Η Αντωνία Οικονόμου αποτελεί μια από τις πιο δυναμικές δημιουργούς στον χώρο της σύγχρονης παραστατικής τέχνης στην Ελλάδα. Με μια πορεία που δεν περιορίζεται σε ένα μόνο πεδίο, αλλά διασχίζει τον χορό, τη χορογραφία, τη σκηνοθεσία και την εικαστική τέχνη, η Οικονόμου έχει αναπτύξει μια πολυμεσική πρακτική που αναδεικνύει τον άνθρωπο και τον εσωτερικό του κόσμο.
Η καλλιτεχνική της φιλοσοφία, όπως αναδύεται από τις σπουδές και τις συνεργασίες της, θέτει τον άνθρωπο στο επίκεντρο, δημιουργώντας σκηνικά περιβάλλοντα που λειτουργούν ως «γυάλες» για την εξερεύνηση της ψυχής. Με αφορμή την επιστροφή του χοροθεατρικού της έργου «ATITLON finale», αλλά και την πρόσφατη κυκλοφορία της πειραματικής της ταινίας «SCOTÓMA», είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε μαζί της.
Μας μίλησε για την έμπνευση πίσω από τις δημιουργίες της, τη σύνδεση του χορού με τα εικαστικά, τις προκλήσεις της σκηνοθεσίας και του κινηματογράφου, αλλά και το όραμά της για το μέλλον της σύγχρονης τέχνης, προσκαλώντας μας να δούμε πέρα από το προφανές.
Η συνέντευξη με τη χορογράφο και σκηνοθέτρια Αντωνία Οικονόμου
Αντωνία, η καλλιτεχνική σας πορεία είναι εντυπωσιακά διεπιστημονική, καλύπτοντας χορό, χορογραφία, σκηνοθεσία και περφόρμανς. Ποια ήταν η αρχική σπίθα που σας οδήγησε να εξερευνήσετε τόσο διαφορετικά μέσα έκφρασης;
Δεν υπήρξε μια αρχική σπίθα νομίζω ήταν τα πράγματα που συνάντησα στην πορεία που κάπως διαμόρφωσαν την “εργαλειοθήκη” εκφραστικών μέσων που κουβαλάω κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με οτιδήποτε παραστατικό. Ξεκίνησα από τον χορό, όταν ήμουν 8 χρονών.
Στα 18 μου, κατά τη διάρκεια των χορευτικών μου σπουδών στο Λονδίνο, τραυματίστηκα και, για να μη χάσω την επαφή με τη σκηνή και την κίνηση, μπήκα στη διαδικασία της χορογραφίας. Έτσι βρέθηκα κάτω, πίσω και απέναντι από τη σκηνή ερχόμενη και σε στενή επαφή με την παραγωγή ενός έργου.
Σπούδασα Ιστορία της Τέχνης και από εκεί πήρα το απόσταγμα όσων έχουν συμβεί έως σήμερα στη ζωγραφική, τη γλυπτική, την αρχιτεκτονική αλλά και στη μεταμοντέρνα εικαστική τέχνη όπου και πρώτη φορά μελέτησα την πολυμεσικότητα.
Στη συνέχεια, ξεκινήσαμε με την Έλλη Αντωνίου το ergo collective, όπου εστιάζαμε στην παραγωγή και επιμέλεια υβριδικών έργων και πολυμεσικών εκθέσεων. Από αυτή τη διαδρομή κατάλαβα ότι όλα είναι έκφραση – και όλα είναι μέσα προς χρήση, προκειμένου να φτάσουμε σε ένα παραστατικό αποτέλεσμα. Έτσι στη σκηνή μπορώ να συνθέσω, πέρα από τη χορογραφία, έναν ολοκληρωμένο κόσμο.
