Η Μαρίνα Πανηγυράκη είναι μια ηθοποιός με κοινωνική ευαισθησία, που μέσα από την τέχνη της προσπαθεί να αφυπνίσει συνειδήσεις και να προωθήσει την αποδοχή της διαφορετικότητας. Στην παράσταση “ΜΑ”, στο Από Μηχανής Θέατρο υποδύεται την αδελφή ενός αυτιστικού παιδιού, έναν ρόλο που την συγκίνησε βαθιά και την έκανε να γνωρίσει από κοντά τον κόσμο του αυτισμού.

Η παράσταση “ΜΑ” θίγει ευαίσθητα και σημαντικά θέματα, όπως η επικοινωνία, η οικογένεια και η διαφορετικότητα, και προσπαθεί να ρίξει φως σε μια πραγματικότητα που συχνά παραβλέπεται. Η Μαρίνα Πανηγυράκη, μέσα από την ερμηνεία της, καταφέρνει να μεταφέρει στο κοινό το μήνυμα της αγάπης και της αποδοχής, ενώ παράλληλα αναδεικνύει την ανάγκη για μια κοινωνία πιο ανοιχτή και συμπεριληπτική. Διαβάστε το δελτίο τύπου…

Η συνέντευξη με την ηθοποιό Μαρίνα Πανηγυράκη

Πώς ξεκίνησε η επαφή σου με την υποκριτική και πότε αποφάσισες ότι ήθελες να ακολουθήσεις αυτό το δρόμο;

Ήμουν πολλά χρόνια ως παιδί και έφηβος σε θεατρικά εργαστήρια, μου άρεσε η ομάδα. Να είμαι σε ομάδα. Έτσι ξεκίνησα στα 18, μπήκα στο Πανεπιστήμιο, αλλά εξ αρχής ήξερα ότι θέλω να κάνω θέατρο και ακολούθησα αυτό το δρόμο.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου θεατρικοί συγγραφείς, σκηνοθέτες και ηθοποιοί;

Πάντα δυσκολεύομαι σε αυτή την ερώτηση, γιατί είναι τόσοι πολλοί κι αγαπημένοι… μ’ αρέσουν τα νεοελληνικά έργα, μας αφορούν άμεσα πιστεύω…

Στην παράσταση “ΜΑ” υποδύεσαι την αδελφή του Οδυσσέα, ενός αυτιστικού παιδιού. Πώς προετοιμάστηκες για αυτόν τον ρόλο και πώς προσέγγισες την ερμηνεία μιας αδελφής που βιώνει την καθημερινότητα με ένα αυτιστικό μέλος της οικογένειας;

Τα αδέρφια πάντα σε μια οικογένεια με ένα παιδί με “πρόβλημα”, έρχονται δεύτερα. Αδικούνται πολλές φορές και αναγκάζονται να πάρουν πολλούς ρόλους, να ενηλικιωθούν πρόωρα από τη σκληρότητα και την ευθύνη.

Από εκεί ξεκίνησα μέσα μου. Φαινομενικά είναι εύκολο να είσαι αδελφός, αλλά ένα έφηβος από τη φύση του είναι κάτι πολύπλοκο. Πόσο μάλιστα όταν έχει ένα αυτιστικό αδερφό και μια οικογένεια ταραγμένη.

*Μαρίνα Πανηγυράκη: “ΜΑ”, μια παράσταση που αγγίζει την ψυχή*

Η παράσταση εξερευνά θέματα όπως η επικοινωνία, η οικογένεια και η διαφορετικότητα. Πώς αισθάνεσαι που συμμετέχεις σε μια παράσταση με τόσο ευαίσθητα και σημαντικά θέματα;

Σίγουρα είναι πολύ σημαντικό όταν το θέατρο τάσσεται προς κάτι ανώτερο, όπως αυτή η παράσταση, έτσι θα πρέπει να γίνεται. Σίγουρα νιώθω πολύ τυχερή που είμαι μέρος αυτής της υπέροχης ομάδας ανθρώπων.

Η λέξη “ΜΑ” είναι κεντρικό στοιχείο της παράστασης. Πώς ερμηνεύεις τη σημασία αυτής της λέξης και πώς τη χρησιμοποιείς στην ερμηνεία σου;

Η λέξη “ΜΑ” από γραφής της Ρ. Κυριαζή, είναι το σημείο συνάντησης μας με τον ήρωα της ιστορίας, τον Οδυσσέα. Είναι η μόνη λέξη που λέει και κάθε φορά σημαίνει και κάτι άλλο. Αντικατοπτρίζει τις ανάγκες του. Μπορεί να σημαίνει, ναι, όχι, μαλλιά, μαμά, διάθεση για χάδι ή οτιδήποτε άλλο.

