Μια ομάδα νέων ηθοποιών μας παρουσιάζουν μια υπέροχη θεατρική παράσταση με τίτλο “The Dreamers” στο θέατρο Φούρνος. Ο Μπάμπης Αθανασόπουλος η Βιβή Λέκκα και ο Δημήτρης Δημάκης απαντούν στις ερωτήσεις του Young People.gr για την παράσταση και όχι μόνο.
Ο συγγραφέας & μεταφραστής Γιώργος – Ίκαρος Μπαμπασάκης ο σκηνοθέτης Πέρης Μιχαηλίδης και οι Βοηθοί σκηνοθέτη: Ειρήνη Παραπαρέκη, Μαρία Μάργαρη παρουσιάζουν στο Θέατρο Φούρνος το έργο του Gilbert Adair “The Dreamers”. Πρόκειται για ένα έργο περί πολιτικής, ερωτισμού, πάθους για τον κινηματογράφο, με ανατρεπτικό χιούμορ, τοποθετημένο στην έκρηξη του γαλλικού Μάη του ᾽68. Διαβάστε το δελτίο τύπου…
Διαβάστε την συνέντευξη
Απαντά ο Μπάμπης Αθανασόπουλος
Θα θέλατε να μας περιγράψετε τον ρόλο που υποδύεστε;
Ο Μάθιου είναι ένας μοναχικός νεαρός φοιτητής που ψάχνει τη ζωή και την ύπαρξη του μέσα στις ταινίες που βλέπει. Είναι ένας, όπως αυτοαποκαλείται, “ποντικός της Ταινιοθήκης” ερωτευμένος με το Παρίσι.
Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με το θέατρο; Θυμάστε από μικρή ηλικία να ενδιαφέρεστε γι’ αυτό;
Χρόνια τώρα με αποκαλώ και με συστήνω ως «πολυτεχνίτη και ερημοσπίτη». Την υποκριτική σαν επάγγελμα δεν την διάλεξα. Νιώθω μια εσωτερική ανάγκη που με κινεί προς αυτό τον καλλιτεχνικό τομέα. Προσπάθησα να σπουδάσω μηχανολογία αλλά απέτυχα παταγωδώς.
Μικρός ονειρευόμουν να γίνω πιλότος αλλά αργότερα κατάλαβα ότι θα ήθελα να μπορώ να κάνω τα πάντα ή να υποδύομαι έστω πως τα κάνω. Γι’ αυτό νομίζω πως γίνομαι ηθοποιός.
Τι είναι για εσάς η υποκριτική;
Υποκριτική για μένα, είναι η πίστη και η απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Παλεύω να γίνω το άτομο που πιστεύω πως είμαι.
Πώς μπορεί ένας νέος ηθοποιός να ανταπεξέλθει στο δύσκολο περιβάλλον του θεάτρου;
Αυτό δυστυχώς δεν μπορώ να το απαντήσω. Για τον καθένα είναι ένας προσωπικός άθλος. Μπορώ να προτείνω όμως, να προσέχει τον εαυτό του και τις ανάγκες του.
Μιλήστε μας για την παράσταση. Ποια η υπόθεση; Ποιο το μήνυμα;
Το έργο περιστρέφεται κυρίως γύρω από τα γεγονότα του Μάη του 68, και το αποτύπωμα που αφήνουν πάνω στους τρεις ήρωες του έργου, σε αντίθεση με το μυθιστόρημα του Γκιλμπέρ Αντέρ το οποίο εστιάζει κυρίως, κατά την άποψη μου, στην ερωτική υφή της τριαδικής σχέσης των ηρώων.
Ένας Αμερικάνος φοιτητής ο Μάθιου περνάει το μεγαλύτερο μέρος από τον ελεύθερο χρόνο του παρακολουθώντας ταινίες στην Ταινιοθήκη της Γαλλίας. Εκεί θα γνωρίσει δύο αδέρφια, τον Τεό και την Ιζαμπέλ, και θα ξεκινήσει μαζί τους ένα περιπετειώδες παιχνίδι υπαρξιακών και σινεφίλ αναζητήσεων, ενώ παράλληλα συμμετέχουν στην εξέγερση του Μάη του ’68.
