Είδα τον περασμένο Αύγουστο την κλασική ταινία του 1976 “ο Ταξιτζής” του Μάρτιν Σκορσέζε, μία ταινία που θεωρείται κλασική και κατάφερε να αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα της στο χρόνο. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, υποδυόμενος τον Τράβις Μπικλ, έναν απόστρατο που υπηρέτησε στο στρατό του Βιετνάμ και επειδή υποφέρει από αϋπνίες, εργάζεται το βράδυ ως ταξιτζής.
Ο Τράβις διέπεται από μία βαθιά αίσθηση του σωστού και του λάθους, πάντοτε ενοχλείται από το κακό που για εκείνον κυριαρχεί στην ανθρωπότητα. Τη μοναξιά του και τον κλειστό του χαρακτήρα θα σπάσει για πρώτη φορά μία γυναίκα, η Μπέτσι, μία γυναίκα με την οποία ο Τράβις θα πάψει ψύχωση. Όταν εκείνη αποκόπτει σχέσεις μετά από ένα άτυχο ραντεβού στο οποίο εκείνος την πήγε στον κινηματογράφο για την παρακολούθηση μίας πορνογραφικής ταινίας, εκείνος αποφασίζει να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο και να τον “καθαρίσει” από όλα που θεωρεί πως τον ρυπαίνουν.
Με βαθιά εικόνα μίας νουάρ αισθητικής, η ταινία αποδίδει αρμονικά την εμβάθυνση στον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του Τράβις, τη βρόμικη ζωή και την πορνεία η οποία κυριαρχούσε τη νύχτα, την προσπάθεια του ίδιου για τη διάσωση της ανήλικης πόρνης Άιρις (η Τζόντι Φόστερ υποδύθηκε εξαίσια την ανήλικη πόρνη σε έναν ρόλο ο οποίος θεωρήθηκε από πολλούς ακατάλληλος λόγω του νεαρού της ηλικίας της).
Ο Ταξιτζής είναι για εμένα μία ταινία η οποία συμβόλισε την επιθυμία ενός μοναχικού ανθρώπου για την αποκατάσταση της ηθικής τάξης, για την αποβολή από την κοινωνία της ηθικής ιλαρότητας. Είναι η μεταβίβαση ενός ιδιόρρυθμου ανθρώπου σε ήρωα, ο οποίος καταφέρνει να λυτρώσει μία ανήλικη από την πορνεία και να την οδηγήσει στο “σωστό δρόμο”. Ο Ταξιτζής είναι μία αριστουργηματική ταινία, καταφέρνει να σε βάλει μέσα στην ψυχή του ήρωα και πρωταγωνιστή, ο Ντε Νίρο για ακόμα μία φορά είναι εκπληκτικός στο ρόλο του και μπορεί να σε βάλει σε σκέψεις για το “ποια είναι τελικά η κοινωνία που θέλουμε να ζούμε”.
