Η Στέλλα Πετρίδου αποτελεί ένα σπάνιο παράδειγμα δημιουργού που ισορροπεί με αξιοσημείωτη επιτυχία σε δύο κόσμους φαινομενικά εκ διαμέτρου αντίθετους: τον αυστηρό και πειθαρχημένο της επαγγελματικής της ζωής και τον ελεύθερο, ρομαντικό της τέχνης, έχοντας στο ενεργητικό της δεκατρείς ποιητικές συλλογές, δύο μυθιστορήματα και δύο παραμύθια.

Η διττή αυτή ιδιότητα, όπως εξηγεί, δεν αποτελεί εμπόδιο, αλλά πηγή ενέργειας, καθώς η οργανωτικότητα της επαγγελματικής της βάσης λειτουργεί ως ευεργετική δύναμη για την παραγωγικότητα της γραφής της. Μέσα από την ψυχή ενός ανθρώπου που παραμένει «ρομαντική και ευαίσθητη από επιλογή», η κ. Πετρίδου καταφέρνει να διατηρεί την αφοσίωση και τη συνέπεια σε ό,τι καταπιάνεται.

Η πρόσφατη ποιητική της συλλογή, «Παντούμ», έρχεται να επιβεβαιώσει τη δέσμευσή της στον πειραματισμό και την ποιοτική γραφή. Η επιλογή της συγκεκριμένης εξωτικής ποιητικής φόρμας από τη Μαλαισία, με τους αυστηρούς κανόνες επανάληψης και δομής, αποτελεί μια πρόκληση που λίγοι Έλληνες δημιουργοί έχουν τολμήσει.

Στη συνέντευξή μας, η Στέλλα Πετρίδου ανοίγει τα χαρτιά της, μιλά για το βαρύ φορτίο που σηκώνει ο λογοτέχνης στην ελληνική περιφέρεια ως Πρόεδρος της Ένωσης Λογοτεχνών Αιγαίου, και αποκαλύπτει τη φιλοσοφική αλήθεια που κρύβεται πίσω από την πλεκτή ρίμα του Παντούμ: την αναγκαιότητα της αρμονικής συνύπαρξης ανάμεσα σε συναίσθημα και λογική.

Η συνέντευξη με την ποιήτρια Στέλλα Πετρίδου

Αυτή η πειθαρχία λοιπόν κι αυτή η αυστηρότητα της δουλειάς εμένα προσωπικά με έχουν ευεργετήσει και στη συγγραφική μου πορεία, καθώς με βοήθησαν και εξακολουθούν να με βοηθούν, ώστε να είμαι πάντα πολύ προσεκτική και απόλυτα αφοσιωμένη και προσηλωμένη σε αυτό με το οποίο καταπιάνομαι κάθε φορά, αλλά και να έχω πάντα το επιθυμητό αποτέλεσμα στα έργα μου, που ικανοποιεί πρωτίστως εμένα και ενδεχομένως τους αναγνώστες στους οποίους κι απευθύνομαι μετά την ολοκλήρωση και την έκδοσή τους. 

Κατάγεσαι από τη Λέσβο. Πόσο επηρεάζει η αιγαιοπελαγίτικη καταγωγή σου τη γραφή σου, τον ρυθμό των στίχων σου και την οπτική με την οποία βλέπεις τον κόσμο;

Πάρα πολύ. Το μπλε της θάλασσας, το γαλάζιο του ουρανού, το πράσινο της φύσης, το καφέ ή το λευκό των βουνών, το ζωικό βασίλειο και η αίσθηση της εξοχής με ό,τι όλα αυτά συνεπάγονται, αλλά και η πιο στενή σχέση των ανθρώπων μεταξύ τους, η ανεμελιά και η χαλαρότητα του τρόπου ζωής στο νησί σε αντιδιαστολή με το άγχος και την τρέλα της μεγαλούπολης εμένα προσωπικά λειτούργησαν και λειτουργούν θετικά και ενθαρρυντικά στη συγγραφική μου δραστηριότητα.

Σε συνδυασμό βέβαια και με τη μεγάλη πνευματική παράδοση του τόπου μας, την πολύ μεγάλη επίσης επιρροή της μουσικής στη ζωή μας επηρεάζεται ακόμα περισσότερο ο τρόπος γραφής μου, ενισχύεται ο εσωτερικός μου ρυθμός, διευρύνεται η οπτική με την οποία βλέπω τον κόσμο γύρω μου κι όλα αυτά σχεδόν αυθόρμητα μεταφέρονται στο έργο μου.

