Ο Δημήτρης Βασιλάκης, διεθνής Έλληνας σαξοφωνίστας, μιλάει στο YoungPeople για την απόφασή του να εγκατασταθεί στο Λονδίνο προκειμένου να ακολουθήσει τις μεγάλες του αγάπες: το σαξόφωνο και την Jazz μουσική. Συναισθήματά, φόβοι, και προσωπικές καταθέσεις αποκαλύπτουν μια βαθιά πνευματική και καλλιεργημένη προσωπικότητα με φιλοσοφικές και συγγραφικές αναζητήσεις.
Διαβάστε τη συνέντευξη του Δημήτρη Βασιλάκη στο Young People.gr
Όπως βλέπουμε στο βιογραφικό σας έχετε πτυχίο χημικού μηχανικού με Bachelor και διπλώματα κλασσικού σαξοφώνου. Ποιος είναι πραγματικά ο Δημήτρης Βασιλάκης;
Η γνώση του Πολυτεχνείου με βοηθάει τώρα στην έρευνα που κάνω σχετικά με τζαζ και τεχνητή νοημοσύνη στο Καποδιστριακό σε συνεργασία με Georgia Tech των ΗΠΑ, ενώ το κλασικό σαξόφωνο σίγουρα μου έχει δώσει σημαντικές βάσεις για ήχο και τεχνική. Η μεγάλη μου αγάπη και αφοσίωση βέβαια είναι η τζαζ.
Το 1985 αποφασίσατε να φύγετε για το Λονδίνο για σπουδές στο σαξόφωνο. Με το σαξόφωνο ασχολείστε από την παιδική σας ηλικία; Πως ξεκίνησε αυτή η αγάπη;
Αρχικά ξεκίνησα παίζοντας μπάσο και τραγουδώντας σε ένα dark new wave pop group με τον αδερφό μου Παντελή και φίλους από σχολείο τους «Art Of Parties». Κάναμε συναυλίες με ήχο Αγγλικής σκηνής στα μέσα των 80’ s σε Αθήνα και Λονδίνο και ηχογραφήσαμε ένα single και ένα LP. Τυχαία σε session ηχογράφηση άκουσα το σαξόφωνο και με κέρδισε η τζαζ που ήταν μια αποκάλυψη.
Η απόφαση σας να μετακομίσετε στο Λονδίνο ήταν μόνο οι σπουδές ή υπήρχε μέσα σας ο φόβος πως αν σπουδάζατε στην Ελλάδα δεν θα είχατε ζήσει τόσες επαγγελματικές εμπειρίες όσες στο εξωτερικό;
Όντως την εποχή που έφυγα δεν υπήρχαν στην Ελλάδα σπουδές τζαζ και επίσης η σκηνή αλλά και οι Ακαδημίες στο Λονδίνο είναι από τις κορυφαίες στον κόσμο.
Πότε ήταν η πρώτη σας δισκογραφική δουλειά; Μιλήστε μας για αυτό το επαγγελματικό βήμα και τα συναισθήματα σας.
Μετά την dark new wave περίοδο η πρώτη μου δισκογραφική δουλειά ήταν για την ιστορική Candid Records στο Λονδίνο και Νέα Υόρκη στην οποία έχουν ηχογραφήσει θρύλοι της τζαζ όπως οι Charles Mingus, Max Roach, Abbey Lincoln, Eric Dolphy και ήταν για μένα η μεγάλη αλλαγή στην καριέρα μου, καθώς με έβαλε στην διεθνή σκηνή με βραβεύσεις, κριτικές και σημαντικές εμφανίσεις σε φεστιβάλ και παγκόσμιες περιοδείες.
Υπήρξε ποτέ κάποια πολύ δύσκολη στιγμή που να σας πέρασε από το μυαλό να εγκαταλείψετε το Λονδίνο και γενικότερα την σχέση σας με το σαξόφωνο;
Είναι πολύ ανταγωνιστική και πιεστική η ατμόσφαιρα σε αυτό το επίπεδο, μελετούσα πολλές ώρες και πέρασα και δύσκολες περιόδους εκεί, αλλά ανταμείφθηκα γιατί αγαπούσα βαθιά αυτό που έκανα.
