Εμφανίστηκε στο μουσικό προσκήνιο από μικρή ηλικία, είναι μουσικός, συνθέτρια και διαθέτει μια ιδιαίτερη φωνή. Η Ελεάννα είναι πλέον μια μουσικός με μεγάλη εμπειρία στη δισκογραφία αλλά και στις μουσικές σκηνές. Τόσα χρόνια στο χώρο της μουσικής έχει συνεργαστεί με ονόματα όπως Βασίλης Καζούλης, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μάνους Ξυδούς κ.α Στην συνέντευξή της η Ελεάννα Ζεγκίνογλου μας μιλά για το Πλαστικό πιανάκι, το ωδείο, τις μεγάλες συνεργασίες. Μας αποκαλύπτει τι είναι αυτό που τη έχει συγκινήσει στην μουσική της διαδρομή και το θυμάται έως και σήμερα. Κλείνοντας μας παρουσιάζει την νέα της δισκογραφική δουλειά με τίτλο “Φελλός” και στέλνει με την σειρά της το δικό της μήνυμα προς τους αναγνώστες μας.
Η συνέντευξη της Ελεάννας Ζεγκίνογλου
Από τα παιδικά σου χρόνια βλέπουμε πως ασχολείσαι με τη μουσική, ποιο ήταν εκείνο το ερέθισμα που σε έκανε να πάρεις αυτή την απόφαση;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, γρατζουνάω τα πλήκτρα… ένα πλαστικό πιανάκι που κάποτε έφερε περαστικός ο Αϊ Βασίλης, στάθηκε η αφορμή 🙂 Εκεί πάνω “ξεκλείδωσα” με την ακοή από τραγούδια που μάθαινα στον παιδικό σταθμό, μέχρι τα σήματα των ειδήσεων. Δεν ήθελε και πολύ για να βρεθώ στο ωδείο λίγο αργότερα και όλα να πάρουν σιγά σιγά το δρόμο τους.
Πες μας ποια είναι η στιγμή εκείνη από την έως τώρα μουσική σου διαδρομή που σε συγκίνησε περισσότερο και δε θα ξεχάσεις ποτέ.
Έχω δύο εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό, πολύ φορτισμένες, η κάθε μία για ξεχωριστούς λόγους, το ίδιο όμως έντονες.
Η πρώτη είναι στη Λευκωσία, όταν κλήθηκα μαζί με τους υπολοίπους μουσικούς να ανέβω στη σκηνή να παίξω δίπλα στην πράσινη γραμμή. Όταν απλώνεις τα μάτια σου μέσα στο τείχος που χωρίζει την ελεύθερη ζώνη από τα κατεχόμενα εδάφη, βλέπεις το χρόνο να έχει παγώσει τη στιγμή της εισβολής, πριν 46 χρόνια. Σπίτια εγκαταλελειμμένα, δρόμοι άδειοι, μια εικόνα που έμεινε αναλλοίωτη στο χρόνο, λες κι ακόμα είμαστε στο τότε. Δεν κατάφερα να ξεκολλήσω τα μάτια μου εκείνο το βράδυ από εκεί καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας. Από τότε κατέβηκα βέβαια πολλές φορές ακόμα, όμως εκείνη η πρώτη ομολογώ ότι με χάραξε με κάποιον τρόπο, έστω και φευγαλέα αν μπει κανείς στο πετσί εκείνων των ανθρώπων, ανατριχιάζει.
Η δεύτερη σκηνή εκτυλίσσεται στο Φεστιβάλ των Φιλίππων, που το καλοκαίρι του 2006 μας φιλοξενεί για να παρουσιάσουμε ένα αφιέρωμα στον Αττίκ. Ένας παππούς στέκεται ακριβώς μπροστά στη σκηνή, υποβασταζόμενος σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, και αρνείται να καθίσει παρόλες τις παροτρύνσεις των οικείων του. Όταν πια τελειώνει και το τελευταίο τραγούδι, έρχεται προς το μέρος μας και μου λέει με δάκρυα στα μάτια “Ίσως είναι και η τελευταία φορά στη ζωή μου που ακούω αυτά τα τραγούδια από την εποχή που γνώρισα και ερωτεύτηκα τη γυναίκα μου που δε ζει πια. Μικρή μου σε ευχαριστώ, σου δίνω την ευχή μου, απόψε μου έκανες ένα δώρο”!!! Αυτή η ευχή ενός ανθρώπου που ούτε γνωρίζω πια αν ζει, μου έδωσε και μου δίνει δύναμη. Αυτή είναι η δύναμη της Μουσικής έτσι κι αλλιώς!