Πώς συνδέεται η σπουδή σας στο London Studio Centre (χορός – χορογραφία) με την Ιστορία της Τέχνης στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος; Πώς αυτές οι δύο διαφορετικές ακαδημαϊκές διαδρομές διαμόρφωσαν την καλλιτεχνική σας φιλοσοφία;
Στο Λονδίνο ήρθα σε επαφή με πολλά είδη χορού και με τη χορογραφία ως σπουδή. Όμως όταν βούτηξα με τα μούτρα στην Ιστορία της Τέχνης, το μυαλό μου άνοιξε και ο χορός και η παραγωγή ενός έργου άρχισε να παίρνει άλλες διαστάσεις: έγινε κινούμενη εικόνα, γλυπτό, πίνακας — και τα τελευταία χρόνια, έγινε και ταινία ενώ αντλώ όλο και πιο έντονα αναφορές από διαφορετικές πτυχές της τέχνης και της ιστορίας της.
Αυτό βοήθησε στο να εξαντλώ συνέχεια τα όρια αφολυ από τη φύση της μια παράσταση, όπως και η πρακτική μου είναι πολυμεσική. Χρειάζεται να «επιστρατευτούν» πολλά μέσα- κίνηση, σκηνογραφία, τα κοστούμια, ο ήχος, το φως, μακιγιάζ – έτσι ώστε όλα μαζί, να κατασκευάσουν ένας κόσμο επί σκηνής. Ο τέταρτος τοίχος είναι η τομή που μας ενώνει με – χωρίζει από αυτόν τον κόσμο που προϋπάρχει, αλλά υφίσταται μόνο τη στιγμή που τον αντικρίζει ο θεατής.
Έχετε χορογραφήσει σύνολα χοροθεάτρου, σόλο και site-specific παραστάσεις. Ποια είναι η βασική σας προσέγγιση όταν δημιουργείτε μια χορογραφία και πώς διαφοροποιείται ανάλογα με τον χώρο ή το σύνολο;
Η χορογραφική διαδικασία ξεκινά πάντα από τον άνθρωπο απέναντί μου – από τον μικρόκοσμό του, τις εμπειρίες και τις ιδιαιτερότητές του. Με τη σταθερή μας ομάδα, αυτό έχει εξελιχθεί σε μια συνεχή έρευνα. Με ενδιαφέρει πώς ο μαρτυρείτε ένας χαρακτήρας από το σώμα του χωρίς προφορικό λόγο, πώς γίνεται η προσωπική αφήγηση του.
Το σκηνικό περιβάλλον λειτουργεί ως κόσμος που τους περιλαμβάνει και αναδεικνύει τη σύνθεση: τη δική τους εμπειρία με τη δική μου πρόταση. Ο κόσμος που προτείνω σαν γραμμή εμπεριέχει πάντα την πτώση και το μυαλό ως λαβύρινθο που ακροβατεί ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό και ένα σκηνογραφικό περιβάλλον που δίνει στον ερμηνευτή τον κόσμο που τον συμπεριλαμβάνει εκεί ο μικρόκοσμος του σμιλεύεται με τον δικό μου.
Τα έργα μας είναι πάντα site-specific, γιατί ο χώρος δεν είναι απλώς φόντο· είναι η γυάλα στην οποία ζει ο χαρακτήρας, είτε αυτό είναι ένα σκηνικό είτε ο χώρος που μας φιλοξενεί. Θέλω οι χαρακτήρες να βρίσκονται σε ένα φαινομενικά οικείο περιβάλλον, που όμως με την παρουσία τους γίνεται για το θεατή- και ίσως και για τον ίδιο- ξένο, ανοίκειο. Ακόμα και όταν δουλεύουμε ως σύνολο, το άτομο παραμένει στο επίκεντρο – είναι η πύλη για να προκύψει η συλλογικότητα. Σαν πλανήτες που ταξιδεύουν σε διαφορετικές τροχιές, αλλά στο ίδιο σύμπαν.
Το χοροθεατρικό έργο σας, “ATITLON”, έλαβε διθυραμβικές κριτικές. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για την έμπνευση πίσω από αυτό το έργο και τη δημιουργική διαδικασία που οδήγησε στην επιτυχία του;
Το «ΑΤΙΤΛΟΝ» ήταν για εμάς ένα έργο γεμάτο εμπόδια. Είχε προγραμματιστεί να κάνει πρεμιέρα το 2020, αλλά μας σταμάτησε το πρώτο lockdown, κυριολεκτικά την ημέρα της παρουσίασης. Από τότε, έμεινε σε εκκρεμότητα για 3,5 χρόνια.
