Από την τηλεοπτική σειρά “Λένη” και “κανείς δεν λέει σ’αγαπώ” στο “καφέ της χαράς” και τέλος στην “ονειρόπαγίδα” μας έχει χαρίσει άπειρες στιγμές τηλεοπτικής, θεατρικής αλλά και κινηματογραφικής παρουσίας. Ο λόγος για τον Γιώργο Καραμίχο, έναν από τους πιο γνωστούς και ταλαντούχους Έλληνες ηθοποιούς. Πολλοί είναι αυτοί που του έχουν αποδώσει το τίτλο του ”ζεν πρεμιέ” και όχι άδικα αφού μέσα από κάθε ρόλο που ενσαρκώνει είτε στην τηλεόραση είτε στον κινηματογράφο η στο θέατρο καταφέρνει να κερδίσει και τους πιο δύσπιστους.

Από το 2012 έχει μετακομίσει στο εξωτερικό και πιο συγκεκριμένα στο Λος Άντζελες. Εκεί διδάσκει ως καθηγητής στη σχολή Στελλα Άντλερ, την τεχνική του πάνω στο αρχαιοελληνικό δράμα και από το 2016 και ιστορία θεάτρου. Ανάλογα με το πρόγραμμά του σκηνοθετεί παραστάσεις ή αναλόγια στα πλαίσια της σχολής. Επίσης τα τελευταία χρόνια τον μισό χρόνο τον περνάει στην Ευρώπη, (Αγγλία) για τις ανάγκες της σειράς “The Durrells”. Πάμε να τον γνωρίσουμε καλύτερα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΑΜΙΧΟΥ  

Είστε απόφοιτος του τμήματος Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου. ‘Έχετε σκεφτεί ποτέ τον εαυτό σας να εργάζεται πάνω σε αυτό;

Κατά κάποιο τρόπο συνεχίζω κι εργάζομαι και σ’ αυτόν τον τομέα. Όταν είσαι ηθοποιός οφείλεις να είσαι πολυεπιστήμονας. Πρέπει να μελετάς όλη την ανθρώπινη συμπεριφορά σε όλο το φυσικό, γνωστικό και συναισθηματικό φάσμα. Καθώς επίσης πρέπει να εξασκείς και την ικανότητά σου να ξεχνάς ή να ακυρώνεις γνώση και αίσθηση που ήδη έχεις αν ο ρόλος αναλώνεται μόνο σε ενστικτώδεις αντιδράσεις. Συγκεκριμένα το τμήμα ιστορίας από το οποίο έχω αποφοιτήσει αποτελεί τεράστιο θησαυρό στον οποίο ανατρέχω κάθε τόσο για να συλλέξω πληροφορίες που αφορούν στους ρόλους μου. Όσο στείρα κι αν ήταν η διαδικασία μάθησης, όπως στα περισσότερα πανεπιστήμια και “σχολεία”, κάτι έχει απομείνει μέσα μου ως οδηγός αναζήτησης.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο και να δώσετε εξετάσεις για την Ανώτερη σχολή δραματικής τέχνης του Εθνικού;

Είχα ανάγκη να ασχοληθώ με κάτι δημιουργικό και ταυτόχρονα με κάτι που θα συνδύαζε λόγο και κίνηση ως μέσο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Ήμουν ιδεαλιστής μικρός. Ήθελα να αλλάξω τον κόσμο και την ιστορία της τέχνης. Κατά βάθος ήθελα όπως όλοι να μάθω να αγαπάω και να αγαπιέμαι καλύτερα κι έτυχε να διαλέξω τον συγκεκριμένο τομέα. Μάλλον γιατί ως ηθοποιός έχεις αρχικά την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να αποκτήσεις την αποδοχή χωρίς να εκτίθεσαι προσωπικά αλλά μέσω κάποιου ρόλου. Στην πορεία βέβαια διαπιστώνεις ότι αν θέλεις να βελτιωθείς, οφείλεις να θέσεις εαυτόν σε κίνδυνο, να πηδήξεις στο κενό κι όποιον πάρει ο χάρος. Το άγνωστο είναι τρομακτικό αλλά και η μόνη ακέραιη οδός για πλήρη ευθυγράμμιση με τη φυσική πορεία του κόσμου. Ακόμη κι αν αποτύχεις, τουλάχιστον υπήρξες ζωντανός.