Εκτός από τη γραφή, έχεις κυκλοφορήσει πέντε προσωπικά μουσικά άλμπουμ. Πώς λειτουργεί ο ήχος σε σχέση με τη λέξη για σένα; Λειτουργεί η μουσική ως διέξοδος όταν η ποίηση δεν είναι αρκετή, ή είναι δύο παράλληλες γλώσσες;

Για μένα η ποίηση συγκεκριμένα και η μουσική είναι ένας δρόμος και μοναδικός. Μεγάλωσα με την ποίηση στη ζωή μου, όπως μεγάλωσα και με τη μουσική. Υπηρετώντας με πάθος, μεράκι και πολλή αγάπη τον έμμετρο λόγο, λογικό και επόμενο είναι να ακούω ασυναίσθητα τον ρυθμό στους στίχους μου και σχεδόν ταυτόχρονα να τον τραγουδώ.

Σαφώς και η μία τέχνη συμπληρώνει την άλλη, όχι όμως επειδή η μία ή η άλλη αδυνατεί να φέρει εις πέρας την αποστολή της, αλλά επειδή η αρμονική συνύπαρξη αυτών των δύο εμένα προσωπικά μου προκαλεί ακόμα πιο ευχάριστα συναισθήματα που δυναμώνουν αισθητά εντός μου όταν το αποτέλεσμα της συνύπαρξης αυτής είναι ξεχωριστό.

Ως ιδρυτικό μέλος και Πρόεδρος της Ένωσης Λογοτεχνών Αιγαίου, ποιο πιστεύεις ότι είναι το βαρύτερο φορτίο που σηκώνει σήμερα ο λογοτέχνης στην ελληνική περιφέρεια;

Δυστυχώς, ο λογοτέχνης της ελληνικής περιφέρειας είναι λίγο παραγκωνισμένος. Σπάνια ακούγεται η φωνή του παραέξω κι αυτό γιατί η απόσταση και η αδυναμία της συχνής μετακίνησής του στο κέντρο για την προώθηση του έργου και της κατ’ ιδίαν επαφής του με το αναγνωστικό του κοινό λειτουργούν αποθαρρυντικά.

Αυτό θεωρώ ότι είναι το βαρύτερο φορτίο που σηκώνει σήμερα, το γεγονός δηλαδή ότι πρέπει να καταβάλει μεγαλύτερη προσπάθεια σε σχέση με τον λογοτέχνη του κέντρου για να ακουστεί το όνομά του κι έπειτα να διαβαστεί από περισσότερους το έργο του.

Ποιο είναι το πιο δύσκολο στάδιο για σένα στη δημιουργική διαδικασία: Η πρώτη σπίθα της ιδέας ή η τελική ολοκλήρωση και η αποδέσμευση του έργου προς τον κόσμο;

Το πιο δύσκολο στάδιο για μένα και θεωρώ ότι το ίδιο ισχύει για όλους τους δημιουργούς είναι η επιμέλεια και η διόρθωση του κειμένου πριν αυτό φύγει προς έλεγχο και έγκριση στον εκδοτικό οίκο. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το κείμενο θα λάβει επαγγελματική επιμέλεια στη συνέχεια, ο δημιουργός οφείλει να το επιμεληθεί πρώτα απ’ όλους ο ίδιος, ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος της πιθανής απόρριψής του με την αιτιολογία ότι είναι πρόχειρα γραμμένο.

Το χρονικό διάστημα που απαιτείται για τη διόρθωση και την επιμέλεια είναι σαφέστατα πολύ μεγαλύτερο από την αρχική συγγραφή του κειμένου και φυσικά είναι το δυσκολότερο στάδιο της δημιουργικής διαδικασίας, καθώς δεν πρωταγωνιστεί τόσο η δημιουργικότητα όσο οι φιλολογικές γνώσεις του καθενός.

Ωστόσο, θεωρώ ότι προσπάθησα αρκετά και κατάφερα τελικά να φέρω το επιθυμητό για μένα αποτέλεσμα, ακόμα κι αν θεματολογικά επεκτάθηκα αρκετά παραπάνω στα ποιήματά μου μιλώντας για πολύ σοβαρά θέματα που απασχολούν σήμερα τον άνθρωπο και τον φέρνουν συχνά προ των ευθυνών του.