Όμως στην πραγματικότητα, το έργο δεν σταμάτησε ποτέ να δουλεύεται. Το κουβαλούσα μαζί μου όλο αυτό το διάστημα – άλλαζε, εξελισσόταν, μεταμορφωνόταν. Νομίζω ότι αυτή η μακρά, υπόγεια διεργασία ήταν που τελικά αποτυπώθηκε στη σκηνή. Το κοινό είδε ένα βάθος που ούτε εγώ, ούτε εμείς ως ομάδα, είχαμε ξαναπιάσει.
Η έμπνευση ξεκίνησε από άτιτλους πίνακες, κυρίως του μοντερνισμού (Francis Bacon, Kazimir Malevich, Wassily Kandinsky, Edouard Manet, William Kentridge), και συνεχίστηκε μέσα από τον ασπρόμαυρο κινηματογράφο – Ingmar Bergman, Jean Cocteau και Luis Buñuel αλλά και μέσα από τον έγχρωμο κινηματογράφο του Ηayao Miyazaki- όσον αφορά τις φιγούρες η οποίες γεννήθηκαν- και από δικά μου σκίτσα.
Μελετούσα επίσης τη θεωρία του βλέμματος, και κοινωνικά αλλά και στο ρόλο του θεατή, την ενσώματη εμπειρία του «να είσαι αντικείμενο θέασης», και πώς αυτή μπορεί να ανατραπεί μέσα από τη σκηνική πράξη και παράβαση. Ταυτόχρονα, επηρεάστηκα πού από την απεικόνιση της γυναίκας και του σώματος στην Αναγεννησιακή Τέχνη (Titian, Francisco Goya, Hieronymus Bosch, Pieter Bruegel κ.α.).
Το “ATITLON finale” επιστρέφει για έναν τελευταίο κύκλο παραστάσεων. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η “τελευταία ευκαιρία να αναθεωρήσουμε και να ανανεώσουμε αυτό το υλικό” και πώς νιώθετε που κλείνει αυτός ο κύκλος για το έργο;
Το «ΑΤΙΤΛΟΝ» ήταν μια απόπειρα να φτιάξουμε κάτι χωρίς τίτλο, που δεν ολοκληρώνεται, δεν παγιώνεται, δεν “στερεώνεται” για να μπορεί και οριστεί με ένα τίτλο, ενώ το νόημά του παραμένει διαπραγματεύσιμο.
Ένα έργο που υπάρχει επειδή κοιτάζει – και επειδή το κοιτάμε. Ταυτόχρονα αυτό έρχεται σε αντίθεση με τη λέξη “finale”, που εμπνέει ένα οριστικό τέλος. Θέλω να πάω παραπέρα τα αγαπημένα μου σημεία στο έργο. Να απογειωθούν.
Να αναθεωρήσουμε αυτό που ακούμε αισθητά έτσι ώστε να έρθει πιο κοντά στην συναισθηματικότητα που κουβαλάει αυτό το έργο γιατί στο τέλος τέλος είναι ένας εφιάλτης που όμως εξελίσσεται σε μια τραγική ερωτική ιστορία και εικόνα.
Παράλληλα θέλουμε να εμπλουτίσουμε την φωτιστική μας συνθήκη και μέσα και να βουτήξουμε πιο θαρραλέα στο κόσμο του κάθε χαρακτήρα αλλά και τις συνολικής σύνθεσης για να προστεθούν και άλλα κεφάλαια στην ίδια ιστορία.
