Η Αγγελική Γρηγοροπούλου, φιλόλογος, με αγάπη για τη μουσική και λάτρης του θεάτρου. Πιστεύει πως δεν πρέπει να σε νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι, διότι ελλοχεύει ο κίνδυνος που σου δημιουργεί ένα μόνιμο άγχος κι αγωνία και τελικά σε κρατάει πίσω. Πρωταγωνιστεί στην παράσταση “The Prudes” στον πολυχώρο Vault μαζί με τον ιδανικό, κατά αυτή συμπρωταγωνιστή, Θανάση Ισιδώρου. Νομίζει ότι ο κάθε θεατής θα πάρει διαφορετικά πράγματα από αυτή την παράσταση, ανάλογα με τα φίλτρα του. Στόχος είναι το γέλιο και παράλληλα η σύνδεσή του με τα σκοτάδια του.
Μας λέει την άποψή της για τη βία του τότε και του σήμερα, αλλά και για το πότε κάποιος μιλάει για τα τραύματά του. Αιτιολογεί την άποψή του διαχωρισμού του έρωτα από την αγάπη και μας αποκαλύπτει τι πιστεύει για τον ερωτισμό. Τέλος το μήνυμα που στέλνει μέσα από το Young People.GR είναι: “Αν δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, άλλαξε τη θέση σου μέσα σε αυτόν”.
Διαβάστε τη Συνέντευξη της Αγγελικής Γρηγοροπούλου
Ας αρχίσουμε την συνέντευξη μας λέγοντας μας λίγα πράγματα για την ζωή σας. Από που κατάγεστε; Πόσα χρόνια ασχολείστε και πότε αποφασίσατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με την υποκριτική.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ληξούρι Κεφαλονιάς. Στα δεκαοχτώ μου ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω φιλολογία. Παράλληλα, άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική. Έκανα σύγχρονο και στην πορεία κλασικό τραγούδι. Το θέατρο ανέκαθεν με γοήτευε, αλλά στην επαρχία είχα ελάχιστες ευκαιρίες να παρακολουθήσω θέατρο. Άρχισα, λοιπόν, ως φοιτήτρια να πηγαίνω σε παραστάσεις.
Υπήρχαν περίοδοι που πήγαινα πέντε φορές την εβδομάδα. Και τότε, διαπίστωσα ότι θέατρο δεν είναι μόνο οι μεγάλες παραγωγές με τα “ονόματα” που γνωρίζουμε από την τηλεόραση, ανακάλυψα μικρά θέατρα, με νέες ομάδες που δεν είχα ιδέα ποιοι ήταν αλλά η δουλειά τους με ενέπνεε και με γοήτευε πάρα πολύ. Αυτά, λοιπόν, τα “μικρά μεγέθη” μου έδωσαν θάρρος και το κίνητρο να δώσω εξετάσεις για να μπω στην δραματική σχολή. Τελείωσα το 2017 την “Πράξη Επτά” και δηλώνω χωρίς αμφιβολία ότι ήταν τα τρία πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου. Έκτοτε, με εξαίρεση το διάστημα του κορονοϊού, δουλεύω στο θέατρο.
Πώς μπορεί ένας νέος ηθοποιός να ανταπεξέλθει στο δύσκολο περιβάλλον του θεάτρου;
Θέλει πολλά όπλα. Πρέπει διαρκώς να δουλεύεις με τον εαυτό σου, να τον εξελίσσεις, να μελετάς και να μην μένεις στάσιμος. Χρειάζεται θάρρος, υπομονή και επιμονή χωρίς να χάνεις την αξιοπρέπειά σου και το χαρακτήρα σου. Επίσης, πρέπει να πατάς γερά στη γη και να μην ενθουσιάζεσαι με την πρώτη επιτυχία. Κανείς δεν σου εγγυάται ότι θα επαναληφθεί. Και κάτι βασικό: Δεν πρέπει να σε νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι. Είναι ένας συνήθης κίνδυνος που σου δημιουργεί ένα μόνιμο άγχος κι αγωνία και τελικά σε κρατάει πίσω. Όσο ασχολείσαι με τους άλλους, απλά χάνεις χρόνο από την προσωπική σου μελέτη και εξέλιξη.
