Τα Όσκαρ, είναι τα χρυσά αγαλματίδια που απονέμονται κάθε χρόνο ως κινηματογραφικά βραβεία από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών, τα οποία απονέμονται αδιαλείπτως από το 1929 μέχρι και σήμερα. Μια πιθανή ερμηνεία του ονόματός του χρυσού αγαλματιδίου είναι πως μια υπάλληλος της Ακαδημίας, η Μάργκαρετ Χέρικ, μόλις είδε το βραβείο είπε ότι μοιάζει στον θείο της τον Όσκαρ. Τέλος πάντων, αυτό το χρυσό αγαλματίδιο είναι ο διακαής πόθος κάθε αστέρα του κινηματογράφου, είτε ηθοποιού, παραγωγού, σκηνοθέτη κλπ. Κάθε χρόνο, στην απονομή τους, όλοι οι τηλεοπτικοί δέκτες συντονίζονται στο Θέατρο Ντόλμπι στο Χόλυγουντ.
Παρόλο που το χρυσό αγαλματίδιο είναι το όνειρο κάθε ηθοποιού, το 1972 ο θεσμός των Όσκαρ βίωσε ένα γερό τράνταγμα, από έναν από τους μεγαλύτερους αστέρες του Χόλυγουντ. Ο ηθοποιός δεν ήταν άλλος από τον Μάρλον Μπράντο.
Το 1972 ο Μάρλον Μπράντο είχε πρωταγωνιστήσει στην εμβληματική ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα με τίτλο «Ο Νονός», υποδυόμενος τον Βίτο Κορλεόνε. Η επιτυχία του έφτασε μέχρι και στα Όσκαρ, κερδίζοντας το βραβείο του Α΄ Ανδρικού ρόλου. Παρόλο που ο Μπράντο έφτασε σε αυτή τη κατάκτηση, δεν πήγε ποτέ στην συγκεκριμένη τελετή, δεν περπάτησε στο κόκκινο χαλί, ανάμεσα στα εκτυφλωτικά φώτα και τους υπόλοιπους αστέρες, και αντί αυτού έστειλε στη θέση του την Σαντσίν Λιτλφέδερ.
Η Σαντσίν Λιτλφέδερ, μια Ινδιάνα ηθοποιός, από τη φυλή των Απάτσι, στο άκουσμα του ονόματος του Μάρλον Μπράντο και του soundtrack του Νονού, σηκώθηκε, ανέβηκε τα σκαλιά, με μία κίνηση του χεριού της αρνήθηκε το χρυσό αγαλματίδιο αφήνοντας έκπληκτο τον Ρότζερ Μουρ και έβγαλε να διαβάσει μια 15σέλιδη επιστολή που είχε γράψει ο Μπράντο. Η επιστολή αφορούσε τα δικαιώματα των Ινδιάνων, την κακό-μεταχείρισή τους από τον αμερικάνικο κινηματογράφο, ο οποίος συνεχώς προωθούσε μια αρνητική τους εικόνα στο κοινό, παρουσιάζοντάς τους ως βίαιους και αιμοβόρους.
Πριν ανέβει στη σκηνή η Σαντσίν, ο Άλμπερτ Ρούντι, παραγωγός της ταινίας τότε, έφτασε στο σημείο να την απειλήσει ώστε να μη διαβάσει την επιστολή. Τελικά, η επιστολή δεν διαβάστηκε ολόκληρη από την Σαντσιν, η οποία όμως παρουσίασε τους λόγους για τους οποίους ο Μπράντο αρνήθηκε το αγαλματίδιο.
Στο σάστισμα της Σαντσίν, κάποιο μέρος του κοινού ξεκίνησε τα γιουχαρίσματα, τα οποία όμως καλύφθηκαν από τον επιβλητικό ήχο από τα χειροκροτήματα των υπόλοιπων συμμετεχόντων.
Την επόμενη μέρα η New York Times δημοσίευσε την 15σέλιδη επιστολή του Μπράντο. Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο Μπράντο είχε ήδη κερδίσει ένα χρυσό αγαλματίδιο, το 1955 για τον ρόλο του στη ταινία «On the Waterfront». Γεγονός το οποίο θεωρούμε ότι δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο την πράξη του να ταχθεί απέναντι σε ένα ολόκληρο σύστημα.