Το “ATITLON finale” περιγράφεται ως ένας “κινούμενος πίνακας” όπου οι διαστρεβλωμένες φιγούρες τεκμηριώνουν μια ιστορία για τον έρωτα, την απώλεια και το τραύμα. Πώς μεταφράζονται αυτά τα βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα και έννοιες στη χορογραφία και την οπτική αισθητική της παράστασης;
Στο ATITLON finale, η χορογραφία ξεκινά από την πάλη του κάθε χαρακτήρα με μια αόρατη δύναμη – ένα “χέρι”, αυτό του ζωγράφου, που προσπαθεί να τον σπρώξει στη δισδιάστατη απαθανάτιση. Όμως τα σώματα αντιστέκονται. Είναι τρισδιάστατα, ζωντανά, με δική τους ενέργεια και ιστορία. Παλεύουν να διατηρήσουν την οντότητά τους, να διηγηθούν μια ανάμνηση – ίσως όχι τη δική τους, αλλά του αόρατου δημιουργού που τους κινεί. Δεν κινούνται πάντα με βούληση· συχνά μοιάζουν σαν να κινούνται από μέσα προς τα έξω. Παρόλαυτα, πιστεύω πως η δημιουργία έχει τελικά τον έλεγχο.
Σκηνοθετικά, προσέγγισα την παράσταση σαν έναν κινούμενο πίνακα. Χρησιμοποιώ τα σώματα για να χτίσω άξονες προοπτικής, βάθη και σχέσεις στον χώρο του σκηνικού λευκού καμβά, αντλώντας από την πρακτική της αναγεννησιακής ζωγραφικής. Μέσα σε αυτό το χωροταξικό παιχνίδι, ο πίνακας αποκτά τρίτη διάσταση και η εικόνα μεταμορφώνεται σε σκηνική αφήγηση.
Δεν βλέπουμε απλώς μια στατική σύνθεση, αλλά τη διαδικασία της δημιουργίας της – με όλα τα ρήγματα, τις παύσεις και τις εντάσεις που τη συνοδεύουν. Κάθε χαρακτήρας λειτουργεί ως πτυχή του ίδιου του δημιουργού. Είναι εκφράσεις ενός εσωτερικού σύμπαντος, μιας ενσώματης αγωνίας για το πώς αποτυπώνονται ο έρωτας, η απώλεια, το τραύμα.
Η χρωματική παλέτα της παράστασης το αντικατοπτρίζει: ξεκινά από το απόλυτο άσπρο και μαύρο – το δίπολο του “όλα ή τίποτα” – και σταδιακά μετατοπίζεται στο γκρι. Εκεί γεννιέται η ευαισθησία, η συναισθηματική διαπραγμάτευση, η ανθρώπινη ρωγμή. Εκεί, η σκηνή γίνεται πεδίο όπου συναντιούνται ο έρωτας, ο θάνατος και η πράξη της δημιουργίας.
Στην παράσταση συμμετέχουν αξιόλογοι συντελεστές, από την μουσική μέχρι τους χορευτές και την ομάδα της σκηνογραφίας. Πώς συνεργαστήκατε μαζί τους για να ζωντανέψετε αυτό τον “πολυδιάστατο κόσμο” στη σκηνή;
Η συνεργασία μας βασίστηκε στην ιδέα ότι όλα τα επιμέρους στοιχεία -ο ήχος, το φως, η κίνηση, η σκηνογραφία- πρέπει να κινούνται σαν να είναι ένα σώμα. Δεν ήθελα τίποτα να ξεχωρίζει επιδεικτικά, αλλά όλα να υπηρετούν τη δημιουργία μιας συνολικής ψευδαίσθησης: ενός κόσμου ασπρόμαυρου, σχεδόν σιωπηλού, όπου το μόνο χρώμα που επιτρέπεται να διαταράξει την αρμονία είναι το κόκκινο- το αίμα.
Όπως τη μέρα δεν παρατηρείς πού ακριβώς τέμνονται το φως, οι ήχοι και οι κινήσεις γύρω σου, έτσι και εδώ, επιδίωξα αυτός ο συγχρονισμός να είναι οργανικός, υπόγειος. Ένα είδος σάουντρακ σε κινηματογραφική σκηνοθεσία, όπου όλα δουλεύουν για να αναδείξουν την ψυχογεωγραφία του πίνακα και να συγκροτήσουν το σκηνικό “κέλυφος” μέσα στο οποίο εγκλωβίζονται -ή προστατεύονται- οι χαρακτήρες. Ήταν μια διαδικασία συνεχούς διαλόγου μεταξύ συντελεστών και ερμηνευτών.