Αυτό το διάστημα συμμετέχεις στην παράσταση “The Prudes” στον πολυχώρο Vault. Πες μας λίγα λόγια γι’ αυτήν. Ποιος ο δικό σου ρόλος και ποιος του συμπρωταγωνιστή σου;
Οι “Prudes” (στα ελληνικά “Σεμνότυφοι) είναι ένα έργο που γράφτηκε το 2018 από τον Anthony Nielson για το Royal Court Theater του Λονδίνου με αφορμή το κίνημα #metoo. Ένα ζευγάρι, ο Τζέιμς και η Τζες έχουν να κάνουν σεξ δεκατέσσερις μήνες και τέσσερις ημέρες. Στόχος τους είναι να το κάνουν ενώπιον του κοινού, σαν μια ύστατη προσπάθεια να σώσουν τη σχέση τους. Πρόκειται για μια κωμωδία με “μελανά” σημεία. Εγώ υποδύομαι τη Τζες κι ο Θανάσης Ισιδώρου τον Τζέιμς.
Η Τζες είναι αποφασισμένη να σώσει τη σχέση της με κάθε κόστος, είναι θαρραλέα, σκληρή αλλά και τρυφερή, αυτοσαρκάζεται αλλά δεν εκτίθεται αρκετά. Ο Τζέιμς είναι τρομερά αστείος και πολυλογάς κι αυτός είναι ο μηχανισμός του για να υπεκφεύγει. Παλεύει να διαφοροποιηθεί από τα πατριαρχικά πρότυπα και όλη του αυτή η προσπάθεια τον μπλοκάρει και τον μπερδεύει. Το βασικό τους χαρακτηριστικό, όμως, είναι ότι αγαπιούνται. Κι αυτό είναι που θα καθορίσει και την πορεία της σχέσης τους.
Πως είναι η συνεργασία σου στη σκήνη τόσο με τον Θανάσης Ισιδώρου όσο και με τον σκηνοθέτη σας Βαγγέλη Λάσκαρη.
Με τον Θανάση συνεργαζόμαστε πρώτη φορά. Είναι ο ιδανικός συμπαίκτης. Νιώθω μεγάλη ασφάλεια μαζί του. Είναι εξαιρετικός ηθοποιός, έμπειρος, εύστροφος και σε μεγάλη ετοιμότητα. Ευχαριστιέμαι κάθε παράσταση μαζί του. Με το Βαγγέλη έχουμε ξανάσυνεργαστεί κι έχω δει πολλές προηγούμενες δουλειές του. Γνωρίζω ότι στις σκηνοθεσίες του έχει έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς.
Πρέπει να σημειωθεί εδώ, πως ξεκινήσαμε τους Prudes πριν ένα χρόνο με άλλον ηθοποιό. Η παράσταση ήταν σχεδόν έτοιμη, αλλά ήρθε η δεύτερη καραντίνα και δεν προλάβαμε να ανέβουμε. Στο μεσοδιάστημα το άλλο παιδί αποχώρησε για προσωπικούς του λόγους.
Έτσι, ξαναπιάσαμε το έργο από την αρχή με το Θανάση αυτή τη φορά ως αντικατάσταση. Ο Βαγγέλης είδε ότι είχε πια στα χέρια του δύο άλλους ανθρώπους, με άλλη χημεία που δημιουργούσαν διαφορετικές θερμοκρασίες επί σκηνής. Είχε την διαύγεια και την ευελιξία να προσαρμόσει τη σκηνοθεσία του στις νέες δυναμικές με αποτέλεσμα να αλλάξει σε μεγάλο βαθμό από τον αρχικό σχεδιασμό και αυτό είναι προς τιμήν του. Δεν είναι αυτονόητο ότι κάποιος άλλος θα έκανε το ίδιο στη θέση του.
Μέσα από τη παράσταση, ποια μηνύματα μπορεί να λάβει ο θεατής; Ποιος νομίζεις είναι ο στόχος του συγγραφέα;
Νομίζω ότι ο κάθε θεατής θα πάρει διαφορετικά πράγματα. Είναι ένα έργο που ανοίγει πολλά θέματα συζήτησης. Η διαχείριση του τραύματος, η διερεύνηση των ορίων, η συναίνεση, η ρουτίνα σε μια σχέση, τα ταμπού κ.λ.π Μπορεί να μην σε αφορά το ένα, αλλά θα σε αφορούν τα άλλα δέκα. Εμείς, ως ηθοποιοί εκπέμπουμε το μήνυμα που είναι το ίδιο το κείμενο.