Συνεργασίες πολλές, με ονόματα όπως Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Βασίλης Καζούλλης και άλλων. Τι ρόλο έπαιξαν όλοι αυτοί στην μουσική σου πορεία; Σε ποιο βαθμό σε επηρέασαν;
Για ένα μουσικό, τέτοιες συνεργασίες, είναι ένα πρώτης τάξεως σχολείο. Μαθαίνει κανείς από πρώτο χέρι όλο το χρήσιμο παρασκήνιο, πώς στήνεται μια συναυλία, πώς καταστρώνεται το σχέδιο του προγράμματος, πώς μπορεί κανείς να παρουσιάσει έξυπνα τη ροή στον κόσμο. Με λίγα λόγια, συγκεντρώνει τις πρώτες εμπειρίες πάνω στις οποίες μελλοντικά θα πατήσει για να συστήσει τη δική του προσωπική δουλειά, Αν ήμουν απλώς μια ερμηνεύτρια, θα μπορούσε κανείς να πει ότι όλο αυτό υπήρξε χαμένος χρόνος. Κι όμως, μεγαλώνοντας και παίρνοντας και την ευθύνη της μουσικής παραγωγής και της ενορχήστρωσης στα δικά μου προγράμματα και στο στούντιο, μπορώ να πω ότι όλη αυτήν την εμπειρία την έχω ήδη εξαργυρώσει, σίγουρα τίποτα δε γίνεται τυχαία.
Μία φράση, πρόταση που σου έρχεται στο Μυαλό για τους: Βαγγέλη Γερμανό… Βασίλη Καζούλλη… Βασίλη Παπακωνσταντίνου… Χρήστος Θηβαίος… Pietra Montecorvino… Μάνος Ξυδούς…
Βαγγέλης Γερμανός… Ο τροβαδούρος που ποτέ δε μεγαλώνει.
Βασίλης Καζούλλης… Αθεράπευτος χιουμορίστας!
Βασίλης Παπακωνσταντίνου… Βασίλη ζούμε γιατί σ ‘ακούνε (έτσι τον πείραζα πάντα στα καμαρίνια).
Χρήστος Θηβαίος… Μικρόσωμος με φωνή λιονταριού!
Pietra Montercorvino… Η γόησσα με την τόσο ερωτική φωνή.
Μάνος Ξυδούς… εδώ δεν έχει λίγες κουβέντες, είναι η συνεργασία που κρατώ φυλαγμένη μέσα στην ψυχή σαν κάτι πολύτιμο. Ξεχωριστός, ταπεινός άνθρωπος, δε φοβήθηκε ποτέ να πει ότι δεν τα γνωρίζει όλα, αντιμετώπιζε κάθε πρόβλημα, κάθε διαφωνία με στωικότητα, γλυκύτατος, θετικός άνθρωπος, τυχεροί όσοι τον γνωρίσαμε προσωπικά, τυχερή και η δισκογραφία που κατέγραψε τα τραγούδια του, ταλαιπωρημένος στα πρώτα χρόνια της ζωής του, έχω να θυμάμαι πολλά μαθήματα από εκείνον, Αθάνατος.
Πες μου για μία συνεργασία που σου έχει μείνει αξέχαστη. Τι μετράει για εσένα περισσότερο σε μια συνεργασία;
Από την προηγούμενη παράγραφο, θα σταθώ στο Μάνο (τον λέω Μάνο, αν και μας χώριζε μια γενιά, γιατί ο Ενικός ήταν για εκείνον ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους). Έχουμε πιει έναν καφέ, και η συζήτηση έχει καταλήξει στα εξής: θα μου δώσει μια σειρά από τραγούδια του ήδη δισκογραφημένα, να τα ενορχηστρώσω εκ νέου για πιάνο, βιολί, βιολοντσέλο και κοντραμπάσο, κάποια από αυτά θα ερμηνεύσει εκείνος, κάποια ο Χάρης ο Κατσιμίχας, κάποια η γραφούσα. Δουλεύω περίπου τρεις μήνες στο σπίτι, όταν πια έρχεται η ώρα να μπούμε στο στούντιο. Κάπου μετά την πρώτη εβδομάδα, εκείνος επισκέπτεται το στούντιο κι εμένα με έχει φάει η αγωνία αν θα του αρέσει το αποτέλεσμα. Αφού ακούει ξανά και ξανά, τον ρωτώ καθόλου λακωνικά “Πώς σου φαίνεται; Μήπως θέλεις να δώσω διπλή εισαγωγή εκεί; Μήπως θέλεις να βάλουμε το τσέλο να παίξει και στο πρώτο κουπλέ; Μήπως δε σου αρέσει το φινάλε; Μήπως να αφαιρέσουμε τις δυο γραμμές του βιολιού στην αρχή για να δώσουμε έμφαση στο δεύτερο ρεφραίν;”
Απάντηση: “Φτυσ’τα μπούτια σου ρε μικρή, μια χαρά είναι, μην πειράξεις τίποτα!!!!” 🙂 🙂 🙂
E, τι να μετράει σε μια συνεργασία; Αυτό ακριβώς! Η αμεσότητα, η ευθύτητα, η ουσία!!!
