Xanthi: “Τα ενήλικα ακούσματά μας καθορίζονται πολύ από την επαφή μας με τη μουσική στην εφηβεία”

"Μέχρι το 2020 το καλλιτεχνικό της ήταν Blondie.G.D. ενώ η πρώτη αναγνώρισή της ως δημιουργός ήρθε το 2011 ως “καλλιτέχνης του μήνα” από το Jumping Fish"

Συνέντευξη με την Xanthi, ερμηνεύτρια τραγουδοποιό και ανεξάρτητη παραγωγό. Η σχέση της με τη μουσική είναι η σταθερή κατάσταση της ανάγκης της να εκφραστεί και κάπως έτσι έρχεται η δημιουργία… Η δημιουργία μέσα από την ελευθερία να δοκιμάζει διαφορετικά πράγματα, χωρίς συγκεκριμένες προσδοκίες!

Τα ακούσματα της από μικρή ηλικία ήταν ποικίλα. Χαρακτηριστικά λέει ότι όταν ο ίδιος φτιάχνεις μουσική, είναι διαδικασία προσωπική που σε ρουφάει μέσα της… Στην ανάγκη δημιουργίας δεν έχεις επιλογή και δεν υπάρχει ρίσκο, ούτε κόστος… Πιστεύει πως από το ακαδημαϊκό της υπόβαθρο πηγάζει ο ενθουσιασμός της για τις συνεργασίες της μουσικά με παραστάσεις.

Μας αποκαλύπτει την πηγή έμπνευσης του “Αν” και το πως και πότε δημιουργήθηκε! Επίσης μας περιγράφει το δίσκο της με τίτλο “Problems”. Δεν τη φοβίζει η τεχνίτη νοημοσύνη γιατί πιστεύει πως όταν ο στόχος είναι η δημιουργία, πάντα θα υπάρχει ένα κοινό που θα θέλει να ταυτιστεί με την ανθρώπινη εμπειρία… Νιώθει ότι δεν ονειρεύεται, αλλά απλά ακολουθεί τη ζωή και προτιμά τις πράξεις και όχι τα λόγια.

Διαβάστε την συνέντευξη της Xanthi

Μίλησέ μας για την Xanthi… Ποια είναι η σχέση σου με την μουσική;

Αυτή είναι μία ερώτηση που ποτέ δεν ήξερα πώς να απαντήσω, γιατί όπως όλες οι σχέσεις που διαρκούν, η ιστορία μου με τη μουσική έχει εξελιχθεί και έχει περάσει από φάσεις. Το μόνο κοινό που δένει όλες τις μουσικές περιόδους που έχω διανύσει είναι η σταθερή “κατάσταση” της ανάγκης να εκφραστώ, χωρίς πάντα να ξέρω τι θα πω – μέσω στίχων δηλαδή – ή πώς θα το πω – ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσει η δημιουργία.

Μπορώ να πω ότι βρίσκομαι σε μια ανοιχτή σχέση με τη μουσική, έχω την ελευθερία να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα μέσα της και γύρω από αυτήν, χωρίς συγκεκριμένες προσδοκίες. Όταν της αφιερώνομαι είναι επειδή το θέλω και μόνο επειδή το θέλω, κάτι που έκανα από μικρή. Δεν διάβαζα ποτέ μουσική. Όταν σταμάτησα τα μαθήματα, τότε μόνο έκατσα στο πιάνο να φτιάξω κάτι δικό μου.

Ποια ήταν τα μουσικά σου ακούσματα στην παιδική σου ηλικία;

Τα μουσικά ακούσματα της πρώιμης παιδικής μου ηλικίας ήταν αυτά των γονιών μου, από Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Τσιτσάνη, Ξαρχάκο, νέο κύμα και μετά Beatles, Abba, Mamas & the Papas, Cesaria Evora και κλασική μουσική. Πάρα πολλά και πολυσυλλεκτικά. Ε, μετά πήγα δημοτικό και στα πάρτι μας έπαιζε Βίσση, Aqua και Backstreet Boys. Στην εφηβεία άρχισα να ψάχνομαι, κι εκεί ήρθα σε επαφή με πανκ ροκ μουσικές, κάτι που μου άνοιξε τον δρόμο σε πολλά άλλα είδη. 

Ο κάθε καλλιτέχνης είναι διαφορετικός και διακρίνεται για δικούς του λόγους. Εσύ ποια θεωρείς ότι είναι τα δικά σου ξεχωριστά χαρακτηριστικά;

Να, αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω. Δεν μπορώ να με ξεχωρίσω, γιατί αυτό απαιτεί να σταθώ απέναντι από άλλους καλλιτέχνες. Όταν φτιάχνεις ο ίδιος μουσική, αυτή η διαδικασία είναι τόσο προσωπική που σε ρουφάει μέσα της, ακούς τα κομμάτια σου με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που σε ακούνε οι άλλοι.

