Η Μαρία Βούλγαρη (Maria Voulgari) συστήνεται ως μια “ήρεμη δύναμη” και ένα “ανήσυχο πνεύμα”, η οποία προσεγγίζει τη μουσική και την ποίηση ως πράξη βαθιάς αυθεντικότητας και ελευθερίας. Στη συνέντευξή της, εξηγεί ότι η ‘αλήθεια είναι φως” και ότι η δέσμευση σε αυτήν την ακρίβεια καθορίζει την καλλιτεχνική της ταυτότητα. Για εκείνη, η δημιουργία γεννιέται ακριβώς από το “ρήγμα” όπου το συναίσθημα αντιβαίνει τη λογική, αναδεικνύοντας το ανεξήγητο και το βαθιά ανθρώπινο.

Με πέντε προσωπικούς δίσκους, τέσσερις ανεξάρτητες παραγωγές και τρεις ποιητικές συλλογές (μεταξύ των οποίων το διεθνώς βραβευμένο “Άρωμα ginger”), η Μαρία Βούλγαρη μιλά για την “εσωτερική συμφωνία” που διασφαλίζει ότι ένα έργο έχει ψυχή.

Αναλύει το concept της νέας της ποιητικής συλλογής, “225”, η οποία συμβολίζει τη μετατροπή του τραύματος σε τέχνη και την αναζήτηση της αυταξίας. Τέλος, απέναντι στην κυριαρχία της εικόνας και της ταχύτητας, τονίζει τη δύναμη της ποίησης να “σταματά τον χρόνο” και να αλλάζει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο.

Η συνέντευξη με την τραγουδοποιό & ποιήτρια Μαρία Βούλγαρη (Maria Voulgari)

Τι σημαίνει για σένα η λέξη «αλήθεια» και πώς την αναζητάς μέσα από την τέχνη σου, επηρεάζοντας παράλληλα την καλλιτεχνική σου ταυτότητα και τη γραφή σου;

Γράφω στην τρίτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο «225» από τις εκδόσεις Απόπειρα: «προτιμώ την αλήθεια κι ας πληγώνει». Η αλήθεια δεν έχει να φοβηθεί κάτι, δεν έχει να κρύψει κάτι, ούτε να αλλοιώσει αυτό που συμβαίνει.

Αντίθετα, η αλήθεια σε φέρνει αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό και με τις αντοχές του απέναντι στο φως, γιατί η αλήθεια είναι φως. Η αλήθεια θέλει δύναμη και τόλμη. Θέλει εσωτερική μάχη, ενδοσκόπηση και πνευματική αφύπνιση, κίνηση και ελευθερία. Η δέσμευση και η συνέπεια στην αλήθεια (ως ακρίβεια και αυθεντικότητα) καθορίζει την καλλιτεχνική μου ταυτότητα και τη γραφή μου.

Στη ζωή και τη δημιουργία, ποιός είναι ο κυρίαρχος παράγοντας για σένα: το συναίσθημα ή η λογική; Κατά πόσο το ένα αντιμάχεται ή το ένα συμπληρώνει το άλλο στην πορεία σου;

Σίγουρα το συναίσθημα αποτελεί κυρίαρχο σημείο έμπνευσης και δημιουργίας. Η λογική έρχεται να ισορροπήσει το συναίσθημα ενίοτε, όμως κάποιες φορές εκείνο την αντιβαίνει.  Το γεγονός ότι το συναίσθημα αντιβαίνει τη λογική σημαίνει ότι η ανθρώπινη εμπειρία δεν είναι πάντα γραμμική, ούτε υπακούει στους κανόνες της αιτίας και του αποτελέσματος.

Η λογική βλέπει έναν νόμο, έναν κανόνα. Το συναίσθημα βλέπει ένα ρήγμα σε αυτόν τον κανόνα, και από αυτό το ρήγμα γεννιέται το καλλιτεχνικό έργο. Η τέχνη συχνά δεν εξηγεί το λογικό, αλλά αναδεικνύει το παράδοξο ή το ανεξήγητο, το βαθιά ανθρώπινο που η λογική δεν μπορεί να χωρέσει.