Αυτό που με γοήτευσε στην τεχνική του παντούμ ήταν οπωσδήποτε η ομορφιά της επανάληψης και ο ρυθμός του μέτρου, που στην ουσία καθιστούν την ανάγνωσή του πιο ευχάριστη. Ο τραγουδιστός τρόπος της απαγγελίας είναι αισθητός σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι αν το ποίημα είναι μικρό ή μεγάλο.

Δική μου επιλογή ήταν να γράψω πολύστροφα ποιήματα, των οκτώ στροφών για την ακρίβεια για τα είκοσι εννέα από αυτά και ένα των εννέα στροφών, καθώς η πρόκληση για μένα ήταν από την αρχή αυτή, να είναι ομοιόμορφα όχι μόνο ως προς τους κανόνες που τα διέπουν, αλλά και ως προς την έκτασή τους μέσα στο βιβλίο.

Η φόρμα του παντούμ χαρακτηρίζεται από πλεκτή ρίμα. Πώς σε βοηθά αυτή η δομή επανάληψης να αποδώσεις το κεντρικό θέμα του βιβλίου, τον άνθρωπο, τις αντιφάσεις του και τη διαμάχη ανάμεσα σε συναίσθημα και λογική;

Δεδομένου ότι μου αρέσει ο έμμετρος λόγος και η ρίμα, άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνομαι με αυτά, είναι για μένα ένας τρόπος γραφής αρκετά συνηθισμένος και οικείος. Αυτό που με δυσκόλεψε παρόλ’ αυτά ήταν το γεγονός ότι έπρεπε σε κάθε στροφή των ποιημάτων μου να φιλοξενήσω δύο παράλληλες και διαφορετικές ιστορίες μεταξύ τους και έπειτα τις ιστορίες αυτές να τις φτάσω αρμονικά μέχρι το τέλος της αφήγησης, με την προσδοκία της ένωσής τους.

Η επανάληψη των στίχων οπωσδήποτε βοηθά στην κατανόηση των όσων αναφέρονται στο κάθε ποίημα, είναι όμως και ένας έξυπνος τρόπος να συνεχίσει η παράλληλη και αρμονική εξέλιξη της αφήγησης των δύο ιστοριών χωρίς φαινομενικά η μία να επηρεάζει την άλλη, παρά μόνο στο τέλος που προκύπτει η ουσιαστική ένωσή τους.

Η ένωση αυτή επισημαίνει το γεγονός ότι τίποτα τελικά δε λειτουργεί αυτόνομα, πόσο μάλλον το συναίσθημα του ανθρώπου όταν αυτό επηρεάζεται σημαντικά από τα διάφορα συμβάντα που συμβαίνουν γύρω του και στοχεύουν στη αξιοποίηση της λογικής του ικανότητας για την κατανόησή τους.

Αυτό με δυο λόγια επιδιώκω να κατανοήσει κι ο αναγνώστης αυτού του βιβλίου και θεωρώ ότι με την επανάληψη που είναι και η προϋπόθεση για τη συγγραφή ενός παντούμ με βοήθησε αρκετά ώστε να τα καταφέρω.

Το δείγμα από το ποίημα «Προσδοκίες» εστιάζει στη διάψευση της παιδικής αθωότητας από τις «κακίες του κόσμου». Πώς συνδυάζεις στην ποίησή σου τον προσωπικό – ερωτικό τόνο με τον συμβολικό – διδακτικό σχολιασμό της ανθρώπινης φύσης;

Το παντούμ, πέρα από ερωτικό, έχει και συμβολικό – διδακτικό χαρακτήρα. Ήταν χρέος μου λοιπόν υπηρετώντας τη φόρμα του παντούμ να επιχειρήσω να εντάξω στη θεματική μου, πέρα από ερωτικά ποιήματα, και ποιήματα που έχουν κάτι βαθύτερο να πουν και να εννοήσουν.

Αυτά τα ποιήματα αποτελούν ξεκάθαρα τροφή για βαθύτερη σκέψη και προβληματισμό και στοχεύουν στην ευαισθητοποίηση του αναγνώστη, στην αφύπνισή του από τον λήθαρχο της απραξίας του, στη συνειδητοποίηση των όσων συμβαίνουν γύρω του, στην τόλμη του για αλλαγή όσων θεωρεί ότι τον αδικούν ή τον αφήνουν πίσω εξελικτικά.