Θέατρο, σινεμά ή τηλεόραση; Με ποια σειρά θα τα τοποθετούσατε και που “κλίνετε” εσείς περισσότερο;

Κινηματογράφος, τηλεόραση, θέατρο.  Παλιότερα θα έλεγα μόνο Θέατρο και Κινηματογράφο αλλά το τοπίο έχει αλλάξει. Ειδικά στο εξωτερικό όπου ζω η τηλεόραση έχει αποκτήσει ποιότητα κινηματογράφου. Το θέατρο το αγαπώ (περισσότερο ως σκηνοθέτης πια) αλλά είναι πολύ αθλητικό για μένα. Για να βγάλει τα λεφτά της μια παραγωγή θα πρέπει να δοθούν πολλές παραστάσεις κι αυτό έρχεται σε αντίθεση με την αίσθηση ελευθερίας που έχω. Με πιάνει πανικός στην ιδέα ότι πρέπει να είμαι στις επάλξεις για μεγάλο διάστημα. Έχω ανάγκη να μπαίνω στα υπόγεια της συνειδητότητας που και που. Επίσης ποτέ δεν ένιωσα αυτήν την ηδονή του χειροκροτήματος και της υπόκλισης που βλέπω τους ηθοποιούς να νιώθουν στο τέλος της παράστασης. Όταν τελειώνει το έργο -είτε ως ηθοποιός είτε ως θεατής- θέλω να αποτραβηχτώ, να κρυφτώ, να καθαρίσω και να αναλογιστώ τι συνέβη. Είναι ένα γεγονός συλλογικό, όχι ένα προσωπικό επίτευγμα. Μάλλον δεν είμαι αμιγώς ηθοποιός ή παραείμαι δειλός.

Από το 2012 είστε μόνιμος κάτοικος του ΛοςΆντζελες. Πώς είναι η ζωή εκεί και ποια προβλήματα αντιμετωπίσατε στην αρχή; Σκεφτήκατε ποτέ να τα παρατήσετε όλα και να επιστρέψετε στην Ελλάδα;

Κάθε μέρα έθετα και θέτω το ερώτημα αν είμαι ικανοποιημένος όπου βρίσκομαι. Είναι μέρος της ελευθερίας που έλεγα πιο πάνω ότι θέλω να διατηρώ με όποιο τίμημα. Δεν σκέφτομαι την επιστροφή. Ακόμη κι αν γυρίσω στην Ελλάδα για μεγάλο χρονικό διάστημα ή μέχρι το τέλος της ζωής μου θα είναι μια συνέχεια στη διαδρομή, όχι επιστροφή. Και θα συμβεί μέρα μέρα. Χωρίς αποφάσεις και θέσφατα. Ούτως ή άλλως μέσα μου είμαι Έλληνας και θα είμαι. Αυτή είναι η πατρίδα μου, η χαρά μου και το έλκος μου. Όταν έφυγα δεν ήταν εύκολα. Πολλές δυσκολίες. Αρχικά οικονομικές.

Στην πορεία αντιλήφθηκα ότι η ουσιαστική δυσκολία ήταν η διαφορετική αντίληψη. Κουβαλούσα πολύ επικριτικό νου και δεδομένες απόψεις. Επίσης ήμουν βαθιά αντιαμερικάνος επί της ουσίας. Μέχρι που αντιλήφθηκα ότι όλο αυτό το πακέτο ήταν κάτι που μου είχε επιβληθεί από την εκπαίδευσή μου και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που συγχέουν τις πολιτικές με τους ανθρώπους. Μετά από κάποιο διάστημα, διαπίστωσα ότι η Αμερική (και η Καλιφόρνια συγκεκριμένα) είναι ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων δυναμικών με τα καλά και τα κακά τους. Με άπειρες δυνατότητες δημιουργικότητας. Και γι αυτό ζω ακόμη ως επι το πλείστον στο Λος Άντζελες.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με την σχολή Stella Adler;