Όπως ακούς τη φωνή σου μέσα στο κεφάλι σου. Και όταν συγκρίνεις κάτι τόσο δικό σου με μουσικές έξω από εσένα, μοιραία τείνεις να σε αδικείς. Γιατί αυτές οι συχνότητες της φωνής σου που αντηχούν μόνο μέσα στο δικό σου το κρανίο, είναι πιο δυνατές για ό,τι σε αφορά.

Πιστεύεις πως οι καλλιτέχνες, όπως και εσύ, ότι θα πρέπει να δείχνουν θάρρος και να δοκιμάζουν καινοτόμες ιδέες στην μουσική με το όποιο κόστος;

Το να δείξεις θάρρος για κάτι τέτοιο σημαίνει ότι έχεις ανάγκη να παρουσιάσεις κάτι “καινοτόμο”. Αυτό όμως δεν είναι αυτοσκοπός στη μουσική, κάθε άλλο. Πόσες ωραίες μουσικές και είδη έχουν καθιερωθεί ή επαναλαμβάνονται ανά περιόδους, αμέτρητες μελωδίες και γκρούβες οριακά ολόιδιες, που ποτέ δεν μας κουράζουν.

Αντιθέτως, αυτό έχει πάντα ζήτηση, γιατί το ωραίο είναι άχρονο, οικείο και ευπρόσδεκτο. Όσοι όμως θέλουν να δημιουργήσουν κάτι νέο, δεν χρειάζεται να οπλιστούν με θάρρος. Αυτή είναι η δημιουργική τους ανάγκη. Στην ανάγκη δεν έχεις επιλογή και δεν υπάρχει ρίσκο. Απλώς πας. Κόστος δεν υπάρχει. Ο λογαριασμός έρχεται φουσκωμένος μόνο όταν υπολογίζεις τον κόσμο πριν από εσένα, άρα όταν κερνάς χωρίς να θες.  

Είσαι μια καλλιτέχνης που εδώ και μια δεκαετία σχεδόν έχεις κάνει πολλά πράγματα. Έχεις ντύσει μουσικά παραστάσεις για θέατρο και χορό κ.α.  Τί είναι αυτό που σε παρακινεί σε αυτή την αναζήτηση; 

Δεν ήταν ποτέ δική μου αναζήτηση αυτές οι συνεργασίες. Μου ήρθαν οι προτάσεις και κάθε φορά δεχόμουν με ενθουσιασμό. Θεωρώ πως αυτός ο ενθουσιασμός έχει να κάνει καθαρά με το ακαδημαϊκό μου υπόβαθρο. Έχοντας σπουδάσει Αγγλική φιλολογία, μεταξύ άλλων, και δουλεύοντας στον χώρο της διαφήμισης ως κειμενογράφος, μπορώ να πω ότι σε αυτές τις συνεργασίες έρχεται μπροστά η δική μου ανάγκη για ανάλυση που δεν είναι αφορμώμενη από τη μουσική.

Ποτέ δεν μου άρεσε να υπεραναλύω το οτιδήποτε μουσικό. Όταν όμως η αφορμή είναι κάποια ιδέα που καταλήγει σε αυτό, η δημιουργική διαδικασία παύει να είναι προσωπική και γίνεται μεγαλύτερη από εμένα. Σε αυτό το κάτι μεγαλύτερο, λοιπόν, θέλω να του δώσω χώρο να αναπνεύσει λέξεις, να εκπνεύσει εικόνες και κίνηση. Όλο αυτό γεννιέται παράλληλα με τη μουσική. Και υπάρχουν τόσοι λόγοι για αυτή τη γέννα, λόγοι που χαίρομαι να τους ανακαλύπτω και να τους συζητώ.  

Μίλησέ μας για το “Αν” Ποια ήταν η πηγή έμπνευσή σου; 

Η πηγή έμπνευσής μου για το “Αν” ήταν στην αρχή μια σαρκαστική διάθεση που είχα απέναντι στην Αθηναϊκή αισθητική της σύγχρονης μουσικής κουλτούρας και σχολίων που εισέπραττα συχνά για την επιλογή μου να γράφω αγγλικούς στίχους.

Ωστόσο, αυτή η διάθεση γύρισε μπούμερανγκ, και με έφερε αντιμέτωπη με ένα μεγάλο “ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ”. Ίσα ίσα, κατάλαβα ότι η δοκιμασία του να γράψω μουσική με ελληνικούς στίχους μου εξάπτει τη φαντασία. Να, αυτή είναι μια νέα σχέση και είμαστε στα ντουζένια μας.  

