KATSCENES: Ευαλωτότητα ως Αντίσταση “Στα ελληνικά πονάω αληθινά, σπάω και ξανακολλώ όπως είμαι”
KATSCENES: Ευαλωτότητα ως Αντίσταση “Στα ελληνικά πονάω αληθινά, σπάω και ξανακολλώ όπως είμαι”
"Η ανεξάρτητη δημιουργός εξηγεί γιατί το DIY είναι «όχι μακριά από τον εαυτό μου», πώς ο στίχος του Χριστιανόπουλου λειτουργεί ως μυστική αναγέννηση και γιατί η τέχνη είναι χώρος όπου ο πόνος επιτρέπεται να ανασάνει"
"Η ανεξάρτητη δημιουργός εξηγεί γιατί το DIY είναι «όχι μακριά από τον εαυτό μου», πώς ο στίχος του Χριστιανόπουλου λειτουργεί ως μυστική αναγέννηση και γιατί η τέχνη είναι χώρος όπου ο πόνος επιτρέπεται να ανασάνει"
Η Katscenes είναι μία ανεξάρτητη δημιουργός που έχει χτίσει έναν ήχο μοναδικό, ισορροπώντας ανάμεσα σε Dream Pop, Darkwave και πειραματική Electronica. Η ίδια τονίζει ότι το DIY πνεύμα της δεν αναιρείται από τη συνεργασία της με τη Vinyl Records, αλλά αντίθετα, εξελίσσεται σε συλλογικότητα, δίνοντας στη φωνή της έναν καθρέφτη.
Με τον ελληνικό στίχο να είναι το «σώμα» της, η μουσική της Katscenes γεννιέται από την ανάγκη για εκτόνωση και την άμεση διαδρομή προς την αλήθεια, εκθέτοντας την ευαλωτότητα. Το νέο της άλμπουμ, «Μπλακ», είναι μία ειλικρινής αναμέτρηση με το εσωτερικό σκοτάδι και τη φωνή της αυτοαμφισβήτησης, την οποία κατάφερε να μετατρέψει σε πηγή δύναμης.
Μέσα από το «Μπλακ», (Διαβάστε το δελτίο τύπου για το άλμπουμ) η Katscenes αγγίζει ευαίσθητα θέματα, όπως ο αυτοτραυματισμός στο «Στο Δέρμα Κακό», τονίζοντας ότι ο ρόλος του καλλιτέχνη είναι να δίνει φωνή σε εκείνα που δεν αντέχουμε να πούμε δυνατά. Κλείνει αυτό το ταξίδι νεύρωσης με το «Κάθομαι Πάνω Στο Φεγγάρι», μία αναζήτηση σύνδεσης εμπνευσμένη από τον Μικρό Πρίγκιπα.
Φωτογραφίες: Stephie Grape
Η συνέντευξη με την ανεξάρτητη δημιουργό Katscenes
Είστε μια ανεξάρτητη δημιουργός με έντονη DIY παραγωγή και αισθητική. Πώς λειτουργεί αυτή η αυτονομία στη δημιουργική διαδικασία και τι σημαίνει για εσάς το DIY, όταν η δουλειά σας έχει παρουσιαστεί σε μεγάλα ραδιόφωνα (ΕΡΤ) και blogs;
Το DIY για μένα δεν ήταν απλώς τρόπος παραγωγής ήταν η ανάγκη να δημιουργώ χωρίς φίλτρα αλλά και με όσα μέσα είχα στη διάθεσή μου. Το «Μπλακ», ωστόσο, γεννήθηκε μέσα από τη συνεργασία με τη Vinyl Records, κάτι που δεν αναιρεί το DIY πνεύμα αλλά το εξελίσσει σε συλλογικότητα.