Στο συγκεκριμένο ποίημα η σκέψη εστιάζει στη σημαντικότητα του τώρα και στην ανατροπή όλων όσων το παρελθόν διέψευσε σταδιακά, είτε από τα δικά μας λάθη είτε όχι. Ακόμα μπορούμε να ορίσουμε τη ζωή μας, αφήνει να εννοηθεί, με πείσμα κι ανδρεία, με τόλμη, θάρρος και θράσος, αποδιώχνοντας από πάνω μας όλους τους κανόνες και τα πρέπει που ρίζωσαν βαθιά μέσα μας με τα χρόνια μετατρέποντάς μας από αισιόδοξα πλάσματα σε άβουλα όντα, ασήμαντα και φοβισμένα.

Η αίσθηση ότι ποτέ δεν είναι αργά να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, αυτά που κάποτε κάναμε όταν ήμασταν παιδιά κι αυτά που σκοτείνιασαν κατά το μεγάλωμά μας την ορμή μας, είναι η διδαχή που προκύπτει στο τέλος ως μια προτροπή αφύπνισης και ουσιαστικής αλλαγής για το καλό του ανθρώπου.

Αυτό, βέβαια, συμβαίνει όχι μόνο στο ποίημα «Προσδοκίες», αλλά και σε πολλά άλλα, καθώς στόχος μου είναι να διατηρηθεί η ελπίδα στον άνθρωπο ότι μπορεί να βελτιώσει τη ζωή του και να επιδιώξει την προσωπική του ευτυχία, όποια κι αν είναι αυτή.

Αυτή είναι η προσδοκία μου και αυτή η ευχή μου. Να αποτελέσει αυτό το «παράθυρο» που, όταν ανοίξει διάπλατα, θα δείξει σε ποιητές και αναγνώστες όλη την ομορφιά της έμμετρης ποίησης, που δυστυχώς στις μέρες μας έχει τεθεί στο περιθώριο.

Ποια είναι η γνώμη σου για το σύγχρονο ελληνικό εκδοτικό τοπίο; Υπάρχει χώρος για ποιοτικούς και απαιτητικούς πειραματισμούς όπως το Παντούμ;

Η μεγάλη εκδοτική παραγωγή στη χώρα μας έρχεται, δυστυχώς, σε αντιδιαστολή με το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού, το οποίο αριθμητικά είναι πολύ μικρό σε σχέση με τον πληθυσμό μας. Αν θεωρήσουμε ότι από αυτό το κοινό ελάχιστοι διαβάζουν ποίηση και ακόμα πιο λίγοι έμμετρη ποίηση, καταλαβαίνετε ότι η προσδοκία μου ως δημιουργός δεν είναι μεγάλη.

Αυτό, βέβαια, δε με αποτρέπει σε καμία περίπτωση να ασχοληθώ με αυτό που αγαπώ και που θεωρώ ότι είναι σημαντικό για πολλούς λόγους. Το γεγονός ότι στη μέχρι τώρα συγγραφική μου πορεία έχω υπηρετήσει πολύ σπάνιες μορφές ποίησης, όπως τα χαϊκού, τα τάνκα, τα ροντέλα, τα τριολέτα, τα σονέτα, τα λίμερικ και πρόσφατα τα παντούμ, δίνοντας την ευκαιρία έστω και σε λίγους, τους πραγματικούς λάτρεις της έμμετρης ποίησης, να τις γνωρίσουν και να εμπνευστούν από αυτές, είναι για μένα σημαντικό επίτευγμα.

Η έμμετρη ποίηση δεν πρέπει να χαθεί, γιατί αυτή είναι η ιστορία μας και ο πολιτισμός μας. Αν χάσουμε την ιστορία μας χάνουμε ταυτόχρονα και την ταυτότητά μας. Οπότε, για μένα, η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ξεκάθαρα ναι. Υπάρχει χώρος για όλους και θα υπάρχει για πάντα.

