Σκηνικό που συνέβη πριν λίγες ημέρες. Εγώ στην καφετέρια με φίλους, προσπαθώντας να συζητήσω και κάνοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην κάνω παρατήρηση σε έναν νεαρό οποίος είχε σχηματίσει ένα σύννεφο ολόκληρο από τον καπνό του στο διπλανό κάθισμα. Ως μη καπνίστρια, η μυρωδιά του καπνού ερχόταν προς το μέρος μου και ομολογώ πως ήταν εξαιρετικά δυσάρεστη.
“Δεν άντεχα τον καπνό που με τόση ορμή ερχόταν επάνω μου. Ζήτησα λοιπόν να φύγουμε.”
Όχι, δεν είναι υποχρέωση δική μου να ανεχτώ το κάπνισμα κάποιου, μία επιλογή που ναι μεν είναι βλαπτική, αλλά εξακολουθεί και πάλι να είναι δικαίωμά σου στο να την πράττεις. Ναι, έχεις κάθε δικαίωμα να καπνίζεις, έχει το δικαίωμα να ακολουθήσεις την επιλογή σου. Όμως, στο δημόσιο χώρο που βρίσκεσαι, οφείλεις να σεβαστείς και τον άνθρωπο εκείνο ο οποίος δεν καπνίζει και δεν επιθυμεί να βλάπτει την υγεία του με αυτή την επιλογή. Οφείλεις να σκεφτείς και τον μη καπνιστή, ο οποίος αναπνέει μία συνήθεια δική σου η οποία εκτός από αντιαισθητική, δαπανηρή είναι και βλαπτική για την υγεία.
Όχι, δεν είναι θέμα δημοκρατίας. Αν δέκα άνθρωποι σε μία καφετέρια θέλουν να καπνίσουν και ένας πει πως δεν μπορεί να το αντέξει, οφείλουν τα δέκα άτομα να σεβαστούν τον άνθρωπο που δεν καπνίζει. Σκέψου εμένα να συνεννοούμαι με άλλα δέκα άτομα να έρθω και να λερώσω το κρεβάτι σου ή να χαλάσω το αυτοκίνητό σου – επειδή το θέλει η πλειοψηφία δε σημαίνει πως έτσι θα πρέπει να πράξουμε.
“Όχι, δεν είναι υποχρέωση του μη καπνιστή να αναπνέει την εξαιρετικά δυσάρεστη μυρωδιά του τσιγάρου και να βάζει σε κίνδυνο την υγεία του.”
Ναι, είναι σωστό να μην επιτρέπεται το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους, διότι αυτή είναι μία πράξη που σε βάζει σε κίνδυνο και τη ζωή κάποιου άλλου, όχι μία επιλογή σου που εμένα δε με βλάπτει καθόλου όταν είμαι δίπλα της.