Ποια είναι η πιο σημαντική απάντηση που σου έχει δώσει η ενασχόληση με τη μουσική;
Χμ….σκέφτομαι το εξής: Η Μουσική μάλλον δε δίνει απαντήσεις, αλλά θέτει η ίδια τα ερωτήματα. Όταν πρωτοξεκινάς, σε ρωτάει: Έχεις κότσια; Για ποιο λόγο είσαι εδώ; Ξέρεις να δουλεύεις χωρίς αποτέλεσμα; Ξέρεις να αντέχεις την αποτυχία; Έχεις κουράγιο να κάνεις αυτό που πιστεύεις ακόμα κι αν διαφέρεις από τους δίπλα; Παίρνεις την επιλογή και την ευθύνη της; Ή μήπως βιάζεσαι να εξαργυρώσεις δυο αράδες γνώση, μήπως ψάχνεις να κινηθείς παρασιτικά και εκ του ασφαλούς για να αρέσεις; Ερωτήματα που καμιά φορά θέλουν δυο ζωές για να τα απαντήσεις!
Ας μιλήσουμε για το δίσκο με τίτλο “Φελλός”. Δεν είναι ο πρώτος δίσκο σου, αυτό ανεβάζει σίγουρα τον πήχη αφού όλοι περιμένουμε κάτι το διαφορετικό (μας έχεις συνηθίσει έτσι και αλλιώς), πόσο δύσκολη ήταν η όλη διαδικασία;
Ο Φελλός είναι η δεύτερη ολοκληρωμένη συλλογή που υπογράφω κι ελπίζω να είναι αντάξια των προσδοκιών σας, με κάθε ειλικρίνεια δεν έχω ιδέα τι περιμένατε 🙂 Η πλάκα είναι πως ούτε εγώ ήξερα στην αρχή τι να περιμένω, δεν ξεκίνησα γνωρίζοντας τι θα προκύψει, ούτε φυσικά σχεδίασα τη μεγάλη εικόνα του άλμπουμ πριν έρθουν μία μία οι ιδέες για κάθε τραγούδι. Οι δυσκολίες είναι σχετικές, εξαρτάται πάντα με ποια κατάσταση κανείς τις συγκρίνει. Αν συγκρίνω τη διαδικασία με άλλες περασμένες εποχές, μπορώ να πω με σιγουριά ότι η έμπνευση έρεε αφθονότερη, μα τα μέσα και οι πόροι για την υλοποίηση του σχεδίου υπήρξαν σαφώς λιγότερα. Δε θέλω ποτέ να στέκομαι στα εμπόδια, εστιάζω πάντα στο αίσιο αποτέλεσμα, γιατί αυτό δίνει το εισιτήριο για τη συνέχεια. Σημασία έχει ότι οχτώ καινούρια τραγούδια βγαίνουν πια στο “φως”!
Από που εμπνεύστηκες, πόσος χρόνος χρειάστηκε, Πόσα τραγούδια περιέχει, και γιατί θα πρέπει να τoν συμπεριλάβουμε στη δισκοθήκη μας.