Έχεις ασχοληθεί τόσο με την ποίηση όσο και με την πεζογραφία. Πότε νιώθεις ότι ένα συναίσθημα ή μια ιδέα απαιτεί την συμπύκνωση του στίχου και πότε τη μακροπνοή της αφήγησης;

Η ποίηση είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την πεζογραφία. Είναι αποτύπωση στιγμών, τις περισσότερες φορές προσωπικών, αληθινών συναισθημάτων, σκέψεων κι εμπειριών. Η ενασχόληση μαζί της πηγάζει από τη βαθύτερη ανάγκη του γράφοντος για εξομολόγηση, για απελευθέρωση των όσων κατακλύζουν το μέσα του και το βαραίνουν ψυχικά και που αποζητούν με κάποιον τρόπο την εξωτερίκευση και το μοίρασμα.

Η πεζογραφία από την άλλη είναι κάτι διαφορετικό. Δεν απαιτεί την αλήθεια οπωσδήποτε ούτε την αυθόρμητη αποτύπωσή της. Αρκείται στη δύναμη της φαντασίας και της ικανότητας του δημιουργού να πλάσει ιστορίες αληθοφανείς, που θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη και θα τον καθηλώσουν. Οπότε, για μένα προσωπικά, η επιλογή του να ασχοληθώ με την πεζογραφία δεν προήλθε από την ανάγκη μου να μιλήσω για μένα και τα βιώματά μου, όσο από την επιθυμία μου να προκαλέσω τη φαντασία μου να πλάσει τις δικές της ιστορίες και να τις παρουσιάσει έπειτα ολοκληρωμένες στο αναγνωστικό κοινό.

Στην πεζογραφία δεν απαιτείται φυσικά η συμπύκνωση του λόγου και γι’ αυτό ο λόγος είναι πιο πλατειασμένος, πιο περιγραφικός. Ωστόσο, και σ’ αυτή τη συγγραφική διαδικασία χρειάζεται αυστηρή επιμέλεια και προσοχή, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην ποίηση.

Ποια πιστεύεις ότι είναι η πιο δυνατή ποιότητα του χαρακτήρα σου που σε βοήθησε να επιτύχεις σε τόσο διαφορετικούς τομείς;

Είμαι πεισματάρα. Λατρεύω τον λόγο σε όλες τις μορφές του και γι’ αυτό δε σταματώ ποτέ να γράφω και να δημιουργώ. Δε γνωρίζω αν θεωρούμαι επιτυχημένη συγγραφέας, αυτό θα το αποδείξει ο χρόνος. Γνωρίζω, όμως, ότι προσπαθώ πολύ και ασχολούμαι πάντα με αυτό που αγαπώ περισσότερο και το γεγονός ότι τα καταφέρνω καλά με κάνει ευτυχισμένη.

Εάν χρειαζόταν να συνοψίσεις τη φιλοσοφία σου σε ένα τρίστιχο ή ένα απόφθεγμα από το έργο σου, ποιο θα ήταν αυτό;

Θα σας απαντήσω με ένα δικό μου χαϊκού από την ποιητική μου συλλογή «Ανυπόταχτες σκέψεις, 151 χαϊκού».

Επιτυχία.

Ποτέ δε χαρίζομαι

και πολεμάω.

Ως δημιουργός και αρχισυντάκτρια του περιοδικού Texnes OnLine, πώς βλέπεις τη σχέση της ψηφιακής εποχής με την τέχνη; Είναι τα ηλεκτρονικά μέσα, τελικά, βοηθητικά ή παγίδα για τη λογοτεχνία;

Η ψηφιακή εποχή βοηθά σημαντικά τους υπηρέτες της λογοτεχνίας να προωθήσουν το έργο τους και να αποκτήσουν μέσω των δημοσιεύσεων μεγαλύτερο αναγνωστικό κοινό. Αυτό είναι αποδεκτό και θεμιτό.

Το γεγονός, όμως, ότι προβάλλονται συνεχώς συγκεκριμένα βιβλία και συγκεκριμένοι συγγραφείς από τις πιο δημοφιλείς κοινωνικές πλατφόρμες, καθώς οι περισσότερες από αυτές λειτουργούν πλέον διαφημιστικά και όχι καθαρά ενημερωτικά, οδηγεί στα αντίθετα αποτελέσματα από τα αναμενόμενα. Κάποια σπουδαία βιβλία δεν προωθούνται σχεδόν ποτέ, ίσως επειδή ο εκδοτικός τους οίκος είναι μικρός ή ο συγγραφέας τους είναι άγνωστος και όχι εμπορικός.

