Θυμάμαι ήταν αρχές Δεκέμβρη όταν βρέθηκα στους λαβύρινθους της Πρωτεύουσας! Αθήνα!
Η μόνη παρηγοριά μου ΄κείνες τις μέρες ήταν ο ουρανός, ίδιος & αμετάβλητος χρόνια, όσο τον θυμάμαι στα μάτια μου…
Μα νομίζω πως ήταν λιγάκι πικραμένος σ΄ εκείνα τα μέρη, δεν τον ερώτηξα ποτέ ώσπου να φύγω για μέρη αλαργινά, για να μην ξεσπάσει καταιγίδα…
Με την φωτογραφία στο δεξί μου χέρι και ένα κόκκινο κομποσκοίνι φορεμένο, και την τσάντα στην πλάτη έχοντας μέσα φυλακίσει όλες τις αναμνήσεις μου του παρελθόντος από τούτα τα μέρη, γνωστά & άγνωστα, βάλθηκα να ακολουθώ ότι μου ερέθιζε το πεπρωμένο…
Κάθε φορά που κρυβόμουν απ΄ τον μουτζουρεμένο ουρανό και για ταβάνι δεν είχα πλέον το μπλε του Θεού, έχανα και τον ίδιο μου τον εαυτό!
Σιγομουρμούριζα ρίμες & στίχους αφηρημένους, παρακολουθώντας τα πάντα γύρω μου…
Πολλές φορές σταματούσα στην μέση του δρόμου και παρατηρούσα ανθρώπους & καταστάσεις!
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί στέρευε το χαμόγελο τους, μέχρι που έκαμα την ίδια ερώτηση στον ίδιο μου τον εαυτό!
Σώπασα και συνέχισα τον άβατο δρόμο προς την λύτρωση…
Μια λύτρωση που ακόμη και να κάμει την εμφάνιση της, και ας πέρασαν οι ερυθρόλευκες μέρες, οι άγιες ημέρες των Χριστουγέννων…Νικόλαος Χωματάς εκκλησία Μοναστηράκι.
Βαδίζοντας στα σοκάκια της Ακροπόλεως είχα την τύχη να σμίξω εκεί τον Julian, και να μάθω για εκείνον όσα έχει βαλθεί εδώ και χρόνια πολλά η ψυχή του να βιώσει…
Ο αξιοθαύμαστος Λατινοαμερικάνος ανέφερε τα παρακάτω λόγια σε μια κόλα χαρτί:
«Είμαστε ο Julian η Lorena και ο μικρός Trico. Κάνουμε τον γύρο του κόσμου με την μηχανή μας, την La Porota.
Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας από την Αργεντινή στις 25 Φεβρουαρίου 2002 και έχουμε επισκεφτεί περισσότερες από 105 χώρες μέχρι τώρα.»
Νικόλαος Χωματάς, Εκκλησία Μοναστηράκι!!!