Ίσως επαναληφθώ, αλλά μια τέτοια συγχρονικότητα έχει ενδιαφέρον… μιλάμε για οχτώ ιστορίες που κυκλοφορούν από το Όγδοο και παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά ζωντανά στον Ιανό της Αθήνας στις 8 του Φλεβάρη! Η πρώτη ιστορία γράφτηκε την Άνοιξη του 2016 και θυμάμαι ότι δούλευα την τελευταία, “το Χορό του Εγώ” μέχρι και το Πάσχα του 2018, λίγο πριν μπούμε στο στούντιο, το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς. Ο απλός καθημερινός λόγος, που είναι το πανίσχυρο εργαλείο του Πόλυ είναι η αστείρευτη πηγή της δικής μου έμπνευσης. Οι εικόνες του με καθοδήγησαν για να “ξεκλειδώσω” πάνω τους τις μελωδίες μου. Τώρα, η τελευταία ερώτηση είναι δύσκολη για μένα να την απαντήσω…! Ειλικρινά δε γνωρίζω αν αυτή η συλλογή είναι καλή, κακή, άρτια ή ελλιπής, μπορώ να σας πω όμως με κάθε ειλικρίνεια ότι εμπεριέχει γερές δόσεις αλήθειας, ψάξαμε μέσα μας για να βρούμε υλικό, ήχους και στίχους και σε καμία περίπτωση δεν κοιτάξαμε γύρω γύρω να δούμε τι γίνεται, τι πουλάει, τι αρέσει αυτόν τον καιρό για να το μιμηθούμε. Φτιάξαμε μια συλλογή τραγουδιών με γνώμονα την προσωπική μας ταυτότητα και πήραμε φυσικά και την ευθύνη αυτής της επιλογής.
Σε αυτό το δίσκο τη μουσική την γράφεις εσύ ενώ τους στίχους ο Πόλυς Κυριάκου, πώς προέκυψε η συνεργασία σας; Ποια στοιχεία των χαρακτήρων σας ταίριαξαν τόσο πολύ και τι αποκομίσατε εσείς από την όλη διαδικασία του δίσκου;
Με τον Πόλυ γνωριστήκαμε το 2009, όταν έπεσα πάνω σ’ένα του στίχο, καθώς αναζητούσαμε νέο υλικό με το Γιώργο Ανδρέου, που είχε αναλάβει την παραγωγή του πρώτου μου άλμπουμ. Με την πρώτη ανάγνωση, ένιωσα ότι ταυτίζομαι με την αισθητική του λόγου του, με κάποιον ανεξήγητο τρόπο ήξερα ότι θέλω να έχω δημιουργικό μέλλον μαζί του. Το τραγούδι μας εν τέλει κυκλοφόρησε με το υπόλοιπο άλμπουμ το 2010 κι έκτοτε ο Πόλυς κι εγώ ήρθαμε πιο κοντά, να κάνουμε “παρέα” κι ας έμενε στη Νέα Υόρκη. Οι χαρακτήρες μοιάζουν σε πολλά, τα ίδια ελαττώματα έχουμε 🙂
Είμαστε τελειομανείς, ιδεαλιστές μέχρις εσχάτων, ρομαντικοί και σίγουρα πεισματάρηδες. Ξέρουμε καλά να κάνουμε την υπομονή μας μέχρι το αποτέλεσμα που ζητάμε. Πολλές φορές διαφωνήσαμε και δεν το κρύβω, μάθαμε όμως να κάνουμε πίσω, με σεβασμό ο ένας στην οπτική του άλλου. Αυτή η ιστορία μας άφησε “πλουσιότερους” με μια δυνατή εμπειρία, μια ακόμα ισχυρότερη φιλία και πολλούς νέους ακόμα φίλους που μεγάλωσαν την οικογένεια του “Φελλού”.
Πώς σκοπεύετε να υποστηρίξετε τον νέο δίσκο; Έχετε κάποιες ζωντανές εμφανίσεις στο πρόγραμμα;
Από εδώ και πέρα, η ζωντανή επαφή με τους ακροατές είναι υποθέτω μονόδρομος. Η ζωντανή παρουσίαση των τραγουδιών του Φελλού στις 8 του Φεβρουαρίου στον Ιανό της Αθήνας, άνοιξε ένα κύκλο εξωστρέφειας. Τα καλά και ξεχωριστά νέα είναι ότι ο Πόλυς μοιράζεται μαζί μου τη σκηνή για να απαγγείλει πέρα από τα μελοποιημένα ποιήματα της συλλογής, και ανέκδοτα ποιήματα και κείμενά του. Έχει στηθεί ένα πρόγραμμα που εσωκλείοντας νέα και παλιά τραγούδια, παρουσιάζει άλλοτε με χιούμορ και σαρκασμό, άλλοτε με πιο ροκ διαθέσεις, μια μεγάλη παλέτα από φορτισμένες στιγμές. Επόμενος σταθμός είναι το Μπαράκι της Διδότου στις 7 του Μαρτίου. Η συνέχεια ήδη οργανώνεται και σύντομα θα τη μοιραστούμε με χαρά μαζί σας!