Προσωπικά, ως δημιουργός και αρχισυντάκτρια του ηλεκτρονικού περιοδικού Texnes OnLine, επιχειρώ να στηρίζω τους νέους και ποιοτικούς συγγραφείς, αυτούς δηλαδή που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη προώθησης και προβολής και αυτούς που αξίζουν πραγματικά να ακουστούν, ανεξάρτητα αν αυτό πλήττει κατά κάποιον τρόπο τη δημοφιλία του περιοδικού για ευνόητους λόγους.

Έχεις τη διττή ιδιότητα της δημιουργού, αλλά και της αρχισυντάκτριας του Texnes OnLine, δηλαδή συνηθίζεις να παίρνεις συνεντεύξεις. Πώς νιώθεις που βρίσκεσαι στην «άλλη πλευρά» και απαντάς σε ερωτήσεις;

Είναι εντελώς διαφορετική η αίσθηση όταν αναλαμβάνω τον ρόλο της αρχισυνάκτριας. Τον επιδιώκω, όμως, καθώς μου δίνει την ευκαιρία να γνωρίζω πολλούς δημιουργούς και να ανταλλάσσω απόψεις και σκέψεις μαζί τους, που τις περισσότερες φορές λειτουργούν ευεργετικά στη ζωή μου.

Αυτή τη στιγμή, βέβαια, που βρίσκομαι εγώ στη θέση του συνεντευξιαζόμενου, νιώθω μια κάποιου είδους αμηχανία, έστω και δικαιολογημένη. Φυσικά και με χαροποιεί το γεγονός ότι μου δίνεται αυτή η ευκαιρία, γιατί έτσι μπορώ κι εγώ ως δημιουργός να μιλήσω για το έργο μου, να ξεδιπλώσω τις δικές μου σκέψεις και απόψεις και να τις μοιραστώ μαζί σας.

Μέσα από τις συνεντεύξεις που παίρνεις από άλλους ποιητές, συγγραφείς και καλλιτέχνες, τι έχεις αποκομίσει για το μέλλον της γραφής στην Ελλάδα; Ποιες τάσεις ή ανησυχίες έχεις εντοπίσει στους νέους δημιουργούς;

Όλοι επιδιώκουν το μοίρασμα και όλοι προσδοκούν την καταξίωση. Δυστυχώς, λίγοι είναι αυτοί που ακούγονται και καταξιώνονται στην Ελλάδα, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με τους ίδιους τους συγγραφείς και το έργο τους όσο με το συγκεκριμένο σύστημα προώθησης και τη δυναμική του κάθε εκδοτικού οίκου.

Επίσης, φταίει σε μεγάλο βαθμό και το γεγονός ότι δε δίνεται πλέον τόσο μεγάλη σημασία στην αξία του κειμένου όσο στην οικονομική ευχέρεια του κάθε δημιουργού που είναι διατεθειμένος να πληρώσει όσο όσο για να αποκτήσει την ιδιότητα του συγγραφέα, ακόμα κι αν δεν του αξίζει ποιοτικά αυτός ο τίτλος.

Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να δώσεις σε όσους τολμούν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε μια αυστηρή επαγγελματική ζωή και την εσωτερική ανάγκη για τέχνη;

Πολλοί λίγοι συγγραφείς στη χώρα μας ασχολούνται επαγγελματικά με τη συγγραφή. Οι περισσότεροι ασχολούνται επαγγελματικά με κάτι άλλο και στον ελεύθερό τους χρόνο γράφουν, καθώς αυτό τους ευχαριστεί και τους λυτρώνει από τα άγχη και τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους.

Εκεί ακριβώς έγκειται η ισορροπία στη ζωή τους και με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται. Το να μπορεί ένας δημιουργός να απογυμνώνεται αποτυπώνοντας τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του στο χαρτί λειτουργεί ευεργετικά και θεραπευτικά στη ζωή του. Αντισταθμίζει με δυο λόγια την υποχρέωση της επαγγελματικής του ιδιότητας να παραμένει δέσμιος σε κανόνες και πρέπει που είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί αυστηρά για να επιβιώνει.

---

Στέλλα Πετρίδου

Παντούμ

ISBN: 978-618-5748-90-6, σελίδες: 50, μέγεθος: 17×24 εκ.

