Η έξοδος από ουσιαστικό γένους θηλυκού στην καθημερινή της μορφή, συναντάται και ως επίθεση στα θηλυκού γένους άτομα σήμερα. Αν έχεις την τύχη να είσαι γυναίκα, δυστυχώς, στις επόμενες γραμμές υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να δεις τον εαυτό σου. Τα παρακάτω περιστατικά, όχι μόνο δεν είναι ξένα, αλλά είναι τόσο οικεία, που θα έλεγε κανείς ότι αποτελούν και κομμάτι της ζωής σου- σαν να μην ξέρεις πώς να ζεις χωρίς αυτά. Τι σημαίνει όμως, το να μένεις σε μια μεγάλη πόλη και να κυκλοφορείς σε αυτή;

Σημαίνει να φοβάσαι:

Φοβάσαι να γυρίσεις μόνη σπίτι, γιατί δεν ξέρεις ποτέ, σε ποια γωνία θα κρύβεται εκείνο το αρρωστημένο μυαλό, που θα αποφασίσει παρά τη θέλησή σου, να σε βλάψει. Φοβάσαι και αλλάζεις τη διαδρομή γυρνώντας σπίτι, επιλέγοντας κεντρικούς και όσο το δυνατόν πιο πολυσύχναστους δρόμους. Φοβάσαι, γιατί κάποιος σε ακολουθεί κι εσύ αλλάζεις πεζοδρόμια για να του ξεφύγεις. Φοβάσαι, μπαίνοντας σε ταξί και στέλνεις πινακίδες και στοιχεία στην κολλητή σου σε μήνυμα.

Σημαίνει να είσαι πάντα σε ετοιμότητα:

• Να κοιτάς πίσω, μπροστά, δεξιά κι αριστερά ταυτόχρονα.
• Να κρατάς σφιχτά το κινητό, έτοιμη για να καλέσεις κάποιον αν χρειαστεί ή/και τα κλειδιά σου, για να είσαι έτοιμη να αμυνθείς.
• Να περπατάς πιο γρήγορα αν αισθάνεσαι πως κάποιος σε ακολουθεί.
• Να σταματάς δήθεν τάχα πως στέλνεις ένα μήνυμα ή πως παρατηρείς κάτι, ώστε να δεις αν θα σε προσπεράσει και κρατάς την ανάσα σου μέχρι να το κάνει.

Σημαίνει να αηδιάζεις:

• Κυρίως με τις χυδαιότητες που ακούς στον δρόμο, επειδή έτυχε να βάλεις ένα φόρεμα, ένα σορτς ή κι ένα μακρύ κολλητό παντελόνι.
• Με τις χειρονομίες.
• Με το αρρωστημένο μυαλό, που δεν λογαριάζει την ψυχή που έχει απέναντί του.
• Με την κοινωνία, που σφυρίζει συνεχώς αδιάφορα.

Είμαστε όλες στην ίδια θέση χειμώνα – καλοκαίρι και μέρα – νύχτα. Η κοινωνία, μοιάζει πιο σαπισμένη από ποτέ κι εσύ… Εσύ φοράς την κολώνια σου, το χαμόγελό σου και είσαι πάντα έτοιμη… κι ας αισθάνεσαι υπερβολική κάποιες φορές. Η έξοδος είναι γένους θηλυκού. Είναι δικαίωμα θηλυκού, όπως κι η ασφάλεια. Ο φόβος είναι γένους αρσενικού και δεν ταιριάζει σε καμιά μας.

---

Χάλασε η φάση.

Η αγάπη ήξερα πως δεν σκοτώνει, δεν οπλίζει κανένα χέρι, δεν χτυπάει, δεν πονάει, δεν δολοφονεί. Πόσο χάλασε θεέ μου; Ποια τέρατα χρησιμοποιούν το όνομά της για να εγκληματήσουν; Ποια κοινωνία τα υποθάλπει; Δεν προλαβαίνουμε να συνέλθουμε από το ένα χτύπημα και πάμε αμέσως στο επόμενο.

Η Γαρυφαλλιά, η Καρολάιν, η Κωνσταντίνα, η Ελένη, η…η… η λίστα των γυναικοκτονιών μακριά, μεγάλη αντί μηδενική.

Σαν πολλές κακές στιγμές να μαζεύτηκαν.

Η απουσία των κοριτσιών αυτών, ουρλιάζει απεγνωσμένα στοιχειώνοντας την κοινωνία, η οποία τρώει αλλεπάλληλα χαστούκια κι ακόμα δεν υψώνει ασπίδα προστασίας στα μέλη της. ΚΑΜΙΑ τους δεν έπρεπε να ακολουθήσει την προήγουμενη.

ΚΑΜΙΑ δεν πρέπει να είναι η επόμενη. Δεν αρκεί να σκέφτεσαι ότι μία από αυτές τις κοπέλες θα μπορούσε να είναι κόρη σου. Απέκλεισε το ενδεχόμενο να είναι ο γιος σου σαν τα κτήνη, που τους αφαίρεσαν τις ζωές.