Τι δυνατότητες έχει να εξελιχθεί ένας νέος μουσικός, τραγουδοποιός στη χώρα μας, πιστεύεις ότι του δίνονται οι ευκαιρίες;
Πολλές! Όχι φυσικά γιατί ζούμε στην πιο εύπορη χώρα του κόσμου, αλλά γιατί ο ίδιος το θέλει πολύ και πιστεύει στη δουλειά του. Η Ελλάδα αγαπάει τη Μουσική, ίσως κρατάει πάντα μια δυσπιστία στο καινούριο, στο διαφορετικό, όμως υπάρχουν ευκαιρίες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αρκεί η πρόταση να είναι αξιόλογη και ο δημιουργός της σχετικά εργατικός και συγκροτημένος. Καλό θα ήταν πιστεύω, να μην κάνουμε διαχωρισμούς μεταξύ της χώρας μας και άλλων χωρών “που εκεί έχουν πόρους, πιο καλλιεργημένο κοινό, μεγαλύτερες δυνατότητες” και δεν ξέρω τι άλλο, παραδοχές που στην ουσία οδηγούν τόσο εμάς, όσο και τους νεότερους που μας διαβάζουν στην απαισιοδοξία και την παραίτηση. Η Ελλάδα είναι η χώρα μας, το 2020 είναι η χρονιά μας κι αν έχουμε κάτι αξιόλογο να κάνουμε, ας το κάνουμε. Πάντα υπάρχει μια αφετηρία, ας είναι το σήμερα.
Πως πιστεύεις ότι βλέπει η σημερινή νεολαία τη μουσική, έχει καλά ακούσματα ή δεν την απασχολεί πλέον η “ποιότητα”.
Εδώ θα σας ζητήσω να με συγχωρέσετε, αυτή τη λέξη δε θέλω να τη βάλω στη συζήτηση, γιατί μοιραία θα πρέπει μετά να εντάξουμε μέσα σε αυτήν και τη λέξη “ευτέλεια”. Κάθε γενιά έχει την αισθητική της κι αυτό είναι σεβαστό. Τα ερεθίσματα είναι εκεί για όποιον θέλει να τα λάβει. Αν δεχτούμε ότι οι νεότεροι ακούν ό,τι τους υποδεικνύεται, είναι σαν να δεχόμαστε την ύπαρξη ενός “συστήματος” που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. “Σύστημα” βαφτίσαμε την επιτυχία του τραγουδιστή που δεν ακούμε, “σύστημα” λέμε και το ρεύμα της αισθητικής που δε μας αγγίζει κι όμως οι άλλοι το ακολουθούν. Στην Ελλάδα έχει καταντήσει γοητευτική ή παρηγορητική αν θέλετε η αίσθηση ότι “μας έφαγε το ρεύμα, γι’αυτό δεν τα καταφέραμε” … Αλλά ποιο είναι αυτό το ρεύμα; Μπορεί κανείς να μιλήσει για ένα και μοναδικό είδος που απασχολεί τους πολλούς; Όχι φυσικά. Κι εμείς οι ίδιοι άλλα ακούγαμε όταν ήμασταν πιτσιρίκια, άλλα ακούμε τώρα που περάσαμε τα σαράντα. Η Μουσική είναι θάλασσα, μια θάλασσα που άλλοι την ταξιδεύουν με καΐκι, άλλοι με κρουαζιερόπλοιο, ειλικρινά δε γνωρίζω ποιο μέσο θεωρείται πιο “ποιοτικό” 🙂
Ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στη σημερινή νεολαία μέσα από το Young People;
Να ζει το παρόν, να εστιάζει σε στόχους με θετικό πρόσημο, να μη φοβάται να μοιραστεί σκέψεις και συναισθήματα, να ζητάει απ’τη Ζωή περισσότερα, να τολμά να ονειρεύεται το (φαινομενικά) άπιαστο. Γιατί ποτέ δεν ξέρετε παίδες…… 🙂 🙂 🙂
Βίντεο Ελεάννας Ζεγκίνογλου
Σημείωση: Για την ολοκλήρωση της συνέντευξης της Ερμηνεύτριας, Συνθέτριας Ελεάννας Ζεγκίνογλου συνεργάστηκαν: στην επιμέλεια η ομάδα Έκφρασης και Υλοποίησης. Ευχαριστούμε την Ελεάννα Ζεγκίνογλου και το Ogdoo Music Group για την πραγματοποίηση της συνέντευξης.