Η συνεργασία αυτή δεν ήρθε για να ακυρώσει την αυτονομία. Ήρθε για να της δώσει έναν καθρέφτη και να κάνει τη φωνή μου να ακουστεί πιο καθαρά. Το «Μπλακ» δεν είναι λιγότερο προσωπικό επειδή δεν είναι DIY. Είναι απλώς πιο φροντισμένο, σαν να έντυσα κάτι ευάλωτο με ένα καθαρό φόρεμα και το άφησα να βγει στον δρόμο.
Το ότι η δουλειά μου έχει φτάσει σε μέσα όπως η ΕΡΤ ή σε blogs, δεν αλλάζει τη βάση: εξακολουθώ να ξεκινάω από το ίδιο σημείο, το δωμάτιο, το σώμα, την ερώτηση. Για μένα, DIY δεν σημαίνει «μόνη μου απέναντι σε όλους», αλλά «όχι μακριά από τον εαυτό μου».
Ο ήχος σας ισορροπεί ανάμεσα σε Dream Pop, Darkwave, Synth – based ήχους και πειραματική Electronica. Πώς καταφέρνετε να χτίζετε αυτές τις σκοτεινές ατμόσφαιρες που συνομιλούν ταυτόχρονα με τη μελαγχολία και την ανάγκη για κάθαρση;
Δεν νομίζω ότι τις χτίζω. Τις ακούω πρώτα μέσα μου. Έρχονται σαν τοπίο, όχι σαν συνταγή, σαν ένας χώρος σκοτεινός που ήδη υπάρχει και απλώς μπαίνω μέσα του. Ο ήχος μου δεν γεννιέται από είδος, αλλά από συναίσθημα. Από κάτι που θέλει να ειπωθεί και δεν ξέρει πώς αλλιώς να βγει. Με ενδιαφέρει η αίσθηση να προηγείται του στιλ.
Πώς ορίζετε τη σχέση σας με τον ελληνικό στίχο; Θεωρείτε ότι ο ελληνικός στίχος εξυπηρετεί καλύτερα την αλήθεια του προσωπικού βιώματος και την ευαλωτότητα που θέλετε να εκφράσετε;
Ο ελληνικός στίχος είναι το σώμα μου. Ό,τι κι αν έγραφα σε άλλη γλώσσα θα ήταν σκιά του εαυτού μου, όχι ο εαυτός μου. Στα ελληνικά πονάω αληθινά, αγαπάω αληθινά, σπάω και ξανακολλώ όπως είμαι.
Δεν διάλεξα τη γλώσσα – με διάλεξε. Γιατί μόνο έτσι μπορώ να πω αυτά που ούτε εγώ δεν καταλαβαίνω πλήρως. Είναι η πιο άμεση διαδρομή προς την αλήθεια μου. Ο ελληνικός στίχος δεν με προστατεύει. Με εκθέτει. Και αυτό είναι απαραίτητο για εμένα.
Το project Katscenes έχει κυκλοφορήσει ήδη τέσσερα άλμπουμ και ένα EP από το 2021. Πώς καταφέρνετε να διατηρείτε αυτή την εκρηκτική παραγωγικότητα στον χώρο της ανεξάρτητης δημιουργίας;
Για καιρό υπήρχε μέσα μου κάτι κλειστό, που αντιστεκόταν στην ανάγκη να εκφραστεί. Όταν άνοιξε αυτή η πόρτα, όλα άρχισαν να βγαίνουν μαζί. Δεν ήταν ταχύτητα. Ήταν εκτόνωση. Για χρόνια κρατούσα την καλλιτεχνική μου φύση ανεξερεύνητη. Και όταν επιτέλους την ανακάλυψα και την αγκάλιασα, όλα βγήκαν ορμητικά.
