Πριν καιρό είχα κρατήσει στο νου, κάτι που είχα διαβάσει τυχαία. Ότι κάποτε ο Αϊνστάιν είχε, μια συνομιλία με μια μητέρα, τον ρώτησε: Πως το παιδί μου, μπορεί να γίνει πιο “έξυπνο”; Εκείνος της απάντησε, να του διαβάζεις. Η μητέρα συνέχισε να τον ρωτάει: και μετά, τη άλλο μπορώ να κάνω; Εκείνος πάλι της απάντησε, “συνέχισε να του διαβάζεις περισσότερα ακόμη”
Τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο για τα παιδιά
Αν και,,, Στον παιδικό κόσμο μίας καρδιάς. Πολύχρωμα λουλούδια, μπορούν μόνο ν’ ανθίσουν. Ας γίνουμε και πάλι παιδιά. Και εμείς οι μεγάλοι μαζί τους. Έτσι και αλλιώς όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας. Έτσι ώστε,,, Στο τέλος και αυτού του χρόνου. Μην ξεχάσουμε, να χαρίσουμε ένα τεράστιο ευχαριστώ!!! Στον άγγελο που έχουμε για συντροφιά, σε κάθε μας βήμα.
Ήρθαν Πάλι τα Χριστούγεννα
Χιλιάδες σκέψεις ξεχειλίζουν από ευγνωμοσύνη, προς τα θεία δώρα, που λαχταρά ανυπόμονα η ψυχή, να ζήσουμε για νιώσουμε ξανά, πώς είναι να ήμαστε και πάλι παιδιά. Γι’ αυτές τις καθημερινές μικρές διαφορές. Πού χαρίζουν τις μεγάλες νίκες, ν’ αποδεικνύουν γι’ άλλη μία φορά, ότι η ενέργεια και η πίστη υπήρχε ανέκαθεν μέσα μας. Όσο όμως ο άνθρωπος μεγαλώνει δυσκολεύει το καλό με το κακό. Σαν να καταρρέει ένα σύστημα, που δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Διαταράσσονται όλα τόσο έντονα που χάνεται η κάθε ελπιδοφόρα στιγμή. Αλλά ο άγγελος παραμένει εκεί, μέχρι να φωτίσουν όλες οι σκοτεινές σκέψεις. Γιατί όλοι είμαστε μοναδικοί και αποζητά την δικιά μας αποδοχή.
“Στην παιδική ηλικία οι ευχές και οι προσευχές μπορούν να φανερώνουν πιο εύκολα τον φύλακα άγγελο. Ποιος δεν λυγάει στα δάκρυα ενός μικρού παιδιού; και η πιο σκληρή καρδιά ματώνει”
Η Ιστορία μας μόλις αρχίζει
Ξημέρωσε παραμονή Χριστουγέννων και ο μικρός Άλκης μυρίζει παντού μέσα στο σπίτι τους λαχταριστούς κουραμπιέδες που ονειρεύεται να γευτεί. Αλλά στο βάθος ανυπομονούσε για τα αυτοκόλλητα που λάτρεψε από την προηγούμενη χρονιά. Του είχε υποσχεθεί ότι ανήμερα Χριστουγέννων, θα έχει ξανά τα ίδια στο φετινό αντίστροφο ημερολόγιο. Από τη βρεφική ηλικία, του κρατούσε και ένα αρχίζοντας πάντα: “πάει κι αυτός ο χρόνος η μαμά για τον αγαπημένο της Άλκη”
Οι ώρες κυλούσαν σαν την δυνατή βροχή που κρατούσε τόσο επίμονα. Που ήταν σαν να έπαιζε μια συνεχόμενη μουσική, χωρίς καμία παύση. Έτσι ακριβώς όπως ήταν τα συναισθήματα του Άλκη. Ο ασταμάτητος αυτός ήχος που έφερνε ο ουρανός. Σχεδίασε μέσα στην αγνή του καρδιά, ένα τετράγωνο πού αποτελούσε κομμάτια ελπίδας και αγάπης, επιμονής και υπομονής, για τα φετινά Χαρούμενα. Όταν ξάπλωσε για να κοιμηθεί, κρατούσε σαν φυλαχτό τα γλυκά λόγια της καληνύχτας, και τα μεγάλα μπλε μάτια της, που του θυμίζουν το φως του ουρανού, όταν χαράζει η επόμενη μέρα.