Οι θεατές ως δέκτες, θα το αποκωδικοποιήσουν μέσω των δικών τους φίλτρων για να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. Κατ’ επέκτασην, ο στόχος του συγγραφέα τελικά δεν έχει τόση σημασία. Δεν μπορούμε να μπούμε στο μυαλό του και να γνωρίζουμε το στόχο του. Μπορεί να είχε κάτι άλλο στο νου του όταν έγγραφε το συγκεκριμένο έργο και άλλο να του βγήκε στο τέλος. Αυτό που μας οδηγεί είναι το ίδιο το κείμενο, το τελικό προϊόν και όχι ο λόγος που παράχθηκε.
Ποια είναι για εσάς η πρόκληση της παράστασης;
Θα έλεγα ότι είναι να καταφέρουμε να κάνουμε τον κόσμο να γελάσει και παράλληλα να συνδεθεί με τα σκοτάδια του.
Ποιος είναι για σένα ο βασικότερος λόγος που θα πρέπει να έρθουμε να δούμε την παράσταση;
Είναι ένα νέο έργο που δεν έχει ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα, είναι κωμωδία- μας χρειάζεται λίγο γέλιο- και είναι και τρομερά επίκαιρο. Επίσης, παίζουμε σε μία μικρή σκηνή με τους θεατές σε απόσταση αναπνοής. Αυτή η εγγύτητα βάζει τους θεατές στο παιχνίδι, τους κάνει συνένοχους και μετά από λίγη ώρα νιώθουν ότι βρίσκονται μέσα στο σαλόνι αυτού του ζευγαριού.
Πιστεύεις ότι η έξαρση της βίας οποιασδήποτε μορφής είναι φαινόμενο της σημερινής εποχής ή έχεις ρίζες από το παρελθόν;
Ε νομίζω η βία του παρελθόντος ήταν πολύ πιο έντονη από τη σημερινή. Τα περισσότερα κεφάλαια της παγκόσμιας ιστορίας αφορούν στη βία. Εννοείται, πως καλά κρατεί και σήμερα, αλλά θεωρώ ότι είμαστε κάπως καλύτερα. Τουλάχιστον στο splatter κομμάτι της. Από την άλλη, όμως, τα ίδια που ίσχυαν στο παρελθόν ισχύουν και σήμερα. Δεν γίνονται πόλεμοι, διωγμοί, ξυλοδαρμοί, δεν υπάρχει ακόμα ρατσισμός, φόβος του διαφορετικού;
Επίσης, υπάρχει και η ψυχολογική βία που είναι πιστεύω ίδιον της εποχής μας. Η διαφορά είναι πως σήμερα έχουμε μεγαλύτερη πρόσβαση στην πληροφορία και έτσι αποκαλύπτονται και επικοινωνούνται τα περιστατικά βίας. Βέβαια, το ίδιο το ίντερνετ και τα social media είναι βίαια. Γενικώς, βία παντού.
Μπορείς να μας αναφέρεις επιχειρήματα που κάποιος πρέπει να μιλήσει για τα τραύματά του;
Μπορώ να αναφέρω επιχειρήματα για να μιλήσει κάποιος για τα τραύματά του αλλά και για να μην μιλήσει. Αλλά επειδή θα “μιλήσω” εκ του ασφαλούς χωρίς να έχω αντίστοιχη εμπειρία είναι κάπως ακαδημαϊκό και άδικο. Είναι πολύ λεπτό ζήτημα και δεν υπάρχει συνταγή διαχείρισης. Δεν υπάρχουν κατά τη γνώμη μου “πρέπει”, αλλά “όταν” και “εφόσον”.
Ποιο είναι το όριο που πρέπει να σταματά η ελευθερία του άλλου επί των συναισθημάτων μας;
Το όριο είναι η δική μας ελευθερία. Εκεί που παραβιάζεται η δική μας ελευθερία εκεί σταματά η ελευθερία του άλλου.
Επι σειρά ετών πληθώρα ηθοποιών γνώριζαν και δεν μιλούσαν, παρουσίαζαν ένα ιδεατό κόσμο (Δεν μιλάμε για τα άτομα που βίωσαν την κακοποίηση αλλά γι αυτούς που γνώριζαν, έβλεπαν, άκουγαν). Αυτό φυσικά συμβαίνει και σε άλλους επαγγελματικούς χώρους. Γιατί νομίζεις πως συμβαίνει αυτό;
Είναι μεγάλη συζήτηση αυτή. Αρχικά, ποιοι παρουσίαζαν αυτό τον ιδεατό κόσμο και πού; Στην τηλεόραση; Στα περιοδικά; Όλο αυτό το πακέτο, είναι άλλος κόσμος από μόνο του, ξεχωριστή κατηγορία. Lifestyle και showbiz. Και δεν είναι κάτι που προσδιορίζει ολόκληρο το θέατρο. Και δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν -αν όχι ιδεατοί-, έστω υγιείς “κόσμοι” στο θέατρο.
