Η συνέντευξη του θιάσου της Tsopan Theater Company.

Η Πενταμελής θεατρική ομάδα Tsopan Theater Company αποτελείται από τους ηθοποιούς: Τερέζα Βροντίση, Λίνα Κομνηνού και Μπέτυ Σαράντη, τη συγγραφέα Αλεξάνδρα Τσόμπου και την σκηνοθέτη Περσεφόνη Παντοπούλου. Πρόκειται για μια ομάδα που παράγει πρωτότυπα θεατρικά έργα. Η ομάδα σχηματίστηκε τον Μάρτιο του 2022 με αφορμή το έργο “Macrokosmos”. Κεντρικός άξονας της δουλειάς είναι κυρίως η παρατήρηση και η έρευνα της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Με αφορμή την παράσταση “Macrokosmos” μας δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα τα μέλη της ομάδας μέσα από την συνέντευξή τους. Η παράσταση παρουσιάζεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο θέατρο 104. Διαβάστε το δελτίο τύπου…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Απαντά η Τερέζα Βροντίση

Τερέζα Βροντίση: “Δεν είναι φυσιολογικό να βρισκόμαστε σε μια συνεχόμενη “κουλ θερμοκρασία” κάποια στιγμή θα γίνει έκρηξη”

Ποιος ο δικό σας ρόλος στην παράσταση.

Τερέζα Βροντίση: Ο ρόλος μου δεν διαφέρει από τους άλλους δύο. Για την ακρίβεια είναι μια η Τζάκι, απλώς η καθεμία τον προσεγγίζει από διαφορετικό σημείο αφετηρίας. Η δικιά μου Τζάκι, η ροζ Τζάκι έχει έναν πιο ενθουσιώδη τρόπο και διάθεση να εξερευνά την ζωή και να κινείται μέσα σε αυτήν, γνωρίζοντας βέβαια και συνειδητοποιώντας κάθε στιγμή την τραγικότητα γύρω της.

Μελετώντας την Τζάκι, ανακαλύπτω ότι είναι ένα κορίτσι που έχει ανάγκη να νιώσει τεράστια ελευθερία, πράγμα που αποδεικνύει πόσο εγκλωβισμένη είναι και φτάνει σε σημείο να απορρυθμίζεται εντελώς. Παρ όλα αυτά η Τζάκι, παίρνει μια βαθιά ανάσα, ξεφυσάει ,χαμογελάει και νομίζω… συγχωρεί!

Πώς πιστεύετε βρεθήκαμε σε αυτό το κτίριο – κατάσταση;

Τερέζα Βροντίση: Σε αυτό το κτίριο δεν βρεθήκαμε τώρα, σήμερα, χθες, πέρυσι και ούτε καθεξής. Αν δημιουργούσα μια εικόνα, όχι πολύ μακριά από εμάς, από την πόλη μας, το κτίριο αυτό θα ήταν ένα από αυτά τα πανέμορφα νεοκλασικά που κάποτε στόλιζαν με αρχοντιά την πόλη, πλέον τοποθετούνται ημιδιαλυμένα έτοιμα να καταρρεύσουν ανά πάσα ώρα και στιγμή. Και τι είναι αυτό που οδήγησε στην κατάρρευση;…

Η έλλειψη φροντίδας.
Η έλλειψη αγάπης.
Η έλλειψη αναπνοής.
Μια τεράστια έλλειψη.
Οξύμωρο για τον κόσμο που ζούμε με “τις τόσες δυνατότητες”.

Νομίζω ότι είμαστε αρκετά κλειδωμένοι με πόρτα ασφαλείας και σύρτη με μια νότα μπόλικου συναγερμού.

Τι συναισθήματα είχατε όταν πρωτοδιαβάσατε το κείμενο της Αλεξάνδρας Τσόμπου;

Τερέζα Βροντίση: Καθώς διάβαζα το έργο της Αλεξάνδρας Τσόμπου θυμάμαι να γελάω και νομίζω είπα κάτι σαν “Α ωραία ! ένα ντοκιμαντέρ για τον άνθρωπο”. Δεν ξέρω μου φάνηκε αστείο στην αρχή… μάλλον γιατί έβλεπα καθαρά τις εικόνες.

Υπάρχει κάποιος περιζήτητος όροφος του κτιρίου κάποιος για τον οποίο αδιαφορούμε;

Τερέζα Βροντίση: Επιτρέψτε μου να προσθέσω έναν έξτρα όροφο και να μιλήσω για εκείνη την αμήχανη στιγμή της ντροπής. Αδιαφορούμε, έχουμε την τάση να κρυβόμαστε όταν νιώθουμε αμήχανα μάλλον γιατί φοβόμαστε αρκετά, να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας ξέρετε δεν είναι κακό να νιώθουμε άβολα, ντροπή, μιλάω για συγκεκριμένες περιπτώσεις που βρισκόμαστε σε έναν διαρκή πνιγμό συναισθημάτων. Οι “μυς “γίνονται ολοένα και πιο ανθεκτικοί και ύστερα απλά. Δεν νιώθουμε.
Συνήθως λέμε ότι είμαστε κουλ.
Μισώ το κουλ. Το βρίσκω σούπερ ισοπεδωτικό. Δεν είναι φυσιολογικό να βρισκόμαστε σε μια συνεχόμενη “κουλ θερμοκρασία” κάποια στιγμή θα γίνει έκρηξη. Και οι εκρήξεις δεν είναι πάντα ευχάριστες!