Η καλή αυτή μάνα δεν μπορούσε να εξηγήσει στο αγαπημένο της αγόρι, ότι τα μεγάλα Χριστουγεννιάτικα αυτοκόλλητα που έγραφαν ευχές αφιερώσεις προς τ’ όνομα του. Τα είχε βρει τυχαία λίγες ημέρες πριν τα περσινά Χριστούγεννα σε μια έκθεση με διαφορά είδη που ετοίμασε ο πολιτιστικός Δήμος τις πόλης. Όταν είχε κατέβει στο κέντρο και τα είχε αντικρίσει με τα μπλε μεγάλα μάτια της, όπως λέει και ο μικρός Άλκης. Είχε ενθουσιαστεί πολύ, θεώρησε ότι ήταν μια καλή ιδέα που θα ταίριαζε στο αντίστροφο ημερολόγιο. Και πράγματι είχε δίκιο. Όταν τα κράτησε ο Άλκης είχε ξετρελαθεί. Ακόμα νιώθει η ψυχή της, τα λόγια του. Θα κάνω υπομονή και θα περιμένω τα επόμενα Χριστούγεννα για να έχω και αλλά αυτοκόλλητα. Η καλή μάνα του χαμογέλασε ως απάντηση, προς το αγαπημένο της παιδί.
Τα επόμενα Χριστούγεννα
Έτσι πέρασε ο καιρός και μέσα σ’ έναν ακόμη χρόνο, που θα έφερνε και πάλι την πιο λαμπρή γιορτή. Μεσολάβησαν τόσα πολλά που ο μικρός Αλκής δεν μπορεί να κατανοήσει ακόμα όπως και πολλά άλλα. Η καλή μάνα στην φετινή χρονιά είχε αρρωστήσει οι πιθανότητες για ζωή ήταν λίγες όπως έλεγαν οι γιατροί. Πως η καλή αυτή μανά να έχει διάθεση για τα Χριστούγεννα να προετοιμάσει και να βρεθεί ανάμεσα σε αυτά όλα πού περιμένει ο Άλκης. Όσο και να προσπαθούσε για Χάρη του μονάκριβου αγοριού της.
Η μόνη της ευχή ήταν να σωθεί, να γίνει ένα θαύμα ακόμη που να τονίσει ιδιαίτερα την αγάπη που έχει ο παντοδύναμος θεός προς τα παιδιά όλου του κόσμου. Γιατί η μόνη της έννοια ήταν τι θα απογίνει ο Άλκης, γιατί το τελευταίο διάστημα κατοικούν σ’ ένα ορεινό χωριό, που θυμίζει τον ξεχασμένο παράδεισο που λείπει από γύρω μας. Και ένα τέτοιο μέρος η μητέρα του Άλκη το θεώρησε ιδανικό. Ειδικά μετά από την τραγική εξαφάνιση που είχε ο πατέρας του, πότε δεν έμαθαν το πως έγινε μα πάνω απ’ όλα το γιατί. Αλλά όπως και αν ήσουν και όπως και αν βρεθείς, ο καλός θεός δεν αφήνει τίποτα και κανέναν, στο έρημο εκείνο ορεινό χωριό.
Οι γείτονες, ένα νέο ζευγάρι
Στο απέναντι σπίτι κατοικούσε ένα νέο ζευγάρι, που ανέβηκαν τα σκαλοπάτια τις εκκλησίας πρόσφατα. Και ως νιόπαντρο ζευγάρι αποφάσισαν να γυρίσουν στον τόπο που μεγάλωσαν και γνωρίστηκαν. Έλειπαν σε μια ξένη χώρα για πάρα πολύ καιρό λόγω εργασίας, Τίποτα όμως δεν αναπλήρωνε την αγάπη που είχαν για το έδαφος που γεννήθηκαν. Όταν ετοίμαζαν αυτό το υπέροχο εξοχικό σπίτι τους που η περιοχή, θυμίζει τον ξεχασμένο παράδεισο που είναι σαν να ζωγράφισαν ένα φανταστικό τοπίο. (για οποίον δεν μπορεί να είναι εκεί απλά κλείνει τα μάτια και το ονειρεύεται). Αλλά ήταν μια πραγματικότητα που γυρεύαν με λαχτάρα να τα εγκαταλείψουν όλα και να δώσουν στην συνέχεια τους την απλότητα και την αγάπη.
