπηλιώτη σε κερδίζουν αμέσως, ενώ η ευφράδεια, η άνεση στην έκφραση της ιδιαίτερης διαλέκτου της Κέρκυρας με τις ιταλιάνικες λέξεις, όταν ερμηνεύει, σε συνεπαίρνουν». Διαβάστε περισσότερα…
- Κείμενο: Χρύσα Σπηλιώτη
- Σκηνοθεσία: Αυγουστίνος Ρεμούνδος
- Μουσική: Νικόλαος Μάντζαρος
- Μουσική επιμέλεια/ Επεξεργασία: Νικόλας Καρίμαλης (Razastarr)
- Σκηνικά/ Κοστούμια: Τόνια Αβδελοπούλου
- Χορογραφία: Μάτα Μάρρα
- Σχεδιασμός Φωτισμού: Βαγγέλης Μούντριχας
- Βοηθός σκηνοθέτη: Νίνα Ντούνη
- Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
- Video: Νικήτας Χάσκας
- Αφίσα: Δημήτρης Ζουγκός
- Παραγωγή: Πολυχώρος Vault
- Ερμηνεία: Χρύσα Σπηλιώτη
Σημείωση: Για την ολοκλήρωση της συνέντευξης με την ηθοποιό Χρύσα Σπηλιώτη συνεργάστηκαν οι ομάδες της Έκφρασης και Υλοποίησης και η ομάδα συνεντεύξεων. Υπεύθυνη Συνέντευξης Μαρία Διονυσοπούλου. Ευχαριστούμε την Κυρία Χρύσα Σπηλιώτη αλλά και τον Κύριο Καρατζιά (σκηνοθέτη και ηθοποιό) για την πραγματοποίηση της συνέντευξης.