Το έργο παρουσιάζεται ως μια “παραστατική αλληγορία για την ανάγκη των ανθρώπων να δημιουργούν, να ερωτεύονται και να συγκρούονται διαμέσου του σώματος”. Πώς πιστεύετε ότι το “ATITLON finale” αγγίζει το σύγχρονο κοινό και ποιες σκέψεις ή συναισθήματα ελπίζετε να του αφήσει;
Με ενδιαφέρει πρώτα τι βιώνουν οι ερμηνευτές τη στιγμή που μεταβαίνουν στη συνθεση– τι αισθάνονται, τι επικοινωνούν και με τι συγκρούονται. Πιστεύω πως το κοινό θα συγκεντρωθεί σε έναν ή σε περισσότερους χαρακτήρες, θα δει μέσα από τα δικά τους μάτια έτσι ώστε να ταυτιστεί. Ο κάθε ρόλος κάνει τη δική του πορεία, βλέπει και ζει τα πράγματα από μια μοναδική οπτική. Αν ήλπιζα σε κάτι, είναι να γίνουν αυτοί οι χαρακτήρες η δίοδος – η κλειδαρότρυπα – για να μπει ο θεατής στον κόσμο του πίνακα.
Το έργο σας εμβαθύνει σε θέματα παρακμής, παρακμής και του λαβυρίνθου του ανθρώπινου νου, συχνά θολώνοντας τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Τι σας εμπνέει να εξερευνάτε αυτές τις σκοτεινές και σύνθετες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης;
Η σκηνή, για μένα, είναι ο χώρος όπου μπορώ να φέρω απέναντί μου όλα όσα με προβληματίζουν και με τρομάζουν – την παρακμή, τη φθορά, το γήρας, τον αποχωρισμό, την πτώση και την ευθραυστότητα του νου και της υποκειμενικής εμπειρίας. Εκεί μπορώ να τα απομονώσω και να τα μελετήσω, μακριά από τη φασαρία της καθημερινότητας.
Σπάνια δημιουργώ όταν βιώνω θετικά συναισθήματα· συνήθως διοχετεύω τις εσωτερικές μου συγκρούσεις και τις αγωνίες μου είτε μέσα από τη δημιουργία ενός έργου, είτε ακόμη και μέσα από έναν αυτοσχεδιασμό. Εκεί ανακαλύπτω νέες διαστάσεις στις ανησυχίες μου – ακόμα και το χιούμορ.
Ποια είναι τα κυριότερα στοιχεία που σας έχουν επηρεάσει ως χορεύτρια, από το μπαλέτο και την τζαζ μέχρι το waacking και το σωματικό θέατρο; Πώς ενσωματώνετε αυτές τις διαφορετικές επιρροές στην κινησιολογική σας γλώσσα;
Αυτό που με έχει επηρεάσει περισσότερο από κάθε είδος χορού είναι η μοναδική σχέση που έχει η κάθε προσέγγιση με τη μουσική – και το πώς, τελικά, το σώμα εξαφανίζεται για να αναδείξει τη μουσική, ώστε να μην την ακούμε μόνο, αλλά να τη βλέπουμε.
Όταν ο χορός μου είναι «ελεύθερος», δεν συγκεντρώνομαι στο να υπηρετήσω ένα συγκεκριμένο είδος· κάθε κινησιολογική γλώσσα σωματοποιείται ως τρόπος έκφρασης και όχι απλώς ως τεχνική. Έτσι, σιγά σιγά, δημιουργείται μια νέα γλώσσα – με επιρροές από διάφορα πράγματα, χωρίς όμως να ταυτίζεται καθαρά με ένα είδος κίνησης.