Είχαν χαρεί δίπλα με το γλυκό Άλκη και την μητέρα του, που τούς είχαν κοντά τους. Η χημεία όλη που υπήρχε ανάμεσα τους, αποτυπώθηκε από την πρώτη στιγμή. Αυτό το ζευγάρι είχε αδυναμία στα παιδιά, αν και ακόμα δεν είχαν αποκτήσει δικό τους. Τον Άλκη τον ένιωθαν σαν ένα κομμάτι που δεν περιγράφεται με λόγια.
Πριν πλησιάσουν αυτές οι μαγικές μέρες την αντίκριζαν πολύ θλιμμένη την μητέρα του Άλκη και επειδή την θεωρούσαν σαν οικογένεια τους. Την στήριξαν σε αυτή τη μεγάλη δοκιμασία που βρέθηκε. Όταν τους μίλησε για ότι έχει περάσει και περνά. Στάθηκαν δίπλα της με κάθε τρόπο για να την βοηθήσουν. Ένα μόνο δεν μπόρεσαν να καταφέρουν, να κατεβάσουν όλα τα αστέρια όλου του κόσμου, να ακούσουν την καρδιά της για να γίνουν οι ευχές της αληθινές.
Ο δικός της Άγγελος
Το ζευγάρι δεν μπορούσε να πιστέψει τη έπαθε ο μοναδικός άνθρωπος που είχαν δίπλα στο σπίτι τους. Παρακαλούσαν νύχτα μέρα να την γιατρέψει ο δικός της Άγγελος και να γίνει ένα ακόμη μεγάλο θαύμα. Σαν την γέννηση του Ιησού Χριστού που ήρθε να προστατεύσει, να γιατρέψει, κάθε ψυχικό πόνο κάθε πληγή ορατή η όχι , και να σκορπίσει παντού ανιδιοτελή αγάπη, να έχουν όλες οι καρδιές πάντα φως. Ακολουθούσαν και αυτές οι Άγιες μέρες και πίστευαν στην δύναμη του. Γιατί η μόνη ελπίδα γι’ εκείνην την γυναίκα ήταν το δικό του θαύμα. Η κάθε θεραπεία που χρησιμοποίησε από αρκετούς γιατρούς δεν έφερναν την ανταπόκριση που έπρεπε στο σώμα της, υπέφερε από την αρρώστια που είχε. Στην απελπισία της έχανε την δύναμη της και κάποιες φορές και την ίδια την πίστη που είχε.
Ο μικρός Αλκής κατάφερε να κοιμηθεί. Η μαμά του, όχι την σημάδεψαν τόσες χιλιάδες σκέψεις, τη στιγμή εκείνη, αναπολούσε την ζωή της όλη. Κάποια στιγμή γύρισαν τα βλέφαρά της στο ξύλινο κομοδίνο της, είχε την πέννα του πατέρα της. Το μόνο που είχε κρατήσει από εκείνον ως ενθύμιο, την είχε στολισμένη όταν τον έχασε και εκείνον. Στα ξαφνικά διαπίστωσε ότι πέρα από αυτή την πέννα. Έχει κρατήσει κάτι πιο σημαντικό από εκείνον αναμνήσεις που καμιά πέννα δεν μπορεί να τις αντικαταστήσει. Ενώ ο Αλκής αν τη χάσει τόσο νωρίς από την ζωή του, έχει χάσει τα πάντα κανένα υλικό δεν θα του καλύψει τίποτα στον αγνό κόσμο που ζει. Αντίθετα θα τον διαλύσει, η μόνη παρηγοριά της ήταν οι γείτονες της, τουλάχιστον θα τον προσέχουν σαν να ήταν δικό τους παιδί.