Κάποιες φορές το ένα μπορεί να αντιμάχεται το άλλο και κάποιες άλλες να το συμπληρώνει. Η αλήθεια δεν βρίσκεται μόνο σε μια ψυχρή ή γρήγορη ανάλυση, αλλά και στη ζεστή, αντιφατική καρδιά του βιώματος.

Τι σε εμπνέει περισσότερο: η εικόνα (κάτι που βλέπεις) ή ο ρυθμός (κάτι που ακούς);

Με εμπνέει οτιδήποτε προκαλεί και προσκαλεί τις αισθήσεις μου και τα συναισθήματά μου. Είτε είναι εικόνα είτε είναι άκουσμα. Είτε οτιδήποτε άλλο.

Η φωνή σου έχει μια ιδιαίτερη χροιά και η ερμηνεία σου ξεχωρίζει. Πώς συνδυάζεις την τεχνική αρτιότητα με το συναίσθημα, ώστε το τραγούδι να είναι μια αφήγηση και όχι απλώς μία εκτέλεση;

Βάζω πολλή αγάπη και ψυχή σε αυτό που κάνω. Δίνω έμφαση στην ερμηνεία και στην αφήγηση. Εκεί είναι το στοίχημα. Στο να πετύχει δηλαδή αυτή η «συνταγή». Το τραγούδι – αφήγηση επιτυγχάνεται όταν η τεχνική είναι τόσο αόρατη που το μόνο που ακούγεται είναι η αλήθεια της ιστορίας και όχι ένα εκτελεστικό όργανο. Η φωνή δεν είναι μόνο ένα όργανο, είναι ο αγωγός της ψυχής του τραγουδιού.

Από όλη τη μουσική και ποιητική σου πορεία, ποιος είναι εκείνος ο στίχος ή η φράση που συνεχίζει να σε ξαφνιάζει ή να σου αποκαλύπτει νέο νόημα, παρόλο που γράφτηκε από εσένα;

«Εκεί που δεν τολμάς να πας, εκεί είναι όλο το φως που τρομάζεις να γεννήσεις» Από τη δεύτερη ποιητική μου συλλογή με τίτλο «Άρωμα ginger», άνεμος εκδοτική.

Το φως βρίσκεται στο τέλος μιας εσωτερικής μάχης. Το φως είναι η αποδοχή του πιο σκληρού συναισθήματος, ώστε να πάψει να μας καθορίζει κρυφά. Μερικές φορές δεν τολμάμε να κάνουμε πράγματα που επιθυμούμε γιατί φοβόμαστε. Ο φόβος είναι στασιμότητα. Είναι άρνηση αλλαγής. Είναι στέρηση νέων πραγμάτων. Είναι μια πεποίθηση που έχει προκύψει από λάθος καταγραφές.

Γι’ αυτό και οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται να βγουν από τη ζώνη ασφαλείας γιατί φοβούνται ότι δεν θα τα καταφέρουν επειδή έτσι τους το έχουν μάθει. Όμως μόνο αν ο άνθρωπος τολμήσει να περάσει απέναντι (όπου κι αν είναι το απέναντι για τον καθένα), θα ανακαλύψει πως υπάρχει μια νέα ζωή, υπάρχει κάτι καινούριο, υπάρχει νέο νόημα, υπάρχει εξέλιξη και πρόοδος.

Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που έχεις πάρει από τη δισκογραφική σου διαδρομή μέχρι σήμερα;

Το πιο σημαντικό μάθημα δεν ήταν η επιτυχία, η πώληση ή η κριτική, αλλά η ανακάλυψη ότι η ποιότητα και η μακροζωία ενός έργου είναι απόλυτα εξαρτημένες από το κατά πόσο ο δημιουργός είναι ειλικρινής, αυθεντικός και σύμφωνος με αυτό που παραδίδει. Η «εσωτερική συμφωνία» είναι η μόνη πυξίδα που διασφαλίζει ότι το έργο έχει ψυχή.

Το να είσαι δηλαδή εσύ ευχαριστημένος, χαρούμενος, γεμάτος και ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Το πιο σημαντικό είναι να βρεις τον τρόπο που θα ενισχύσει την πιο ευάλωτη και την πιο αληθινή πτυχή του έργου. Δηλαδή αυτό που θα μιλήσει πραγματικά στον κόσμο και θα τον αγγίξει, αφού πρώτα έχει μιλήσει σε σένα και σε έχει αγγίξει.

