Οι συντελεστές της παράστασης “Ξημερώνει χωρίς…” μιλούν στο YoungPeople.GR
Οι συντελεστές της παράστασης “Ξημερώνει χωρίς…” μιλούν στο YoungPeople.GR
"Η συγγραφέας Χριστίνα Μούζη, ο σκηνοθέτης Γεώργιος Πανόπουλος και οι ηθοποιοί μιλούν για το διαγενεακό τραύμα, την πατριαρχική νοοτροπία και πώς ο μαγικός ρεαλισμός ενσαρκώνει τη δυνατότητα μιας καινούργιας αρχής"
"Η συγγραφέας Χριστίνα Μούζη, ο σκηνοθέτης Γεώργιος Πανόπουλος και οι ηθοποιοί μιλούν για το διαγενεακό τραύμα, την πατριαρχική νοοτροπία και πώς ο μαγικός ρεαλισμός ενσαρκώνει τη δυνατότητα μιας καινούργιας αρχής"
Η παράσταση με τίτλο «Ξημερώνει χωρίς…», η οποία γεννήθηκε από επτά νέους και ταλαντούχους καλλιτέχνες που τους χαρακτηρίζουν το πάθος για την τέχνη τους, το όραμα και η έντονη ανάγκη τους να φωτίσουν το τραύμα στο σώμα και την ψυχή, την πατριαρχική νοοτροπία αλλά και τη βία κάθε μορφής, ανεβαίνει για τρεις μόνο παραστάσεις (06, 13, 20 Δεκεμβρίου 2025) στο Θέατρο της Ημέρας.
Το YoungPeople.GR συνάντησε τη συγγραφέα του έργου Χριστίνα Μούζη, τον σκηνοθέτη της παράστασης Γεώργιο Πανόπουλο, τη μουσικό Αριστέα Ανύση, τους ηθοποιούς της παράστασης Νάσια Γαβριήλ, Μαγδαληνή Παπαδοπούλου, Ιωάννα Σίμου, Βασίλη Τσιάκα και σας τους παρουσιάζει.
Η συνέντευξη με τους συντελεστές της παράστασης
Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για το έργο και να μας εξηγήσετε τον τίτλο του;
Χριστίνα Μούζη: Το έργο αποτελείται από τέσσερις μονολόγους. Τρεις από γυναίκες που «έμαθαν» τον φόβο όχι μόνο μέσα από συμπεριφορές, αλλά από βλέμματα, φωνές, κοινωνικές σιωπές – από τις ρίζες ενός τραύματος που κληροδοτήθηκε μέσα στον χρόνο, βαθιά ενσωματωμένο στη συλλογική μνήμη και στην πατριαρχική νοοτροπία. Ο τέταρτος ανήκει σε έναν άντρα, φορέα αυτής της κληρονομιάς, που γίνεται ο ίδιος μέρος της αναπαραγωγής της πριν αντικρίσει τον εαυτό του.
Δεν είναι ιστορίες για τη βία. Είναι ιστορίες για το τραύμα, για το σώμα που θυμάται, και για την επίπονη, ουσιαστική διαδικασία πορείας προς το φως. Για τον άνθρωπο που παλεύει με τον εσωτερικό του κόσμο και βρίσκει τρόπο να αναδυθεί.
Ο τίτλος «Ξημερώνει χωρίς…» δεν είναι μόνο υπόσχεση∙ είναι πρόσκληση σε μια νέα συνθήκη. Μια ευκαιρία να δημιουργηθεί χώρος για κάτι διαφορετικό, πέρα από όσα γνωρίσαμε, πέρα από τα παλιά μοτίβα· ένας τόπος όπου ο άνθρωπος δεν εγκλωβίζεται σε ρόλους, φόβους ή σιωπές – όπου μπορεί να υπάρξει ελεύθερος. Γιατί πάντα, όσο βαθύ κι αν είναι το σκοτάδι, ξημερώνει.
Πώς προέκυψε η ιδέα να παρουσιάσετε το συγκεκριμένο έργο και πώς το προσεγγίσατε σκηνοθετικά;
Γεώργιος Πανόπουλος: Η ιδέα για το έργο γεννήθηκε από την ανάγκη να φωτιστεί η πατριαρχική βία ως ένα σιωπηλό, διαγενεακό και εσωτερικευμένο σύστημα. Έτσι, η σκηνή διαμορφώθηκε ως τοπίο ψυχικού και πολιτικού ξεγυμνώματος, όπου οι τέσσερις ερμηνευτές δεν αναπαριστούν αλλά ενσαρκώνουν το αποτύπωμα ενός συλλογικού τραύματος.
Η σκηνοθετική μου προσέγγιση βασίστηκε σε τρεις γραμμές: μαγικό ρεαλισμό, φουτουρισμό και performance.