Απαντά η Λίνα Κομνηνού

Λίνα Κομνηνού: “Η πίστη στις δημιουργικές δυνάμεις του ανθρώπου”

Ποιος ο δικό σας ρόλος στην παράσταση.

Λίνα Κομνηνού: Στο έργο παρουσιάζονται οι 3 εκδοχές της. Οι 3 Τζάκι που όμως συνθέτουν τη μία. Όλοι μας άλλωστε έχουμε πολλές εκφάνσεις. Εγώ λοιπόν σε μια διαρκείς αναζήτηση από πέρυσι ερευνώ τη Τζάκι όπου προσεγγίζει τα πράγματα με μια διαλλακτικότητα, προσπαθεί να ισορροπήσει τις άλλες δυο της πλευρές που βρίσκονται σε μια συνεχή σύγκρουση.

Μια ήρεμη δύναμη που όμως το πέρασμα απ’ όλους αυτούς τους ορόφους δεν της επιτρέπει να παραμείνει στο κέντρο της. Πράγμα όμως που την φέρνει πιο κοντά στην αλήθεια της…

Τι ονομάζετε ταλέντο;

Λίνα Κομνηνού: Ο καθένας μας μπορεί να παρουσιάσει ιδιαίτερες δεξιότητες ή ταλέντα σε έναν ή παραπάνω τομείς, αρκεί να βρεθεί στο κατάλληλο περιβάλλον και να του δοθεί η ευκαιρία να εκτεθεί στα κατάλληλα ερεθίσματα.

Ο κάθε άνθρωπος έχει αυτό που ονομάζουμε το «δυνατό σημείο» του σε έναν ή περισσότερους από τους παραπάνω τομείς. Το ότι κάποιος έχει ταλέντο σε έναν τομέα δε σημαίνει ότι έχει ταλέντο και στους υπόλοιπους τομείς. Όλοι μας, υπερτερούμε σε κάποιους τομείς αλλά αντίστοιχα υστερούμε σε κάποιους άλλους.

Επίσης για μένα είναι πολύ σημαντικό το σημείο αφού ανακαλύψεις “το ταλέντο σου, κατ’ εμέ ανοίγεται ένας δρόμος όπου δουλεύεις αδιάκοπα. Εκεί βρίσκεται όλη η μαγεία του “ταλέντου”.

Το έργο αντιπροσωπεύει δύσκολες τωρινές καταστάσεις. Τι σας κάνει να ελπίζετε στην πραγματική ζωή;

Λίνα Κομνηνού: Η πίστη στις δημιουργικές δυνάμεις του ανθρώπου. Η αισιοδοξία ως μοχλός επιβίωσης και το δώρο να μοιράζομαι αυτές τις σκέψεις και με άλλα ζευγάρια ματιών γύρω μου.

Η Τζάκι θεωρείτε είναι πρότυπο μίμησης για τον θεατή σε κάποια έκφανση της;

Λίνα Κομνηνού: Για μένα, ναι. Ως προς τον τρόπο όπου θέτει συνεχώς τον εαυτό της υπό το πρίσμα της συνεχής παρατήρησης. Αξιολόγηση καταστάσεων μέσα από εσένα προσπαθώντας όμως να αντιληφθείς το σημείο από το οποίο λαμβάνεις.

Απαντά η Μπέτυ Σαράντη

*Μπέτυ Σαράντη: “Να δοκιμάσεις, να δουλέψεις, να ρισκάρεις εντός και εκτός της σκηνής”*

Από μικρή ηλικία αναζητάμε τη θέση μας στην κοινωνία. Είναι εύκολο να τη βρούμε; Εξαρτάται από τον όροφο που βρισκόμαστε;

Μπέτυ Σαράντη: Από μικρή ηλικία τοποθετούμαστε σε μια συγκεκριμένη θέση στη κοινωνία. Πιστεύω ότι η διαδικασία αναζήτησης ξεκινάει με τα πρώτα στάδια αυτοπαρατήρησής μας σε διαφορετική χρονική περίοδο για τον καθένα. Για κάποιους η διαδικασία αυτή μπορεί να είναι εύκολη για κάποιους λίγο πιο δύσκολη.

Θεωρώ ότι έχει άμεση σχέση με το “εσωτερικό ασανσέρ” που έχει ο καθένας μας και από το πόσο “ανεβοκατεβαίνει” αυτούς τους ορόφους μέσα του σε κάθε φάση της ζωής του. Η Τζάκι, η ηρωίδα του έργου μας, πάντως ανεβοκατεβαίνει συχνά αυτούς τους ορόφους και δε χρησιμοποιεί σκάλες. Το μεταφορικό μέσο της Τζάκι είναι το ασανσέρ.