Ποια είναι η γνώμη σου για την εξέλιξη της σύγχρονης ελληνικής τραγουδοποιίας; Υπάρχει χώρος για καλλιτέχνες που συνδυάζουν την ποίηση με τον σύγχρονο ήχο;

Πιστεύω πως η σύγχρονη ελληνική τραγουδοποιία βρίσκεται σε μια ενδιαφέρουσα μεταβατική φάση. Υπάρχουν πολλοί νέοι δημιουργοί που αναζητούν νέους τρόπους να εκφραστούν, να συνδέσουν τον λόγο με τον ήχο, ακόμα και να δώσουν μια πιο σύγχρονη πνοή για παράδειγμα στην παράδοση. Το τραγούδι, όπως και η ποίηση, είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Εξελίσσεται, μεταμορφώνεται, συνομιλεί με την εποχή του.

Ο συνδυασμός ποίησης και σύγχρονου ήχου όχι μόνο έχει χώρο, αλλά νομίζω πως είναι αναγκαίος. Η μουσική μπορεί να λειτουργήσει ως γέφυρα, να φέρει την ποίηση πιο κοντά σε ανθρώπους που ίσως δεν θα τη συναντούσαν διαφορετικά. Όταν ο στίχος είναι αληθινός και ο ήχος ζεστός και γεμάτος, τότε γεννιέται κάτι βαθιά ουσιαστικό όπως μια νέα μορφή επικοινωνίας, όπου η τέχνη παύει να είναι αποστασιοποιημένη και γίνεται εμπειρία.

Με συγκινεί να βλέπω καλλιτέχνες που τολμούν να πειραματιστούν, να ενώσουν τη λεκτική ευαισθησία της ποίησης με τους παλμούς της σύγχρονης μουσικής. Γιατί εκεί, κάπου ανάμεσα στη λέξη και τον ήχο, βρίσκεται ο χώρος όπου η τέχνη ξαναβρίσκει τη φωνή της.

Τα 225 μικρής έκτασης ποιήματα -αποφθέγματα και στίχοι από τα τραγούδια μου-ξεκίνησαν ως χειρόγραφες σημειώσεις το καλοκαίρι του 2024. Η αρχική πρόθεση της έκδοσης ήταν να τα παρουσιάσω ακριβώς έτσι: χειρόγραφα, ως απάντηση σε ένα παιδικό τραύμα που σχετιζόταν με τον γραφικό μου χαρακτήρα. Τελικά, αποφασίστηκε η δακτυλογραφημένη μορφή, με ένα χειρόγραφο ποίημα να κοσμεί συμβολικά το εξώφυλλο.

Η συλλογή αποτελείται από οκτώ ενότητες, καθεμία με τον δικό της τίτλο, ο οποίος λειτουργεί ως ταυτότητα της ενέργειας και του συναισθήματος που συνολικά μου δημιούργησε.

Ο τίτλος δεν είναι ένας αινιγματικός γρίφος. Για μένα το «225» είναι ψυχή, μνήμη, τραύμα και αγάπη.

Κάθε ποίημα είναι και ένα κομμάτι του εαυτού μου. Η εσωτερική φωνή ξαγρυπνά και δημιουργεί. Το τραύμα μετατρέπεται σε τέχνη. Η αυταγάπη και η αυταξία βρίσκουν τη δική τους φωνή. Ο αυτοσεβασμός παίρνει το χώρο που του αξίζει.

Με το «225» η πρόθεσή μου ήταν να δώσω συμπυκνωμένα νοήματα, με όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις. Θέλησα να οδηγήσω τον αναγνώστη, με τρόπο σύντομο, περιεκτικό και σαφή, στην αρχή ότι «το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν».

