Το “Mi ultimo tango en Atenas” δηλαδή “Το τελευταίο μου ταγκό στην Αθήνα” ή αλλιώς όταν η βάρβαρη Ελληνική καθημερινότητα συναντά την παραδοσιακή Αργεντίνικη μουσική. Έτσι λοιπόν τιτλοφορείται το τραγούδι των Apurimac* το οποίο τραγουδούν συντροφιά με την Έλλη Πασπαλά. Ο τίτλος από μόνος του σε προϊδεάζει ότι πρόκειται για εκείνα τα τραγούδια (λιγοστά πλέον είναι η αλήθεια) που έχουν κάτι ενδιαφέρον να σου πουν.
Δημιουργός του τραγουδιού είναι ο Daniel Armando, η ψυχή του συγκροτήματος, Αργεντινός στην καταγωγή που υλοποιεί μια πανέξυπνη ιδέα. Ποια είναι αυτή; Χρησιμοποιεί 100 «Ισπανικές» λέξεις που κάθε άλλο παρά ισπανικές είναι. Για την ακρίβεια είναι Ελληνικές που τις έχει δανειστεί η Ισπανική γλώσσα. Η καταγωγή του δημιουργού (Αργεντινή) και ο τίτλος του τραγουδιού, «Το τελευταίο μου ταγκό στην Αθήνα» σε συνδυασμό με την κατάσταση της χώρας μας συνθέτουν ένα μυστηριακό τραγούδι.
Ο Daniel Armando πράγματι καταφέρνει με αυτό το πανέμορφο παιχνίδισμα (Ελληνικής και Ισπανικής γλώσσας) να αποτυπώσει με γλαφυρό, περιεκτικό και αποστομωτικό τρόπο την πραγματικότητα που βιώνει ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας. Δίχως λαϊκισμούς, δίχως αφορισμούς, συναισθηματικές ακρότητες, αλλά με μία καθαρή, ψύχραιμη και σίγουρη ματιά.
Αν και θα περίμενε κανείς να ακούσει ένα τραγούδι μια απ’ τα ίδια, ίσως μια λυπητερή μπαλάντα ή ένα ρυθμικό ροκ τραγούδι – καταγγελία, ο ακροατής ξαφνιάζεται ευχάριστα ακούγοντας ένα μοντέρνο Αργεντίνικο ταγκό. Μελαγχολία αλλά και ελπίδα, απογοήτευση για το γύρω μας αλλά και πίστη στον άνθρωπο ακροβατούν αρμονικά σε αυτό το τραγούδι περισσότερο αισιοδοξίας αλλά και προειδοποίησης προς τον ακροατή τον οποίο θέτει προ των ευθυνών του.
- Στίχοι: Daniel Armando
- Mουσική: Daniel Armando
- Ερμηνεία: APURIMAC feat. Έλλη Πασπαλά
Armonia neurotica en el microcosmο de la metropoli
cultura narcisista en una monarquia dogmatica
simfonia cacofonica, pandemonium en la atmosfera
melodia simbolo, melodrama y tragedia.
Orgasmo ideologico del barbarismο a la teoria
politico dislexico en parodia onirica
tirania fantasma, dilema megalomano
de un metabolismο retorico sin tesis ni antitesis.
Patriota heroicο, tragicο, sistematico
hipocrecia paranoica sin dialogo esotericο
teatro ironicο, sindicato plasticο
y epicentro de la epidemia, una quimera, una utopia.
Energia hyperbole, antidotο democraticο
Laberinto critico sin entusiasmo, sin rima
musica epidermica en un pentagrama masoquista
y la simetria toxica de un epilogo necrologico.
Hay un oasis aromatico, paralelo, fisiologico
profeta enigmatico, fenomeno cronico y ortodoxo
sin racismos ni extremismos, sin tabues etnicos
en lirica extasis sus praxis
es el melodico y fantastico antropo.
Este mi ultimo tango en Atenas
tango lloron, que corre por mis venas.
* Τους Apurimac, τους γνώρισε το ευρύ κοινό το 1997 με τον δίσκο “Μάνα Γη”, ο οποίος περιέχει ινδιάνικη ποίηση και την συνεργασία τους με τον Χάρη Κατσιμίχα σε δύο τραγούδια που έγιναν γρήγορα επιτυχίες. Το πρώτο είναι το ομότιτλο του δίσκου “Μάνα Γη” και το δεύτερο το “Λουλούδι του δάσους”. Έχουν πραγματοποιήσει επίσης πολύ σημαντικές συνεργασίες με καλλιτέχνες όπως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Γιώργος Νταλάρας, o Βασίλης Καζούλης, ο Λουκιανός Κηλαϊδόνης, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Mercedes Sosa κ.α