Ταυτίζεστε περισσότερο με την ηρωίδα ως άνθρωπο – χαρακτήρα ή με το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται;

Μπέτυ Σαράντη: Η αλήθεια είναι ότι διαβάζοντας πρώτη φορά το κείμενο σαν απλός αναγνώστης με συνεπήραν οι εικόνες και το περιβάλλον που δημιουργούσαν στο μυαλό μου. Συγκεκριμένα μου δημιουργήθηκε αυτή η έντονη σχεδόν ονειρική αίσθηση, ότι βρίσκομαι μέσα σε μια στρογγυλή στροφική κλειστή σήραγγα σαν αυτές τις νεροτσουλήθρες που μπαίναμε όταν είμασταν παιδιά και βουτούσα προς τα μέσα συνεχώς καθόλη τη διάρκεια της ανάγνωσής μου.

Όταν αρχίσαμε να δουλεύουμε τη δραματουργία του έργου και πιο συγκεκριμένα το ρόλο της κεντρικής ηρωίδας, της Τζάκι, ένιωσα αυτόματα ότι όλα αυτά με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη και όλα αυτά που είναι ή δεν είναι η Τζάκι, με αφορούν προσωπικά σε μεγάλο βαθμό. Έχω βιώσει αυτά τα αδιέξοδα της ηρωίδας που υποδύομαι, έχω γνωρίσει τους ανθρώπους για τους οποίους μας λέει ιστορίες, ψάχνω συνεχώς τη θέση μου στο κοινωνικό σύνολο αλλά και απέναντι σε αυτό όπως και εκείνη.

Ψάχνω και αναρωτιέμαι τί είμαι, τί δεν είμαι, ποια μου αρέσει να γίνομαι και πότε δε μου αρέσει αυτή που γίνομαι. Το κείμενο δε σου αφήνει περιθώρια μη ταύτισης, οι περισσότεροι έχουμε υπάρξει ή είμαστε η Τζάκι σε κάποια έκφανση της.

Έχει περισσότερο σημασία η δημιουργική διαδικασία ή το αποτέλεσμα αυτής;

Μπέτυ Σαράντη: Βρίσκονται σε άμεση σύνδεση αυτά τα δύο. Πρώτα πρέπει να βουτήξεις και να εμπιστευτείς τη διαδικασία αυτή. Να δοκιμάσεις, να δουλέψεις, να ρισκάρεις εντός και εκτός της σκηνής. Φυσικά και δουλεύεις για ένα αποτέλεσμα και έχεις ένα καλλιτεχνικό στόχο λέγοντας μια ιστορία αλλά η δημιουργική διαδικασία που απαιτείται από τα πρώτα στάδια της δουλειάς είναι τα θεμέλια για την επίτευξη αυτού του στόχου.

Προσωπικά είμαι πολύ χαρούμενη γιατί προερχόμαστε από μια σχολή η οποία μας δίδαξε μαεστρικά τί σημαίνει δημιουργική διαδικασία και πώς να στήνεις από το μηδέν μια ολοκληρωμένη παράσταση σε όλες τις φάσεις της παραγωγής της, από την σύλληψη της ιδέας μέχρι το τελικό αποτέλεσμα που σβήνουν τα φώτα και ξεκινάει η σκηνική δράση.

Ποιος ο δικό σας ρόλος στην παράσταση.

Μπέτυ Σαράντη: Η Τζάκι είναι το κεντρικό πρόσωπο του έργου μας. Την συναντάμε να βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με τρεις διαφορετικούς εαυτούς της. Τρεις διαφορετικές εκφάνσεις της – σαν να λέμε τρεις διαφορετικές «φωνές». Η μία φωνή σαν σκέψη μπαίνει μέσα στην άλλη και αλληλοσυμπληρώνονται.

Εγώ αντιπροσωπεύω τη φωνή της αλήθειας, μια φωνή ορθολογική με κυνικά στοιχεία και έντονο συναισθηματικό φορτίο. Μέσα από όλη την διαδρομή του έργου η πλευρά της Τζάκι που ενσαρκώνω αφού έχει γίνει ένα με τη μάζα επιστρέφει στο κέντρο της μετά την απορρύθμιση που έχει υποστεί έχοντας πλήρη διαύγεια για το τί της συνέβη καταλήγοντας έτσι στη πλήρη συνειδητότητα για το ποια πραγματικά είναι.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Το πρωτότυπο έργο «Macrokosmos» της Αλεξάνδρας Τσόμπου, σε σκηνοθεσία της Περσεφόνης Παντοπούλου, από την ομάδα Tsopan Theater Company, επιστρέφει για δεύτερη χρονιά και για 8 μόνο παραστάσεις στο θέατρο 104. Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:15 από 25 Σεπτεμβρίου ως 17 Οκτωβρίου 2023. Διαβάστε το δελτίο τύπου.