Ο μαγικός ρεαλισμός επιτρέπει στους χρόνους να ρευστοποιηθούν και στον ρεαλισμό να θρυμματιστεί, ώστε οι τρεις γυναικείες μορφές να εμφανίζονται σαν διαφορετικές χρονικότητες. Οι βιωματικοί τους μονόλογοι λέγονται με ψυχρή ευγένεια, δημιουργώντας την ποιητική απόσταση που χρειάζεται για να αναδυθεί το υπερβατικό.
Η φουτουριστική γραμμή προβάλλει ένα μέλλον ήδη επιβαρυμένο από τα τραύματα του παρόντος. Το αγόρι διασχίζει τον χώρο σαν σκιά ενός συστήματος που κληρονομείται πριν καν συνειδητοποιηθεί – όχι θύτης ούτε σωτήρας, αλλά ενσάρκωση μιας μνήμης που έγινε μηχανισμός.
Η performance αποτελεί τον πυρήνα: το σώμα δεν υποδύεται, αλλά παρίσταται. Η αναπνοή, η κόπωση, η σιωπή αποκτούν δραματουργικό βάρος. Η μουσική λειτουργεί ως εσωτερική πνοή, ενώ η κίνηση αποτυπώνει ενεργειακά το πέρασμα της αφήγησης στο σώμα.
Το έργο ξεκινά με ένα ηχητικό που εμπλέκει άμεσα το κοινό, δημιουργώντας έναν κοινό τόπο εμπειρίας. Η τελική πτώση του αγοριού δεν είναι θάνατος, αλλά αποκοπή· ένα ξύπνημα. Η δυνατότητα μιας καινούργιας αρχής.
Πώς λειτουργεί η μουσική μέσα στην παράσταση;
Αριστέα Ανύση: Όταν έγραψα τη μουσική της παράστασης, σκέφτηκα πως ήθελα να είναι κάτι που θα μπορεί να αναπνέει στον ίδιο ρυθμό την ίδια στιγμή, μαζί με τους χαρακτήρες. Ήθελα στην ουσία να γράψω έναν δικό μου μουσικό μονόλογο που θα αφηγείται το όργανο! Το αντιμετώπισα ως μια ψυχή που υπάρχει και μιλάει μέσα από νότες, μαζί τους.
Η μουσική γίνεται ένα μαζί με τους χαρακτήρες του έργου μας. Είναι ζωντανός οργανισμός όπου στέκεται δίπλα τους αόρατα. Αν δεις την παράσταση θα καταλάβεις κιόλας πως τα τραγούδια ή τα μουσικά χαλιά είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Αυτό γιατί οι χαρακτήρες μας είναι διαφορετικοί μέσα στο έργο. Έτσι και η κάθε μουσική ή κάθε τραγούδι που τους συνοδεύει, είναι ένα με εκείνους και εντελώς ξεχωριστό!
Όταν έγραψα τη μουσική είχα διαβάσει ξανά και ξανά τον κάθε μονόλογο για να δω τι ταιριάζει στον κάθε χαρακτήρα. Ήθελα να μπορεί να μιλήσει μαζί τους η μουσική! Νομίζω πως το καταφέραμε μαζί με τον Γιώργο και τη Χριστίνα αυτό, καθώς και με τα παιδιά!
Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος στην παράσταση και τι θέλετε να κρατήσει ο θεατής φεύγοντας από αυτήν;
Νάσια Γαβριήλ: Ο δικός μου ρόλος στην παράσταση έχει να κάνει με μια γυναίκα, η οποία φέρει τραύματα και ψυχικά και σωματικά καθώς έχει κακοποιηθεί από τον σύντροφό της και την πετυχαίνουμε επάνω στην σκηνή να αμφιταλαντεύεται αν έκανε σωστά που τον σκότωσε, για να σταματήσουν τα βάσανά της, αν εκείνη οδηγήθηκε σε αυτό επειδή το ήθελε ή αν ο ίδιος της ο σύντροφος έμμεσα την ανάγκασε να το κάνει!
Αυτό που θα ήθελα να κρατήσει ο θεατής φεύγοντας είναι ένα ίχνος ενσυναίσθησης της όλης κατάστασης που παρουσιάζεται και να αποτελέσει έτσι το εφαλτήριο της κινητοποίησης για την προστασία του θύματος και την πραγματική τιμωρία του θύτη.
Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος στην παράσταση; Ποιες δυσκολίες – προκλήσεις αντιμετωπίσατε κατά την προσέγγισή του;
Μαγδαληνή Παπαδοπούλου: Η ιστορία που φέρνω στην παράσταση είναι μιας κοπέλας που χάνει τη μητέρα της σε μικρή ηλικία εξαιτίας ενός κακοποιητικού πατέρα. Η ίδια περιγράφει σκηνές από τη ζωή της με έναν τόνο αδιαφορίας, ίσως και παιδικής αφέλειας που προκαλεί διχασμό στον θεατή. Οίκτος είναι ή ενσυναισθηση;
Η ίδια στο σήμερα όμως φανερώνει με θάρρος το τραύμα της και ξεδιπλώνει μπροστά μας τη δική της πορεία προς το Φως. Ο Θάνατος αποτελεί εφόρμηση για την αλλαγή και λειτουργεί λυτρωτικά, τη φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στη δική της ελευθερία και όσων ακολουθήσουν…
Η μεγαλύτερη αγωνία κατά την προσέγγιση της ιστορίας αυτής ήταν πώς θα καταφέρω να δώσω αναπνοή σε ένα κείμενο που ξεχειλίζει από έντονα συναισθήματα. Ποιο είναι το κίνητρο λοιπόν για να το ζωντανέψω και πώς μεταμορφώνω μια αφήγηση σε ψυχικά τοπία. Ίσως για αυτό, αν παρατηρήσετε, δεν έχω χρησιμοποιήσει τη λέξη ρόλος.
Η ικανότητα του ηθοποιού να αφήνει τα λόγια να πέσουν μέσα του και να δίνει το πράσινο φως σε ό,τι του αποκαλύπτεται μέσα στη συνθήκη την οποία βρίσκεται, είναι για μένα κάτι μαγικά βιωματικό. Κι εκεί βρίσκεται η δυσκολία γιατί πάντα υπάρχει αντίσταση. Πόσο μάλλον όταν ήδη ξέρεις από την πρώτη ανάγνωση ότι θα πονέσεις. Κι εδώ λοιπόν βρήκα το κίνητρο – να πάθουμε όλοι μαζί συναίσθημα. Τι καλύτερη θεραπεία!
Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος στην παράσταση; Σε ποιον βαθμό ταυτίζεστε;
Ιωάννα Σίμου: Ο χαρακτήρας που υποδύομαι είναι μια γυναίκα μιας άλλης δεκαετίας- όχι και τόσο μακρινής, με τα κοινωνικά στερεότυπα περί της θέσης της γυναίκας ακόμα πολύ ισχυρά. Έμαθε να υπακούει, χωρίς αντιρρήσεις.
Ζει μια ζωή μέσα στην καταπίεση και τη βία, έχει συμβιβαστεί με αυτή τη ζωή, μέχρι που γίνεται μάνα και κάτι μετακινείται μέσα της και την ταρακουνάει. Θα μπορούσε να είναι κάθε γυναίκα που τα όνειρά της κατέληξαν εφιάλτες απλώς και μόνο επειδή είναι γυναίκα. Κάθε γυναίκα ανήμπορη να αντιδράσει γιατί “έτσι έχει εκπαιδευτεί” όπως λέει και η ηρωίδα μου σε κάποιο σημείο.
Όταν διάβασα το κείμενο, ταυτίστηκα αμέσως με κάποιες πτυχές της ηρωίδας μου. Το γεγονός ότι μεγάλωσα σε επαρχία με πολλά στερεότυπα για τη θέση και τον προορισμό της γυναίκας, με βοήθησε να την καταλάβω.
Σίγουρα δεν μιλάμε για τον ίδιο βαθμό πίεσης, ούτε τις ίδιες συνέπειες. Όμως, καταλαβαίνω τι πάει να πει να στριμώχνεσαι σε ένα καλούπι για να μπορέσεις να συνυπάρξεις ακόμα και με τους πιο δικούς σου ανθρώπους.
Πόσο δυνατό είναι ακόμα αυτό το «τι θα πει ο κόσμος»… Η ανάγκη να είσαι αποδεκτός, θυσιάζοντας πολλές φορές την αλήθεια σου. Είναι από μόνο του σκληρό, πόσο μάλλον όταν επιβάλλεται με βία στο σώμα και στην ψυχή σου…
Όπως γνωρίζω και τον φόβο της αντίδρασης και της αλλαγής. Γι’ αυτό και μπορώ να καταλάβω και τον συμβιβασμό της, παρόλο που για εμένα δεν αποτελεί πια επιλογή. Ευτυχώς, όμως, τελικά και οι δύο αντιδρούμε με κάποιον τρόπο υπερασπιζόμενες τα… παιδιά μας. Εκείνη το δικό της κι εγώ αυτό μέσα μου!
Ποιος είναι ο δικός σας ρόλος στην παράσταση; Ποια θεωρείτε ότι είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχει να αντιμετωπίσει ένας νέος ηθοποιός σήμερα;
Βασίλη Τσιάκας: Στην παράσταση υποδύομαι τον μοναδικό αντρικό ρόλο και αυτό από μόνο του έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είναι ένας άνθρωπος που έχει υπάρξει και θύτης και θύμα, κουβαλώντας μέσα του αντιφάσεις, πληγές και ενοχές.