Ποια είναι η άποψή σας για την έκφραση ‘’Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της’’. Θεωρείτε ότι ισχύει για όλους τους τομείς ή ειδικότερα στον καλλιτεχνικό χώρο δεν υπάρχουν οι απαραίτητες προδιαγραφές για να ευδοκιμήσει κάποιος μουσικός καλλιτέχνης οπότε στρέφεται απευθείας στο εξωτερικό;
Αυτό γενικά ισχύει συχνά με την εντοπιότητα όπου και να βρίσκεσαι, στην Ελλάδα λίγο περισσότερο… στην τζαζ είναι σημαντικό να δοκιμάζεται ο μουσικός στο εξωτερικό που το επίπεδο είναι uψηλό και μπορεί έτσι να διακριθεί και να προχωρήσει την οικουμενική αυτή μουσική.
Κοιτώντας πίσω μετανιώσατε για την επιλογή του σαξοφώνου έναντι του χημικού μηχανικού;
Όχι γιατί δεν θα μπορούσα να εξασκήσω το επάγγελμα του Χημικού μηχανικού.Δεν ήταν για μένα, αλλά με βοήθησε στην τωρινή μου έρευνα σε σχέση με την τζαζ και τεχνητή νοημοσύνη, ενώ πρόσφατα παρουσίασα μέρος της έρευνας και στο Singularity Summit Greece.
Τι διαφορετικό θεωρείτε πως έχει το σαξόφωνο από τα άλλα μουσικά όργανα;
Έχει πολύ ζεστό ήχο και είναι προέκταση του σώματος όπως γενικά τα πνευστά, αλλά όλα τα όργανα εξαρτώνται από την δυνατότητα έκφρασης του παίκτη.
Ποια είναι τα ακούσματά σας και από ποιους καλλιτέχνες δεχτήκατε επιρροές;
Έχω ακούσματα και από κλασική και ροκ και άλλα είδη, αλλά στην τζαζ που ειδικεύομαι είναι οι John Coltrane, Miles Davis, Sonny Rollins, Chet Baker και πολλοί άλλοι καθώς στην τζαζ αφομοιώνουμε και εξελίσσουμε την γλώσσα των μεγάλων εκπροσώπων της.
Πως επηρέασε το διαδίκτυο τη μουσική βιομηχανία και τους καλλιτέχνες τα τελευταία χρόνια; Είναι σύμμαχος ή εχθρός για τους μουσικούς;
Γίνεται σύμμαχος τώρα καθώς μπορούν οι μουσικοί και εκτός δισκογραφικών να κυκλοφορήσουν τα έργα τους και έχουν πρόσβαση σε ένα ευρύτερο παγκόσμιο κοινό καθώς επίσης και σε ένα τεράστιο όγκο πληροφορίας και τεχνολογίας. Δεν σημαίνει ότι οι τζαζ μουσικοί γίνονται απαραίτητα καλύτεροι καθώς το να είσαι καλλιτέχνης είναι κάτι βαθύτερο από την γνώση, τη δυνατότητα επεξεργασίας του υλικού και την τεχνική τελείωση.
Τι σημαίνουν για εσάς οι όροι: συναίσθημα και λογική και κατά πόσο επηρεάζουν τις επιλογές της ζωής σας;
Έχω πολύ και από τα δύο… όσο για τις επιλογές έχουν επηρεαστεί από αυτόν τον δυισμό. Με ενδιαφέρει πάντως αν και αυτοσχεδιαστής και πρόσφατα ποιητής (2 ποιητικές συλλογές) να ψάξω σε βάθος αυτές τις έννοιες και μέσω της επαφής με την τεχνητή νοημοσύνη.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Τζαζ Δημοκρατία που είναι το concept που παρουσιάζω τα τελευταία χρόνια σε ομιλίες, φεστιβάλ, TEDx, αλλά και πρόσφατα παρουσίασα σαν ημερίδα forum//performance στα Ηνωμένα Έθνη στην Νέα Υόρκη για την διεθνή ημέρα τζαζ και μας υποστήριξε το Υπουργείο Πολιτισμού και ο ΕΟΤ. Μιλάει για την ισοτιμία, αμοιβαιότητα και δημιουργικότητα που μοιράζονται οι τζαζίστες ανεξαρτήτως καταγωγής, εκπαίδευσης, κοινωνικής θέσης με σεβασμό την παράδοση της γλώσσας της τζαζ και χωρίς να χαλάνε την ιεραρχία. Επίσης το ερευνητικό κομμάτι με το jazz mapping concept όπου αναλύω την σημασία και το συντακτικό στους τζαζ αυτοσχεδιασμούς και πειραματίζομαι με συστήματα AI.
