Δεν ξέρω αν υπάρχει άνθρωπος, που να μην σηκώνει, τον δικό του σταυρό. Μικρός, μεγάλος, βαρύς, ελαφρύς, από ξύλο, από μέταλλο… Όλοι κάτι κουβαλάμε, όλοι κάτι έχουμε.

Στις ανηφόρες το βάζουμε στην πλάτη, στις κατηφόρες τον παίρνουμε αγκαλιά. Κάποιες φορές τον κοιτάζουμε στα κρυφά κι άλλες προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει.

Στα εύκολα τον σέρνουμε πίσω μας, σα να μην καταλαβαίνουμε το μέγεθος και την σημαντικότητά του. Στα δύσκολα μας σέρνει αυτός, μπαίνει μπροστά και μας καθοδηγεί.

Μαζί στις χαρές, στις λύπες, στην κούραση, στην απογοήτευση. Μαζί στα βουβά, στα ουρλιαχτά, στα γέλια. Πάντα εκεί, κομμάτι μας, μέχρι το τέλος της διαδρομής. Ας μη νηστέψουμε φέτος από το φαγητό, μονάχα απ’ το κακό. Να θυμόμαστε πως κάθε άνθρωπος κουβαλάει τον δικό του σταυρό, όπως ακριβώς εσύ κι εγώ. Ποτέ δεν ξέρεις, ποιον Γολγοθά ανεβαίνει κάποιος.