Τώρα, όσον αφορά αυτούς που γνώριζαν και δεν μίλαγαν. Δεν μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Είναι άλλες “δυνάμεις”. Κάποιοι μιλούσαν, αλλά κανείς δεν τους άκουγε. Για παράδειγμα: Έστω ότι εγώ ξέρω, είτε από προσωπική εμπειρία είτε από εμπειρίες γνωστών μου, ότι ο τάδε πολύ γνωστός σκηνοθέτης – ηθοποιός είναι κακοποιητικός – Μαλάκας. Μην δουλέψεις μαζί του.
Εσύ, όμως, θα πας είτε γιατί πιστεύεις ότι εσύ είσαι πολύ γαμάτος και δεν θα σου κάνει τα ίδια, είτε γιατί θέλεις να μπει στο βιογραφικό σου η συνεργασία μαζί του είτε γιατί, πολύ απλά, έχεις ανάγκη το μεροκάματο. Ή αυτοί που άκουγαν δεν μπορούσαν πρακτικά να κάνουν κάτι. Επίσης, πόσο εύκολα μπορείς να μιλήσεις εκ μέρους κάποιου θύματος αν το ίδιο το θύμα δεν είναι ακόμα έτοιμο να μιλήσει; Κι αυτοί που δεν μιλούσαν, για κάποιο λόγο θα το έκαναν. Συμφέρον, φόβο, φιλική σχέση με τους θύτες; Όλα παίζουν.
Πιστεύεις στον ερωτισμό; Διαχωρίζεται ο έρωτας από την αγάπη;
Αν δεν διαχωρίζονταν, δεν θα χρειάζονταν και δύο διαφορετικές λέξεις. Κάθε μία σημαίνει κάτι άλλο, άρα μιλάμε για δύο διαφορετικά πράγματα. Το ένα μπορεί να οδηγήσει στο άλλο, όχι, όμως απαραίτητα. Στον ερωτισμό πιστεύω, πολύ περισσότερο απ’ ότι στον Θεό.
Ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους σημερινούς νέους μέσα από το Young People.GR
Αν δεν μπορείτε να αλλάξετε τον κόσμο, αλλάξτε τη θέση σας μέσα σε αυτόν.
Πληροφορίες Παράστασης “The Prudes”
“O Πολυχώρος VAULT & η Prova T.O. Athens παρουσιάζουν για 1η φορά στην Ελλάδα την ξεκαρδιστική, σκωπτική και γλυκόπικρη κωμωδία του Anthony Neilson “THE PRUDES”, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη. Από τη Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2021, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00″
Το “The Prudes” γράφτηκε το 2018 από τον Anthony Neilson για το Royal Court Theatre – το θέατρο των συγγραφέων όπως είναι γνωστό στο Λονδίνο – με αφορμή το κίνημα #ΜeΤoo κι ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2021 λίγο μετά το ξέσπασμα του δικού μας #MeToo.
Οι “Prudes” ή στα ελληνικά “Οι Σεμνότυφοι”, είναι ένα ζευγάρι, ο Τζίμμυ και η Τζες, που μέχρι πρόσφατα είχε μια ικανοποιητική σεξουαλική ζωή, τολμηρή μεν αλλά “δίχως τρέλες”. Δεν είναι σεμνότυφοι, παρά το όνομά τους, απλά τυχαίνει να μην συμπαθούν το dogging, τα golden showers κλπ. Και ποιο είναι το πρόβλημά τους; Έχουν να κάνουν σεξ εδώ και 14 μήνες και 4 ημέρες Διαβάστε το δελτίο Τύπου.
Πολυχώρος VAULT
Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός
Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8′ περίπου με τα πόδια)
Τηλ: 11:00 – 14:00 & 17:00 – 21:00): 213 0356472, 6951832070
Σημείωση: Για την ολοκλήρωση της συνέντευξης της Κ. Αγγελικής Γρηγοροπούλου συνεργάστηκαν: Στην επιμέλεια σύνταξη ερωτήσεων η ομάδα Έκφρασης και Υλοποίησης. Ευχαριστούμε την Κ. Αγγελική Γρηγοροπούλου για την πραγματοποίηση της συνέντευξης.