Έχετε περάσει περιόδους βλέποντας πολλές ταινίες στον ελεύθερο χρόνο σας όπως και ο πρωταγωνιστής;
Στην Τρίτη Λυκείου με θυμάμαι να παρακολουθώ μόνος μου ταινίες στο σινεμά Ορφέας στον Πύργο Ηλείας, στην πόλη που μεγάλωσα. Είχα μια ανάγκη να απεμπλακώ από το τοξικό περιβάλλον των πανελλαδικών και να ονειρευτώ τη δουλειά και την ιδανική καριέρα που ήθελα να ακολουθήσω.
Χρόνια αργότερα κατάφερα να περάσω στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και τώρα παίζω στη πρώτη μου επαγγελματική παράσταση. Ένα τεράστιο βήμα για τον Μπάμπη, ένα μικρό βήμα για την ανθρωπότητα.
Απαντά η Βιβή Λέκκα
Θα θέλατε να μας περιγράψετε τον ρόλο που υποδύεστε;
Υποδύομαι την Ιζαμπέλ. Ένα κορίτσι χωρίς στεγανά, του οποίου όλη η ύπαρξη γεννιέται μέσα από τον κινηματογράφο. Αγαπά να σαρκάζει τα πάντα, να μιμείται διάφορες ηρωίδες του σινεμά κι έχει σε περίοπτη θέση την ελευθερία της πράγμα το οποίο την χαρακτηρίζει σε όλες τις ενέργειές της.
Βρίσκει τον εαυτό της στη Nouvelle Vague του Ζαν – Λυκ Γκοντάρ και του Φρανσουά Τρυφώ κι αισθάνεται σαν ένα παιδί μέσα σε ένα Λούνα Παρκ.
Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με το θέατρο; Θυμάστε από μικρή ηλικία να ενδιαφέρεστε γι’ αυτό;
Η αγάπη μου για το σινεμά ήταν η αιτία που ήθελα να ασχοληθώ με την υποκριτική και κατ’ επέκταση με το θέατρο. Τώρα πια το θέατρο για μένα είναι ένας τρόπος ζωής.
Τι είναι για εσάς η υποκριτική;
Ένας μοναχικός δρόμος με μερικές αξιοσημείωτες συναντήσεις.
Πώς μπορεί ένας νέος ηθοποιός να ανταπεξέλθει στο δύσκολο περιβάλλον του θεάτρου;
Αρκεί να αγωνιστεί σκληρά γι’ αυτό που ονειρεύτηκε με απόλυτη συνέπεια δουλεύοντας καθημερινά τη σχέση με τον εαυτό του και τους άλλους! Φυσικά όλα αυτά προκύπτουν αν υπάρχει θέληση, πίστη και συνειδητότητα.
Πιστεύετε πως δρα θεραπευτικά ο κινηματογράφος;
Μόνο θεραπευτικά. Ο κινηματογράφος αποτελεί μια μορφή τέχνης που έχει αποδειχθεί ότι παράλληλα μπορεί να επηρεάσει σημαντικά τον ψυχισμό μας.
Αν μπορείτε να ξεχωρίσετε μια ταινία, ποια είναι αυτή και για ποιον λόγο;
Μου είναι κάπως δύσκολο να ξεχωρίσω μόνο μία. Ας πούμε δε θα μπορούσα να μην αναφέρω την ερμηνεία του Άντονι Χόπκινς στην ταινία «Ο Πατέρας», ήταν κάτι το ξεχωριστό κι αξεπέραστο. Όπως και το ότι η ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ» είναι για μένα διαχρονικά η μεγάλη μου αγάπη.
Πώς είναι η συνεργασία τριών νέων ηθοποιών στη σκηνή;
Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα συνάντηση με αρκετές εκπλήξεις για την εξέλιξη του έργου.
Απαντά Ο Δημήτρης Δημάκης
Θα θέλατε να μας περιγράψετε τον ρόλο που υποδύεστε;
Ο ρόλος μου είναι ο Τεό. Ο Τεό είναι ένας τύπος σε μετεφηβικό στάδιο. Ανώριμος, ισχυρογνώμων , έξυπνος, ειρωνικός και πολλές φορές ενοχλητικός για τους γύρω του. Σπανίως μιλάει σοβαρά, είναι αυτός ο τύπος που διαφωνεί με τα πάντα, έχει γνώμη για τα πάντα και κριτικάρει τα πάντα. Τον λατρεύω!
Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με το θέατρο; Θυμάστε από μικρή ηλικία να ενδιαφέρεστε γι’ αυτό;
Η ενασχόλησή μου με το θέατρο προέκυψε στην εφηβεία που για κάποιο λόγο, που δε θυμάμαι, άρχισαν να με ενδιαφέρουν τα θεατρικά κείμενα. Μέχρι να τελειώσω το σχολείο απλώς διάβαζα και μετά το σχολείο αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στη δραματική σχολή.
Τι είναι για εσάς η υποκριτική;
Η υποκριτική για μένα είναι η πιο δύσκολη τέχνη του κόσμου. Περιλαμβάνει τα πάντα, από τραγούδι και χορό μέχρι αστροφυσική. Οι γνώσεις δεν φτάνουν ποτέ και η ίδια η τέχνη ποτέ δεν ολοκληρώνεται. Όλες οι εμπειρίες ζωής συνεισφέρουν στο να πας τη τέχνη της υποκριτικής ένα βήμα παραπέρα. Και αυτό είναι που με ιντριγκάρει πιο πολύ απ’ όλα.
Πώς μπορεί ένας νέος ηθοποιός να ανταπεξέλθει στο δύσκολο περιβάλλον του θεάτρου;
Δεν ξέρω!! Ας πάμε στα κλισέ! Με σκληρή δουλειά και υπομονή … ίσως και όχι!
Έχει κοινά στοιχεία ο Μάης του ΄68 με το σήμερα;
Έχει αρκετά κοινά και έχει και πολλές διαφορές. Η μεγάλη ομοιότητα είναι η πολιτική κατάσταση, η κρατική λειτουργία στη βάση της και οι πιέσεις που ασκούνται από αυτά στο κοινωνικό σύνολο. Τα αποτελέσματα είναι πάνω κάτω ίδια. Κοινωνικές εξεγέρσεις , άλλοτε μεγαλύτερες και άλλοτε μικρότερες, που στην ουσία δεν οδηγούν πουθενά (μετά τα γεγονότα του ’68, ο Ντε Γκώλ κήρυξε εκλογές και νίκησε!..).
Κοινωνική δικαιοσύνη. Πόσο μακριά ή κοντά βρισκόμαστε σε σχέση με τον Μάη του ΄68;
Βρισκόμαστε ακριβώς στο ίδιο σημείο. Και όλα δείχνουν ότι το πράγμα θα πάει από το κακό στο χειρότερο. Βέβαια, σήμερα υπάρχει το ίντερνετ και αυτό είναι μια παρηγοριά. Μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι ο λόγος μας μετράει και αυτό δημιουργεί ένα αίσθημα ισότητας! #not .
Τι ονειρεύεστε για το μέλλον;
Το μεγάλο μου όνειρο (που ξέρω ότι δεν θα πραγματοποιηθεί) είναι να τηρούμε τον Κ.Ο.Κ και να πηγαίνουμε στα ραντεβού μας στην ώρα μας.
Φωτογραφικό αφιέρωμα παράστασης
Πληροφορίες Παράστασης
Ο συγγραφέας & μεταφραστής Γιώργος -Ίκαρος Μπαμπασάκης και ο σκηνοθέτης Πέρης Μιχαηλίδης παρουσιάζουν στο Θέατρο Φούρνος το έργο του Gilbert Adair «The Dreamers» (Οι Ονειροπόλοι), από τη Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2023 και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00.
Πρόκειται για ένα έργο περί πολιτικής, ερωτισμού, πάθους για τον κινηματογράφο, με ανατρεπτικό χιούμορ, τοποθετημένο στην έκρηξη του γαλλικού Μάη του ᾽68.
Η ταυτότητα της παράστασης
- Μετάφραση – διασκευή : Γιώργος -Ίκαρος Μπαμπασάκης
- Σκηνοθεσία : Πέρης Μιχαηλίδης
- Κοστούμια : Δέσποινα Χειμώνα
- Μουσική σύνθεση : Δημήτρης Δημάκης
- Φωτογράφιση – βίντεο : Χλόη Ακριθάκη
- Χορογραφία : Μαρία Μάργαρη
- Βοηθός σκηνοθέτη : Ειρήνη Παραπαρέκη, Μαρία Μάργαρη
- Επικοινωνία : Νατάσα Παππά
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί :
Μπάμπης Αθανασόπουλος, Βιβή Λέκκα, Δημήτρης Δημάκης
Χώρος
Θέατρο Φούρνος (Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα 114 72)
Τηλ.: 210 6460748 / https://fournos-culture.gr/el/