Ας μιλήσουμε για το νέο άλμπουμ. Ο τίτλος «Μπλακ» προήλθε από το «μαύρο σύννεφο» που εμφανίζεται ξαφνικά σε στιγμές χαράς, ψιθυρίζοντας ότι ίσως δεν τις αξίζετε. Πώς καταφέρνετε να μετατρέψετε αυτή τη φωνή της αυτοαμφισβήτησης σε πηγή δύναμης, όπως αναφέρετε, και τι είναι αυτό που σας ώθησε να «αντικρίσετε το σκοτάδι με ειλικρίνεια»;
Το «Μπλακ» είναι αυτό το «μαύρο σύννεφο», το εσωτερικό σκοτάδι που εμφανίζεται απρόσκλητο. Στη ζωή μου εμφανιζόταν σαν μοτίβο για χρόνια και μου προκαλούσε ψυχική εξάντληση. Αποφάσισα να το ακούσω. Και όταν ακούς κάτι χωρίς να προσπαθείς να το διώξεις, αλλάζεις σχέση μαζί του.
Δεν το πολέμησα, το παρατήρησα. Και έτσι άρχισε να μιλά αντί να απειλεί. Έπειτα το έκανα μουσική και στίχους αποδεικνύοντας στον εαυτό μου ότι η ευαλωτότητα και το σκοτάδι μπορούν να μετατραπούν σε δημιουργία, πηγή δύναμης και φωτός. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα ξαναεμφανιστεί, αλλά όταν το κάνει δεν θα πονάει το ίδιο.
Το κομμάτι «Σπόρος» είναι εμπνευσμένο από το δίστιχο του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Πώς συνδέεται ο στίχος «Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος» με τη δική σας δύναμη της αναγέννησης και γιατί επιλέξατε ένα τόσο ισχυρό λογοτεχνικό quote για το άλμπουμ;
Ο στίχος του Ντίνου Χριστιανόπουλου με συγκλόνισε γιατί δεν μιλά απλώς για αντοχή – μιλά για μια σιωπηλή, βαθιά μεταμόρφωση. Δεν είναι ένας στίχος «ηρωισμού», είναι ένας στίχος επιβίωσης. Κουβαλά τη στιγμή που έχεις φτάσει χαμηλά κι όμως κάτι μέσα σου επιμένει να ζει και να αλλάζει μορφή για να συνεχίσει.
Το «ήμουν σπόρος» δεν το ένιωσα ποτέ σαν δήλωση δύναμης με την έννοια του “στέκομαι όρθια”. Το ένιωσα σαν μια ήρεμη, σχεδόν μυστική αντίσταση. Μιλά για εκείνες τις περιόδους που δεν φαίνεται τίποτα απ’ έξω, αλλά από μέσα γίνεται το πιο μεγάλο έργο. Για μένα, αυτός ο στίχος συνδέεται με όλες τις φορές που έπρεπε να χαθώ λίγο για να ξαναβρώ τον εαυτό μου αλλιώς, όχι όπως ήμουν, αλλά πιο αληθινά.
Διάλεξα αυτό το quote γιατί περιγράφει ακριβώς το υπόγειο ρεύμα του δίσκου: την ιδέα ότι η αναγέννηση δεν είναι ποτέ θορυβώδης. Συχνά είναι σκοτεινή, μοναχική και αργή, αλλά είναι ζωντανή. Και από εκεί ξεκινάνε όλες οι πραγματικές αλλαγές επιβεβαιώνοντας ότι αυτό που σε θάβει μπορεί να σε κάνει και να ανθίσεις.
Το «Στο Δέρμα Κακό» αγγίζει ευαίσθητα θέματα, όπως ο αυτοτραυματισμός και η έξαρση των αυτοάνοσων. Ποιος είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη στο να «σπάσει» τη σιωπή γύρω από αυτά τα θέματα και πώς νιώθετε που το σώμα γίνεται συμβολική διάσταση αυτού που χωρίζει το «μέσα» από το «έξω»;
Ο ρόλος του καλλιτέχνη δεν είναι να δίνει λύσεις, αλλά να δίνει φωνή σε εκείνα που δεν αντέχουμε να πούμε δυνατά. Ο αυτοτραυματισμός και τα αυτοάνοσα νοσήματα είναι εμπειρίες που κουβαλούν ντροπή και μοναξιά. Όταν τα ακουμπάς καλλιτεχνικά, δεν τα εκθέτεις – τα αναγνωρίζεις.