Αρχικά πήγα στη σχολή της Στέλλα Άντλερ ως φοιτητής- υπότροφος του ιδρύματος Fulbright. Το ίδρυμα Fulbright με επέλεξε ως διακεκριμένο καλλιτέχνη από την Ελλάδα να πάω σε όποια σχολή της Αμερικής ήθελα για μεταπτυχιακές σπουδές έξι μηνών. Δύο μήνες αφότου άρχισα τις σπουδές μου εκεί μου έδωσαν υποτροφία και από την ίδια την σχολή καθώς και τη δυνατότητα να παίξω ως ηθοποιός στο θέατρο της Στέλλα Άντλερ και να δώσω σεμινάρια με την τεχνική που είχα αναπτύξει και δίδασκα επί χρόνια στην Ελλάδα.

Πριν τελειώσω τις σπουδές μου εκεί, ο διευθυντής και το συμβούλιο μου πρότειναν τη θέση τακτικού καθηγητή στη σχολή. Κι έτσι διδάσκω την τεχνική μου εφαρμοσμένη στο αρχαιοελληνικό δράμα -παρεμπιπτόντως είναι η πρώτη φορά που διδάσκεται τακτικά αρχαιοελληνικό δράμα σε κάποια από τις επιφανείς σχολές της Αμερικής – και από πέρυσι διδάσκω και ιστορία θεάτρου. Και ανάλογα με το πρόγραμμά μου, σκηνοθετώ παραστάσεις ή αναλόγια στα πλαίσια της σχολής. Με άλλα λόγια χρωστώ τα πάντα στο ίδρυμα Fulbright και στη σχολή της Στέλλα Άντλερ.

Σας παρακολουθούμε μέσα από την ξένη σειρά “The Durrells”. Πώς είναι να συνεργάζεσαι με ξένους ηθοποιούς; Υπάρχουν αισθητές διαφορές συγκριτικά με τους Έλληνες συναδέλφους σας;

Η διαφορά δεν είναι τόσο στους ηθοποιούς όσο στην παραγωγή. Υπάρχουν και έξω καλοί και κακοί ηθοποιοί -ως συμπεριφορά ή αποτέλεσμα – όπως υπάρχουν και στην Ελλάδα. Η ξένη παραγωγή δεν σε αφήνει να γκρινιάξεις ή να παραιτηθείς δημιουργικά γιατί φροντίζει να σου εξασφαλίζει τα αυτονόητα ώστε να κάνεις τη δουλειά σου. Στην Ελλάδα ένας ηθοποιός πρέπει να είναι και δικηγόρος του εαυτού του, ατζέντης, λογιστής, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, οδηγός, γιατρός, ψυχολόγος και και και…

Στο τέλος ο Έλληνας ηθοποιός αν δεν καταλήξει στα αντικαταθλιπτικά, καταλήγει με ένα τεράστιο Εγώ γιατί αλλιώς απλώς δεν επιβιώνει. Και γι αυτό υπάρχουν ελάχιστοι τυχεροί (;) που δουλεύουν στις ελάχιστες συνεπείς θεατρικές παραγωγές που έχουν απομείνει και όλοι οι υπόλοιποι αγωνιούν και παρακαλούν να αποδείξουν ότι αξίζουν ένα ρόλο σε ό,τι κάτσει. Η αγωνία της εσωτερικής αναζήτησης και της κοινωνικής αναγνώρισης είναι η ίδια στους ξένους και στους Έλληνες ηθοποιούς, η πρακτική διαφέρει. Όταν όλα είναι οργανωμένα απ’ έξω, ο δρόμος που σου μένει να εστιάσεις είναι μέσα. Και γι αυτό συνήθως οι ξένοι παίζουν πιο εσωτερικά και ανθρώπινα. Επειδή έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν.

Πως πήραν τα οικεία σας πρόσωπα την απόφαση σας αυτή να φύγετε στο εξωτερικό;

Ακόμη αναζητούμε τις δυναμικές της απόστασης. Βοηθάει το γεγονός ότι περνάω σχεδόν το μισό χρόνο τα τελευταία τρία χρόνια στην Ευρώπη λόγω των “The Durrells”.