Ας μιλήσουμε για την διεθνή αναγνώριση του έργου σου και ειδικότερα για τη βραβευμένη ποιητική συλλογή «Άρωμα ginger», όπου έχει αποσπάσει διεθνή βραβεία, με αποκορύφωμα το Βραβείο Αριστείας για το «Άρωμα ginger» και την καταχώρηση στη βιβλιοθήκη της UNESCO. Τι σημαίνει αυτή η αναγνώριση για σένα και πόσο σε επηρέασε στο να συνεχίσεις να γράφεις;

Γράφω γιατί μέσα μου υπάρχει μια σταθερή φλόγα που δεν σβήνει. Είναι μια εσωτερική παρόρμηση που δεν γνωρίζει αναβολή. Η ποίηση, όπως και το τραγούδι, είναι για μένα ένας τρόπος να ανασαίνω, να αγγίζω το άρρητο, να ακούω τη σιωπή, να δίνω μορφή στο άυλο. Είναι ο τρόπος μου να στέκομαι απέναντι στον κόσμο, να τον βλέπω με τα δικά μου μάτια, να τον φιλτράρω μέσα από την ψυχή μου και να τον επιστρέφω, αλλιώς, ντυμένο με τον ρυθμό των λέξεων.

Τα λογοτεχνικά βραβεία δεν υπήρξαν ποτέ προορισμός μου ή αυτοσκοπός. Ναι, η αναγνώριση είναι μια στιγμή φωτός. Είναι μια στιγμή όπου αυτό που έχεις δημιουργήσει βρίσκει αντήχηση. Και χαίρεσαι, όχι γιατί επιβεβαιώνεσαι, αλλά γιατί νιώθεις πως ό,τι σε καίει μέσα σου βρίσκει φωνή και τόπο. Μπορεί να γίνει μια απαλή ώθηση, ένας ψίθυρος ενθάρρυνσης. Όμως η ουσία δεν είναι εκεί. Η ουσία βρίσκεται στο αληθινό συναίσθημα, στη βαθιά ανάγκη να αποτυπώσεις την αλήθεια του μέσα σου κόσμου, να μεταμορφώσεις το άμορφο σε τέχνη, να ψηλαφίσεις το άπιαστο.

Όταν γράφω αφήνομαι στη διαίσθηση, στο ένστικτο, στην αναπνοή της στιγμής, γράφω κυρίως με γνώμονα το βίωμα. Για μένα, είναι ο τόπος της ευαισθησίας, της τρυφερότητας, της αλήθειας και του τραύματος. Εκεί που όλα είναι εκτεθειμένα για να βρουν χώρο και να βγουν στο φως. Αν έρθουν βραβεία, τα δέχομαι με ευγνωμοσύνη, σαν ένα δώρο στον δρόμο μου. Μα δεν αλλάζουν το γιατί γράφω. Δεν χρειάζομαι τίποτα απ’ έξω για να συνεχίσω. Μου αρκεί αυτή η ακατάπαυστη εσωτερική φωνή που ζητά να γίνει δημιουργία, να γίνει ποίημα.

Όταν γράφω για τον έρωτα, δεν γράφω πάντα για κάποιον ή κάτι συγκεκριμένο, αλλά για την ίδια την ουσία του έρωτα: τη δύναμή του να σε γυμνώνει, να σε αλλάζει, να σε οδηγεί σε μια πιο αληθινή εκδοχή του εαυτού σου. Έτσι, η ποίηση γίνεται ο τόπος όπου ο έρωτας μεταμορφώνεται από εμπειρία σε έκφραση και από συναίσθημα σε τέχνη. Ο έρωτας, στην ουσία του, είναι πάντα ποίηση και η ποίηση είναι πάντα μια μορφή έρωτα.

Στο σήμερα, οι δημιουργοί καλούνται να γίνουν η «φωνή του ατομικού άγχους και της απομόνωσης». Πιστεύεις ότι ο ρόλος του ποιητή έχει αλλάξει ριζικά σε σχέση με το παρελθόν; Αν ναι, ποιο είναι το βαρύτερο φορτίο που σηκώνει σήμερα και πώς μπορεί η ποίηση να αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο;

Ο ποιητής ήταν πάντα ένας παρατηρητής του κόσμου, ένας καθρέφτης του ανθρώπινου βιώματος. Σήμερα όμως, ζει και εκφράζεται μέσα σε ένα περιβάλλον υπερπληροφόρησης, ταχύτητας, συνεχούς θορύβου και απομόνωσης. Μέσα σε αυτό το τοπίο, ο ποιητής καλείται να γίνει φωνή μέσα στη σιωπή, να μιλήσει για όσα οι άλλοι δυσκολεύονται να εκφράσουν.