Για μένα το σώμα δεν είναι απλώς φορέας πόνου· είναι το σύνορο ανάμεσα στο μέσα και στο έξω, το σημείο όπου το άρρητο γίνεται ορατό. Και μόνο που αυτό ειπωθεί, κάτι αρχίζει να μαλακώνει. Δεν είναι απλώς ένα περίβλημα – είναι αρχείο. Κρατά μέσα του ιστορίες που δεν ειπώθηκαν ποτέ με λόγια, στιγμές που δεν χώρεσαν σε φράσεις, συναισθήματα που δεν ήξεραν πού αλλού να σταθούν.
Στο «Στο Δέρμα Κακό» δεν προσπάθησα να μιλήσω “για” το σώμα, αλλά μέσα από αυτό. Να του επιτρέψω να γίνει φωνή, χωρίς εξηγήσεις. Το «μέσα» βρίσκει τον δρόμο του προς τα έξω, σαν κάτι να σπρώχνει και να ζητά χώρο να αναπνεύσει. Κάποιες πληγές δεν θέλουν να κλείσουν – θέλουν να ακουστούν. Κι όταν αυτό συμβαίνει, δεν είναι για να σοκάρουν, αλλά για να ησυχάσουν. Για να πουν:
«Υπάρχω. Και αυτό που κουβαλάω είναι αληθινό». Δεν νιώθω ότι “σπάω” σιωπές. Περισσότερο αισθάνομαι πως τις νανουρίζω, τους δίνω ένα μέρος να ξαπλώσουν. Η μουσική γίνεται ένα πολύ μαλακό σημείο για να ακουμπήσει κάτι που πονάει. Ένας χώρος όπου το τραύμα δεν είναι ταμπού, αλλά μορφή ευαισθησίας. Όπου το σώμα δεν είναι ντροπή ή βάρος, αλλά μνήμη και ποίηση μαζί.
Βίντεο “Στο δέρμα κακό”
Το άλμπουμ κλείνει με το «Κάθομαι Πάνω Στο Φεγγάρι», ένα ονειρικό κάλεσμα εμπνευσμένο από τον «Μικρό Πρίγκιπα». Πώς καταλήγει το «Μπλακ», μετά από ένα ταξίδι πόνου και νεύρωσης, σε αυτή την αναζήτηση σύνδεσης και επαφής;
Γιατί στο τέλος όλων, πάντα υπάρχει ένα παιδί που περιμένει να αγαπηθεί. Το κομμάτι μιλά για την ανάγκη να σε δουν. Να σε πιστέψουν. Να σου πουν «υπάρχεις». Είναι ετερόφωτο τραγούδι – αλλά μέσα του αφήνει και μια ελπίδα για το αυτόφωτο.
Το εμπνεύστηκα από τον Μικρό Πρίγκιπα γιατί εκεί η ευθραυστότητα δεν είναι αδυναμία, αλλά τρόπος να βλέπεις. Το «Μπλακ» ξεκινά από τη διάλυση και καταλήγει στην ανάγκη να ακουμπήσεις – όχι σε έναν άνθρωπο απαραίτητα, αλλά στο ίδιο το συναίσθημα.
Το φεγγάρι είναι εκείνο το σημείο όπου δεν φωνάζεις τον πόνο. Τον παρατηρείς και τον αφήνεις να γίνει κάτι άλλο: προσμονή, επιθυμία, φως. Είναι τραγούδι ανάγκης και μοναξιάς μαζί.