‘Έχετε δεθεί με κάποια από τις δουλειές που κάνατε; Αν ναι ποια ήταν αυτή;

Σχεδόν με όλες τις δουλειές μου έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Κάθε τόσο με επισκέπτονται στον ξύπνιο ή στον ύπνο μου αισθήσεις, ατάκες και αντιδράσεις των ρόλων μου. Είναι ανθρώπινα πλάσματα που είτε έχω αγαπήσει, αδικήσει, τιμήσει ή προδώσει και έρχονται να ζητήσουν τα ρέστα ή να μου κάνουν παρέα σε εύκολες και δύσκολες στιγμές. Θα ξεχώριζα τις δουλειές μου στο θέατρο Τέχνης και τις ταινίες του Πάνου Καρκανεβάτου όπως επίσης και τις περισσότερες από τις παραστάσεις που έχω σκηνοθετήσει (με ιδιαίτερη αδυναμία στον Συμβολαιογράφο, στον Κύκλο, στο Μέχρι να μας χωρίσει ο Θάνατος και στο Θυμάσαι πώς μύριζαν οι Μανώλιες στη Νικαράγουα;). Έρχονται πιο συχνά στον ξύπνιο μου.

Θα αποτρέπατε κάποιον νέο να ασχοληθεί με την υποκριτική εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης που βιώνει η χώρα μας και έχει ως επακόλουθο την μείωση των Ελληνικών παραγωγών;

Δεν αποτρέπονται οι νέοι από τίποτε που πραγματικά θέλουν να κάνουν. Ούτε οι παλιοί άλλωστε. Και η τάση μου γενικώς είναι να μην είμαι παρεμβατικός. Ο καθένας είναι μοναδικός και αξίζει την επαφή με τη μοναδικότητά του.

Πώς θα βλέπατε τον εαυτό σας σε  περίπου δέκα χρόνια από τώρα; Υπάρχει ως σκέψη η επιστροφή σας στη Ελλάδα;

Εν οιδα, ότι ουδέν οιδα. Εύχομαι ευτυχισμένος με ό,τι κάνω.

Θα επιθυμούσατε τα παιδιά σας να ασχοληθούν με τον χώρο της υποκριτικής;

Εύχομαι επίσης να είναι ευτυχισμένα με ό,τι ασχοληθούν. Θα είμαι πάντα υποστηρικτικός. Με όσο φως και σκοτάδι κι αν διαθέτει η πατρική αγάπη.

Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;

Συνεχίζουμε τα γυρίσματα του τρίτου κύκλου των “Durrells”. Από Οκτώβρη αρχίζω πάλι τα μαθήματα στη σχολή της Στέλλα Άντλερ και συζητάω για άλλες δυο δουλειές που δεν είναι ακόμη ανακοινώσιμες. Μου αρέσει όταν μιλάω να είναι μόνο για δουλειές που έχω κάνει οπότε θα σας ενημερώσω αφότου έχουν ολοκληρωθεί.

Ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους νέους μέσα από το YoungPeople;

Να μη φοβούνται να εξερευνούν και να εκφράζουν τη σκιά τους. Όταν θέλουμε μόνο ή κυρίως να είμαστε αρεστοί στους άλλους, χάνουμε την ακεραιότητά μας και τη δυνατότητα να συνδεθούμε πλήρως με το εν δυνάμει μας. Θα συνιστούσα στους νέους (και στους αέναους νέους) τρία βιβλία για το καλοκαίρι. “Συναντήσεις με Αξιοσημείωτους Ανθρώπους” του Γκουρτζίεφ, “Το Ταο και η Φυσική” του Κάπρα και “Οι Επτά Πνευματικοί Δρόμοι της Επιτυχίας” του Τσόπρα. Καλές βουτιές!!!

Σημείωση: Για την ολοκλήρωση της συνέντευξης του Γιώργου Καραμίχου στο Young People συνεργάστηκαν: Στην επιμέλεια η ομάδα Έκφρασης και Υλοποίησης ενώ στην σύνταξη των ερωτήσεων η Τέτη Μαδιά. Ευχαριστούμε τον Κ. Γιώργο Καραμίχο για την πραγματοποίηση της συνέντευξης.