Το βαρύτερο φορτίο που σηκώνει σήμερα είναι, ίσως, η μοναξιά του νοήματος. Το να παραμείνει αυθεντικός, ειλικρινής, ουσιαστικός σε έναν κόσμο που κινείται με ταχύτητα και που συχνά επιβραβεύει την επιφάνεια. Η ποίηση, όμως, έχει τη δύναμη να σταματά τον χρόνο. Μπορεί να φωτίσει το σκοτάδι, να υπενθυμίσει ότι πίσω από κάθε φόβο και κάθε άγχος υπάρχει ακόμα ευαισθησία, τρυφερότητα, ανθρώπινη επαφή.

Πιστεύω πως η ποίηση δεν αλλάζει τον κόσμο άμεσα, αλλά αλλάζει τον τρόπο που τον βλέπουμε. Κι όταν αλλάζει ο τρόπος που βλέπουμε, τότε αλλάζει και ο ίδιος ο κόσμος. Είναι σαν μια μικρή πράξη αντίστασης απέναντι στην αδράνεια, μια υπενθύμιση ότι η ψυχή μας παραμένει ζωντανή. Η ποίηση θυμίζει ότι ακόμη και μέσα στην αβεβαιότητα υπάρχει ομορφιά. Κι ίσως αυτό, από μόνο του, είναι μια μορφή αλλαγής.

Η ποίηση αντιμετωπίζει την κυριαρχία της οπτικής κουλτούρας στα ψηφιακά μέσα. Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για σένα στο να διατηρήσεις τη δύναμη του λόγου και της βαθιάς ανάγνωσης απέναντι στην ταχύτητα και την εικόνα;

Πράγματι, ζούμε σε μια εποχή όπου η εικόνα κυριαρχεί και ο λόγος συχνά υποχωρεί. Η ταχύτητα έχει γίνει τρόπος ζωής, και μέσα σ’ αυτήν τη ροή, η ποίηση καλείται να σταθεί αντίθετα στον ρυθμό του κόσμου. Για μένα, αυτή είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση: να κρατήσω τη σιωπή και τη συγκέντρωση που απαιτεί ο λόγος, μέσα σ’ έναν καταιγισμό από οπτικά ερεθίσματα.

Η ποίηση χρειάζεται χρόνο. Ζητά να σταθείς, να διαβάσεις, να αισθανθείς. Δεν προσφέρεται για γρήγορη κατανάλωση.

Πιστεύω πως ο λόγος θα έχει πάντα τη δική του αντοχή, όσο υπάρχουν άνθρωποι που αναζητούν το βάθος αντί για την επιφάνεια. Η ποίηση μπορεί να σταθεί σαν αντίβαρο στην ταχύτητα, σαν μια πράξη επιστροφής στην ουσία. Και ίσως, όσο πιο οπτικός γίνεται ο κόσμος, τόσο πιο αναγκαία γίνεται η δύναμη της λέξης.

Ποια είναι η σχέση σου με τα Social Media και το ψηφιακό περιβάλλον; Πιστεύεις πως αυτά βοηθούν έναν νέο καλλιτέχνη να παρουσιάσει τη δουλειά του ή δημιουργούν παγίδες σύγκρισης και έμφασης στην εικόνα έναντι της ουσίας του έργου;

Ασχολούμαι ενεργά με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το ψηφιακό περιβάλλον και τα Social Media είναι ένα καλό εργαλείο για έναν νέο καλλιτέχνη και γενικά για τους καλλιτέχνες στη σύγχρονη εποχή. Ένας νέος ποιητής ή τραγουδοποιός δεν χρειάζεται πλέον την έγκριση ενός μεγάλου εκδοτικού οίκου ή δισκογραφικής.

Μπορεί να «εκθέσει» το έργο του άμεσα, χωρίς μεσάζοντες σε πλατφόρμες όπως το TikTok, το Instagram το Facebook, το YouTube, το Spotify, επιτρέποντας στον καλλιτέχνη να βρει το κοινό που αναζητά την ιδιαίτερη αλήθεια του, ανεξάρτητα από τα mainstream ραδιοφωνικά ή τηλεοπτικά κανάλια.