Στο «Χαμένο Στον Δρόμο» μιλάτε για την απώλεια προσανατολισμού σε μια καταπιεστική καπιταλιστική κοινωνία. Μπορεί η τέχνη να λειτουργήσει ως δυναμική ανατροπή του κοινωνικού στίγματος γύρω από την ψυχική υγεία;
Το να μιλάς για ψυχική ευαλωτότητα σε έναν κόσμο παραγωγής και να επιλέγεις ευαισθησία σε έναν κόσμο που σε θέλει άδειο είναι πράξεις αντίστασης. Η τέχνη δεν αλλάζει τον κόσμο από μόνη της.
Αλλάζει όμως τον τρόπο που στεκόμαστε μέσα του. Σε μια κοινωνία που μετράει την αξία με όρους παραγωγικότητας, η τέχνη λέει το αντίθετο: “Αξίζεις και όταν δεν αποδίδεις”. Αυτό από μόνο του είναι ανατροπή.
Οι στίχοι σας αγγίζουν θέματα όπως η ψυχική υγεία, το παιδικό τραύμα, η χαμένη ταυτότητα και η απομόνωση. Είναι η μουσική για εσάς κυρίως ένα θεραπευτικό μέσο και πώς νιώθετε να δημιουργείτε έναν χώρο όπου η ευαλωτότητα δεν χρειάζεται να κρυφτεί;
Η μουσική για μένα δεν είναι θεραπεία. Η θεραπεία υπάρχει μέσα στη δημιουργία, αλλά δεν είναι το ζητούμενο. Η μουσική είναι ένας τόπος όπου ο πόνος επιτρέπεται να ανασάνει χωρίς να εξηγηθεί.
Η ευαλωτότητα που αναδύει η μουσική μου ξεκινά από την εξομολόγηση, από το προσωπικό, που θέλει όμως να αγγίξει το συλλογικό. Κάθε φορά που κάποιο πλάσμα αναγνωρίζει μέσα σε αυτή κάτι δικό του, νιώθω να μας συνδέει μια αόρατη κλωστή που δημιουργεί μία αμφίδρομη σιωπηλή δόνηση.
Πώς συνδέεται ο στίχος του «Καρουζέλ» ή της «ΗΧΩ» με την ανάγκη για σύνδεση που αναφέρεται στο βιογραφικό σας; Η απομόνωση μπορεί να λειτουργήσει τελικά ως γέφυρα με το κοινό;
Ναι, γιατί δεν είμαστε μόνοι στον πόνο μας, απλώς νομίζουμε ότι είμαστε. Και όταν κάτι μας αναγνωρίζει, έστω για λίγα λεπτά (όσο κρατάει ένα τραγούδι), η μοναξιά αλλάζει μορφή και μπορεί να γίνει γέφυρα με τους άλλους.
Η απομόνωση μπορεί να γίνει γλώσσα. Όταν ειπωθεί καθαρά, παύει να είναι ατομική. Η ανάγκη για σύνδεση δεν γεννιέται στο φως. Γεννιέται στα σκοτεινά. Εκεί, οι άνθρωποι συναντιούνται πραγματικά.
Ποια είναι η σχέση σας με την Αθήνα;
Η Αθήνα είναι τρυφερή και σκληρή μαζί, σαν άνθρωπος που αγαπάς και σε πληγώνει χωρίς να το καταλαβαίνει. Μου έμαθε να ζω μέσα στον θόρυβο και να αναγνωρίζω τους ψιθύρους. Είναι μια πόλη κουρασμένη και βαθιά ζωντανή. Είναι, όμως, ειλικρινής. Κι αυτό την κάνει σπίτι και κατάρα ταυτόχρονα.
Έχετε εμφανιστεί ως opening act για σημαντικά ονόματα της εναλλακτικής σκηνής, όπως η Molly Nilsson, ο Mazoha, η Bipolia και ο Logout. Τι σας δίδαξε η εμπειρία του να ανοίγετε τη σκηνή σε τόσο διαφορετικούς καλλιτέχνες;
Ότι δεν είμαστε ένα πράγμα. Είμαστε πολλά. Και είναι λυτρωτικό να μας τα επιτρέπουμε όλα.