Πόσο δύσκολη ήταν η όλη διαδικασία της δημιουργίας αυτής της σύνθεσης; 

Ένα βράδυ Ιουνίου με covid, το έφτιαξα όλο στο home studio μου μέσα σε 3 ώρες. Μετά απλώς έκανα μερικά edits. Βγήκε πολύ πηγαία και με εξέπληξε ευχάριστα, ως το πρώτο μου μου ελληνικό κομμάτι. Ελληνικά έχω τραγουδήσει μόνο μια διασκευή μου, το “Κάνε Λιγάκι Υπομονή” του Τσιτσάνη.  

Υπάρχει κάποιο μήνυμα πίσω από το “Αν” και εάν ναι ποιο; 

Το θέμα του είναι οι σχέσεις της εποχής μας, χωρίς να είναι όμως ερωτικό κομμάτι. Μιλάει για τις μόνιμες αντιφάσεις και τη μετριοπάθεια των συναισθημάτων που χαρακτηρίζει τα ερωτικά πάρε – δώσε στην Αθήνα, και όχι μόνο. Για αυτό το λόγο οι περισσότεροι στίχοι έχουν διττό νόημα. Όταν λέω ότι “θα πάρω τα τρένα” ίσως να σημαίνει ότι θα έρθω να σε βρω, ίσως όμως να σημαίνει ότι θα φύγω μακριά σου. Όταν λέω “σ’αφήνω” στο κομμάτι, μπορεί να εννοώ ότι σου επιτρέπω να παραμείνεις στη ζωή μου, μπορεί όμως και να σε εγκαταλείπω.  

Ένα χρόνο σχεδόν μετά την κυκλοφορία του “Problems”. Ποια είναι τα συναισθήματά σου για αυτόν τον δίσκο; Και για πιο λόγο θα πρέπει να τον συμπεριλάβουμε στην δισκοθήκη μας; 

Είμαι απλώς ικανοποιημένη που μια συλλογή από κομμάτια χρόνων, βγήκε προς τα έξω, και δεν τα κουβαλάω πλέον σε αυτές τις μικρές πλάτες. Άφησα κάτι πίσω μου. Κάτι που αγαπώ. Δεν το τίμησα όσο έπρεπε, δεν το διαφήμισα αρκετά, αλλά το έβγαλα και είναι πίσω μου, σαν ουρά. Δεν είναι βάρος πλέον, αλλά πέπλο και με ακολουθεί.

Τα κομμάτια που υπάρχουν στον δίσκο είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους. Κάποια πιο dark, κάποια trip hop, κάποια ανάλαφρα ποπ. Αν θέλει κάποιος να το βάλει στη δισκοθήκη του, ας επικοινωνήσει μαζί μου να μου το βγάλει σε βινύλιο, γιατί προς το παρόν έχει κυκλοφορήσει μόνο ψηφιακά.  

Θα ήθελες να μας αναφέρεις 2-3 δίσκους που είναι για σένα κορυφαίοι και για πιο λόγο; 

  1. Violent Femmes- Violent Femmes 1983 
  2. James Blake – James Blake 2011 
  3. This Fool Can Die Now – Scout Niblett 2007 

Κάθε φορά που με ρωτάνε για δίσκους λέω τους πρώτους που μου έρχονται και συχνά είναι διαφορετικοί. Οπότε θα πάω με αυτούς για τώρα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Σε αυτά τα 2 άλμπουμ των Violent Femmes και της Scout Niblett έρχεται η ωμότητα και ο αυθορμητισμός σαν απρόσκλητοι επισκέπτες με τη μορφή των Withnail & I και δεν σου αφήνουν άλλη επιλογή παρά να ερωτευτείς εφηβικά την παραμικρή δυσαρμονία. Ο πρώτος δίσκος του James Blake είναι ένα πρωτοφανές αριστούργημα, μιας και για μένα εισήγαγε έναν νέο, δύσκολο ήχο σε έναν πιο ποπ χώρο.  

Είσαι ήδη σε ένα πολύ καλό μουσικό δρόμο ως παραγωγός. Ποιες θα ήταν οι συνεργασίες  εκείνες που θα σου άρεσαν υλοποιώντας κάποια από τα όνειρά σου; 

Προχωρώντας θα ήθελα να “αφεθώ” σε συνεργασίες που θα είχαν το πάνω χέρι σε θέμα μουσικής παραγωγής αλλά θα άφηναν χώρο στις δικές μου ιδέες. Δεν με θεωρώ καλή παραγωγό, το να αναλαμβάνω την παραγωγή των δικών μου κομματιών, όμως, μου δίνει μια αίσθηση δημιουργικού ελέγχου και ταυτόχρονα ελευθερίας.