Είναι μια σανίδα για να επικοινωνεί με τον έξω κόσμο κι αντίστροφα όλοι οι χαρακτήρες για να τον καταλαβαίνουν. Οφείλουν να τον καταλαβαίνουν ακόμα κι κάποιες φορές τους κουράζει. Δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς ότι ένας άνθρωπος στην οικογένεια σου λέει μόνο “Μα” συνέχεια για να εκφραστεί. Σίγουρα όχι…

Η παράσταση παρουσιάζει τέσσερα διαφορετικά γεύματα που σηματοδοτούν τέσσερις φάσεις της ζωής της οικογένειας. Πώς βίωσες αυτές τις διαφορετικές φάσεις και πώς τις μεταφέρεις στο κοινό;

Σίγουρα είναι κάτι συμβολικό, αλλά και ρεαλιστικό. Δεν είμαστε ίδιοι σε κάθε μας γεύμα από το πρόγευμα μέχρι το βραδινό… κάτι συσσωρεύεται, αλλάζει μέσα μας. Πόσο μάλιστα σε αυτά τα γεύματα που υποτίθεται ότι περνάει και χρόνος ανάμεσα, καθώς ο πρωταγωνιστής μεγαλώνει.

Όπως μεγαλώνει κι η ανάγκη του για έξοδο, για αέρα, για θάλασσα, για νερό, για ελευθερία. Όλα αυτά γίνονται πιο επιτακτικά. Το ίδιο γίνεται και για όλους τους χαρακτήρες που ζουν μαζί του. Έτσι και για την Κυριακή, τον δικό μου χαρακτήρα μέσα στο έργο.

Το “*Μα” της Ρηνιώς Κυριαζή μιλάει για την πρώτη λέξη, την ελάχιστη δομή της έκφρασης, την πρωταρχική ανάγκη*

Μέσα από τα μάτια ενός αυτιστικού ανιχνεύεται το μέσα και το έξω, ο λόγος πριν τον λόγο, η μαγεία και η ομορφιά ενός κόσμου που διεκδικεί την ουσία

Η παράσταση αναδεικνύει την “ανελέητη” πλευρά της κοινωνίας, ενώ οι ήρωες προσπαθούν να βρουν το δικό τους φως. Πώς πιστεύεις ότι το κοινό θα συνδεθεί με αυτό το μήνυμα.

Μέσα από το μοτίβο του σύγχρονου ανθρώπου σήμερα οι περισσότεροι νιώθουμε χαμένοι, οπότε δεν θα υπάρξει κάποια δυσκολία στη σύνδεση πιστεύω. Το καλό είναι ότι ίσος υπάρξει και κάποια ελπίδα, γιατί αν και στο έργο οι χαρακτήρες έχουν πολλές δυσκολίες, έχουν και πραγματική αγάπη ο ένας για τον άλλον και δεν το βάζουν κάτω. Σίγουρα όλοι έχουμε ανάγκη να κοιτάμε με ελπίδα προς το φως, να ‘χουμε τέτοια πρότυπα.

Θα ήθελες να αναφέρεις ονομαστικά όλους τους ηθοποιούς της παράστασης;

Δήμητρα Γκλιάτη, μητέρα.
Γιώργος Φριτζίλας, πατέρας.
Μιχάλης Κουτκουδής, Οδυσσέας.

Όλοι υπέροχοι!

Πώς αισθάνεσαι που συμμετέχεις σε μια παράσταση για τον αυτισμό;

Σίγουρα είναι μία εμπειρία πολύ μεγάλη. Πέραν του θεάτρου, γνώρισα ανθρώπους, οικογένειες, έκανα νέους φίλους… ευαισθητοποιήθηκα η ίδια περισσότερο σε σχέση με το θέμα που νόμιζα ότι ήξερα… η ζωή των οικογενειών αυτών είναι ηρωική. Κάθε μέρα είναι ηρωική. Σίγουρα είναι σημαντικό να γίνονται τέτοιες δουλειές για να βρίσκουν και αυτοί οι άνθρωποι το χώρο τους κοινωνικά… αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Η παράσταση “ΜΑ” θίγει το ζήτημα της διαφορετικότητας και της αποδοχής. Πώς πιστεύεις ότι το θέατρο μπορεί να ευαισθητοποιήσει το κοινό για τέτοια θέματα και να προωθήσει την κατανόηση και την αποδοχή της διαφορετικότητας;

Εκτός από την παράσταση υπάρχουν πολλές παράλληλες εκδηλώσεις για τον αυτισμό που διοργανώνει ο “Nevronas” και συνήθως πραγματοποιούνται μία ώρα πριν την παράσταση. Επίσης στην παράσταση σε συγκεκριμένες ημερομηνίες υπάρχει ανοιχτή ακουστική περιγραφή για τυφλούς και μετάφραση στη νοηματική. Όποιος θέλει μπορεί να μπει και να δει το πρόγραμμα αναλυτικά. Όπως μόνιμα υπάρχουν υπέρτιτλοι.

