Τα πρώτα σχολικά χρόνια, γύρω στα 5, ένιωσα το πρώτο σκίρτημα στην καρδιά μου. Το θυμάμαι σαν χθες, μια από τις πιο γλυκές και αθώες αναμνήσεις. Ήταν μια αγάπη που κράτησε μέχρι τα εφηβικά της χρόνια. Εκεί γύρω στα δεκατρία το μυαλό ερωτευόταν πλατωνικά σε μεγάλη συχνότητα. Δύο, τρεις φίλες «ερωτευμένες» με το ίδιο άτομο.
Πως ήταν δυνατόν να λέμε τέτοια λέξη… Είναι ποτέ δυνατόν να δέχεσαι να μοιραστείς το άτομο που είσαι ερωτευμένος; Παιδικές ανοησίες… από όπου πηγάζει η ανάγκη αναζήτησης της καρδιάς που θα σε αλλάξει, θα σε ζωντανέψει, θα σου δώσει νόημα στην ζωή, θα σε βγάλει από την ρουτίνα του μυαλού σου.
“Ο ενθουσιασμός σε τέτοιες ηλικίες είναι το Α και το Ω, σε συνδυασμό με τον θαυμασμό αναταράζει τον συναισθηματικό μας κόσμο και μπλέκονται έννοιες που είναι ικανές να μας φτάσουν στην παράνοια”
Η Προσοχή μου
Στα 15 – 16 μου γνώρισα έναν καθηγητή που με οδήγησε στα επόμενα σχολικά μου χρόνια… Ήταν νεοδιόριστος, συμπαθητικός, με χιούμορ που μαγνήτιζε τα παιδιά της ηλικίας μου, αφού είχαμε πήξει από την αυστηρότητα, την μιζέρια και την αποστασιοποίηση της πλειοψηφίας των καθηγητών.
Συν τοις άλλοις δίδασκε και τα αγαπημένα μου μαθήματα και έτσι εγώ γινόμουν ακόμα πιο τρελή για αυτόν. Περιοριζόμουν στις κλεφτές ματιές, στην επιθυμία να κάνω μάθημα μαζί του, στην αναμονή εκείνης της ώρας.
Τα τετράδια μου γεμάτα από στίχους τραγουδιών που εξέφραζαν τα συναισθήματα μου προς το πρόσωπο του και είχα την ελπίδα κάθε φορά να κάνει έλεγχο. Όμως ήμουν από τις καλύτερες. Όχι μόνο έλυνα τις ασκήσεις που έβαζε, αλλά και περισσότερες… Περνούσε ο καιρός και χαιρόμουν με το πιο απλό χαμόγελο. Μετέφραζα το βλέμμα του, τις κινήσεις του, τα λόγια του όπως ήθελα να φανταστώ, παρασυρόμενη από αυτό το χείμαρρο συναισθημάτων που δεν μπορούσα να τα διαχωρίσω…
Η Προσγείωση
Κάποια στιγμή στο διάστημα των πρώτων χρόνων αρχίζω να διαπιστώνω ότι κάποια υπάρχει στη ζωή του… Γκρεμίστηκε ο κόσμος κάτω από τα πόδια μου. Έκλαψα, στεναχωρήθηκα και άρχισα να ψάχνω τρόπους να μπω στη ζωή τους ως παρατηρητής. Ήθελα να ακούσω τι της λέει στο τηλέφωνο, που βρίσκεται, αν είναι όμορφη, αν του αξίζει…
Ξεκίνησα να σκέφτομαι παρανοϊκά! Για παράδειγμα ήθελα να βάλω κοριό στο τηλέφωνό του ενώ δεν την γνώριζα την κατηγορούσα και πίστευα ότι αυτός θα καταλάβει και θα την εγκαταλείψει. Ύστερα αντιφατικές σκέψεις κάλπαζαν στο μυαλό και μου αρκούσε να είναι ευτυχισμένος.
Στιγμές συνειδητοποιούσα την θέση του και την θέση μου και συνερχόμουν. Τόσα όμορφα αγόρια της ηλικίας μου ήταν γύρω μου και μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί πολλά – την δημιουργία, δραστηριότητες, τις κοπάνες, τις πλάκες, τις επιπόλαιες, αλλά τόσο γλυκές σχέσεις και τόσα άλλα… Τέλος πάντων από την ευχή να χωρίσει κατέληξα στην ευχή να είναι καλά αυτός και ας είναι με όποια θέλει.
Απλή ανθρώπινη Αγάπη
Θεωρώ ότι ο ενθουσιασμός κατέληξε στην αγάπη, την απλή ανθρώπινη αγάπη που θέλεις και σου αρκεί ο συνάνθρωπός σου να είναι καλά γιατί του αξίζει. Του αξίζει γιατί είναι ξεχωριστός και σπάνιος, γιατί σε βοηθά, σου αρέσει ο τρόπος που διδάσκει, που είναι προσιτός σε όλους…
Όλα αυτά το μυαλό τα συγχέει με τον έρωτα γιατί ο παρορμητισμός και η ανυπομονησία είναι παρόντες στο μονοπάτι αναζήτησης του κρυμμένου θησαυρού… Οι περιπέτειες θα είναι πολλές… Τουλάχιστον να παραμείνουμε αλώβητοι, όχι μόνο εμείς… αλλά και αυτοί που θα τύχουν στο δρόμο μας…
Σημείωση: Σε αυτή τη κατηγορία με τίτλο, “Ιστορίες”, θα μπορείτε να διαβάζετε ιστορίες νέων κυρίως ανθρώπων, αγάπης και όχι μόνο, μέσα από την καθημερινότητα μας, που κάτι στο τέλος έχουν να μας πουν.