Ποια είναι τα κυριότερα στοιχεία που σας έχουν επηρεάσει ως χορεύτρια, από το μπαλέτο και την τζαζ μέχρι το waacking και το σωματικό θέατρο; Πώς ενσωματώνετε αυτές τις διαφορετικές επιρροές στην κινησιολογική σας γλώσσα;
Αυτό που με έχει επηρεάσει περισσότερο από κάθε είδος χορού είναι η μοναδική σχέση που έχει η κάθε προσέγγιση με τη μουσική – και το πώς, τελικά, το σώμα εξαφανίζεται για να αναδείξει τη μουσική, ώστε να μην την ακούμε μόνο, αλλά να τη βλέπουμε.
Όταν ο χορός μου είναι «ελεύθερος», δεν συγκεντρώνομαι στο να υπηρετήσω ένα συγκεκριμένο είδος· κάθε κινησιολογική γλώσσα σωματοποιείται ως τρόπος έκφρασης και όχι απλώς ως τεχνική. Έτσι, σιγά σιγά, δημιουργείται μια νέα γλώσσα – με επιρροές από διάφορα πράγματα, χωρίς όμως να ταυτίζεται καθαρά με ένα είδος κίνησης.
Ας περάσουμε στη σκηνοθεσία και το κινηματογράφο. Η πειραματική σας ταινία “I WONDER, YES I CONFESS, I WONDER”, εμπνευσμένη από τις “Ευτυχισμένες μέρες” του Samuel Beckett, απέσπασε διεθνή βραβεία. Πώς προσεγγίσατε ένα τόσο εμβληματικό έργο και ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις στη μεταφορά του σε κινηματογραφικό χορό;
Το έργο αυτό αποτέλεσε την αφετηρία και την πηγαία έμπνευση – κειμενικά, θεματικά και οπτικά – για την έρευνα που ξεκινήσαμε το 2020 και ολοκληρώθηκε το 2023 με τη δημιουργία της ταινίας SCOTÓMA, ως τελικό της αποτέλεσμα.
Όταν δουλεύαμε το I WONDER, είχαμε ήδη προχωρήσει βαθιά μέσα στο έργο, φτάνοντας σ’ ένα δικό μας, αυτόνομο σημείο. Στην ταινία εμφανίζονται οι λόφοι και μια γυναικεία φιγούρα, ακίνητη μέσα σε έναν απ’ αυτούς, να καίγεται κάτω από τον ήλιο. Υπάρχει ο Γουίλι, αλλά και άλλες αντρικές φιγούρες- όπως και οι λόφοι. Παίζουμε με το σώμα ως τοπίο, με το τοπίο ως σώμα και με τα όρια του κάδρου σαν τα όρια ενός πίνακα – και πώς αυτά εγκλωβίζουν το σώμα ή το κάνουν να χάνετε στο περιβάλλον τοπίο.
Το ίδιο το έργο του Μπέκετ και το κείμενο λειτουργούν ως πρόσκληση: όσο περισσότερο τα μελετάς, τόσο πιο βαθιά μπορείς να βυθιστείς. Αυτή ήταν η πρόκληση – αλλά και ο λόγος που αποτέλεσαν για εμάς ανεξάντλητη πηγή παραγωγή.
Πρόσφατα κυκλοφορήσατε τη μικρού μήκους ταινία σας “SCOTÓMA”. Ποιο ήταν το όραμα πίσω από αυτή την ταινία και τι θέλετε να “δουν” οι θεατές μέσα από αυτή τη “σκοτοδίνη”;
Το scotóma είναι ένας ιατρικός όρος που περιγράφει ένα τυφλό σημείο στο οπτικό μας πεδίο – δηλαδή μια μικρή περιοχή όπου δεν βλέπουμε καθαρά ή καθόλου, ενώ όλα γύρω φαίνονται φυσιολογικά. Στην ταινία αυτή, το scotóma γίνεται ένα δυνατό σύμβολο για τη δυσκολία της πρωταγωνίστριας να δει καθαρά την αλήθεια της.