Μέσα από τη διαδρομή του παρακολουθούμε την προσπάθειά του να καταλάβει πώς διαμορφώθηκε, τι τον οδήγησε στις επιλογές του και αν μπορεί να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο της κακοποίησης και των πατριαρχικών μοτίβων που τον καθόρισαν.
Είναι ένας ρόλος που έχει διάθεση για αυτογνωσία, αληθινή επικοινωνία και τελικά… συγχώρεση. Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι η πιο πρακτική, δηλαδή αυτή του βιοπορισμού. Είναι γνωστό πως η γενιά μου αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες στην αγορά εργασίας και φυσικά το θέατρο δεν αποτελεί εξαίρεση.
Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω ότι η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν νέο ηθοποιό είναι πιο ουσιαστική. Δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα που μας ωθούν να εγκαταλείψουμε τα όνειρά μας και είμαστε εμείς που καλούμαστε να συνεχίσουμε. Να μη σταματάμε, να παραμένουμε αισιόδοξοι, να κρατάμε τον στόχο μας ζωντανό.
Νομίζω πως η μάχη της αμφιβολίας και της απόρριψης με την επιμονή και τα όνειρα είναι αυτό που κάνει το επάγγελμά μας τόσο δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα και τόσο ουσιαστικό.
Περίληψη έργου
Το «Ξημερώνει χωρίς..» είναι μια μουσικοθεατρική performance τεσσάρων ερμηνευτών που εξερευνά πώς η πατριαρχία κατοικεί μέσα στα σώματα και διαμορφώνει σχέσεις και ταυτότητες. Τρεις γυναίκες και ένα αγόρι συναντώνται σε ένα σκηνικό, όπου ο ρεαλισμός θρυμματίζεται, ενώ οι φωνές, τα σώματα και η μουσική δημιουργούν ένα κοινό ψυχικό τοπίο.
Το έργο δεν αφηγείται γεγονότα ούτε καταγγέλλει, αλλά φωτίζει την αθόρυβη εδραίωση ενός συστήματος, αφήνοντας τον θεατή να νιώσει την ένταση και την αμφισημία της μνήμης, της τρυφερότητας και της εξουσίας. Το «ξημέρωμα» που ακολουθεί δεν υπόσχεται λύτρωση, αλλά είναι η στιγμή όπου η φωνή που καθόριζε την ύπαρξη σιγεί – και ανοίγεται χώρος για μια νέα, ελεύθερη παρουσία.
Συντελεστές παράστασης
- Συγγραφέας: Χριστίνα Μούζη
- Σκηνοθεσία/Δραματουργία: Γεώργιος Πανόπουλος
- Acting/Vocal/Movement Coaching: Γεώργιος Πανόπουλος
- Πρωτότυπη Μουσική/Φωτογραφία: Αριστέα Ανύση
- Παραγωγή/Σκην. & Ενδ./Σχεδιασμός φωτισμού: Γεώργιος Πανόπουλος
- Ήχος: Κωστής Σταμούλης
- Βίντεο: Φώτης Ωρολογάς
- Επικοινωνία: Νατάσα Παππά
Πρωταγωνιστούν: Αριστέα Ανύση, Νάσια Γαβριήλ, Μαγδαληνή Παπαδοπούλου, Ιωάννα Σίμου, Βασίλης Τσιάκας.
Video παράστασης: https://www.youtube.com/watch?v=2w0J-Cnfxps
Προπώληση εισιτηρίων:
https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/ksimeronei-xoris
Θέατρο της Ημέρας
Νικ. Γεννηματά 20, Αθήνα (πλησίον σταθμού μετρό Πανόρμου), τηλ.: 21 0692 9090
Μας Είπαν...>/
Καραμίχος, Περισσότερα...
Παπαδοπούλου, Περισσότερα...Ρίξτε Μια Ματιά...>/
Οι V.V.I.A., το μουσικό δίδυμο που αποτελείται από την In Atlas (Στίνε) και τη Venus Volcanism (Ρένα), επιστρέφουν με το νέο
Διαβάζονται Τώρα…
Ο Γιάννης Ξανθόπουλος διαθέτει μια από τις πιο χαρακτηριστικές και ώριμες φωνές νέων καλλιτεχνών
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά έζησε τα σχολικά της χρόνια στην Καβάλα. Επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη
Ροή Δημοσιεύσεων
Ενδιαφέρον Θέματα...>/
Μετά τη μεγάλη θεατρική επιτυχία, το πρωτότυπο έργο της Άλκηστης Ηλιάδη με τίτλο «Ψ.»
Francis Albert Sinatra, (Frank Sinatra) έχει χαρακτηριστεί από τους θαυμαστές του ως η “φωνή”.
