Όταν ενημερώθηκα ότι υπάρχει αυτή η στήλη σκέφτηκα πως ήταν ευκαιρία να γράψω τι μου συνέβη και εμένα στη σχέση που με στιγμάτισε περισσότερο από τις άλλες. Οι σχέσεις, ο έρωτας είναι όπως όλοι γνωρίζετε κάτι το άπιαστο, το απρόβλεπτο… Σε κάνει να νιώθεις άλλοτε στοργή, άλλοτε πάλι μίσος και συναισθήματα που πολλές φορές δεν περιγράφονται με λόγια. Έτσι τώρα γυρίζοντας κάποια χρόνια πίσω στο παρελθόν ανακαλύπτω πολλά πράγματα που ίσως ανακαλύψετε και εσείς για το δικό σας παρελθόν. Άλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που δημοσιεύω τα “άπλυτά” μου. Θα ήθελα να διαβάσετε τα δύο γράμματα που σας παρουσιάζω και να τα κρίνετε…

Το πρώτο γράμμα

Το πρώτο γράμμα το έγραψα την στιγμή που ήμουν στην αρχή της σχέση μου και όπως θα καταλάβετε ήμουν πολύ ερωτευμένη… Το δεύτερο γράμμα που θα διαβάσετε το έγραψα δυο περίπου χρόνια μετά τον χωρισμό μου. Τα διαβάζω τώρα και τρελαίνομαι με την διαφορά και τον τρόπο κυρίως που σκεφτόμουν. Τα υπόλοιπα στη δική σας κρίση.

Το πρώτο γράμμα: “Με αυτό το γράμμα θέλω να σου εκφράσω όσο μπορώ τα αισθήματα μου για εσένα. Αρχικά ποτέ δεν είχα την ιδέα ή δεν πίστευα πως θα είσαι το τέλειο… Πριν σε γνωρίσω πίστευα πως κανείς δεν θα υπάρξει στη ζωή μου που θα μπορέσει να ξεχωρίσει την απλή επιθυμία από τον έρωτα, το ψέμα από την αλήθεια και το μίσος από την αγάπη. Καθώς όμως σε κοίταξα στα μάτια η φλόγα της ζωής μου σε ξεχώρισε και έδωσε την άδεια να φυλακίσεις την καρδιά μου. Εσύ είσαι αυτός ο δικός μου πρίγκιπας με εκείνο το άσπρο άλογο που ονειρευόμουνα από μικρή. Εσύ είσαι ο άγγελος που κατέβηκε από τους ουρανούς για να πραγματοποιήσει το πιο γλυκό όνειρο της ζωής μου… Είσαι αυτός που θα είσαι μαζί μου έως το τέλος γιατί ποτέ δεν θα σε αποχωριστώ. Με αυτό το γράμμα θέλω να σου εκφράσω όσο μπορώ τα αισθήματα μου για εσένα.

Είσαι εκείνος που δίνει νόημα πλέον στη ζωή μου και την ελπίδα ότι θα είμαι πάντα στην αγκαλιά σου και δεν θα με αφήσεις ποτέ. Να ξέρεις πως δεν θα βρεις καλύτερη προστάτη της καρδιά σου από εμένα γιατί σε αγαπώ και δεν θέλω η δική σου καρδιά να πληγωθεί… θα κάνω τα πάντα να την προστατεύω γιατί η δική μου καρδιά είναι τόσο δυνατή για σένα που τίποτα κακό, λύπη, αμφιβολία κ.α. θα μπορεί να την αγγίξει…

Αυτά που γράφω δεν είναι ποιήματα ή απλές λέξεις, είναι αυτά που μου βγαίνουν από την καρδιά μου. Μπορεί να μην είναι κάτι το τρομερό, αλλά αυτά τα συναισθήματα μου δεν θα ήθελα να τα δεις τόσο απλά όσο τα έγραψα, αλλά να τα ψάξεις λίγο περισσότερο. Θέλω να γίνω η πιο γλυκιά σελίδα της ζωή σου, της καρδιά σου…”

Το δεύτερο Γράμμα

Το δεύτερο γράμμα δυο χρόνια μετά: “Ποτέ δε σταμάτησα να έχω την ανάγκη να σε πάρω τηλέφωνο, όμως και ποτέ δεν τόλμησα να το κάνω. Τώρα δυο χρόνια μετά θέλω να το γράψω. Ίσως γιατί η ανάγκη μου ξεπέρασε τα όριά της. Δεν πονάω για σένα, δεν υποφέρω, συνεχίζω να ζω. Έμεινε μόνο το υπέροχο συναίσθημα που έδωσε ο θεός στον άνθρωπο η αγάπη.

άθος σωστό έτσι είναι. Το ξέρω πως δε θα ‘ρθεις ξανά. Δεν περιμένω τίποτα! Παραδέχομαι ότι υπάρχουν στιγμές που νιώθω την ανάγκη να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου. Οι δρόμοι μας είναι παράλληλοι… Δεν θα συναντηθούν ποτέ. 

Το ξέρω πως δε θα “ρθεις ξανά. Δεν περιμένω τίποτα” Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό που ζήσαμε ήταν το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μου. Σε ευχαριστώ που με αγάπησες έστω για λίγο. Όλα πλέον έχουν αλλάξει. Η ζωή μου είναι διαφορετική. Ίσως το μόνο που έμεινε ίδιο είναι το βάρος της αγάπης μου που ποτέ δεν μπόρεσες να αντέξεις. Τα μάτια μου αν και βλέπουν το ίδιο ακριβώς όνειρο, είναι όνειρο που τώρα δεν το ζω απλά είναι ένα όνειρο που δε θα ξαναζήσω.

Τώρα που σου γράφω τα μάτια μου έχουν βουρκώσει. Όμως όχι δεν πονάω. Είναι δάκρυα χαράς και νοσταλγίας, καθώς έρχεσαι στο νου μου σαν μια γλυκιά ανάμνηση. Δεν με πειράζει που δεν είμαστε μαζί. Με πειράζει αν εσύ δεν είσαι καλά εκεί που βρίσκεσαι…”

Ο Επίλογος

Πιστεύετε ότι αυτά τα δυο γράμματα έχουν γραφτεί από το ίδιο άτομο; Κι όμως… Ο έρωτας και η αγάπη τελικά είναι τόσο παράξενα συναισθήματα, τόσο δυνατά και ενώ είναι αλληλένδετα, το ένα σβήνει και το άλλο είναι αναλλοίωτο όταν πρόκειται για κάτι πραγματικό. Ήμουν πραγματικά ερωτευμένη πριν δυο χρόνια και δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς αυτόν τον άνθρωπο. Τώρα πια όχι μόνο το φαντάζομαι, αλλά το ζω…

Η αγάπη μου υπάρχει ακόμα και θα υπάρχει για πάντα, αλλά με διαφορετική έννοια. Θα τον αγαπώ ως άνθρωπο που χρωμάτισε τη ζωή μου με ζωντανά χρώματα. Τώρα προσδοκώ να βρεθεί αυτός που θα στολίσει τη ζωή μου με κάτι άλλο και θα μπορεί να αντέξει την αγάπη που ίσως αποκτήσω γι’ αυτόν. Αυτόν που θα έχει γερά χέρια και θα κρατήσει την καρδιά μου. Αυτόν που θα αγαλλιάσει την ψυχή μου…