Το κοινό βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια της, όπως τον αντιλαμβάνεται η ίδια: κάθε ήχος, κάθε εικόνα, παραμορφώνεται και γίνεται κάτι φανταστικό – π.χ. το τρίξιμο της πόρτας ακούγεται σαν αγέλη αγριεμένων σκυλιών, και ο οικείος χώρος του σπιτιού μετατρέπεται σε ένα σουρεαλιστικό σκηνικό θεάτρου. Στόχος είναι να αναλογιστούμε ότι ίσως κρύβεται πολύ αλήθεια μέσα στα ψέματα μας και στην μοναχική πραγματικότητα που ο καθένας κατασκευάζει για να μπορέσει να ζήσει με τον εαυτό του.
Πέρα από τον χορό και τη σκηνοθεσία, εργάζεστε και ως καλλιτεχνική – κινητική διευθύντρια, δημιουργός περιεχομένου και επεξεργαστής βίντεο. Πώς καταφέρνετε να ισορροπείτε και να διαχειρίζεστε τόσο διαφορετικούς ρόλους;
Δεν αισθάνομαι ότι οι ρόλοι που αναλαμβάνω είναι ουσιαστικά διαφορετικοί μεταξύ τους· τους αντιλαμβάνομαι περισσότερο ως διαφορετικές πόρτες του ίδιου δωματίου – του κόσμου του εκάστοτε έργου.
Είτε βρίσκομαι σε ρόλο χορογράφου είτε δημιουργώ με άλλο τρόπο, τα εργαλεία που χρησιμοποιώ παραμένουν σταθερά: η πτώση, οι εναλλαγές στην ταχύτητα, οι κινητικές ποιότητες, ακόμα και η αίσθηση του μοντάζ στη σύνθεση της κίνησης.
Αυτά τα στοιχεία με εκφράζουν και τα φέρνω πάντα μαζί μου, όχι ως τεχνικές μόνο, αλλά ως σταθερές της πρακτικής μου. Προσπαθώ να λειτουργώ με συνέπεια, ώστε το προσωπικό μου βλέμμα και τα ερωτήματα που με κινούν να διαπερνούν κάθε μορφή και κάθε ρόλο που αναλαμβάνω.
Ποιο είναι το όραμά σας για το μέλλον της σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα και πώς βλέπετε τον δικό σας ρόλο στην εξέλιξή της;
Η σύγχρονη τέχνη συμβαίνει τώρα και θέλω να πιστεύω ότι θα παραμείνει απρόβλεπτη. Την παρατηρώ απλά καθημερινά, μαζί με τη θέση μου μέσα σε αυτή- πού στέκομαι, από πού επηρεάζομαι και πώς συνθέτω τις επιρροές αυτές με όσο πιο δικό μου τρόπο μπορώ.
Ποιο μήνυμά θα θέλατε να στείλετε στους φίλους αναγνώστες μας.
Μια παράσταση είναι ένας κόσμος παράλληλος με αυτόν που ζούμε και μπορούμε να πάρουμε πράγματα από αυτόν για να αναλογιστούμε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Δεν υπάρχει λάθος και σωστό το θέμα είναι τί βλέπεις εσύ- το θέμα είναι να σε αφήσεις να το δεις.
Πληροφορίες Παράστασης “ΑΤΙΤΛΟΝ finale” Στο Σύγχρονο Θέατρο
Ένα αόρατο χέρι ζωγραφίζει και τα φαντάσματα του δημιουργού παίρνουν σάρκα και οστά. Σε έναν στοιχειωμένο τοπίο, ο αόρατος δημιουργός γίνεται απλώς ένας θεατής. Ο πίνακας που σταδιακά εμφανίζεται σε τρισδιάστατη μορφή, απαθανατίζεται μέσα σε ένα λευκό καμβά. Διαβάστε το δελτίο τύπου της Παράστασης…
Οι διαστρεβλωμένες φιγούρες που γεννιούνται αφήνουν πίσω το αποτυπωμα της διαδρομής τους τεκμηριώνοντας στον ασπρόμαυρο κόσμο του καμβά μια ιστορία για τον έρωτα, την απώλεια και το τραύμα. Σαν ένα ακατανόητο χάος που, όπως η ίδια η φύση, δημιουργεί τάξη.