Μέσα στην απόγνωση της, με συντροφιά τα ατέλειωτα δάκρυα της. Αποφάσισε να προετοιμάσει τον αγαπημένο της Άλκη μέσω ενός γράμματος που ήθελε να του αφήσει ο “Άγγελός του”. Μέσα σε όλα αυτά που μάθαινε στο παιδί της ήταν και για τον φύλακα άγγελο που χαρίζει ο Θεός για να μας προσέχει. Με αφορμή την πέννα που έπεσε τυχαία η μάτια της έπιασε και την λευκή σελίδα, ξεχνώντας ένα από τα βασικά που τις έμαθε ο πατέρα της. Ότι οδυνηρό και να φέρει μια κατάσταση ποτέ μην χάσεις την πίστη σου, γιατί και την τελευταία στιγμή μπορεί να γίνει το θαύμα. Σε όλα αυτά τα έντονα που γύρισε τον χρόνο πίσω η ταραχή ο φόβος κι η απόγνωση, την άφησαν αδιάφορη στα χρήσιμα λογία του.
Το Γράμμα
Άρχισε την λευκή σελίδα να την γεμίζει από το μελάνι τις πέννας με λόγια ατελείωτα για όσα ήθελε και αισθανόταν για τον Άλκη. Πιάνει και δεύτερη λευκή σελίδα να συνεχίσει, το μελάνι όμως δεν αποτύπωνε ενώ ήταν γεμάτο, ποτέ δεν το χρησιμοποίησε, από τότε που έφυγε ο πατέρας της. Απορούσε πώς γινόταν αυτό ενώ πριν λίγα δευτερόλεπτα ήταν μια χαρά σαν ήταν ολοκαίνουρια, στάθηκε σε άλλες τόσες μαύρες σκέψεις, που και αυτή την επαφή με το παιδί της, δεν μπορεί να έχει στα χέρια της ενώ σύντομα θα φύγει από την ζωή.
Ο φύλακας άγγελος υπάρχει σε όλα και σε όλους ανέφερε γι’ άλλη μια φορά στον γιο της. Ο δικός της Άγγελος προσπάθησε με αυτό το σημάδι να της δώσει να καταλάβει ότι φτάνει με αυτό γράμμα. Ο πιστός άγγελος συνέχισε να την παρακολουθεί που ότι και να έκανε λυπόταν στην κρίση που είχε βρεθεί, κοίταζε έναν άλλον άνθρωπο και έψαχνε το κατάλληλο σημάδι που θα κάνει αισθητή την παρουσία του. Ώστε να δώσει ένα τέλος στις κακές σκέψεις που είχαν όλη την εξουσία μέσα της.
Ο Θεός και ο Άγγελος
Όσο κι αν προσπαθούσε έπρεπε να φύγει από δίπλα της μετά από πολλά χρόνια για να την σώσει. Άνοιξε τα φτερά του προς τον ουρανό να ρωτήσει τον παντοδύναμο πατέρα όλου του κόσμου. Τι να κάνει στην δυστυχισμένη ψυχή της. Ο Θεός όμως από εκεί Ψηλά που υπάρχει, κοιτάει και ακούει τα πάντα για όλους. Και όταν βαδίζουν και ανοίγουν τα ολόλευκά φτερά τους για τον ουρανό οι άγγελοι της γης που μας χαρίζει από την πρώτη στιγμή της ύπαρξη μας, Ο Θεός κάνει διπλά το θαύμα του. Μόλις τον είδε του ζήτησε να συνεχίσει την πίστη προστασία, που του δόθηκε από την αρχή, και να πάψει να στεναχωριέται.
Ο Άγγελος τον αποχαιρέτησε με δάκρυα χαράς αντί λύπης και ξαναγύρισε στην θέση του. Περιμένοντας την μεγάλη αγάπη του Θεού γι’ αυτή τη μητέρα. Το σημάδι που γύρευε ο Άγγελος στάθηκε στην ψύχραιμη καρδιά που είχε η γειτόνισσα. Η προσευχή της με την τόση αγάπη και αφοσίωση το θαύμα άρχισε να φανερώνει ότι ήθελε να νιώσει η μητέρα αυτή για να λυτρωθεί. Εκείνη την μαγική νύχτα που ξημέρωνε ανήμερα Χριστουγέννων, ο Άγγελος επί ουρανού πήρε μορφή σαν να ήταν ο πατέρας του Άλκη. Με την περιγραφή που της είχε κάνει πολλές φορές η μητέρα του Άλκη, αισθάνθηκε ότι ήταν αυτός. Και όντως ήταν αυτός που τώρα πλέον ζει δίπλα στον Θεό. Η εξαφάνιση του δεν έφερε στο φως τίποτα που να δείχνει πως έγινε.