Τα Social Media είναι καλό να χρησιμοποιούνται ως μέσο για την αφήγηση, όχι ως αυτοσκοπός. Ο καλλιτέχνης πρέπει να επιμένει να εκθέτει την ουσία του έργου του, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει για παράδειγμα λιγότερα «likes» αρχικά.

Είναι σημαντικό να γνωρίζει πως η ποιότητα του έργου του δεν καθορίζεται από τους αλγορίθμους αλλά από την τόλμη να κοιτάξει μέσα του και από αυτό που πραγματικά τον κάνει χαρούμενο και ευτυχισμένο.

Ποιο είναι το όνειρο εκείνο που θα έκανε ευτυχισμένη τη Μαρία Βούλγαρη;

Για μένα, το όνειρο που μπορεί πραγματικά να κάνει έναν καλλιτέχνη ευτυχισμένο είναι να συνεχίσει να δημιουργεί μέσα από αλήθεια και ελευθερία. Να μην απομακρυνθεί ποτέ από την εσωτερική του φωνή, από εκείνη τη φλόγα που τον έφερε κοντά στην τέχνη εξαρχής.

Για μένα, η αληθινή ευτυχία έρχεται όταν νιώθω ότι όσα κουβαλώ μέσα μου έχουν βρει φωνή. Όταν ένα ποίημα, ένας στίχος ή ένα τραγούδι αγγίζει έναν άνθρωπο, όταν γίνεται γέφυρα επικοινωνίας, τότε αισθάνομαι πως κάτι ουσιαστικό έχει επιτευχθεί.

Το δικό μου όνειρο, ως δημιουργός, είναι να μπορώ να εξελίσσομαι, να παραμένω ανοιχτή, ευαίσθητη και ειλικρινής. Να συνεχίζω να γράφω, να τραγουδώ, να παρατηρώ τον κόσμο και να τον μετατρέπω σε τέχνη.

Αν καταφέρνω μέσα από τα ποιήματα και τα τραγούδια μου, να κρατώ ζωντανή τη συγκίνηση, την τρυφερότητα, το βλέμμα προς τον άνθρωπο, τότε αυτό θα μπορούσα να πω πως είναι το πιο αληθινό μου όνειρο.

Ποιο είναι το μήνυμα που θα έδινες στους νέους του Young People.gr που προσπαθούν να βρουν την ισορροπία ανάμεσα στους στόχους και την έκφραση;

Να είναι πάντα ο εαυτός τους και να ακούνε δυνατά την εσωτερική τους φωνή και τα θέλω τους. Να μην κάνουν έκπτωση σε αυτά που επιθυμούν. Να μην φοβούνται να τολμήσουν νέα πράγματα ακόμα και αν δεν πετύχουν το στόχο με την πρώτη. Η αποτυχία ή η απόρριψη δεν είναι το τέλος του κόσμου. Αντίθετα, είναι η αρχή ενός νέου δρόμου. Είναι η αρχή μιας νέας κατεύθυνσης.

Κλείνοντας θα μοιραζόμουν μαζί τους ένα αγαπημένο μου απόφθεγμα από την ποιητική μου συλλογή «225» από τις εκδόσεις Απόπειρα:

«Η ζωή είναι πολύ στενή για να της στερείς αυτά που σε κάνουν ευτυχισμένο».

---

Βίντεο Μαρία Βούλγαρη (Maria Voulgari) “Αν μπορούσα”

Maria Voulgari & Rita Dias - Αν μπορούσα/Se Eu Pudesse [Official Video Clip]

---

Instagram Μαρία Βούλγαρη (Maria Voulgari)

---

Φωτογραφικό Αφιέρωμα Μαρία Βούλγαρη

*Σημείωση: Για την ολοκλήρωση της συνέντευξης της τραγουδοποιού & Ποιήτριας Μαρία Βούλγαρη (Maria Voulgari) συνεργάστηκαν: Στην επιμέλεια και τη σύνταξη των ερωτήσεων η ομάδα Έκφρασης και Υλοποίησης. Ευχαριστούμε τη Κ. Μαρία Βούλγαρη για την πραγματοποίηση της συνέντευξης.