Ποια είναι η σχέση σας με τη Vinyl Records; Πώς βοηθά ένα ανεξάρτητο label τη φωνή ενός DIY καλλιτέχνη;
Νιώθω πολύ τυχερή που ανήκω στην οικογένεια της Vinyl Records και επιπλέον τυχερή που υπήρξα μέλος της στα πρώτα της βήματα. Η σχέση μας ξεπερνά την επαγγελματική και αγγίζει την ανθρώπινη. Με κάνει να νιώθω ασφαλής, μου δίνει χώρο, μου δείχνει εμπιστοσύνη, θαυμασμό και σεβασμό.
Στοιχεία που δυναμώνουν έναν καλλιτέχνη. Γενικά ένα ανεξάρτητο label (τουλάχιστον όπως το έχω εγώ στο μυαλό μου) αφήνει τη φωνή να είναι ελεύθερη, να πειραματιστεί, να σκοτεινιάσει, να βρει τον δικό της ήχο χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς να σκιάζεται από τάσεις και επιταγές.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει ένας καλλιτέχνης της indie – alternative σκηνής στην Ελλάδα σήμερα;
Να επιμένει όταν νιώθει εκτός χωρίς να σκληραίνει, χωρίς να πικραίνεται, χωρίς να μικραίνει για να χωρέσει.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που έχετε πάρει μέχρι σήμερα από την ενασχόλησή σας με τη μουσική, ως μέσο θεραπείας και σύνδεσης;
Ότι η μουσική δεν με αλλάζει – με αγκαλιάζει. Με βοήθησε να μιλάω πιο ήπια στον εαυτό μου και να είμαι τρυφερή μαζί του, όχι μόνο όταν λάμπω αλλά κι όταν σβήνω.
Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να δώσεις στους νέους αναγνώστες;
Αν νιώθεις παράταιρα, κράτα το. Μερικές φορές εκεί κρύβεται το πιο αυθεντικό σου κομμάτι.
Ακούστε το άλμπουμ Στο YouTube
Ακούστε το άλμπουμ Στο Spotify
Ακούστε το “Μπλακ”: SPOTIFY – YOUTUBE – TIDAL – ITUNES
- Οι προπαραγγελίες του βινυλίου ξεκίνησαν.
(Διαβάστε το δελτίο τύπου για το άλμπουμ)
*Σημείωση: Για την πραγματοποίηση της συνέντευξης με την ανεξάρτητη δημιουργό Katscenes συνεργάστηκαν: Στην επιμέλεια και στην σύνταξη των ερωτήσεων η ομάδα έκφρασης και υλοποίησης.
Ευχαριστούμε την Katscenes, και την Κατερίνα Π. Τριχιά υπεύθυνη επικοινωνίας και την δισκογραφική εταιρία Vinyl Records για την συνέντευξη.
Μας Είπαν...>/
Καραμίχος, Περισσότερα...
Παπαδοπούλου, Περισσότερα...Ρίξτε Μια Ματιά...>/
Η Ιζαμπέλλα Φουλόπ είναι μια νέα πολυτάλαντη ηθοποιός όπου το μέλλον της ανήκει. Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή Βεάκη καθώς και
Διαβάζονται Τώρα…
Η Μυριέλλα Κουρεντή γεννήθηκε στην Αθήνα στις 18 Αυγούστου. Είναι ηθοποιός, τραγουδίστρια και πρώην
Η Αφροδίτη Χατζημηνά έχει καταφέρει να αποτελεί μια από τις πιο καταξιωμένες, νέες παρουσίες
Ροή Δημοσιεύσεων
Ενδιαφέρον Θέματα...>/
Μετά τη μεγάλη θεατρική επιτυχία, το πρωτότυπο έργο της Άλκηστης Ηλιάδη με τίτλο «Ψ.»
Francis Albert Sinatra, (Frank Sinatra) έχει χαρακτηριστεί από τους θαυμαστές του ως η “φωνή”.
