Η Παρασκευή Δουρουκλάκη αναζητά τη θέση της σε αυτό τον κόσμο, παρατηρεί και αλλάζει. Η σπουδή της υποκριτικής προέκυψε ως μοναδική διέξοδος για να γνωρίσει στα αλήθεια τη ζωή, τους ανθρώπους και τον εαυτό της. Χαρακτηριστικά μας λέει ότι της έλειπε το ρίσκο της απόλυτης ειλικρίνειας και η υποκριτική της έδωσε το κίνητρο για το ρίσκο αυτό!!!

Πιστεύει πως όλες οι μορφές τέχνης συνδυάζονται, αρκεί να ξέρεις τι θες να πεις με κάθε μέσο. Η μουσική υπήρχε πάντα μέσα της. Στον τρόπο που μιλά, που κινείται… Επιθυμεί να μοιραστεί τον προσωπικό της κόσμο μέσα από την ερμηνεία, τους στίχους, τις νότες… Νιώθει ότι είναι ηθοποιός και η ενασχόληση με τη μουσική προκύπτει ως μια ανάγκη συγκρότησης του τελείως αυθεντικού της κόσμου.

Τα προσωπικά της στοιχεία και βιώματα δεν θέλει να καπελώνουν το ρόλο και την ιστορία, αλλά σέβεται τον συγγραφέα, τον σκηνοθέτη, τον συμπαίκτη… Δεν την ενδιαφέρει η προβολή του “Εγώ” της και να ακκίζεται μέσα από τους ρόλους. Μας αποκαλύπτει πως προέκυψε το “Δίψασα στη πόρτα σου”. Θεωρεί πως η καθημερινότητα μπορεί να αλλάξει με κάθε μορφή τέχνης. Αναζητά το ρόλο της και το σκοπό στη σκηνή της ζωής. Αποκαλύπτει τα όνειρα της και μας στέλνει το δικό της μήνυμα.

Διαβάστε την συνέντευξη της Παρασκευή Δουρουκλάκη

Ποια είναι η Παρασκευή; Περίγραψέ μας (σύστησέ μας) με λίγες λέξεις τον εαυτό σου.

Η Παρασκευή είναι ένα παιδί που αναζητά τη θέση του σε αυτόν τον κόσμο, παρατηρεί και αλλάζει.

Πως προέκυψε η υποκριτική στη ζωή σου, αλλά και η μουσική; Είναι δύσκολο να τα συνδυάζει κανείς και τα δύο;

Η υποκριτική ως σπουδή και προορισμό προέκυψε στα 23 μου όταν έμοιαζε μοναδική διέξοδος για να γνωρίσω στ’ αλήθεια τη ζωή, τους ανθρώπους και τον εαυτό μου. Από πάντα με θυμάμαι να έχω μια έμφυτη τάση προς το “show” σαν να έκρυβα την αλήθεια μου και να παρατηρούσα από περιέργεια τις καταστάσεις. Μου έλλειπε το ρίσκο της απόλυτης ειλικρίνειας.

Η υποκριτική μου έδωσε το κίνητρο για το ρίσκο αυτό που για μένα πια έχει υπαρξιακή σημασία. Η μουσική υπήρχε μόνιμα μέσα μου σαν φιλαράκι, νιώθω πιο ερασιτέχνης εκεί. Όλες οι μορφές τέχνης συνδυάζονται αρκεί να ξέρεις τι θέλεις να πεις με κάθε μέσο.

Ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής στη ζωή σου; Πότε ένιωσες την ανάγκη να ασχοληθείς με αυτή;

Στον τρόπο που μιλάω και κινούμαι υπάρχει μια χαρακτηριστική μουσικότητα – στο θέατρο έχω τσακωθεί πολύ μαζί της γιατί σε κάποιους χαρακτήρες έπρεπε να την εξαφανίσω. Ως παιδί αλλά και ως τώρα πολύ συχνά είμαι στον κόσμο μου με όλη τη σημασία της έκφρασης. Αυτόν τον προσωπικό μου κόσμο θέλω να τον χτίσω και να τον μοιραστώ μέσα από την ερμηνεία, τους στίχους, τις νότες. Στην υποκριτική θέλω να υπηρετώ τον κόσμο άλλων πλασμάτων με τη δική μου ύλη βέβαια.

Τραγούδι, θέατρο. Τί σε εκφράζει περισσότερο;

Θέλω να πω ότι είμαι Ηθοποιός και μάλιστα στα πολύ πρώτα μου βήματα, μόλις 2,5 χρόνια από την αποφοίτηση μου. Η ενασχόληση μου με τη μουσική προκύπτει ως μια ανάγκη να συγκροτήσω τον τελείως αυθεντικό κόσμο της Παρασκευής. Στους χαρακτήρες που καλούμαστε να υποστηρίξουμε στο θέατρο ή στον κινηματογράφο σίγουρα ενυπάρχουν τα προσωπικά στοιχεία και βιώματα, αλλά δεν θέλω αυτά να καπελώνουν τον ρόλο και την ιστορία.

