Μετά από ένα ταξίδι, ανεξαρτήτου είδους και διάρκειας, οφείλεις πάντα να επιστρέφεις διαφορετικός. Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως θα βλέπεις το μαύρο άσπρο αλλά τουλάχιστον να βλέπεις κι άλλα χρώματα στην ήδη υπάρχουσα παλέτα σου που κάποτε αγνοούσες. Μαθαίνεις να βάφεις τόσο τον έσω όσο και τον έξω κόσμο σου με διαφορετικά χρώματα, σχέδια και συνδυασμούς.
Επιστρέφοντας πέρα από τη βαλίτσα και το backpack που είναι έτοιμα να σπάσουν από τα πράγματα που έχεις μετά… πολλής βίας κατορθώσει να χωρέσει σε αυτά, κουβαλάς πάντα μια έξτρα αποσκευή, την οποία και συνειδητοποιείς στο κάθισμα του λεωφορείου, του τρένου, του αεροπλάνου ή όποιου άλλου μέσου χρησιμοποιείς. Είναι η αποσκευή με τις αναμνήσεις που έχτισες, τα συναισθήματα που κέρδισες, τις εμπειρίες που αποκόμισες και πια θα σε συντροφεύει, θα σε καθορίζει και ιδανικά θα σε έχει αλλάξει προς το καλύτερο.
Στο τέλος δεν έχει σημασία αν θα έχεις πάει στην Βαρκελώνη, στη Βουδαπέστη ή στον Βόλο, εξάλλου όλα από ‘Β’ ξεκινάνε. Αυτό γιατί τα τσιμέντα της εκάστοτε πόλης, τα ορόσημα, τα must see, θα είναι εκεί κατά πάσα πιθανότητα και όταν αποφασίσεις να γυρίσεις σε αυτά. Αυτό που πάντα μένει είναι το τι έζησες και με ποιους το έζησες. Μπορεί να μην είναι τόσο ξεκάθαρο στον σχεδιασμό ενός ταξιδιού μα είναι προτιμότερη μια βόλτα με τα πόδια σε μια επαρχιακή πόλη στην Ελλάδα με ανθρώπους που αγαπάς, από μία στην καρδιά της Rambla με κακή ή αδιάφορη παρέα. Αλίμονο, δε θα γίνει ποτέ Βαρκελώνη ο Βόλος, ούτε και Δουβλίνο η Δράμα, αλλά εσύ πού θα επιστρέψεις περισσότερες φορές;
Βλέπεις ο προορισμός τελικά δεν παίζει και τόσο μεγάλο ρόλο…
Περνάω στο απολύτως σοβαρό ζήτημα που άγγιξα στον τίτλο και σε ξαναρωτάω. Ταιριάζει το ριγέ με το πουά;
Κάπου εδώ θα συμφωνήσουμε ότι το ριγέ είναι το αγαπημένο μας pattern και το πουά το εντελώς λιγότερο αγαπημένο μας.
Ας πάρουμε σαν δεδομένο ότι ντύνουμε με πουά έναν προορισμό, τον οποίο έχουμε επισκεφτεί αμέτρητες (και λίγες λέω) φορές, δε μοιάζει να είναι ο ιδανικότερος ή ο τελειότερος του κόσμου – τουλάχιστον όχι γι’ αυτήν την χρονική περίοδο και σίγουρα δεν έχει φαινομενικά τίποτα ξένο να ανακαλύψεις.
Εσένα λοιπόν το εισιτήριο που κρατάς στα χέρια σου, σε φτάνει μέχρι αυτόν τον πουά προορισμό. Δεν περιμένεις πολλά μα θα ήθελες να σε εκπλήξει κάτι πολύ και ευχάριστα.
Τώρα με ριγέ είναι ήδη ντυμένο (από πριν που κάναμε την συμφωνία – κι ας το αγνοούσες μέχρι αυτή τη στιγμή) κάτι αγαπημένο μας, πολύ αγαπημένο και δικό μας. Είναι μια θέα; Είναι μια ανάμνηση; Ένας δρόμος; Ένα πρόσωπο; Ένα φαγητό; Μια μυρωδιά; Είναι ο,τι θέλουμε να είναι – μπορεί να μην είναι μόνο ένα. Αυτό το ριγέ το βρίσκεις γεωγραφικά – πολιτισμικά – χωροθετικά οριοθετημένο σε ένα πουα pattern, μη ρωτάς γιατί – γιατί αλλιώς δε θα το διάβαζες αυτό τώρα.
Οπότε στην ερώτηση που θέσαμε νωρίτερα η απάντηση είναι ναι… ή μάλλον “ΝΑΙ!” με κεφαλαία και θαυμαστικό. Ναι πάει το ριγέ με το πουά! Αρκεί πάντα να ξέρεις να το συνδυάσεις. Πρόσεχε: δεν αγνοείς το σχέδιο που δεν σου αρέσει, ούτε το παραμερίζεις. Τα βλέπεις παράλληλα, γιατί στην πραγματικότητα αλληλεπιδρούν και αλληλοεξαρτώνται.
Η αποσκευή σου θα φορέσει και τα δύο αυτά ξεχωριστά στοιχεία. Θα πορεύεσαι με αυτά στην καρδιά σου. Θα τα αγαπάς εξίσου, θα τα συνδυάζεις κι ας φαίνονται στην αρχή αταίριαστα.
Είναι αυτά που σε κάνουν αυτό που είσαι σήμερα, αυτά που σε βελτιώνουν, σε ωριμάζουν, σε συγκροτούν όταν καταρρέεις. Τι θα ήταν η Ιθάκη για τον Οδυσσέα αν δεν είχε την οικογένειά του εκεί; Μάλλον κάτι σε σκέτο “πουά”, που χωρίς το “ριγέ” του δεν χωράει σε κανένα κόσμο, μα ο συνδυασμός τους μοιάζει με σύμπαν ολόκληρο.