Σίγουρα η Τέχνη ανέκαθεν ήταν ένα μέσο ευαισθητοποίησης και μπορεί να καταφέρει πολλά. Είναι όμορφο όταν συντονίζεται και καταπιάνεται με τέτοια θέματα, όπως το “Μα” της Ρηνιώς Κυριαζή.

Οι ήρωες, μέσα από μια πορεία συνειδητοποίησης, από ανάγκη αλλά κυρίως από επιλογή, καταφέρνουν να μεταμορφώσουν τις δυσκολίες και να αγγίξουν βαθιά και ανείπωτα κομμάτια της ύπαρξής τους

Παρακολουθούμε το μεγάλωμά του Οδυσσέα, την καθημερινότητα του ίδιου και της οικογένειάς του που αγωνίζεται, σε έναν σκληρό κόσμο, για τα βασικά και τα αυτονόητα

Πώς βλέπεις το ρόλο του ηθοποιού στη σύγχρονη κοινωνία; Ποιες είναι οι ευθύνες και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει;

Σίγουρα ο ρόλος του ηθοποιού είναι δύσκολος. Όμως είναι και αναγκαίος για εμάς τους ίδιους πρώτα από όλα που τον επιλέγουμε. Οπότε όσες κι αν είναι δυσκολίες, που αν τις απαριθμήσουμε πρακτικά δε βγαίνει να είσαι ηθοποιός σήμερα και πάλι το επιλέγουμε! Άρα αυτό από μόνο του λέει πολλά.

Πώς βλέπεις το μέλλον του θεάτρου στην Ελλάδα και πώς θα ήθελες να συμβάλεις στην εξέλιξή του;

Δεν ξέρω αν έχω αυτή την ικανότητα να “μαντεύω” το μέλλον. Σίγουρα πιστεύω ότι σε κάθε εποχή, το θέατρο ήταν και θα είναι σημαντικό και ο καθένας μπορεί μόνο να δουλεύει και να είναι συνεπής στις δικές του υποχρεώσεις στην εκάστοτε ομάδα την οποία βρίσκεται, είτε ηγείται, με σεβασμό και επιμέλεια στο παρόν. Έτσι κάπως πιστεύω ότι το ένα φέρνει το άλλο και το σήμερα το αύριο.

Ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους αναγνώστες μας;

Αγάπη μόνο… και ελάτε στην παράσταση γιατί κι αυτή έχει φτιαχτεί με πολύ φροντίδα από τη Ρηνιώ Κυριαζή και όλους τους ανθρώπους που την αποτελούν. Είναι μια πολύ όμορφη και ευαίσθητη συνολικά δουλειά που χαίρομαι που είμαι μέρος της και θα ‘ταν καλό να τη δει πολύς κόσμος.

Ταυτότητα της παράστασης & πληροφορίες

Το “Μα” της Ρηνιώς Κυριαζή μιλάει για την πρώτη λέξη, την ελάχιστη δομή της έκφρασης, την πρωταρχική ανάγκη. Μέσα από τα μάτια ενός αυτιστικού ανιχνεύεται το μέσα και το έξω, ο λόγος πριν τον λόγο, η μαγεία και η ομορφιά ενός κόσμου που διεκδικεί την ουσία.

Ο Οδυσσέας λέει μόνο τη λέξη Μα, σ’ αυτό το Μα συμπυκνώνει την έκφρασή του. Το Μα γίνεται το κανάλι της επικοινωνίας με τους γονείς και την έφηβη αδερφή του, ο δρόμος που θα τους οδηγήσει να ακούσουν τις σκέψεις και τις ανάγκες του, καθώς και τις δικές τους. Διαβάστε το δελτίο τύπου…

Συντελεστές

Σκηνοθεσία – Ρηνιώ Κυριαζή
Μουσική – Νίκος Βελιώτης
Σκηνικά – κοστούμια – Δήμητρα Λιάκουρα
Σχεδιασμός φωτισμών – Στέβη Κουτσοθανάση
Κίνηση – Άλκηστις Πολυχρόνη – Βιτόρια Κωτσάλου
Επιστημονικός Σύμβουλος – Νίκος Παγίδας
Ηθοποιοί – Δήμητρα Γκλιάτη, Μιχάλης Κουτσκουδής, Μαρίνα Πανηγυράκη, Γιώργος Φριντζήλας
Βοηθός σκηνοθέτη – Τιγκράν Αμπραμιάν
Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου – Γιάννης Τσούχλος
Φωτογραφίες – Αναστασία Γιαννάκη
Υπεύθυνη επικοινωνίας – Χρύσα Ματσαγκάνη