Θέλω να αλλάζω, να σέβομαι τον συγγραφέα, τον σκηνοθέτη, τον συμπαίκτη, να είμαι διαθέσιμη και εύπλαστη. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου να προβάλω το Εγώ μου και να ακκίζομαι μέσα από τους ρόλους. (Μπορώ αν θέλω να ακκίζομαι στην προσωπική μου ζωή χαχα) Είμαι Ηθοποιός.

Σίγουρα δεν θεωρώ τον εαυτό μου συνθέτη ή τραγουδοποιό, ασχολούμαι με τη μουσική χτίζοντας ένα κόσμο που πιστεύω ότι μελλοντικά θα αφορά πολλές ψυχές εκεί έξω αλλά έστω και μία να αφορά εμένα μου είναι αρκετό για να συνεχίζω. Με εκφράζει κάθε τι που έχει λόγο και συγκεκριμένο σκοπό να γίνεται.

Το “Δίψασα στην πόρτα σου” είναι ένα ακόμα τραγούδι σου. Θα θέλαμε να μας πεις λίγα λόγια για αυτό.

Το τραγούδι αυτό το πρωτοσυνάντησα τυχαία στο spotify από το άλμπουμ «Μικρές Πολιτείες» ερευνώντας ένα χαρακτήρα στη Δραματική Σχολή. Συγκεκριμένα την Αγνή από το «Σχολείο Γυναικών» του Μολιέρου, η οποία ήταν και ο ρόλος μου στις πτυχιακές εξετάσεις.

Το κορίτσι αυτό διψούσε για αγάπη χωρίς να την έχει γνωρίσει ακόμα ποτέ, η πρώτη της αγάπη προέκυψε σε ένα περιβάλλον που φέρει όλο τον κόσμο του πρωτότυπου τραγουδιού.

Ωστόσο, το «Δίψασα στην Πόρτα σου» πέρα από τον κόσμο της Αγνής άρχισε να παραλληλίζεται και με τον κόσμο της Παρασκευής και να μου γεννά διάφορα ερωτήματα για τη δική μου ασίγαστη ανάγκη για αγάπη. Η απάντηση μου σε αυτά έρχεται από την ατμόσφαιρα και το γαλλικό τετράστιχο που προσέθεσα στη νέα εκδοχή του.

Θα θέλαμε μέσα σε 2 – 3 προτάσεις να μας περιγράψεις τα εξής:

“Μαγεμένα νερά” – Τα «Μαγεμένα Νερά» είναι το μικρό φοβισμένο παιδάκι που έχω μέσα μου, είναι ένα τραγούδι που γράφτηκε σχεδόν τυχαία και αυθόρμητα μέσα στην προσωπική μου απελπισία από τις πυρκαγιές. Για μένα λέει το πόσο μικρή νιώθω μέσα στη φύση και το πόσο ανάγκη έχω την μαγεία της για να με γλιτώσει από κάθε επίγειο θάνατο.

Παράσταση “Μισάνθρωπος” – Ο «Μισάνθρωπος» για μένα ήταν ο Πέτερ Στάιν, δηλαδή η γνωριμία με το θεατρικό του κόσμο αλλά και η συνύπαρξη μαζί του σε ανθρώπινο επίπεδο. Ως ηθοποιός έκανα ό,τι μου ζητήθηκε χωρίς να το κρίνω αλλά με εμπιστοσύνη και διαθεσιμότητα. Για μένα αυτό ήταν νίκη.

Το ότι μέχρι σήμερα όταν έχω μια δυσκολία στην προετοιμασία για κάποια ακρόαση ή αμφιβολία για τον εαυτό μου είναι παρόν, έστω μέσω τηλεφώνου, να με συμβουλέψει με την ακρίβεια και την αυστηρότητα της γνώσης του, τονίζοντας μου στο τέλος πόσο σίγουρος είναι για μένα – ακόμα και αν δεν τον ακολουθώ δογματικά αλλά σύμφωνα με τη δική μου μελέτη και κρίση- είναι ένα ανεκτίμητο δώρο, που συχνά κοιτώ τον ουρανό και αναρωτιέμαι από που μου ήρθε.

Πως πιστεύεις πως επηρέασε το διαδίκτυο τη μουσική και τους καλλιτέχνες, θετικά ή αρνητικά;

Θετικά γιατί πλέον είναι πολύ πιο εύκολο σε έναν καλλιτέχνη να μοιραστεί τη μουσική του. Αρνητικά γιατί επικρατεί ένα χάος από αναρτήσεις.

Πιστεύεις πως η μουσική μπορεί να αλλάξει την καθημερινότητά μας προς το καλύτερο;

Όχι μόνο η μουσική αλλά κάθε μορφή τέχνης θα συμπλήρωνα. Πρόσφατα διάβασα μια συνέντευξη του Adolf Shapiro που σκηνοθετεί τώρα Τσέχωφ στο Δημοτικό Πειραιά και έλεγε πως «Βεβαίως μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου χωρίς Θέατρο αλλά είναι μια ζωή φτωχότερη. Είναι σαν να λέμε ότι ποτέ δεν έχω δει τη θάλασσα. Μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος χωρίς τη θάλασσα;». Ταυτίζομαι.