Η ποιητική συλλογή Παντούμ της Στέλλας Πετρίδου περιέχει τριάντα εκτενή ποιήματά της, που ακολουθούν πιστά όλους τους βασικούς κανόνες, τις ιδιαιτερότητες, τη μορφολογία και τη δομή της εξωτικής φόρμας του παντούμ. Κι όλα τους είναι αφιερωμένα στον άνθρωπο, σ’ αυτόν που πράττει αυθόρμητα κι εγωιστικά πολλές φορές, άλλοτε παρασυρμένος απ’ την αγνότητα της ψυχής του και το καθάριο του συναίσθημα κι άλλοτε όντας υποχείριο του πονηρού του νου και της πολύπλοκης τετράγωνης λογικής του.

Φωτεινά ή σκοτεινά, ευχάριστα ή δυσάρεστα, αισιόδοξα ή απαισιόδοξα, τα ποιήματά αυτής της συλλογής υπόσχονται να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των αναγνωστών τους, προσφέροντάς τους ένα μοναδικό ταξίδι στον μαγικό κόσμο της τόσο ξεχωριστής και ιδιαίτερα αγαπητής στον δυτικό κόσμο έμμετρης ομοιοκατάληκτης ποίησης.

*Το «παντούμ» ή «παντούν», προέρχεται από τη Μαλαισία, περιοχή στην οποία καλλιεργείται με μεγάλη επιτυχία ως ποιητικό είδος ακόμα και σήμερα, έχοντας δημιουργήσει μια μακρόχρονη ιστορία ζωής που μετράει περισσότερα από πεντακόσια χρόνια.

Αποτελεί στην ουσία ένα είδος προφορικής λαϊκής ποίησης, ακαθόριστου αριθμού τετράστιχων στροφών, με πλεκτή (σπάνια με σταυρωτή) ρίμα, κατά την οποία ο δεύτερος και ο τέταρτος στίχος κάθε στροφής γίνονται ο πρώτος και ο τρίτος της επόμενης.

Επίσης, ο τέταρτος στίχος της τελευταίας στροφής είναι πάντα ίδιος με τον πρώτο στίχο της αρχικής. Ως προς το περιεχόμενό του, το παντούμ έχει συνήθως ερωτικό ή συμβολικό – διδακτικό χαρακτήρα, κυρίως στις περιπτώσεις που παρουσιάζεται από τους δημιουργούς του ως γνωμικό.

---

Βιογραφικό Στέλλα Πετρίδου

Η Στέλλα Πετρίδου κατάγεται από τον Σκουτάρο της Λέσβου. Είναι απόφοιτος της σχολής Φ.Π.Ψ. του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και της σχολής Δ.Υ.Λ.Σ. Σήμερα είναι εν ενεργεία Αξιωματικός του Λ.Σ. και μητέρα τριών παιδιών. Στον ελεύθερό της χρόνο ασχολείται με την ποίηση, την πεζογραφία, τη στιχουργική και τη σύνθεση.

Δημιουργίες της συμπεριλαμβάνονται σε αρκετές ανθολογίες, σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά, καθώς και σε μουσικά άλμπουμ άλλων καλλιτεχνών. Έχει βραβευθεί και διακριθεί σε λογοτεχνικούς και καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς. Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει δεκατρείς ποιητικές συλλογές, ένα έμμετρο παραμύθι και δύο μυθιστορήματα.

Επίσης, έχει κυκλοφορήσει πέντε προσωπικά μουσικά άλμπουμ και 3 cd singles. Είναι ιδρυτικό μέλος και Πρόεδρος της Ένωσης Λογοτεχνών Αιγαίου, δημιουργός και αρχισυντάκτρια του ηλεκτρονικού καλλιτεχνικού περιοδικού Texnes OnLine (texnesonline.gr), ενώ παράλληλα διατηρεί και το προσωπικό της ιστολόγιο Λυρίδες (lyrides.blogspot.com).

*Σημείωση: Για την ολοκλήρωση της συνέντευξης της Ποιήτριας & Πεζογράφου Στέλλα Πετρίδου συνεργάστηκαν: Στην επιμέλεια και τη σύνταξη των ερωτήσεων η ομάδα Έκφρασης και Υλοποίησης. Ευχαριστούμε τη Στέλλα Πετρίδου για τον χρόνο της και για την πολύτιμη ματιά της στον κόσμο της ποίησης και της ζωής.