Ποιο είναι το μήνυμα σας για τους νεαρούς αναγνώστες του Young people.gr και για μελλοντικούς σαξοφωνίστες;
Τρεις συμβουλές για να γίνει κανείς καλός τζαζίστας:
- Μελέτη και εξάσκηση… κάτι σαν τους αθλητές.
- Πάνω στην σκηνή τα ξεχνάμε όλα και αφήνουμε την ροή κάτι σαν guru…
- Ο καλός αυτοσχεδιαστής πρέπει να είναι και καλός παραμυθάς…να λέει μια ιστορία με το σόλο του να μπορεί να αγγίξει το κοινό και τους συμπαίκτες του.
Λίγα Λόγια για τον Δημήτρη Βασιλάκη
Ο Έλληνας σαξοφωνίστας και συνθέτης Δημήτρης Βασιλάκης γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Χημικός Μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με πτυχίο Bachelor (1986). Μέχρι το 1985 έχει οδηγήσει με τον αδερφό Παντελή Βασιλάκη την πρωτοποριακή νέα μπάντα Art Of Parties με μπάσα / φωνητικά. Στη συνέχεια μετακόμισε στο Λονδίνο και σπούδασε σαξόφωνο, πιάνο και σύνθεση στο London College of Music με τη βοήθεια του Ιδρύματος Ωνάση.
Όντας απόφοιτος με δίπλωμα στο κλασικό σαξόφωνο (1990) κατάφερε να κερδίσει σε εθνικούς διαγωνισμούς στο Ηνωμένο Βασίλειο και το βραβείο της LCM Society. Συνέχισε τις σπουδές του στη Βασιλική Ακαδημία Μουσικής (Advanced Studies in Jazz Σαξόφωνο και Σύνθεση), κερδίζοντας υποτροφία από το Βρετανικό Συμβούλιο απονέμοντάς του το δίπλωμα LRAM στη διδασκαλία της τζαζ (1991).
Ο Δημήτρης Βασιλάκης είναι ένα από τα βασικά μέλη της Διεθνούς Ένωσης Σχολείων Τζαζ και εκπρόσωπος για την Ελλάδα, έχει ταξιδέψει εκτενώς σε πολλά Φεστιβάλ και διεξάγει εργαστήρια στις ΗΠΑ, την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ισπανία, την Ιρλανδία και τα Βαλκάνια. Έχει διδάξει στο Ωδείο Φ. Νάκας (1991-2000) σκηνοθετώντας το μεγάλο συγκρότημα και παρουσιάζοντας σειρά εκπαιδευτικών προγραμμάτων στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Έχει διδάξει στα τμήματα μουσικής των Πανεπιστημίων Αθηνών, Αριστοτέλους και Μακεδονίας (2000-2007) ως λέκτορας, ολοκληρώνει την διδακτορική του διατριβή, ενώ παράλληλα είναι και συγγραφέας βραβευμένων εκπαιδευτικών βιβλίων για σαξόφωνο και τζαζ.
Σημείωση: Για την ολοκλήρωση της συνέντευξης του διεθνή Έλληνα σαξοφωνίστα Δημήτρη Βασιλάκη συνεργάστηκαν. Στην Επιμέλεια η ομάδα έκφρασης και υλοποίησης ενώ στην σύνταξη των ερωτήσεων η Μαρία Διονυσοπούλου. Ευχαριστούμε τον Κύριο Δημήτρη Βασιλάκη και τη δημοσιογράφο Ελευθερία Καμπούρογλου για την πραγματοποίηση της συνέντευξης.