Αλλοιώνεται ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα, μέσα από την ενασχόληση με την υποκριτική;

Αυτό εξαρτάται από τα προσωπικά κίνητρα καθενός που ασχολείται με την υποκριτική. Στον εαυτό μου έχω δει μόνο ενδυνάμωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα μου μέσα από αυτοαναίρεση, πίστη, έρευνα και πολλή δουλειά.

Η καλύτερη στιγμή σου, ανάμνηση στην υποκριτική;

Η καλύτερη Θεατρική μου στιγμή ήταν η συνύπαρξη με τον Έκτορα Λυγίζο ως Ίων και Πελαγία στη «Νύχτα της Κουκουβάγιας». Τον εκτιμώ απεριόριστα για το επί της ουσίας ενδιαφέρον για τη δουλεία μας και τη δοτικότητα του προς εμένα. Νομίζω πως σε κάποιες παραστάσεις πετύχαμε ή ήμασταν κοντά στο δικό μου νόημα. Να γεννηθεί ένα και μοναδικό «συμβαίνει τώρα» από ένας δύο χαρακτήρες και η ιστορία να ζήσει ξανά μέσα από τα δικά μας υλικά.

Πολλοί λένε ότι ο πιο μεγάλος ρόλος που καλούμαστε να παίξουμε, είναι ένας πάνω στη σκηνή ένας ζωής… Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος;

Αυτόν ακριβώς ψάχνω και εγώ. Πολύ συχνά η αναζήτηση του ρόλου μου και του σκοπού μου με φέρνει σε μεγάλα σκοτάδια. Η αίσθηση ματαιότητας με νικάει συχνά και είναι επίπονο. Μόνο η δουλειά -ένας το παρόν τουλάχιστον- με έχει βοηθήσει να βρω μια ουσία στην παρουσία μου εδώ.

Ποια είναι η πιο σημαντική απάντηση που σου έχει δώσει η ενασχόληση με τη μουσική αλλά και με την υποκριτική;

Ότι όλοι είναι ο Θεός και το Μηδέν μαζί, ότι δεν είμαστε τίποτα χωρίς ένας τον άλλο αλλά ταυτόχρονα είμαστε και τα πάντα. Ότι στην τέχνη έρχεσαι πιο κοντά όταν απλά παραδέχεσαι και ομολογείς την αλήθεια σου. Δεν υπάρχει παρθενογένεση αλλά μπορεί και να υπάρχει κιόλας αν σκάψεις βαθιά και απλά παραδεχτείς τι σε κρατάει ψυχικά ζωντανό και το εκθέσεις.

Ένας χαρακτηριστικός στίχος τραγουδιού, ποιήματος, μια έκφραση από κάποιο βιβλίο που ίσως σηματοδοτεί τη ζωή σου ή απλά σε αγγίζει.

Aπό το τραγούδι King των Florence and the Machine: I am no Mother, I am no Bride, I am King.

Ποιο είναι το όνειρο εκείνο που θα έκανε ευτυχισμένη την Παρασκευή; Αξίζει κάποιος να κάνει όνειρα;

Ονειρεύομαι μέσα από την τέχνη μου να συμβάλω σε μία αλλαγή, κοινωνική, πολιτική, ψυχική, πνευματική ή οτιδήποτε. Θέλω να συγκινήσω, να μετακινήσω δηλαδή έστω για λίγο έστω απειροελάχιστα έναν άνθρωπο ή περισσότερους αλλά ουσιαστικά εσωτερικά και πρακτικά, αυτός ο στόχος με πυροδοτεί πολύ. Και φυσικά να μετακινηθώ και εγώ. Χωρίς όνειρα και ελπίδα δεν προχωράει η ζωή με τίποτα.

Ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους νέους μέσα από το Young People.GR;

Να μη φοβούνται να δρουν ενάντια στις φυλακές της παιδικής τους ηλικίας, στην αδικία του σήμερα, σε κάθε επίδειξη εξουσίας, με τον δικό τους ειλικρινή και γενναίο τρόπο.

Βίντεο “Δίψασα στην πόρτα σου”

Φωτογραφικό Αφιέρωμα Παρασκευή Δουρουκλάκη

Σημείωση: Για την ολοκλήρωση της συνέντευξης της Παρασκευής Δουρουκλάκη συνεργάστηκαν: Στην επιμέλεια η ομάδα Έκφρασης και Υλοποίησης. Ευχαριστούμε την ηθοποιό Παρασκευή Δουρουκλάκη και την υπεύθυνη επικοινωνίας Κ. Τζίνα Φουντουλάκη για την πραγματοποίηση της συνέντευξης.