Μία παραστατική αλληγορία για την ανάγκη των ανθρώπων να δημιουργούν, να ερωτεύονται και να συγκρούονται διαμέσου του σώματος -του οποίου η μνήμη, και το οποίο ως μνήμη- επιστρέφει στις πληγές που νομίζει πως έχει ξεχάσει… Διαβάστε περισσότερα…
Συντελεστές
- Σύλληψη – εικαστικός χώρος – σκηνοθεσία – χορογραφία: Αντωνία Οικονόμου
- Πρωτότυπη μουσική: Constantine Skourlis
- Ηχοληψία- επιμέλεια ήχου: Γιώργος Κραββαρίτης
- Μουσική: Vivaldi “Pieta-Sacred Works (for alto)”
- Βοηθός χορογράφου: Ειρήνη Δαμιανίδου
- Μούσα | Ξένια Σταθούλη
- Νάρκισσος | Παύλος Λυκούδης
- Χάος | Νίκος Τσόλης
- Έρως | Ορέστης Αλεξιάδης
- Χορός: Άλεξ Δρανδάκης, Χάρης Χατζηανδρέου, Αντωνία Πιτουλίδου
- Πρωτότυπη εκτέλεση χορού και ανάπτυξη υλικού: Klaus Shehaj, Ξένια Ταμπούρλου, Ειρήνη Δαμιανίδου
- Σκηνογραφία: Λυδία Λαμπροπούλου
- Φωτιστικός σχεδιασμός: Βαγγέλης Μούντριχας
- Κοστούμια – ειδικές κατασκευές: Κωνσταντίνος Χαλδαίος
- MUA: Πέτρος Τίγκας
- Βοηθοί MUA: Σταμάτης Θεοχάρης, Αγγελική Γκλαβίνα
- Κινηματογράφηση/ φιλμ: Χρήστος Αδριανόπουλος
- Σχεδιασμός: Ζωή Κραββαρίτη
- Halldorophone: Κωνσταντίνος Χίνης
- Πιάνο: Χρήστος Σακελλαρίδης
- Ηχοληψία: Νικόλας Καζάζης
- Οργανωση παραγωγής: Λυδία Λαμπροπούλου
- Υπεύθυνη επικοινωνίας: Κατερίνα Π. Τριχιά
- Παραγωγη: ERGO
Φωτογραφικό αφιέρωμα παράστασης
Photo galery παράστασης: Χρήστος Ανδριόπουλος
Πληροφορίες:
Τοποθεσία: Σύγχρονο Θέατρο, Ευμολπιδών 45, Γκάζι
- Εισιτήρια:https://www.ticketservices.gr/event/atitlon-by-antonia-economou
- Fb event: https://fb.me/e/6DO0odChJ
Τις ημέρες των παραστάσεων και εφόσον υπάρχει διαθεσιμότητα – θα υπάρχουν εισιτήρια και στο ταμείο του Θεάτρου.
*Σημείωση: Για την πραγματοποίηση της συνέντευξης με την χορογράφο και σκηνοθέτρια Αντωνίου Οικονόμου συνεργάστηκαν: Στην επιμέλεια και στην σύνταξη των ερωτήσεων η ομάδα έκφρασης και υλοποίησης. Ευχαριστούμε την Αντωνίου Οικονόμου και την Κατερίνα Π. Τριχιά υπεύθυνη επικοινωνίας για την συνέντευξη.
Σχετική Αρθρογραφία
Παρόμοια Θεματολογία, Προτεινόμενες συνεντεύξεις...
Στέλιος Βαμβακάς: “Η μουσική είναι μια γλώσσα που ενώνει και εκφράζει τα πιο βαθιά μας συναισθήματα”
Συνέντευξη με τον λυράρη και ερμηνευτή Στέλιο Βαμβακά. Από μικρός το όνειρό του ήταν να γίνει ερμηνευτής κυρίως της κρητικής μουσικής. Η αγάπη του κόσμου είναι ήδη μεγάλη από τα πρώτα του βήματα. Όπου εμφανίζεται, οι χώροι γεμίζουν ασφυκτικά και όλοι σιγοτραγουδούν μαζί [...]
