Η δημοσιογραφία και ο χώρος της ανέκαθεν ήταν συνδεδεμένος με παιχνίδια κάτω από το τραπέζι, απειλές, χρηματισμούς – τη γενικότερη διαφθορά εν ονόματι Ελλάς. Τα γνωστά διαχρονικά συνθήματα «αλήτες ρουφιάνοι Δημοσιογράφοι», «σκατάνθρωποι» και λοιπά δεσπόζουν στην ελληνική επικράτεια αρκετές δεκαετίες, μέχρι και σήμερα. Ο λόγος για τον οποίο αυτός ο κλάδος ακούγεται και πολλές φορές είναι τόσο διεφθαρμένος είναι ο στόχος του.

Τα περισσότερα δημοσιογραφικά βιβλία είτε μυθιστορήματα, νουβέλες, πεζά, επιστημονικά αναφέρουν ως προσόν ενός δημοσιογράφου την αλήθεια. Η αλήθεια πάνω σε ένα γεγονός είναι πιο ξερή, αντικειμενικότατη και φυσικά χτυπάει το καντράν της θεαματικότητας. Για κάθε κανάλι, εφημερίδα και γενικά τύπο, τα πρώτα χρόνια της ζωής του αν φυσικά επιθυμεί να είναι έγκυρο και αληθές, η κατάσταση είναι κάπως έτσι – δημοσιογράφοι με έγκυρες πηγές, ομαλή ιεραρχία μεταξύ των υπαλλήλων και μια υγιής παραγόμενη δημοσιογραφική βιομηχανία.

Ωστόσο το σκηνικό αυτό τουλάχιστον όσον αφορά τον ελληνικό δημοσιογραφικό κόσμο δεν αποτελεί πάγια τακτική σε οποιοδήποτε μέσο ενημέρωσης. Είναι για να το θέσουμε πιο ρετρό, μια προπαγάνδα που ασκεί ένα μέσο του τύπου η οποία είναι υπέρ του κοινού που απευθύνεται αλλά για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.

Αφού λοιπόν το μέσο ενημέρωσης έχει ριζώσει στα μάτια και τα αυτιά του κοινού και επομένως αντίθετα το κοινό αποδέχεται ή πιστεύει αυτά για τα οποία μιλάει το μέσο ενημέρωσης-ξεκινά η κατρακύλα. Η αλήθεια ναι μεν πουλάει αλλά συγκριτικά με τα συμφέροντα και τη δύναμη που έχει ο τύπος, η αλήθεια δεν παραγκωνίζεται απλώς, αλλά χάνεται γιατί το επιλέγει συνήθως ενας ανώτερος υπο την απειλή της απόλυσης σε περίπτωση που ο δημοσιογράφος παρακούσει τις εντολές του.

Έτσι λοιπόν όπως είναι ένας υφιστάμενος που προτίμησε να πουλήσει την αλήθεια για χάρη του κόστους, παίρνει μαζί του και τον δημοσιογράφο που επιθεωρεί. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ο δημοσιογράφος είναι το θύμα -προφανώς θα μπορούσε να παραιτηθεί, αλλά η παραίτηση δεν είναι καλή λύση σε ένα τόσο κορεσμένο Επάγγελμα.

Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο τα κείμενα ενός δημοσιογράφου να παραποιούνται από ανώτερο ιεραρχικά άτομο που αυτό αυτόματα οδηγεί στην ίδια περίπτωση όποια και να ήταν η πρόθεση του πρώτου. Το να δέχεσαι να σου παραποιούν τα κείμενα σε σημείο όπου το νόημα δεν θυμίζει τίποτα συγκριτικά με το προηγούμενο αποτελεί φίμωση.

“Γιατί όμως τελικά η αλήθεια πουλάει λιγότερο από το ψέμα;“