Οι μάσκες -ειδικά αυτήν την περίοδο- έχουν την τιμητική τους. Λίγο οι Απόκριες, λίγο ο κορονοϊός, η καθημερινότητα εκτείνεται από το Halloween μέχρι έναν ατελείωτο μαραθώνιο επεισοδίων του Grey’s Anatomy, τόσο στα μέσα μαζικής μεταφοράς όσο και στους δρόμους. Ξαφνικά όλοι κρύβονται και αναζητούν ένα περιβάλλον «καθαρό» και αποστειρωμένο και μεταξύ μας μου μοιάζει απορίας άξιο γιατί δε νοιάζεται κανένας για τις άλλες τις μάσκες, τις βαρυσήμαντες, αυτές που φορούν οι άνθρωποι κάθε πρωί που βγαίνουν από το σπίτι τους.
Αναφέρομαι φυσικά σε εκείνες που δε γνωρίζουν από Απόκριες και ιούς. Εκείνες που όλοι φοράμε κάποια στιγμή ή διαστήματα στη ζωή μας, στην προσπάθειά μας να προστατευτούμε από αδιάκριτες ερωτήσεις και βλέμματα αλλά και να κρύψουμε έστω και για λίγο τις αδυναμίες, τα προβλήματά και ίσως και τον χαρακτήρα μας κάτω από το χαλάκι της εξώπορτας, που κλείνουμε πίσω μας.
Ζητήματα όλων μας
Ξέρω, δεν αφορά κανέναν αν ένας “οικογενειάρχης”, με καλή θέση στη δουλειά του, πίσω από την προστασία του κοινωνικού του προφίλ κρύβει έναν άνθρωπο επιθετικό, χαιρέκακο ή ζηλόφθονα. Επίσης, δεν φαίνεται να απασχολεί ιδιαίτερα το θλιμμένο βλέμμα μιας γυναίκας, που δουλεύει στο φούρνο, στο σούπερ μάρκετ που συχνάζουμε, η οποία μπορεί να κακοποιείται ή να πρέπει να στηρίξει οικονομικά ολόκληρη την οικογένεια επειδή η ανεργία χτύπησε την πόρτα του συζύγου της.
Καμία συγκίνηση δεν προκαλούν τα ψεύτικα, βεβιασμένα χαμόγελα των ανθρώπων που πασχίζουν να αποκρύψουν από φίλους, γνωστούς και περαστικούς αγνώστους κάθε ζήτημα μικρό ή μεγάλο που τους απασχολεί. Κατέβηκαν οι υποκριτές από τις σκηνές και ξεχύθηκαν στους δρόμους…
Εννοείται πως δεν μας νοιάζει αν κάποιος έμεινε εντελώς μόνος ή και άστεγος να παλεύει να επιβιώσει στην ζούγκλα της καθημερινότητας ή ακόμα χειρότερα αν δίνει απεγνωσμένες μάχες με ασθένειες για να κρατηθεί στη ζωή.
Συνηθίσαμε σε μια κοινωνία χωρίς αξίες
Συνηθίσαμε δυστυχώς σε μία κοινωνία που “πρέπει” να μας βλέπει καλά, ακόμα κι αν είναι τόσο ψεύτικο όλο αυτό. Συνηθίσαμε να κρατάμε την αλήθεια μας μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας, να μην “φορτώνουμε” τα προβλήματα μας στους άλλους, να μην τους απασχολούμε, να φοβόμαστε να μιλήσουμε ακόμα κι όταν στην διπλανή πόρτα υφίστανται διάφορες μορφές βίας.
Συνηθίσαμε σε ένα ωραιοποιημένο ψέμα, στην αδιαφορία, στο “εγώ δε θέλω να μπλέξω” και καθημερινά ακούμε στις ειδήσεις για φόνους, βιασμούς, αυτοκτονίες, ποσοστά ανέργων και αστέγων να ανεβαίνουν… συνηθίσαμε τη φρίκη και γίναμε συνένοχοι μασκοφόροι του εγκλήματος αυτής της κοινωνίας.
Χάσαμε την ανθρωπιά μας, την αλήθεια μας, την αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπό μας. Χάσαμε όλους εκείνους τους δεσμούς, που κρατούσαν στο παρελθόν ολόκληρες κοινότητες σαν μια οικογένεια. Αποξενωθήκαμε πίσω από την προστασία μιας μάσκας, του πλέον απαραίτητου αξεσουάρ των ημερών και ξεχάσαμε πώς είναι να δίνεις και να παίρνεις άνευ όρων.
Μας αξίζει να ζούμε σε έναν τέτοιο μικρόκοσμο;. (το σημείο στίξης διαλέξτε το εσείς) Οι μάσκες πρέπει να πέσουν. Ο νέος ιός δεν μας σκοτώνει περισσότερο απ’ ότι σκοτώνουμε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας όταν αλλοτριωνόμαστε και χάνουμε την επαφή πρώτα πρώτα με το είναι μας. Αν βγει ξανά η αλήθεια έξω από τα σπίτια μας, αν αναζητήσουμε βοήθεια και στήριξη, είναι πιθανό αυτές οι μάσκες να παραμείνουν μόνο στα νοσοκομεία, εκεί που είναι και η θέση τους. Ίσως κάποιους να τους βολεύει η χρήση ενός προσωπείου μα η Επίδαυρος είναι μικρή για να μας χωρέσει όλους.