Συχνά, επιστρέφοντας ξανά και ξανά σε ένα κομμάτι, στον δικό μου χώρο και χρόνο, έχω την ευκαιρία να το δω διαφορετικά, να εμπνευστώ εκ νέου και να δοκιμάζω νέες ιδέες. Στις συνεργασίες που τις περισσότερες φορές απαιτούν έξτρα χρόνο και χρήμα, συχνά η δημιουργία μοιάζει βεβιασμένη.  

Η τεχνική νοημοσύνη στη μουσική, σε φοβίζει ως καλλιτέχνη και παραγωγό; 

Όχι καθόλου. Όσο υπάρχει κόσμος που ενδιαφέρεται για το προσωπικό αφήγημα, το συναίσθημα, τον καλλιτέχνη, δεν  θα υπάρχει φόβος ανταγωνισμού. Μπορείς να απειληθείς, αν ο στόχος είναι τα λεφτά και η δημοτικότητα. Αν ο στόχος είναι η δημιουργία, πάντα θα υπάρχει ένα κοινό  που θα θέλει να ταυτιστεί με την ανθρώπινη εμπειρία, όχι μόνο να γοητευτεί από την αρτιότητα ενός τελικού προϊόντος. 

Πως πιστεύεις ότι βλέπει η σημερινή νεολαία τη μουσική; 

Δεν θα ήθελα να βάλω όλη τη νεολαία σε ένα σακί. Υπάρχουν niche κοινά μέσα σε αυτή, όπως και στους ενήλικες. Τα ενήλικά ακούσματά μας καθορίζονται πολύ από την επαφή μας με τη μουσική στην εφηβεία. Σε πολύ κόσμο έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι η νεολαία στην Ελλάδα ακούει το “εύκολο” και ότι η νέα γενιά είναι μουσικά απαίδευτη.

Ωστόσο όλο αυτό είναι μια ελιτιστική προσέγγιση σε μεγάλο βαθμό, γιατί στην τελική τα ένστικτά μας έλκονται από το εύκολο. Το οτιδήποτε popular είναι δημοφιλές για κάποιον λόγο. Επίσης, ακόμα και στα πιο ευτελή για κάποιον ακούσματα, υπάρχει περίπτωση να ανακαλύψεις έναν μικρό θησαυρό αποδομώντας τα, είτε σε θέμα παραγωγής είτε μουσικής. 

Ποιο είναι το μότο σου αυτή την περίοδο; 

Ό,τι θέλει ας γίνει. 

Θα ήθελες να μας αποκαλύψεις κάποια όνειρα – σχέδια δικά σου για το μέλλον; 

Λένε πως το ασυνείδητο λειτουργεί καλύτερα όταν δεν θυμάσαι τα όνειρά σου. Εδώ και χρόνια νιώθω ότι δεν ονειρεύομαι, απλώς ακολουθώ τη ζωή προσπαθώντας να βρω χρόνο για όλα όσα αγαπώ, τη μουσική, τις λέξεις, τους ανθρώπους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κάνω σχέδια. Απλώς προτιμώ να πράττω, παρά να μιλάω για αυτά. Και αυτό με φέρνει πιο κοντά στην χαρά.  

Κλείνοντας θα θέλαμε να στείλεις το δικό σου μήνυμα στους αναγνώστες μας. 

Τα χόμπι μας δεν είναι ψυχοθεραπεία. Η ψυχοθεραπεία είναι ψυχοθεραπεία.

Βίντεο “An”

Βρείτε το σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες 

  • Music: Lyrics by Xanthí
  • Recorded – Produced by Xanthí
  • Mixed – Mastered by Thanasimos
  • Distributed by The Hubsters

Το «Αν» είναι μία ανεξάρτητη κυκλοφορία της Xanthí σε διανομή & υποστήριξη από τη The Hubsters

Σημείωση: Για την πραγματοποίηση της συνέντευξης με την Ερμηνεύτρια και Παραγωγό Xanthí συνεργάστηκαν: Στην επιμέλεια η ομάδα έκφρασης και υλοποίησης ενώ στην σύνταξη των ερωτήσεων Ο Ζαχαρίας Κρέσπης. Ευχαριστούμε την Xanthi και την δισκογραφική εταιρία The Hubsters για την συνέντευξη.

Tags: , , , , ,

Δημοφιλείς Συνεντεύξεις