Τι είναι αυτό που ολότελα σε παρασύρει; Και τι είναι αυτό που περισσότερο από άλλα σε συνθλίβει έτσι που να νομίζεις πως πιο ζωντανός δεν υπήρξες ποτέ; Ο έρωτας. Ποιος δεν τον ένιωσε και ποιος δεν την έπαθε απ’ αυτόν; Αλλά ας είμαστε ρεαλιστές, ποιος ποτέ τον αρνήθηκε ή, τουλάχιστον, μπόρεσε να τον αρνηθεί; Κανείς. Ούτε καν οι πιο μεγάλοι άνδρες και γυναίκες της τέχνης. Η Πηνελόπη Δέλτα δεν άντεξε τον θάνατο του Ίωνα Δραγούμη κι αυτοκτόνησε. Γιατί, ο “καταραμένος” καλλιτέχνης Αμεντέο Μοντιλιάνι δεν ενέπνευσε τέτοιον έρωτα στην αγαπημένη του Ζαν Εμπιτέρν, η οποία, μετά τον θάνατό του πήδηξε απ’ το παράθυρο παρασέρνοντας στον θάνατο και το αγέννητο παιδί τους; Κι έγινε ο έρωτας αμέτρητες φορές αιτία για τέτοιου είδους τραγωδίες, μα κι άλλες τόσες έγινε η έμπνευση που ώθησε τους λογοτέχνες ανά τον κόσμο να τον αποτυπώσουν στο χαρτί. Κι είναι παρήγορο να βλέπεις πως κάποιοι άνθρωποι μπόρεσαν μέσα απ’ την θολούρα που τους έπνιγε να σκαρώσουν τις κατάλληλες λέξεις για να εκφράσουν όλα αυτά που πνίγουν τις καρδιές των ανθρώπων. Από τον Σαίξπηρ μέχρι τον Νίκο Καββαδία, ο έρωτας μέσα από τα μάτια των λογοτεχνών.
Ουίλιαμ Σαίξπηρ, “Άμλετ”
“Doubt thou the stars are fire
Doubt that the sun doth move
Doubt truth to be a liar
But never doubt I love”
Ουίλιαμ Σαίξπηρ, “Ρωμαίος και Ιουλιέτα”
“Come, gentle night; come, loving, black-browed night;
Give me my Romeo; and, when I shall die,
Take him and cut him out in little stars,
And he will make the face of heaven so fine
That all the world will be in love with night…”
Τζέην Ώστεν, “Πειθώ”
” You pierce my soul. I am half agony, half hope…I have loved none but you.”
Σάρλοτ Μπροντέ, “Τζέην Έυρ”
“Every atom of your flesh is as dear to me as my own: in pain and in sickness it would still be dear.”
Γαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, “Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας”
“To him she seemed so beautiful, so seductive, so different from ordinary people, that he could not understand why no one was as disturbed as he by the clicking of her heels on the paving stones, why no one else’s heart was wild with the breeze stirred by the sighs of her veils, why everyone did not go mad with the movements of her braid, the flight of her hands, the gold of her laughter. He had not missed a single one of her gestures, not one of the indications of her character, but he did not dare approach her for fear of destroying the spell.”
Τζάκ Κέρουακ, “Στο δρόμο”
“I ached all over for her; I leaned my head in her beautiful hair. Her little shoulders drove me mad; I hugged her and hugged her. And she loved it. ‘I love love,’ she said, closing her eyes. I promised her beautiful love. I gloated over her. Our stories were told; we subsided into silence and sweet anticipatory thoughts. It was as simple as that. You could have all your Peaches and Bettys and Marylous and Ritas and Camilles and Inezes in this world; this was my girl and my kind of girlsoul, and I told her that.”
Stephen Chobsky, “The perks of being a Wallflower”
“And I guess I realized at that moment that I really did love her. Because there was nothing to gain, and that didn’t matter.”
John Green, “An abundance of Catherines”
“Here’s to all the places we went. And all the places we’ll go. And here’s to me, whispering again and again and again and again: I love you.”
Νίκος Καββαδίας, “A bord de l’ Aspasia”
“Ύστερα σ’ είδα στην Μαρσίλια σαν εχάθηκες
μέσα στον θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσω
κι εγώ που μόνο την υγρήν έκταση αγάπησα
λέω πως εσένα θα μπορούσα ν’ αγαπήσω”
Οδυσσέας Ελύτης, “Με την πρώτη σταγόνα της βροχής”
“Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα”