Χθες ήταν εκείνες, που ίσως να μην γνώριζες. Αύριο θα είναι δίπλα μας, γύρω μας, κοντά μας, στο σπίτι μας, αν όλος αυτός ο εφιάλτης συνεχιστεί.

Η έμφυλη βία υπάρχει.

Είναι εδώ και φωνάζει δυνατά παρούσα.

Δεν γίνεται να κλείνουμε τα αυτιά μας. Δεν αντέχεται να γεμίζουν τα απουσιολόγια.

Χάλασε η φάση. Χάθηκε η ανθρωπιά, η ενσυναίσθηση, ο σεβασμός.

Μην ανέχεστε τη βία.

Φύγετε από τους χειριστικούς, τους εγωπαθείς, από τους κακοποιητικούς συντρόφους σας. Κάλεσε στο 15900 ή την αστυνομία. Ζήτα βοήθεια. Φύγε. Τρέξε μακριά. Μην κάτσεις ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω. Σε καμία δεν αξίζει αυτή η συμπεριφορά.

ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ Σώπασε πια.

Όταν μιλάς, κρύβεις το δήθεν φως τους.

Ξεσκεπάζεις απροκάλυπτα το βαθύ σκοτάδι τους.

Σώπασε.

Όταν ανοίγουν στόματα, ζητάνε οι θύτες σεβασμό.
Μονάχα όταν κατεβάζει το κεφάλι τους άρρωστες ιδέες τον ξεχνάνε.

Σώπασε.

Τους ξεβολεύεις όταν μιλάς, τους φοβίζεις, τους καθαιρείς.

Ξεσηκώνεις θύελλες στα μέσα.

Σώπασε πια. Θα βρεθεί κάποιος άλλος στη θέση σου αργά ή γρήγορα.

Να σωθεί; Να σωθείς; Κανείς δεν ξέρει…

Σώπασε. Άλλο μην κλαις, μην φοβάσαι, μην υπομένεις.
Την αλήθεια σου κρυφή μην την κρατάς.

Σώπασε.

Τώρα μπορείς να αντικαταστήσεις τη λέξη «σώπασε» με τη λέξη «φώναξε» και να το διαβάσεις ξανά.

---

Τραύματα βαθιά και ανομολόγητα

Η κακοποίηση και η βία, δεν είναι μόδα της εποχής. Δεν έχουν φύλο, ηλικία, μήτε χρώμα. Δεν έχουν σωστό timing, ούτε βγαίνουν στο φως με το που συμβαίνουν. Δεν υπάρχει το «γιατί τώρα» για μια τραυματισμένη ψυχή να μοιραστεί τα ανομολόγητά της. Οι πληγές είναι βαθιές, νωπές και ξάγρυπνες. Ζωντανεύουν μπροστά στο άκουσμα μιας είδησης, σ’ ένα άγγιγμα, σε μια μνήμη. Είναι χαραγμένες κι ανεξίτηλα ζωγραφισμένες επάνω στο δέρμα, στις ψυχές και στο νου όσων τις έζησαν.

Τις συναντάς σε γήπεδα, σκηνές, γραφεία, σπίτια, τάξεις κι όλων των λογιών τους χώρους. Δεν είναι ξένο το θέμα όσο κι αν προσποιείται η κοινωνία πως είναι αόρατο. Παρ’ όλα αυτά, τα στόματα σιωπούν, τα μάτια κλείνουν κι οι κλειστές πόρτες αφουγκράζονται όλα εκείνα τα ουρλιαχτά της απόγνωσης, την ίδια στιγμή που οι θύτες, σφυρίζουν περήφανα και περπατούν ανάμεσα μας.

Γιατί Τώρα;

Γιατί τώρα; Γιατί τώρα είμαστε πολλές, είμαστε πολλοί. Τώρα ακουγόμαστε κι ας αργήσαμε να φωνάξουμε την αλήθεια μας. Τώρα είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον. Κάθε θαρραλέα παραδοχή, είναι σαν ένας κρίκος στην αλυσίδα που σιγά σιγά φτιάχνουμε και ορθώνουμε το ανάστημά μας απέναντι στην κακοποίηση. Οι πληγές δεν θα κλείσουν, δεν θα γιατρευτούν, μα τουλάχιστον δεν θ’ ανοίξουν άλλες καινούριες.

Γιατί τώρα; Γιατί ο χρόνος της σιωπής είναι ο χειρότερος εχθρός. Σε τρώει, σε αλλοτριώνει, σε διαλύει στιγμή με τη στιγμή. Δεν μιλάς. Γιατί στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής σου σε χλεύασαν, σου είπαν ότι θέλουν αποδείξεις, δεν σε πίστεψαν, σε έδιωξαν. Δεν μιλάς, γιατί πίστευες ότι μπορούσες να το είχες αποφύγει ή να είχες αντιδράσει καλύτερα. Δεν μιλάς, γιατί δεν είσαι έτοιμος να του δώσεις σάρκα και οστά ξανά, να το κοιτάξεις στα μάτια, να το ξορκίσεις.

ΤΩΡΑ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. ΤΩΡΑ ΜΑΣ ΤΡΕΜΟΥΝ ΑΥΤΟΙ. ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ; ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